Το νέο πάντα τρομάζει τα μυάλα στένων αντιλήψεων

Μπορείς να πουλάς επανάσταση όσο θέλεις, αλλά δεν θα σε πιστέψει κάνεις αν δεν την κάνεις. Ο τσαμπουκάς και τα υπονοούμενα δεξιά και αριστερά κάνουν εντύπωση άλλα μόνο με την πρώτη ματιά. Αν τελικά πίσω από τον τσαμπουκά κρύβεται ένας άνθρωπος δειλός που προτιμά τα πίσω μαχαιρώματα αντί τον απευθείας είναι μάλλον παράδειγμα προς λύπηση. Θλίβομαι όταν βλέπω δήθεν αυθεντίες να κατηγορούν κάθε τι νέο, καινούργιο, φρέσκο. Έγινε μόδα ο φόβος προς κάθε τι νέο.
Άκρως συντηρητική συμπεριφορά. Κρίμα, κρίμα. Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε σε τούτα εδώ τα μέρη κάτι. Μα πως το λένε, κάτσε να το θυμηθώ..Την επανάσταση κάποιων έναντι μιας δικτατορίας…Πολυτεχνείο. Σας λέει κάτι; Και φέτος θα είμαστε εκεί. Θα καταθέσουμε ένα λουλούδι εις μνήμην των Θυμάτων. Θα λάβουμε μέρος στην πορεία. Θα καταγράψουμε με όλες τις αισθήσεις μας τα γεγονότα της μέρας. Όχι, δεν αριστερίζω, ανθρωπίζω. Χαιρετώ σας προς το παρόν γιατί έχω να κάνω και κάτι χρήσιμο για την κοινωνία σήμερα. Και όσοι δεν κατάλαβαν τούτες εδώ τις γραμμούλες: Δεν πειράζει.

Η ανθρωπιά στα κελιά δεν σταματά

Ξεχνάμε συχνά ότι είμαστε άνθρωποι και ότι είναι ανθρωπινό να κάνουμε λάθη Οι κρατούμενοι σε Σωφρονιστικά Ιδρύματα είναι άνθρωποι και είναι στο χέρι της κοινωνίας να τιμωρεί με ανθρωπιά. Αυτό είναι το το μήνυμα πρέπει να περάσει στον κάθε κρατούμενο Άσχετα από το έγκλημα που έχουν πράξει παραμένουν άνθρωποι, είτε ψυχολογικά ασθενής, είτε κοινωνικά ασθενής. Οφείλουμε να σεβαστούμε την ανθρωπινή αξιοπρέπεια και ζωή
Για αυτή την αξιοπρέπεια μάχονται μαζί με τους κρατουμένους και κάποιοι υπάλληλοί των ιδρυμάτων Από Δευτέρα 3 Νοεμβρίου απέχουν συσσιτίου και θα προχωρήσουν σε απεργία πείνας όσοι δεν το έχουν πράξει ήδη. Δίνουν στο αίτημα τους φωνή και μας καλούν όλους να τους υποστηρίξουμε στον αγώνα τους για ανθρωπινή αξιοπρέπεια. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι θα τους δώσουμε το χέρι μας και να φωνάξουμε μαζί τους.
Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων οργανώνει μια συναυλία αλληλεγγύης τη Δευτέρα 10 Νοέμβριου, στις στις 7 μ.μ. στα Προπύλαια με τους Γιάννη Αγγελάκα, Φοίβο Δεληβοριά, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Παύλο Παυλίδη and the b-movies, Ζορζ Πιλαλί, Μανώλη Φάμελο, Ελελεύ, Locomondo (unplugged), Μagic de Spell, Ρόδες και Flaco.
ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΑ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

Έγραψαν για το θέμα μεταξύ άλλων: christideli ,indy, inlovewithlife, keli.gr, oneiros, Στράτος Κερσανίδης

Yes, we can. Change.

Ο Barack Obama, υποψήφιος στις αυριανές προεδρικές εκλογές, κυριαρχεί τις τελευταίες εβδομάδες σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Yes, we can. Change. Αίτημα για αλλαγή. Αίτημα για έναν κόσμο καλύτερο, πιο ανθρώπινο. Αίτημα για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Αλλαγή- Αίτημα επίκαιρο όπως πάντα. Η ανάγκη για την πίστη σε έναν ηγέτη δεν την έχει μόνο ο λαός των ΗΠΑ, άλλα και της Ευρώπης. Έλλειψη πολιτικής για την κοινωνία. Έλλειψη παροχών. Έλλειψη ποιότητας ζωής.
Οι φίλοι του radiobubble ( Αντρέας, Ματθαίος, Αστέρης, Ροδιά, Contrabbando, Λέσχη, Greek Gay Lolita,Νίκος, Γιώργος Πάντζαρης) θα μας κρατήσουν συντροφιά αύριο. Η αυριανή μέρα θεωρείται κρίσιμη για το μέλλον της Αμερικής και για ολόκληρο τον πλανήτη. Θα δικαιωθεί τελικά πολυέξοδη προεκλογική καμπανιά του Obama;
Για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Βλέπω το γεγονός αυτών των εκλογών από μια σκεπτική γωνία, όπως όλα τα πολιτικά γεγονότα άλλωστε. Είτε η Αμερική αποφασίσει να αλλάξει την πολιτική της σκηνή είτε όχι, ελπίζω το καλύτερο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=jjXyqcx-mYY]

Χίλιες σιωπές…

Φθινόπωρο στην πόλη της Αθήνας. Η πόλη με τα χίλια πρόσωπα, χίλιες φωνές και χίλιες σιωπές. Ο ήλιος πλέον χαϊδεύει τρυφερά τα πρόσωπα. Είμαι επισκέπτης σε αυτή την πόλη. Δεν με μεγάλωσε αλλά με ωρίμασε. Άξιες, όπως φίλια και αγάπη φαίνονται λίγες μπροστά στο χρήμα. Εντάσεις μεταφέρονται από την επαγγελματική ζωή στην προσωπική. Ταλαιπωρούμε άδικα τους ανθρώπους μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία μέρα με την μέρα φαίνεται ακόμα πιο μεγάλη. Ατελείωτες ώρες εργασίας, όποιας εργασίας. Ανάλογες ώρες στο τηλέφωνο και τον υπολογιστή για να αναπληρώσουμε λίγη ανθρωπιά στη ζωή μας, να νιώσουμε τους ανθρώπους πιο κοντά μας. Δεν μας αρκεί ποτέ. Αδειάζουμε συναισθηματικά, κουραζόμαστε. Ακόμα και ένα τηλεφώνημα μοιάζει με πολυτέλεια. Η εποχή μας βασίζεται περισσότερο στο να πάρουμε παρά να δώσουμε, και όποιος προσφέρει απλόχερα φαίνεται συχνά κορόιδο. Τελικά όσοι μπορούν ακόμα να δώσουν, είναι οι πραγματικά πλούσιοι μεταξύ μας.
Την περασμένη εβδομάδα οι μαθητές μου ήταν σκληροί μαζί μου. Παιδιά είναι. Δεν διδάσκω μόνο γερμανικά. Προσπαθώ να τους μεταφέρω άξιες. Να τους εφοδιάσω με τα απαραίτητα. Με φωνάζουν με το όνομα μου, όχι «Κυρία». Προτιμώ να τους διδάσκω με μεράκι και αγάπη παρά να κάνω το μάθημα μου και να φύγω. Χαμογελά παιδιών, μάτια που λάμπουν, τα μάγουλα που κοκκινίζουν από αγωνία.
Ακούω, διαβάζω για μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Σκέφτομαι πώς να τους μεταφέρω ακόμα περισσότερα σε λιγότερο χρόνο Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν σε λίγους μήνες να παρακολουθήσουν το μάθημα μου, αν οι γονείς τους θα είναι σε θέση να πληρώσουν τα μαθήματα γερμανικών.

Η πράσινη κάρτα της ΕΕ είναι μπλε

Τον επόμενο μήνα θα ψηφίσει η επιτροπή Πολιτικών Ελευθέριων του Ευρώ-κοινοβουλίου για το θέμα της «Μπλε Κάρτας», που θα αποτελεί το εισιτήριο εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό από τρίτες χώρες. Με αυτό τον τρόπο στοχεύει η ΕΕ να θέσπιση μια ενιαία πολιτική γραμμή για την χορήγηση αδειών εργασίας και να αντιμετωπίσει την έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. Οι χώρες της ΕΕ είναι αποδέκτες μετανάστευσης, όχι όμως εξειδικευμένων μεταναστών. Αντίθετα, η ΗΠΑ και ο Καναδάς απορροφούν το 50% των μεταναστών με ειδίκευση, ιδιαίτερα στον τομέα της τεχνολογίας, όπως εισηγείται η Ewa Klamt, μέλος της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων Δημοκρατών.

Απώτερος στόχος, είναι ο έλεγχος της νόμιμης μετανάστευσης, βασισμένος με τις ανάγκες της κάθε χώρας- αποδεκτή. Ότι αφορά τους πρόσφυγες, η περίοδος αναμονής για την χορήγηση άσυλου θα διαρκεί περισσότερο. Ωστόσο, η ΕΕ επικαλείται την πρόθεση της να υποστηρίξει περισσότερο της χώρες από τις οποίες παρατηρείται αυξημένη έξοδο πληθυσμού. Τίθεται το ερώτημα για το τι υποστήριξη εννοεί.

Γιατί οι χώρες- μέλη της ΕΕ δεν επενδύουν περισσότερο στη παιδεία και να εισάγουν προσωπικό; Επειδή και το παράδειγμα της Πράσινης Κάρτας στις ΗΠΑ σαν λύση για να αντίστοιχο πρόβλημα φάνηκε επιτυχημένο. Δεν θα ήταν εύλογο η ΕΕ, η οποία διεκδικεί τον τίτλο της «πιο κοινωνικής δύναμης», να βελτιώσει το εκπαιδευτικό της σύστημα;

«Μπορεί να μην είναι καταστροφή, αλλά σίγουρα δεν είναι μια καλή πολιτική πρακτική για την ΕΕ», λέει ο Aristide Zolberg, καθηγητής στο New York’s New School University. Αν σκεφτεί κανείς ότι όλες οι χώρες της Δύσης επιθυμούν το ίδιο δυναμικό, με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και κατάρτισης, δεν μας φαίνεται λογικό να μη επενδύσει η ΕΕ στην εκπαίδευση.

Το θέμα της αυξημένης μετανάστευσης χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση. Ίσως να φρόντιζαν όλες οι χώρες- μέλη για την ανάπτυξη των υποδομών τους. Ο κόσμος πάντα θα εξελίσσεται και κάθε κοινωνία θα πρέπει να προσαρμοστεί στις εξελίξεις, να αναπτύξει νέες πρακτικές για τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης.

Μια βράδια- τρεις φωνές

Τρεις φωνές, τρεις διαφορετικές εκδοχές ενός ταξιδιού. Ο Νίκος Κουρουπάκης, η Ερωφίλη και ο Δημήτρης Υφαντής, το συγκρότημα Τρίφωνο , μας ταξιδεύουν αυτό το χειμώνα στη μουσική σκηνή Favela.
Μας κάνουν να νιώσουμε ξανά παιδία, έφηβοι, άνθρωποι. Μας θυμίζουν στιγμές χαράς, θλίψης, ερωτά, συντροφιάς, αγάπης, λησμονιάς. Αν και η σκηνή Favela δεν έχει πίστα, βλέπουμε σε κάποια τραπέζια να λυγίζουν κάποιοι θαμώνες με το ρυθμό της μουσικής και κάτω από το ημίφως στο μπαρ να κάνουν κάποιες σκιές δειλά βήματα χορού.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=O4OAormvM8c]

Ένα γλυκό κομμάτι της ζωής

Κάπου βορειοδυτικά της Αθήνας, σ’ ένα από τα πιο ονειρεμένα μέρη την εποχή τον Χριστουγέννων, στη Βιέννη. Έξω μια χιονοθύελλα και βαθμοί κάτω από το μηδέν. Ένα παλιό παιδικό δωμάτιο. Φιλοξενούσε για πολλά χρόνια όνειρα, σκέψεις, μυστικά. Το 2004 μετράει τις πρώτες μέρες του. Μια φοιτήτρια μετράει τις μέρες μέχρι την αναχώρηση της για Αθήνα. Τελευταίες μέρες διακοπών και η χειμερινή εξεταστική να πλησιάζει. Μυαλό για διάβασμα υπάρχει, έλλειπε η διάθεση για μελέτη εκείνο το βράδυ. Διάθεση για κουβέντα και ενημέρωση υπήρχε. Περισσότερο για κουβέντα για να είμαστε ειλικρινής.

Το 2004, η ηρωίδα μας είναι ιδεολόγος και ρεαλίστρια μαζί. Ρομαντική μέχρι τελικής πτώσεως. Ένα άγριο- κόριτσο, ανδράκι με ένα σπαστικό τσαμπουκά, αλλά ψυχούλα. Όσο δυνατή είναι με την πρώτη μάτια τόσο δυνατά χτυπάει και η καρδιά της για τους ανθρώπους που αγαπάει. Πάντα μαχητής. Αφοσιωμένοι σε ότι κάνει και πιστεύει.. Ανήσυχο πνεύμα.

Κάθεται λοιπόν στον υπολογιστή της να περάσει η ώρα χαζεύοντας στο διαδίκτυο. Ανοίγει το ICQ ( ήταν τότε πολύ της μόδας, να τσατάρεις στο ICQ), κάνει ένα search για νέο θύμα επικοινωνίας
Να μάθει και τίποτα καινούργιο, έναν νέο άνθρωπο. Θύμα βρέθηκε με επιτυχία. Την αλλάζει χωρίς την θέληση του. Επηρεάζει την πορεία της χωρίς να το ξέρει. Το μόνο που γνωρίζει είναι ,ότι του ζητά την συμβουλή του κάποιες φορές. Τον σέβεται, τον θαυμάζει, χαίρεται όταν είναι καλά, ανησυχεί όταν δεν είναι. Γι’ αυτόν είναι πάντα «η μικρή». Περίεργη σχέση.

Μια μέρα πριν την αναχώρηση της για Αθήνα. Δεν της αρέσει η ιδέα ότι δεν την περιμένει κάποιος εκεί. Βέβαια, αυτή την φορά την περίμενε κάποιος στο αεροδρόμιο χωρίς να την έχει δει ποτέ του, χωρίς να έχει ακούσει ποτέ την φωνή της, γνωρίζοντας μόνο τις γραμμές διάλογου που του φανέρωνε η οθόνη του υπολογιστή του. Λίγα χρόνια αργότερα μια διαφημιστική καμπανιά για την σοκολάτα Lacta θύμιζε πολύ το σκηνικό στο αεροδρόμιο τότε.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BNFjQbTLSqs]

Η διαφορά είναι ότι η σκηνή μας δεν ήταν ρομαντικής φύση. Στην πορεία η ιστορία μας συνοδεύτηκε όμως με Lacta αλλά και Μαυροδάφνη και pop corn. Μια από αυτές τις στιγμές που αδυνατείς να τις περιγράψεις γιατί σου λείπουν οι λέξεις, απλά τις ζεις.

Στην καρδιά της Ευρώπης η Άκρα Δεξιά ξανά χτυπά

Σε ένα μικρό σιωπηλό κράτος κάπου στη μέση της Ευρώπης, στην Αυστρία, διεξάγονται την ερχόμενη Κυριακή εκλογές. Για άλλη μια φορά πρόωρες. Ο μεγάλος συνασπισμός μεταξύ SPÖ ( Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος) και ÖVP ( Λαϊκού- Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος), αν και δοκιμασμένη συνταγή διακυβέρνησης απέτυχε
Όχι, ότι περίμενα να τα καταφέρει δηλαδή.
Με απογοήτευση και θλίψη διαβάζω και ακούω από τα μέσα ενημέρωσης, παραδοσιακά και νέα, ότι ο Jörg Haider δυστυχώς θα καταφέρει για άλλη μια φορά να συγκεντρώσει ψήφους διαμαρτυρίας. Αυτή την φορά όχι με το FPÖ- Κόμμα Ελευθέριας, που ο ίδιος το έχτιζε και το ανέδειξε το 2000. Το BZÖ- Κόμμα Μέλλοντος Αυστρίας θα είναι αυτή την φορά η έδρα του
το δικό του προσωπικό μαγαζάκι, όπως το ονομάζω από την ίδρυση του το 2005.
Το 2000 ο λαός ( με λαό εννοώ όλους τους κατοίκους περιστασιακούς και μόνιμους της χώρας εκείνη την περίοδο) ήταν στους δρόμους.  

Θυμάμαι την πορεία διαμαρτυρίας στο ιστορικό κέντρο της Βιέννης που τερμάτιζε στο Heldenplatz ( στην Πλατειά Ηρώων, στα χειμερινά ανάκτορα Hofburg, εκεί που εδρεύουν οι κυβερνήσεις και σήμερα, εκεί που έβγαλε ο Hitler την ομιλία του όταν προσάρτησε την Αυστρία, εκεί που υπογράφτηκε το Συμφωνώ Ανεξαρτησίας και Ουδετερότητας της χώρας). Τότε μαζεύτηκε πολύς κόσμος στην πλατειά. Αυστριακοί, Ιταλοί, Σέρβοι, Τούρκοι, Τσέχοι, , Πολωνοί, Έλληνες, Χριστιανοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Ρομά, Κούρδοι
.όλες οι κοινότητες εθνικές, θρησκευτικές και γλωσσικές δήλωναν την αντίθεση τους στην συμμετοχή του Κόμματος Ελευθέριας και του Haider στην κυβέρνηση.
Το τότε σύνθημα «Nein zu Schwarz- Blau» («Όχι σε Μαυρο- Μπλε»
(τα χρώματα του ÖVP και FPÖ αντίστοιχα), σήμερα θα πρέπει να επεκταθεί με το χρώμα πορτοκαλί του BZÖ.

Παρένθεση προσωπικής ανάμνησης: Θυμάμαι, ότι δεν είπα σε κανέναν τότε μου που θα πήγαινα, πλην του μεγάλου μου αδερφού. Ήμουν δευτέρα λυκείου. Ήταν Κυριακή και πήγα να συναντήσω τα παιδία (φοιτητές όλοι, και παιδία σαν εμένα Αυστρό/ Έλληνες- Έλληνο- Αυστριακοί). Επαναστατικό στοιχείο από τότε. 😉

Βέβαια, στην Αυστρία τα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών προστατεύονται ακόμα αρκετά καλά. H κοινοβουλευτική παράδοση και η πίεση που ασκεί η Κοινωνία των Πολιτών είναι αρκετά δυνατές. Για πόσο ακόμα?

Επίσης, η Αυστρία είναι ομοσπονδιακό κράτος και τα ομοσπονδιακά κρατίδια της λειτουργούν με σχετικά μεγάλη αυτονομία. Ως παράδειγμα θα σας αναφέρω την Πόλη της Βιέννης ( για να παινέψω λίγο την γενέτειρα μου) που αποτελεί και ένα από τα εννέα κρατίδια: Παραμένει τώρα και έναν αιώνα περίπου «κόκκινη». Σήμερα Κόκκινο- Πράσινη. ( Να διευκρινίσω ότι το Κόκκινο και το Πράσινο δεν ερμηνεύονται μόνο ως κομματικοί χρωματισμοί αλλά και ως προς την φιλοσοφία που διαπνέει τις παροχές της Πόλης προς τους κατοίκους της. Οι πολιτικές απόψεις που εκφράζω δεν είναι κομματικές αλλά πάντα ανεξάρτητες.)

Προσφέρει στους κάτοικους της ένα κάτι τις παραπάνω σε κοινωνικά δικαιώματα, και συνολική ποιότητα ζωής, είναι ένα κάτι τις παραπάνω φιλική προς μετανάστες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, παραμένει μια από τις πιο καθαρές πόλεις παγκοσμίως με 52% των εκτάσεων να αποτελούν εκτάσεις πρασίνου. Όλα αυτά ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας των ενεργών πολιτών της Πόλης.

Αν με ρωτήσετε, τι νιώθω όταν ακούω για την Άκρα Δεξιά στην Αυστρία, θα σας πω θλίψη, όπως και για την Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα. Θα σας μιλούσα για το τι θα έπρεπε να γίνει από την πλευρά της Κοινωνίας Πολιτών, θα σας μιλούσα για ανθρώπινες άξιες όπως ελευθέρια και παιδεία.