Η εκτέλεση της ιδέας

Διάβασα τις προάλλες στο Signal vs. Noise μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση περί ιδεών και ταλέντου.

Για να σας πω, παίδες, μια πικρή αλήθεια για τις εταιρίες και την εκτέλεση ιδεών: Όσο πιο μεγάλη η ελληνική εταιρία τόσο πιο δυσκίνητη είναι, τόσο πιο φοβισμένη και τόσο πιο αναποφάσιστη είναι. Επιμένουμε στον παλιό δρόμο, γιατί έτσι έχουμε μάθει. Ποιος σας λέει φίλτατοι κύριοι, πως αυτό που μάθατε είναι πάντως καιρού; δεν εμπλουτίζεται με γνώση, δεν εξελίσσεται, δεν προσαρμόζεται;

Στεναχωριέμαι κάθε φορά που βλέπω μια καλή ιδέα να θάβεται-είναι κάτι που δε το συνηθίζεις ποτέ.

LeLonIsIdeal on Twitter

Γιατί να το συνηθίσεις άλλωστε; Η στασιμότητα σημαίνει και ακαμψία. Γιατί να θυσιάσεις μια καλή ιδέα που είναι out of the box για μια μέτρια που είναι “μια από τα συνηθισμένα”;  Επειδή δεν την καταλαβαίνεις, επειδή είναι διαφορετική απ’ όσα ξέρεις ή επειδή απλά δεν την σκέφτηκες εσύ;

Οι καλές ιδέες είναι σαν οι ιδέες του Πλάτωνα- το δέον είναι.

Συν ότι είναι συνήθως πολύ πιο απλές απ’ ότι φαντάζεται το περίπλοκο μυαλό σου. Η καλή ιδέα είναι μια προστιθέμενη αξία, αυτή ωθεί σε ανάπτυξη. Ξέρετε γιατί; Επειδή  πριν από μία καλή ιδέα έχουν προηγηθεί δεκάδες κακές» και έχει γίνει μια μελέτη.

Η ιδέα είναι σήμα για δημιουργικότητα, «η οποία στην πιο αγνή μορφή της μοιράζεται», όπως λέει και ο Paul Bennett.

Οι δημιουργικοί άνθρωποι από την άλλη, ίσως και στην πιο αληθινή μορφή τους, δεν ηρεμούν αν δεν βρουν μια απτή λύση τουλάχιστον για ένα πρόβλημα. Εάν, εφόσον, και όταν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες.

Συνεχίζει ο Bennett στο ίδιο άρθρο να μιλά για τις εταιρίες και πως εκμεταλλεύονται την δημιουργικότητα, τις ιδέες σήμερα.

Η ερώτηση δεν είναι το «πως να μεγαλώσεις την πίτα του κέρδους αλλά το πως να δημουργήσεις τις συνθήκες ώστε να συμβάλλουν οι άνθρωποι (δημιουργικοί) στην  λύση ενός προβλήματος, αλλά και πως μεγαλώνει η πίτα για την κοινωνία. Αυτό είναι η προστιθέμενη αξία που δεν την μετράς σε χρήμα αλλά με κοινωνικό αντίκτυπο.»

Look to collaborate with people who can do what you can’t (or who can do it better), share openly wherever possible, and see what happens.

Τhe Independent

Αρκετές εταιρίες στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο, ακόμα και στην περίοδο κρίσης που απαιτεί νέες ιδέες, πιο αποτελεσματικές λύσεις επιμένουν να παραμείνουν κλεισμένες στον μικρόκοσμο τους και στην δυσκινησία τους στον βωμό του κέρδους, θυσιάζοντας την ανάπτυξη.

Guys, it is not about the next big thing. It is about the next thing that brings value to society.

Οπότε μην αναρωτίεστε γιατί τα νέα ταλέντα ψάχνουν έξοδο κινδύνου από την χώρα, αλλά δώστε τους έναν σοβαρό λόγο για να μην αναζητήσουν την βέλτιστες συνθήκες για να προσφέρουν στην αγορά που εσείς δεν τολμάτε να διαμορφώσετε.

Guys, get over it, grow up!

Picture by beast love

Χθες νωρίς το απόγευμα μια είδηση με στενοχώρησε. Ένας άνθρωπος, κάποτε συνεργάτης, έχασε την δουλειά του
όχι επειδή δεν την έκανε σωστά, αλλά επειδή οι ανώτεροι του δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Αυτό που με νευριάζει όμως είναι το θέμα ευθυνοφοβίας. Δεν σχεδιάσεις σωστά, δικό σου λάθος. Μια φορά πάρε τις ευθύνες, το να τις ρίχνεις σε άνθρωπο που εκτελεί απλά τις εντολές σου, επειδή έτσι επιθυμείς να κάνει και να μην τις αμφισβητεί, δεν είναι και πολύ ενήλικη συμπεριφορά.

Guys, get over it, grow up!

Είναι κάτι που το παρατηρώ τελευταία όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον χώρο των επιχειρήσεων. Κρίμα.

Λίγο πριν μάθω το νέο. Είχα συζήτηση με καλό φίλο. Για όλα αυτά τα ωραία περί ταλέντου, το πως στρώνει ο καθένας μας τον δρόμο της ζωής του.

Που πήγαν οι χαρισματικές ηγετικές μορφές, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ομάδες και συνεργασίες που δημιουργούν;

Δεν είναι απαισιόδοξο κείμενο, σκεπτικό όμως. Γιατί από την μια βλέπω μια τάση ευθυνοφοβίας και από την άλλη βλέπω να δημιουργούνται από το πουθενά, μέσα σε μια κρίση, να αναπτύσσονται πραγματικά όμορφα πράγματα, νέες ιδέες να πάρουν χειροπιαστή μορφή και να προχωρούν.

Το βραδύ της ίδιας μέρας, άλλος φίλος βγήκε επιτελούς από την μαύρη τρύπα της απαισιοδοξίας και χάρηκα που άκουγα το γέλιο του στο τηλέφωνο. Ωραίος ήχος αυτός του γέλιου που έρχεται αυθόρμητα, αβίαστα από τα βάθη της καρδιάς.

Pitching- a daily routine

Όσο και πάθος να έχεις για αυτό που κάνεις, έρχονται οι στιγμές που απλά απελπίζεσαι με τις ερωτήσεις των απέναντι. Απορείς γιατί δεν βλέπουν όσα βλέπεις εσύ.
Χαρακτηριστική φράση μου είναι ≪Δεν πουλάω, πείθω≫. Η αλήθεια είναι ότι έχω να την ξεστομίσω αρκετό καιρό.

Δεν είμαι marketeer, άσχετα αν εργάζομαι στην διαφήμιση αυτή την εποχή.Απλά εφαρμόζω στην π΄ραξη ‘η καλύτερα να πω ότι προσπαθώ αν εφαρμόζω στην πράξη γνώσεις. Να περάσω δηλαδή από την θεωρία στην πράξη. Ακούγεται εύκολο, δεν είναι.

Picture by Jim Blob Blann

≪Ντινάκι άκουσε με, είσαι ικανότατη, έχεις απίστευτες γνώσεις στον τομέα σου. Ζήτημα αν υπάρχουν άλλοι δυο σαν εσένα σε αυτή την αίθουσα. Παρ’ το αλλιώς. Σε παρακαλώ, άκουσε με≫, είπε ο καλός φίλος κοιτώντας με στα μάτια. Από αγάπη τα λέει και ας ξέρει ότι σε καθημερινή βάση, δίνω σκληρή μάχη να αποδείξω με τεκμήρια και επιχειρήματα και απτά στοιχεία μετά από έρευνα, τα λεγόμενα μου και την όποια επικοινωνιακή στρατηγική. Ξέρει ότι περισσότερα είναι τα ξενύχτια που έχω ρίξει να μελετήσω και να μάθω παρά να διασκεδάσω με την παρέα μου, όπως θα είναι φυσιολογικό για την νεαρή ηλικία μου. Θα ήθελε πολύ να με δει ευτυχισμένη και ερωτεύμενη με ένα καλό παιδί, και ας ξέρει ότι δεν φτάνει να γουστάρεις ένα τέτοιο κορίτσι, θα πρέπει να το αγαπάς και λίγο.

Ξέρει, ότι αγαπάω τρελά αυτό που κάνω και ότι αγανακτώ όταν με αναγκάζουν να το κάνω άρπα-κόλλα. Ξέρει επίσης, ότι για μένα το pitch είναι πλέον καθημερινή ρουτίνα, και με εξαντλεί. Του χαμογελάω και βλέπει την κούραση στα μάτια μου που γεννούν δάκρυα από ένταση.

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί ανώτεροι μου θα ήθελαν να με είχαν πνίξει όποτε έκανα ερωτήσεις περί αποφυγή επικοινωνιακής κρίσης, πρόληψης, μελέτης. Χαλάλι η ένταση. Δεν με ενδιαφέρει να έχω δίκιο, ας έχω άδικο και ας γίνει κάθε βήμα σωστά. Τις αξίες να μη προδίδω.

Μάναμ, επικοινωνείς γιά, δεν επικοινωνείς;

Τα νέα μέσα αναμφισβήτητα έχουν ταράξει τα νερά της επικοινωνίας και έδωσαν μια νέα διάσταση στην έκφραση μας. Η δυνατότητα να εκπέμπουμε με ένα κλικ την δυσαρέσκεια μας και να έχει πλέον αντίκτυπο, να προκαλεί αντιδράσεις είναι πολύτιμο εργαλείο ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Αν σκεφτείς ότι ο κόσμος δεν κατεβαίνει μόνο στους δρόμους και φωνάζει αλλά τεκμηριώνει την άποψη του. Ένας διαφορετικός τρόπος οργάνωσης και αντίληψης των πραγμάτων εδραιώνεται και σε κάποιους τομείς πχ. πολιτική, διαφήμιση αναζητιέται πλέον η αναδόμηση των θεμελίων ώστε να επιτευχθεί εξέλιξη. Θα μου πεις, τι μας λες τώρα, και σιγά το νέο; Έλαμ’ ντε ότι τελικά εμείς εδώ καλά τα λέμε άλλα κάποιοι δεν το πιάνουν το υπονοούμενο σε λέω;

Εις τα ελληνικά τα μέρη, βλέπουμε αξιόλογες προσπάθειες να πιάνουν τόπο. Το govmeter που καλύπτει μια ανάγκη των πολιτών για να ελέγχουν τις εκάστοτε κινήσεις της εξουσίας, Ιδανικά αυτό θα είναι το αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι τα πρώτα βήματα έχουν γίνει. Λάθη σαφώς θα γίνονται, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Είναι και απαραίτητα στην προκείμενη φάση γιατί λειτουργούν ως ερευνητική δικλείδα, ένα beta testing στο κοινό. Οι πολίτες ελέγχουν την εφαρμογή των προεκλογικών εξαγγελιών της παρούσας κυβέρνησης. Καλώς μας βρήκε μια πρώτη αλλαγή αντιμετώπισης του status quo. Την πολιτική μου γκρίνια την φυλλάω για το πέρασμα των 100 ημερών (δύσκολα βέβαια, αλλά έδωσα τον λόγο στον εαυτό μου να μη βιαστώ να ανοίξω το στοματάκι μου δημόσια).

Τώρα, για τον χωρό της διαφήμισης, επικοινωνίας γενικότερα, που αν και δημιουργικός και υποτίθεται λιγότερο στρυφνός από την πολίτικη, δεν μπορώ να πω ότι ισχύει κάτι αντίστοιχο. Ακόμα μιλάμε για μια κυριολεκτική μάχη μεταξύ παραδοσιακής και ψηφιακής (digital) επικοινωνίας. Κατά την άποψη μου δεν τέθηκε ζήτημα επιλογής του ενός ή του άλλου τρόπου άλλα αλληλοσυμπληρωσης. Ας με διορθώσει κάποιος, αν κάνω λάθος. Επίσης, την στιγμή που μιλάμε για αλληλοσυμπλήρωση, μιλάμε και για μια αλλαγή στις βασικές δομές του χώρου. Ναι, και εδώ οι αλλαγές είναι πλέον απαραίτητες. Η απόλυτη άρνηση της διαπίστωσης αυτής δεν ωφελεί κανέναν. Κάτι “ασήμαντες¨ εταιρίες, όπως η IBM, Dell προσαρμόζονται και δεν προσαρμόζεται ο τομέας που κατεξοχήν καλείται να καλύψει αυτή την ανάγκη επικοινωνιακής προσαρμογής στις εταιρίες. Γιατί μάναμ;

Picture by TimWilson

Continue reading Μάναμ, επικοινωνείς γιά, δεν επικοινωνείς;

Serious vs. Solemn

Θα σας πω ένα παραμύθι. Παραμύθι γιατί αν σας πω ότι είναι πραγματική ιστορία το τρίτο μάτι, μου λέει ό,τι δεν θα το πιστέψετε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να ονειρεύομαι. «Ιδεαλίστρια» με φωνάζει η μητέρα μου. «Ρομαντική», ο πατέρας μου. «Κατσίκα», ο παππούς. «Κοριτσόπουλο», η γιαγιά. «Αγύριστό κεφάλι», ο μεγάλος αδερφός.

Ο μεγαλύτερος μου έρωτας είναι να γράφω για τον κόσμο γύρω μου, ίσως για να τον καταλάβω και καλύτερα. Αυτό μεταφράστηκε μεγαλώνοντας σε σπουδές σε ξένες γλώσσες, πολιτική επιστήμη (διπλωματία ενίοτε), ιστορία και επικοινωνία.

Δούλευα γραμματέας, τηλεφωνήτρια. Να συνδέω γραμμές 5-5 (γνωρίζοντας 200 εσωτερικά νούμερα και εταιρικά κινητά απ’ έξω) και παράλληλα να πάλευα την μηχανή εσπρσέσο για να γίνει stretto ή lungo ο εσπρέσσο, πάντα με πλούσια κρέμα. Κάθε φλιτζανάκι και δέκα γραμμές. Είχα και πατέντα να πηγαίνω τους καφέδες και να μη χάνεται ούτε μια γραμμή.

Picture by Lost in Scotland
Picture by Lost in Scotland

Τα βράδια διάβαζα γιατί μου έλλειπαν τα πνευματικά ταξίδια στην μονότονη δουλειά μου. Άλλαξα πολλές δουλειές έκτοτε, κανονικές και μη κανονικές (η επιβίωση βλέπετε). Βλέπω κάπου στο facebook, τυχαία το MediaCamp.

Παρένθεση: Θυμάμαι ότι είχα φρεσκοχωρήσει και ότι ήμουν άρρωστη. Ο πρώην μου με πήγε σε λυπόθυμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Πεντέλης. Τότε ήταν κάτι σαν οικογένεια ο ένας για τον άλλον και ας είχαμε χωρίσει. Ήθελα να τα αλλάξω όλα. Αλλά έπρεπε να γίνω καλά.

Φοβισμένη πήγα σε τούτο το MediaCamp. Άρχισα να πιστεύω σε όνειρα. Συνέχιζα να κάνω την ίδια μονότονη, κουραστική δουλεία. Γνώρισα κόσμο, αλλά τίποτα παραπάνω. εκεί. Άρχισα να βρίσκω όσους διάβαζα και σε άλλα διαδικτυακά στέκια και ήθελα να τους γνωρίσω. Απλά. Να δω τους ανθρώπους πίσω από τις λέξεις, τις εικόνες.

Ψαράκι που ήμουν που να φανταστώ σε τι κόσμο έμπαινα. Έμαθα στην πορεία. Πλέον γράφω και εγώ. Συμμετέχω. Την πλάκα μου έκανα και συνεχίζω να την κάνω. Χαβαλέ λέμε.

Το τι μη ειλικρινής με είπαν, το τι καταφερτζού…και αυτά είναι τα ανώδυνα. Για στοχευμένες δημόσιες σχέσεις με έχουν κατηγορήσει. Παίδες, πληροφοριακά σας το λέω, αν θα το είχα κάνει πραγματικά δεν θα μου έλεγε κανείς αυτές τις παπαριές αλλά μάλλον θα με ρωτούσαν, πως στο διάολο τα κατάφερα.

Εννοείτε ότι έχω δεχτεί και αρνηθεί επαγγελματικές προτάσεις. Όπως ο καθένας μας στην ζωή. Αλλα δεν κανω ότι κάνω για να βγάλω λεφτά. Ξέρετε έχω και μια ψυχή, μια ηθική αν θέλετε που είναι ανθρώπινη όπως και η δική σας. Ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο. Έχει σημασία; Βλάπτω κανέναν;

Πολύ ευχαρίστως, να κάνει όποιος θέλει ότι κανω, με το ίδιο μεράκι αν όχι περισσότερο. Να το κάνει καλύτερα. Πολύ θα το χαρώ. Μπορείτε; Έμπα. Γουστάρετε; Τι δεν θέτε; Θα κουραστείτε ε; Κόπος; Απαπα, και ευθύνες, τι λες τώρα;

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά, γιατί αυτές τις μέρες μου έγινε μια σοβαρή επαγγελματική πρόταση. Όχι, αστεία. Τουλάχιστον διπλάσιες απαιτήσεις και ευθύνες. Συνηθίζω να λέω σε φίλους

Be serious, not solemn. Make the effort to be credible.

Δάσκαλε που δίδασκες. Καλά να πάθω. Άρπα την τώρα, μικρή.

Έθεσα δυο σκέψεις μου σε διαδικτυακές παρέες [ 1, 2 ].

1) Είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις για χαβαλέ Τι κάνεις όταν σου γίνεται πρόταση να το κάνεις αυτό επαγγελματικά;

2) Πρώτα αποφασίζεις τι θέλεις να είσαι. Μετά οι άλλοι αποφασίζουν να το εκτιμήσουν.

Πρέπει να απαντήσω μέχρι την Παρασκευή, 23 Οκτωβρίου 2009.

Ένα φραπόγαλο σκέψεις

Σαν να βλέπω την ταινία “Two weeks notice” να διαδραματίζεται σε μια παραλλαγή ζωντανά μπροστά μου. Μόνο, που δεν έχω δυο βδομάδες, αλλά ούτε δυο μέρες καλά, καλά. “Περίεργες” καταστάσεις μιας συνηθισμένης ημέρας εργασίας, ας πούμε.

Picture by ToniVC via Flickr

Σκέψεις για την διαχείρηση χρόνου και καταστάσεων, κάποια στιγμή σήμερα το απόγευμα:

Έχεις τα κότσια;  Τα έχεις. Ξέρω ότι τα έχεις. Δεν έχει δεν μπορώ. Απόδειξε, το τι μπορείς να κάνεις. Τέρμα τα ψέματα.

Παρένθεση: Όποιος νομίζει ότι τα χώνω γενικά και αόριστα και να βγάζω την ουρά μου στην απέξω, κάνει λάθος. Η σφαλιάρα πρώτα σε μένα.

Δυο μέρες μόνο, που λέει και ένα τραγούδι. Δυο μέρες να αξιοποιήσω, ότι έχω και δεν έχω στο δημιουργικό μου δυναμικό. Διαδραστικότητα, εμπλοκή, συμμετοχή, κείμενο, επίδραση…Και το πιο δύσκολο απ’ όλα να χτίσω γέφυρες μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων, εκπαιδευτικών επίπεδων, διαφορετικών αντιλήψεων. Διαφορετικών γενικώς και ειδικώς.

“Αυτή, είναι η ευκαιρία σου”, μου λένε και δεν έχουν και άδικο. “Διεκδίκησε και εδραίωσε τον ρόλο σου,” επισημαίνουν, επίσης πολύ σωστά. Σαν να ακούω τον εαυτό μου να τα λέει, από την μια και από την άλλη, να φοβάμαι σαν μικρο παιδί το σκοτάδι.Τι φοβάσαι ρε παιδί μου, αφού το΄χεις. Τι αμφιβάλλεις; Δεν έχεις χρόνο για αυτό -αμφισβήτηση τώρα.

Τους τρόμαξα για λίγο με την σιωπή μου. Έχουν συνηθήσει τον τσαμπουκά και ανησύχησαν. Να ουρλιάξω ήθελα. Δεν έβγαλα γκίχ και ακόμα δεν βγάζω δηλαδή, δεν θα βγάλω.

Έχω δυο μέρες. Μια νύχτα και μια μέρα, για να είμαστε ακριβής. Κάτι λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες. Είναι αρκετές.

“Χτύπα τώρα ένα φραπόγαλο και ξεκινά!”, λέω στον εαυτό μου. Όχι, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για το “Δεν είσαι εδώ” της Δημητρας Γαλάνη (Για μελοδραματισμούς είμαστε τώρα. Δουλειά, δεν είπαμε; Είπαμε.) αλλά μάλλον το “Στερεότυπα” για να εμπεδώσω, ότι τέτοια έχω να σπάσω. Που θα πάει, θα βγεί. Don’t think- Do things!

Indifexious Jellycious or “when passionate people come together”

“Κόπιασε για  Jelly το Σαββατοκύριακο στα γραφεία της Indifex.”

“Πέρνα και πάρε με μαζί σου!”

Ένα τηλέφωνο για να επιβεβαιωθεί η τρέλα μου και σε μια ώρα είχαμε φύγει για Πάτρα. Ποιος; Ο Δημήτρης και εγώ, η Κωνσταντίνα aka ThirdEye. (Όχι δεν αμέλησα το εκλογικό μου καθήκον. Η ψήφο μου ταξιδεύει ήδη προς τα Ευρώπας) Από κοντά γνωριστήκαμε στο MediaCamp και κάπως ταίριαζε η αντίληψη περί κοινότητας σε ένα βαθμό, κάπως η αγάπη προς κάλο καφέ, αλλά μάλλον κυριότερο σημείο είναι η τρέλα που κουβαλάμε και οι δυο και η αγάπη προς αυτό που κάνουμε.

Indifex + Cappucchino = Indi-cchino

Indifex + Jelly = Indi-fexious Jelly, Jellycious Indifex

Ατάκα και ρητορική ερώτηση :Υπάρχει κάτι που δεν το κάνεις με πάθος;

Foto: Indifex

Ομολογώ ότι έχω αμελήσει το γεγονός ότι έχω να παραδώσω και μια διπλωματική για το Diploma in Public Relations Management με case study την Ιndifex και σε νοητή επέκταση το Transifex. Πέρασε ένα τρίμηνο αρκετά πιεστικό και γεμάτο αλλά και δημιουργικό. Βέβαια, ο Δημήτρης αντί να με κυνηγήσει και να μου πει καμιά βάρια κουβέντα κάνει κάτι άλλο. Καταλαβαίνει και κρατάει την υπόσχεση του να μη ξεκινήσει καμία κουβέντα για δουλεία. Την ξεκίνησα από μόνη μου, μια που δεν έχουμε την πολυτέλεια να βρισκόμαστε συχνά στον ίδιο χώρο.

Με εισάγει στην μαγεία του  Indiplex aka Indifex Headquarters. Φτιάχνει από τους καλύτερους καφέδες με βάση τον εσπρέσο (ίσως και τον καλύτερο που έχω απολαύσει από φιλικά χεριά). Πάντα με μυστικό στοιχείο το μεράκι. Με το ίδιο μεράκι πάει για αναρρίχηση…και ναι ψήθηκα να έρθω μαζί. Πρεμιέρα να ανεβώ μονοπάτι με βράχια με εξοπλισμό μπαλαρίνες και μάλλον ακατάλληλο ντύσιμο. Όσο σκαρφάλωνε κάτι διαδρομές με ονόματα “Κουμπάρος”, “Mr.Bean” , “Σαπίλα” και “Ροχάλα” με τα υπόλοιπα παιδιά, τους θαύμασα με σύμμαχο τον φωτογραφικό φακό. Αν και πήρα βιβλίο μαζί μου για να διαβάσω, σιγά μη διάβαζα αντί να απολαύσω το υπέροχο τοπίο, ξεχνώντας τα πάντα.

Και μετά από πολλές συζητήσεις με λιγότερη ή περισσότερη ένταση, με τον Γίαννη και τον Δημήτρη

η Νεραϊδό- αμαζόνα φόρτωσε μπαταρίες και ξανά προς την δόξα τραβά για άλλες περιπέτειες.

Thank you, guys, for the great weekend! 🙂