Αντιθέσεις και καθρέπτες

Η διαδρομή με το λεωφορείο περνά από την Λένορμαν. Πέρα από το παλίο Καπνεργοστάσιο και κάποια ίχνη μιας άλλης εποχής, μπορεί να διακρίνει κανείς και τις επιχειρηματικές τάσεις: τυροπιτάδικα, καταστήματα κινητής, delivery, αγορές χρυσού, μόνο το frozen yogurt λείπει, αλλά μπορεί να έρθει και αυτό, που ξέρεις. Κατεβαίνω στο Μεταξουργείο, κάπου μεταξύ Μεγάλου Αλεξάνδρου και Λεωνίδου.

Σαν να χάνεσαι μέσα σε μια άφωνη γειτονιά που ξεχωρίζει άθελα της από τον βωμό της πόλης, που τον θυμίζουν κάποιες παρεμβάσεις. Η ζέστη αφόρητη και ο φόβος που κυριαρχεί στα στενά αισθητός μέσα στην αίσθηση ελευθερίας. Δεν ταιριάζουν εδώ οι ενδυμασίες των σαλονιών της υψηλής πολιτικής, μορφωμένης και πολιτιστικής Αθηναϊκής κοινωνίας, ή αυτής που παριστάνει πως είναι υψηλή κουλτούρα. Εδώ η ανθρωπιά δεν βασίζεται σε βιτρίνες αλλά ουσία. Φτάνω Ιερά Οδό, βλέπω από μακριά το studio, βαμμένο σε μια απόχρωση του λαχανί που φέγγει υπό την σκιά της Ακρόπολης.

Ιδιότητα: Nέος άνθρωπος

Το περασμένη καλοκαίρι, βρέθηκα σε μια παρέα διάσπαρτη σε Ελλάδα και εξωτερικό, που ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει σε μια διαφορετική γλώσσα, με αυτό που ονομάζουμε “μεράκι” στα Ελληνικά, ώστε να κινήσουμε όχι μόνο την γενιά μας αλλά και όσους πιστεύουν ακόμα στα όνειρα γιατί είμαστε πολύ νέοι για να “τα παρατήσουμε” ακόμα και σε μια κρίση.

Red light
Credits: Asteris Masouras

«Κάποιος που προσπαθεί, δουλεύει σκληρά και δοκιμάζει διαφορετικούς τρόπους για να πετύχει…λίγες έννοιες που δίνουν ουσία στην λέξη “επιχειρηματίας”. Δυστυχώς, η επιχειρηματικότητα εμφανίζεται συχνά ως τρόπος οικονομικής αποκατάστασης και ως lifestyle, αντί να περιγράφεται ως μία κινητήρια δύναμη που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εξελιχθούν, να ανταλλάξουν ιδέες, να δημιουργήσουν και να επιδείξουν ειλικρίνεια, σεβασμό και ταπεινότητα. Για εμάς, η επιχειρηματικότητα είναι ένα εργαλείο προς την αναδιαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας και της σύνδεσης της με τον κόσμο,» γράψαμε με εκείνη την παρέα πρόσφατα σε ένα άρθρο με τίτλο «Χτίζοντας το μέλλον με βάση το παρόν», περιγράφοντας όχι μόνο το τι πιστεύουμε για την προεκλογικά πολυσυζητημενη επιχειρηματικότητα αλλά και για την δική μας ματιά στο παρόν της Ελλάδας.

Πέρα από τα γνωστά προβλήματα που καλείται η χώρα μας να λύσει τα επόμενα χρόνια, η κρίση δοκιμάζει την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας όπως την γνωρίσαμε και με την όποια μεγάλωσε η γενιά μας. Γνωρίζουμε καλά πως καλούμαστε να συμβάλλουμε ενεργά στα νέα δεδομένα και πως οι σταδιοδρομία μας διαφέρει αρκετά από προηγούμενες γενιές.

Η κοινωνία των ανθρώπων τυχαίνει πολλές φορές να χάσει τον προορισμό της ή ακόμα και να ξετροχιάζει από τον δρόμο της μέσα στην ιστορία. Η Ελλάδα κυνήγησε και εν μέρει ακόμα κυνηγά την ματαιότητα, τον γυαλιστερό τρόπο ζωής που την κάνουν να ξεγλιστρά και να ξεχνά τις αξίες που δίδαξε στον κόσμο.

Σημασία έχει όμως, πως η Ελλάδα έχει να αποδείξει στον εαυτό της πως θα τα καταφέρει και να ξαναθυμηθεί το πνεύμα της και να χτίσει γερές δομές γύρω από αυτό. Εμείς απλά βάζουμε ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτό.

 

Ελπίδα θέα Ακρόπολη

Μπαγασάκο, συγκινήθηκα σου λέω. Τόσα χαμόγελα είχα καιρό να δω. Βλέπεις τα μάτια τους. Λάμπουν. Ευτυχώς δεν βλέπεις τα δικά μου γιατί έχουν δακρύσει.

Ε (λ) πι-ζω Ελλάδα

Αεροδρόμιο για άλλη μια φορά αυτές τις μέρες. Μόλις αποχαιρέτησα αγαπημένο πρόσωπο. Όσο μεγαλώνω γίνεται και πιο δύσκολο όταν μένω πίσω. Η αγάπη για την Ελλάδα ευχή και κατάρα. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν για άλλη μια φορά απεργία.

O ύπνος με παρασύρει στην αγκαλία του σε μια καρέκλα μπροστά στο περίπτερο για συνάλλαγμα για δυο ωρίτσες περίπου, αν και όχι άνετες, αλλά τις είχα ανάγκη. Με ταλαιπωρεί πυρετός και κρύωμα από το τελευταίο ταξίδι στα χιόνια. Ξυπνάω. Πάω στο μπάνιο για ένα φρεσκάρισμα για να με πάρει συνεργάτης από το αεροδρόμιο.

Αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα στο δάσος στην Καισαριανή αντί για καφέ. Περπατάμε μέσα από τα δέντρα με θέα την Αθήνα. Ηρεμώ για λίγο και σαν να με αφήνει και ο πυρετός. Κατά τις 10 συντονιζόμαστε για την σημαντική συνάντηση των 12 για τον χώρο του Startup Live Athens, εν μέρει με θέα την Ακρόπολη. Βλέπω τον Παρθενώνα και δακρύζουν τα μάτια μου, από χαρά αυτή την φορά. Λίγο ακόμα κοριτσάκι, και άστους να λένε.

Κάποιος μου έκανε τις προάλλες μια περίεργη πρόταση να “αποδουλέψω κάτι με τις υπηρεσίες μου”. Δεν ακούστηκε κομψό ούτε πολιτισμένο, αλλά ίσως φταίει που είμαι από διαφορετική πάστα, λιγότερο σάπια, ίσως δεν κατάλαβα σωστά, αλλά τι σημασία έχει; Κάπως έτσι έφτασε η Ελλαδίτσα να διαφημίζεται για τα χειρότερα της αντί για τις ομορφιές της και κυρίως την ανθρωπιά και τις αξίες της.

Διάβασα κάπου το εξής:

Άνθρωποι με αξίες, ήθος και ποιότητα που ξεχωρίζει. Μπράβο σε όλους σας, μπορούμε να ελπίζουμε ότι μια νέα Ελλάδα γεννιέται μέσα από εσάς.

Στο 2 παρά το τέταρτο

Ήμεθά σε κρίση σε σχεδόν όλα τα επίπεδα. Λέω σχεδόν γιατί σε προσωπικό επίπεδο κυριαρχεί θάλασσα λάδι. Τα έχουμε βρει στο 2 παρά 30. Στο περίπου 3 ήταν
τρια δύσκολα χρόνια της ενηλικίωσης. Ας τα ονομάσουμε quarter life crisis και ας την περνάνε κάποιοι νωρίτερα ή αργότερα. Τα κάναμε tabula rasa. Πρώτα χωρίσαμε. Να΄ ναι καλά το παλικάρι, είναι και νέος μπαμπάς τώρα ενός κορίτσαρου, ζωή να ‘χει το πλάσμα. Μετά στρώσαμε τα επαγγελματικά, πήγαμε να στρώσουμε ταυτόχρονα να προσωπικά και πέσαμε τ’ ανάσκελο. Αφήσαμε τα προσωπικά αφενός γιατί ήταν πιο δύσκολα αφετέρου πιο επίπονη διαδικασία. Στρώσαμε τα επαγγελματικά στα μέση της κρίσης, και απολαμβάνουμε πλέον τα αποτελέσματα της διαδικασίας αυτής.

Όσοι αναρωτιέστε αν πάσχετε από το φαινόμενο της κρίσεως του τετάρτου, παρακαλώ ακολουθήστε το link εδώ

Με βάση όσα διάβασα στο άρθρο στην Guardian διακρίνουμε διαφορετικές φάσεις της κρίσης του τετάρτου. Σε ότι φάση και να βρίσκεστε, να την δείτε σαν καταλύτη για αλλαγές με θετική χρεία στην ζωή σας. Σαν ηφαίστειο που ξυπνά ένα πράμα, αντί να φρικάρετε πως έχετε κλείσει σαν άνθρωποι.

Πριν δυο χρόνια βρέθηκα στο Λονδίνο για να ηρεμήσω και καλά
Με το κινητό στο χέρι μιλώντας με το αφεντικό διότι το πελατών ήταν απαιτητικό. Δεν βαριέσαι. Γυρίσαμε και εκτάκτως από το την Τζιά διότι είχα μεν εκλογές. Ναι, παίδες, το έκανα και αυτό το σπορ στα νιάτα μου. Πέρσι το ζήσαμε και πάλι στην Σαντορίνη. Φέτος ρυθμίσαμε το μηνυματάκι «Out of office».  Επίσης, σαν να θέλει να μου πει κάτι η ζωή και το μπλακμπέριον  τα έχει παίξει κοινώς και θα έπρεπε να πάει για service. Θα το πάω αφού γυρίσω από τα μπανάκια μου. Άχρηστο πράμα το κινητό στην παραλία, μόνο για ένα πράμα το θες
για το αγόρι ή το κορίτσι της διπλανής ψάθας για να ανταλλάξετε νούμερο και να κλείστε ραντεβού για ποτάκι με φεγγαράδα. Αλλά αυτό και χωρίς κινητό γίνεται όταν υπάρχει καλή διάθεση. 😉

Τις προάλλες συνάντησα έναν έρωτα από τα παλιά για ένα καφέ. Κάναμε πλάκες μεταξύ πονηρού και αστείο. Γυρνάει και μου λέει: «Σαν να επέστρεψες στην ζωή. Καιρός ήταν. Χαμογελάς πάλι.»

Τα σέβη μου

Κάτι γίνεται εδώ

«Εσύ δεν φεύγεις από Ελλάδα. Δεν αντέχεις. Αγαπάς τον τόπο αυτό τόσο πολύ που δεν μπορείς να μείνεις μακριά του,» μου είπε φίλος από τα παλιά και όσο και να ήθελα να του πω πως πρέπει να τον αποχαιρετίσω, ξέραμε ήδη και οι δύο πως τον εαυτό μου πάω να κοροϊδέψω.

Συνεχίζουν οι φίλοι στην παρέα:
«Όπως οι παππούδες σου, ή ακόμα και οι γονείς σου, δεν καταλαβαίνουν τι δουλειά ακριβώς κάνεις αλλά στο περίπου και πως δουλεύεις πολύ, και συνέχεια ρωτάνε για να καταλάβουν και γκρινιάζουν και λιγάκι από αγάπη. Κάπως έτσι και εσύ όλο λες πως θα φύγεις, αλλά δεν εννοείς να φύγεις για λίγο και να γυρίσεις με πιο γερές δυνάμεις. Κάπως έτσι εσύ στην Ελλάδα δείχνεις αντοχή, υπομονή και επιμονή, όπως μια μαμά σε ένα μικρό παιδί, σαν μια δασκάλα με όλα τα μαθητούδια της.»

20110709_011.jpg
By kouk on flickr

Είναι Παρασκευή βράδυ. Έχουμε κάτσει σε ένα ταβερνάκι σε μια γειτονιά της Αθήνας που έχει κρατήσει το άρωμα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Είμαστε μια παρέα διαφορετικών ηλικιών. Συναντηθήκαμε σε ένα σταυροδρόμι κάπου μέσα στην κρίση και ενώσαμε δυνάμεις για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Είναι από τις στιγμές που γέλια επικρατούν και όχι στενοχώρια. Αισιοδοξία και ελπίδα, τα αισθήματα που κυριαρχούν, και όχι μόνο σαν επιγραφές στα βραχιόλια μας, ούτε μόνο σαν λέξεις στις συζητήσεις μας.

Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι πριν δυο χρόνια. Θυμάσαι, κανονίσαμε να βρεθούμε μετά από καιρό. Φορούσα το νέο μου φόρεμα και με χάζευες.  Με αποχαιρέτισες με ένα φιλί. Όπως τότε, και σήμερα αγόρασα ένα νέο φόρεμα. Έχει την ίδια ζέστη όπως τότε. Καυτός αέρος αργοπερνά στους δρόμους. Γεμάτες όνειρα οι ματιές. Κάτι γίνεται εδώ. Ήθελα να στο πω, έριξα μια ματιά στα αστέρια όσο περπατούσα από την στάση στην πλατεία προς το σπίτι μου και έκανα μια ευχή για να γίνει αυτό το καλοκαίρι μια νέα αρχή για την Ελλάδα που ονειρευόμαστε.

Σχετικά: Tweet

No BS policy

Σου είπα πως θα το κάνω και άκουσες το όνομα μου σε μια παρουσίαση.
Σου είπα πως θα το κάνω και με είδες σε μια οθόνη να απευθύνω ερώτηση στον Πρωθυπουργό.

Σου είπα πως θα το κάνω και διάβασες μια συνέντευξη.
Σου είπα πως θα το κάνω και είδες το όνομα μου σε μια παρουσίαση σε ένα slide.

Τα λόγια της αμφισβήτησης είναι εύκολα χωρίς τις αντίστοιχες πράξεις.
Οι πράξεις πάλι είναι σπάνιες.
Τόσο απλά τα πράγματα.

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς

Ωραίες οι συζητήσεις, παιδιά μου. Ωραίος και ο διάλογος, αλλά…Αλλά στην πράξη γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως αν αύριο είχαμε εκλογές, οι κάλπες δεν θα έδειχναν και κάτι πολύ διαφορετικό.

Σωστά, το κομματικό σύστημα δεν είναι ευνοϊκό για μικρότερα κόμματα αλλά να σας πω κάτι, βλέπω σε κάποιες γειτονιές, σε κάποιους δρόμους την Βιέννη της δεκαετίας του 90 όταν ανεβαίνει η άκρα δέξια επί Χάϊντερ και τρομάζω.

Ακούω διαφορετικές γλώσσες σε πολλά διαφορετικά ηχοχρώματα στην πλατεία, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο μετρό, στα καφέ
και τρομάζω. Από την μια η οργή εναντίον των πολιτικών, που μια μάζα ψήφισε, με όποιες αφορμές και όποιες προϋποθέσεις, δεν θα τις σχολιάσω σήμερα. Από την άλλη η ανάγκη για αλλαγή, η διψά για ένα διαφορετικό σήμερα. Η οργή, δεν είναι καλός σύμβουλος. Εκτονώνει, δεν το αμφησβητώ.

Dreams and reality

Απουσιάζει η πολιτική ηγεσία με ουσιαστικό λόγο, απουσιάζει ο πολιτικός λόγος ουσίας και κυριαρχεί ένα χάος, φωνές που κατά τα άλλα καλούν σε συνεργασία. Ένα πράγμα θέλει η συνεργασία, αγαπητοί μου «Aγανακτισμένο»ι και αξιοσέβαστοι «Τολμήστε». Περισσότερο να ακούσουμε, περισσότερο ενδιαφέρον για το σύνολο της κοινωνίας και όχι απλά την πάρτη μας (για να μην εκφραστώ πιο λαϊκά και ξέρω δεν σας αρέσει που τα λέμε και λίγο τα πράγματα με το όνομα τους)

Αγανάκτηση και απογοήτευση νιώθουμε πολλοί, τολμάμε και κάποιοι άνευ πολιτικών, κυρίες και κυροί. Από επιλογή γίνομαι σιωπηλός παρατηρητής, ακροατής για να καταλάβω τον απέναντι, τον δίπλα. Όταν βρει ο καθένας την διάθεση και τον χρόνο να ακούσει παρά να φωνάξει, ίσως ακουστεί και περισσότερο. Δεν ξέρω, μικρό παιδί είμαι, αλλά σκέφτομαι λίγο.

Ας αλλάξουμε εμείς πρώτα νοοτροπία, πριν το απαιτήσουμε από τους άλλους.
Ραντεβού σε άλλη πλατεία γιατί κάθε πλατεία έχει σημασία και στον κόσμο υπάρχουν πολλές πλατείες με πολύ αγανάκτηση και τόλμη πριν τις ανακαλύψουμε εμείς. Θεωρητικά σεντόνια ξέρουμε όλοι να γράφουμε, έγραψα πολλά όσο ήμουν φοιτήτρια πολιτικών επιστημών. Αρκετοί των «Τολμήστε» έχουν υπάρξει αναφορές βιβλιογραφίας στην πτυχιακή μου, αρκετοί δεν τόλμησαν να είναι κάτι πέρα από τον ακαδημαϊκό τους τίτλο. «Τολμήστε» λοιπόν, να είστε δάσκαλοι πέρα της θεωρίας.

Λιγότερο θεωρία, είτε στην πλατεία είτε από την διανόηση, και περισσότερη πράξη, παρακαλώ. Γιατί αυτό που λείπει είναι θετική ενέργεια και καλοί μου άνθρωποι, την έχουμε ανάγκη, νέοι και ώριμοι.

Τα σέβη μου σε πλατείες, γράμματα και τέχνες

Ονειροπολώντας εν Αθήναι

Αυτό που με αγανακτεί είναι όταν δεν πείθω. Ειδικά όταν είναι άνθρωπος που θεωρώ πως στέκεται κοντά μου. Δεν έχω πρόβλημα με την αντίθετη άποψη και την αμφισβήτηση. Έχω όμως με την αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση χωρίς ουσιαστικό λόγο. Για την αμφισβήτηση που πηγάζει από στενoμυαλοσύνη. Συμβαίνει θα μου πεις. Συμβαίνει. Όμως δεν οφείλει κανέναν.

Μου ήρθε αυτό στο μυαλό:

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules, and they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify and vilify them. But the only thing you can’t do is ignore them because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as crazy, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.

 
Το ακούω ξανά και ξανά, ενώ παράλληλα γράφω τις σκέψεις μου.

Οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί να πιστέψουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι εκείνοι που τον αλλάζουν. Άρα όλοι εκείνοι με αρκετά τρελά όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Δηλαδή όταν πιστεύεις και προσπαθείς για κάτι καλύτερο είσαι ονειροπόλος τρελός. Μπορώ να ζήσω με αυτό. Εσύ μπορείς;

Σε ρωτάω γιατί εμένα δεν μου αρέσει που τα πλάνα ντροπής από την Αθήνα κάνουν το γύρο του κόσμου. Σε ρωτάω γιατί εσύ αποδέχεσαι το status quo; Σε ρωτάω τι σε κάνει να τα παρατάς; Για να μη σε πουν τρελό, για να μη σε πουν ρομαντικό ιδεαλιστή; Τι σε κόφτει, τι πιστεύουν όλοι αυτοί που ξέχασαν τα όνειρα τους μπροστά στην πόρτα του επόμενου βολέματος; Τι σε ενδιαφέρει η γνώμη κάποιων που δεν θέλουν καν να μπουν στη διαδικασία να καταλάβουν το όνειρο; Ξέρω πως αυτός ο κόσμος χρειάζεται όνειρα για να αλλάξει, πολλά όνειρα. Ονειρέψου και εσύ λίγο.

Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;

Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.

Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.

Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:

…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.

Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.

Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]

Να θυμήθουμε όπως  άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.

– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης

– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας

– Δικαίωμα στην εκπαίδευση

Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.

Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.