Επιστρέφαμε από βραδινή έξοδο ενώ στο ραδιόφωνο ανακοινώνονταν κάποιο συμβάν στο κέντρο, στα Εξαρχία. Χαμός.
Λέω στον φίλο που οδηγούσε: «Πήγαινε με κέντρο τώρα. Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει.»
~ Πας καλά; Είναι επικίνδυνα.
«Αν δεν με πας θα πάρω ταξί να πάω μόνη μου.»
Με πήγε την επομένη. Eίχα κατέβει ήδη το πρωί.
Έβλεπα αστυνομικούς με αγριεμένα μάτια από τα τζάμια του αυτοκινήτου.
Έβγαλα φωτογραφίες.
Οι μαθητές μου είχαν πάνω τους το νούμερο μου. Τους παρακάλεσα να μην κατέβουν. Μια μαθήτρια κατέβηκε. Δεν με πήρε αλλά την είδα κάπου στα Εξαρχία. Την κοίταξα στα μάτια και την επόμενη μέρα στο μάθημα δεν μιλούσε.
«Κυρία, γιατί είναι τόσο αγριεμένοι;»
Τι να πεις σε ένα παιδί σε ηλικία εφηβείας για την σκληρή βία στους δρόμους μιας πόλης;
Τι να πεις για τον χαμό μιας νέας ζωής από αμελιά; Τι να πεις για την ευθύνη όλων όσων δεν την αναλαμβάνουν.
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήμουν στα επεισόδια. Δεν θυμάμαι πόσα βράδια.
Θυμάμαι τα χημικά. Θυμάμαι τις συζητήσεις. Θυμάμαι τον τρόμο. Θυμάμαι τη βία.
Δεκέμβρης 2008. Τα Δεκεμβριανά μιας άλλης πραγματικότητας.
Δεδομένα πάντα κυκλοφορούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ίσως όχι πάντα στην πιο απτή μορφή, προφορικά σαν άνεμος. Η αλλαγή που έφερε το διαδίκτυο ως μέσο δεν είναι μόνο η εύκολη πρόσβαση σε γνώση αλλά κυρίως η εξάπλωση της. Σημειώνω, ίσως και πληροφορίας που για τον ένα ή άλλο λόγο δεν κυκλοφορεί σε διαφορετικό μέσο μετάδοσης, διάδοσης.
Υπόθεση Wikileaks: Αν δεν θα ήταν αυτό, θα ήταν άλλος διαδικτυακός τόπος.
Tι μας σοκάρει; Tο γεγονός πως κυκλοφόρησαν μεταξύ άλλων μυστικές πληροφορίες κυβερνήσεων ή ότι κάπως έτσι κυκλοφορούν και οι δικές μας προσωπικές πληροφορίες; Αυτές τις έχουμε δώσει πριν το αντιληφθούμε καλά καλά, μέσα από ένα παιχνίδι κοινωνικής δικτύωσης στο όποιο οι κανόνες δημιουργούνται με τον ίδιο τρόπο όπως η πληροφορία εξαπλώνεται- Από εμάς τους ίδιους.
Τίθεται το ερώτημα πόση πληροφορία είμαστε σε θέση να αντέξουμε, πόση αλήθεια, πόση αλλαγή; Λίγο τρομακτική τοποθέτηση. Από πότε η αλλαγή δεν ήθελα τόλμη, δεν μας φόβιζε το καινούργιο πριν μας ανακουφίσει;
To some this marks a crisis, to others an opportunity. Technology is breaking down traditional social barriers of status, class, power, wealth and geography – replacing them with an ethos of collaboration and transparency…
Leaks are not the problem; they are the symptom. They reveal a disconnect between what people want and need to know and what they actually do know. The greater the secrecy, the more likely a leak. The way to move beyond leaks is to ensure a robust regime for the public to access important information…
This is a revolution, and all revolutions create fear and uncertainty. Will we move to a New Information Enlightenment or will the backlash from those who seek to maintain control no matter the cost lead us to a new totalitarianism? What happens in the next five years will define the future of democracy for the next century, so it would be well if our leaders responded to the current challenge with an eye on the future.
Λίγες σκέψεις μου για το θέμα Wikileaks και την λεγόμενη επανάσταση της πληροφορίας, μια υπενθύμιση για την αφήγηση της από το ντοκιμαντέρ Us Now.
Ένα mail, δυο τρία τηλέφωνα (συνεργάτης με χαμόγελο λέει κάτι του τύπου «Τι ετοιμάζεις πάλι») και ένα μεσημέρι για φωτογράφιση κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Δυο κοπέλες. Η Ελίζα και η Κωνσταντίνα. Η δημοσιογράφος της Real News με βρήκε διαδικτυακά, πως αλλιώς; Αφορμή ήταν «παρέμβασεις-ερωτήσεις» μας στην πρόσφατη συνάντηση νέων με τον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.
Μου ζητάει το μάξιμουμ σε κόπο, αλλά δεν με αφήνει να φτιάξω το μάξιμουμ σε αποτέλεσμα.
Εννοούσα πως αυτή την στιγμή, είμαι με το «ένα πόδι
έξω» είτε αυτό αφορά την επαγγελματική μου δραστηριότητα είτε αυτό αφορά την εσωτερική ανάγκη μου για νέα ερεθίσματα.
Εμείς να την φτιάχνουμε την Ελλάδα, εσείς όμως γιατί την καταστρέφετε μετά;
Το άρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα, Κυριακή 14/11/2010.
Έχοντας περάσει επαγγελματικά, ως εξωτερικός συνεργάτης για θέματα επικοινωνίας και τεχνολογίας και πολιτική αναλύτρια, από αρκετά πολιτικά γραφεία, παρατήρησα πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα όπως π.χ.το πολιτικό βόλεμα με την κακή έννοια του. Δεν εννοώ ανρθώπους που παράγουν έργο. Ευτυχώς, υπάρχουν.
Κάτι που θα έλεγα στον Πρωθυπουργό της χώρας είναι να «μαζέψει τους δικούς του» για παράδειγμα προς μίμηση. Ας ξεκινήσει με τους παρατρεχάμενους κάθε είδους. Η κοινωνία των πολιτών έδειξε πως μπορεί να οργανωθεί και να παράξει έργο για ένα καλύτερο παρόν π.χ. Atenistas. Η πολιτική εξουσία θέλει;
Ένα σύντομο τηλεφώνημα ένα βράδυ. «Έχετε εκφράσει διαδικτυακά την ερώτηση γιατί να μείνετε Ελλάδα. Θα θέλατε να ρωτήσετε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό;»
Στο μυαλό μου εικόνες, ήχοι από συζητήσεις με φίλους που αποχώρησαν τις τελευταίες εβδομάδες αλλά και άλλους που βρίσκονται χρόνια έξω και δεν επιστρέφουν. Δίπλα μου φίλη, που με σιγανή φωνή μου λέει να πάω και πήγα.
Να ακούσω.
Τα δεδομένα:
Η ανάγκη των καιρών συγκεκριμένη: Να αλλάξουμε την Ελλάδα.
Η λύση αυτονόητη: Να αλλάξουμε νοοτροπία.
To τελικό ερώτημα: Γιατί να γυρίσει κάποιος στην Ελλάδα όταν ήδη έχει φύγει;
Το «Να αλλάξουμε την Ελλάδα» είναι διαδικασία δύσκολη και μακροχρόνια. Αυτονόητα, δεν χρειάζεται να μου το πει αυτό ένας Πρωθυπουργός. H απάντηση ήταν όμως επικοινωνιακά και πολιτικά αυτή που άρμοζε: Η αφήγηση της προσωπικής ιστορίας του ίδιου του Γ.Παπανδρέου. Άσχετα αν δεν μου γέμισε το “φιλοσοφικό κενό”, ο επικοινωνιακός χειρισμός ήταν σωστός. H απάντηση περί επιλογών ήταν, θέλω να πιστεύω, όσο ειληκρινής μπορεί να είναι από έναν πολιτικό.
Όσο μιλούσε στο μυαλό μου εικόνες από την δουλειά μου σε ιστορικό αρχείο, όταν έβρισκα κομμάτια του puzzle της ιστορίας του, αλλά και εικόνες και φωνές φίλων που ήδη έχουν φύγει, ο καημός τους και ο πόνος που κάτι τους λείπει.
Δεν με καλύπτουν οι γενικές απαντήσεις, άλλα αναγνωρίζω την προσπάθεια, αν όχι την πολιτική, έστω την επικοινωνιακή. Δεν περιμένω από τον Πρωθυπουργό της χώρας να μου απαντήσει σε ερωτήματα φιλοσοφικής υφής.
Να φτιάξω ένα πλαίσιο, να φτιάξουμε μαζί ένα πλαίσιο, ώστε να αισθανθείτε εσείς σιγουριά και ότι έχετε το περιθώριο, την ελευθερία, ώστε να αξιοποιήσετε τις δυνάμεις σας με ένα δημιουργικό τρόπο. Αυτή είναι η απάντησή μου.
Ένα πλαίσιο που προσπαθούμε και μέσα από το Jelly να δημιουργήσουμε. Με μένα να νιώθω συχνά πως δεν φτάνουν οι δυνάμεις μου να χτίσω μια γέφυρα μεταξύ της ομάδας του Jelly και των ανθρώπων που το παρατηρούν ή δεν το γνωρίζουν ακόμα. Ένα πλαίσιο που στην δουλειά μου είναι ο απαραίτητος αέρας.
Το πως αυτό γίνεται σε επίπεδο κρατικής οργάνωσης και κοινωνίας συγκεκριμένα, δεν χωρά σε πέντε λεπτά, χωρά μια σύντομη περιγραφή.
Πήρα ένα κομμάτι της απάντησης του, που δεν είχε την λέξη «θα». Για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα δείτε τα πρακτικά εδώ ή το βίντεο (κάπου μεταξύ 40′-48′ θα δείτε και το δικό μου σκεπτικό ύφος).
Ο Θέμης το διατύπωσε την ουσία του βασικού προβλήματος περιγραφικά και σύντομα:
Το πρόβλημα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι δομικό. Δηλαδή. Γίνονται στην Ελλάδα το x, το y και το z, ο καθένας στον τομέα του (εστίαση), για να τα “δούμε” καλύτερα ας τα οπτικοποιήσουμε κάθετα. Αλλά για να πετύχεις αποτέλεσμα, χρειάζεται κ η απόδοση, η οριζόντια σύνδεσή, η επικοινωνία μεταξύ τους.
Οι ερωτήσεις δε παντρεύονται πάντα με τις απαντήσεις. αρκετά συχνά μένουν μόνες και μόνες όπως είναι παίρνουν τις αποφάσεις τους.
Σπάνια κάνουμε focus σε συγκεκριμένα σημεία ενός προβλήματος, στα βήματα για την επίλυση του. Θα μιλήσω με το παράδειγμα της επικοινωνιακής αγοράς, που αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της ανόδου της χρήσης του διαδικτύου π.χ. εκμάθησης, κοστολόγησης, διαχείρισης ακόμα εξειδίκευσης. Δομικά προβλήματα, που απαιτούν μια επαναδιοργάνωση και επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό τεχνογνωσίας. Μια δύσκολη αλλαγή που ο συγκεκριμένος τομέας φοβάται ίσως να την κάνει εξού και οι υποψήφιο πελάτες του δεν τον εμπιστεύονται. Κάπως έτσι είναι και σε επίπεδο κράτος και κοινωνίας.
Tις προάλλες είπα το εξής και το έγραψα σε διαφορετική εκδοχή.
Ένα κομμάτη ντροπής και ευθύνης στους πολιτικούς, τα κόμματα, εταιρίες κτλ. και ένα μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης σε όσους τους χαρίζονται ή αυτών που δεν ήθελαν να ακούσουν.
Παρεξηγήθηκε εντόνως, όπως και παρεξηγούνται και αρκετές προσπάθειες διαδικτυακές και μη, όπως και παρεξηγούνται τα νέα πλαίσια ή οι αλλαγές γενικά. Θα μπορούσα να φέρω σαν παράδειγμα τους ανθρώπους βολεύονται με το υπάρχον «σύστημα» και εκμεταλλεύονται επικοινωνιακά τις αλλάγες όχι για να τις υποστηρίξουν σε επίπεδο αξίας και ουσίας αλλά στα λόγια και προσωπικό κίνητρο (όχι κοινωνικό).
Ο λόγος γιατί θέλω να φύγω από Ελλάδα, δεν είναι οικονομικός, αλλά ρομαντικοιδεολογικός. Πρέπει επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου με διαφορετικές νοοτροπίες, με εμπειρίες. Θέλω να δημιουργήσω έναν μηχανισμό για να μην εγκαταλείψω τον ιδεαλισμό μου, αλλά και να μετριάσω τον τρόπο έκφρασης του (όχι το πάθος του), να πάρει το «Starting from scratch» που υποστηρίζω πιο ώριμη και απτή μορφή. Τις σκέψεις μου είναι διατυπωμένες χωρίς την συναισθηματική φόρτιση που ένιωθα την ώρα που έθεσα την ερώτηση μου στον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.
Disclaimer: Δεν συνδέομαι με κανέναν τρόπο με κρατικό, κυβερνητικό ή κομματικό φορέα. Οι απόψεις και σκέψεις που διατυπώνω είναι προσωπικές. Συμμετέχω στην οργάνωση του Jelly και του TEDxAthens.
~ Mη μου πεις ότι δεν παίζει ρόλο η ηλικία σου, το φύλο σου κι η εθνικότητά σου για όσα βλέπεις, ακούς, ζεις στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι αξιοπρεπής και ικανοποιημένη με τις επιλογές σου, και μέχρι στιγμής τα καταφέρεις,νομίζω. Πότε φεύγεις;
– Σύντομα.
Μεταμεσονύχτιος διάλογος με φίλο.
Τα πράγματα δεν είναι τώρα δύσκολα στην Ελλάδα. Πότε δεν ήταν άραγε;
Έλλειμμα κοινωνικής παιδείας θα πει ο παρατηρητής. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές, είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ. Μας χαρακτηρίζουν οι αξίες μας, «core values», όπως λέμε και στα αγγλικά.
Για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα: Το θέμα της παιδείας και των αξιών, δεν είναι φλέγον ζήτημα μόνο στην Ελλάδα, συχνά πρώτο θέμα σε διεθνή μέσα (στα εγχώρια έπαψα να δίνω ουσιαστική σημασία τώρα και καιρό), είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Απλά, είμαστε λαός με πάθος και το βιώνουμε λίγο πιο έντονα.
Έχει περάσει καιρός από την τελική μου απόφαση να φύγω. Περνά ο καιρός και βλέπω τον εαυτό μου σαν ταινία να κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για να φύγει.
Το όραμα μου, αρχίζει να έχει ουσιαστική υπόσταση. Σημαίνει πως το μικρό λιθαράκι που έχω ονειρευτεί ψάχνει χρόνο και χώρο, λιμάνι να αράξει και να μεγαλώσει.
Το κοινωνικό μου image, λέει πως με διακρίνουν τσαμπουκάς, πείσμα, και ένας περίεργος ρομαντικοιδεαλισμός με πάθος
και όμως δεν αρκούν να μείνω Ελλάδα.
Όλα αυτά είναι ένας μεγάλος πρόλογος για μια μικρή ερώτηση, που δεν ξέρω αν έχει ικανοποιητική απάντηση:
Δώστε μου έναν σοβαρό λόγο να μείνω Ελλάδα;
Ανατρέπω το ερώτημα «Γιατί ήρθες Ελλάδα;» που μου γίνεται στα σχεδόν δέκα χρόνια που βρίσκομαι εδώ. Ήρθα με όνειρα, για να σταθώ στα πόδια μου, για να μάθω το άλλο μισό της διπλής (ευρωπαϊκής) μου ταυτότητα με αγάπη προς τον τόπο. Όχι με τις πλάτες άλλων (όπως συνηθίζεται στην χώρα μας), με τις δικές μου, που ώρες ώρες τις νιώθω να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους. Η αγάπη για την δουλειά ανεβάζει την αδρεναλίνη, ξεχνώ οτιδήποτε αρνητικό και την κούραση, η όποια επανέρχεται όταν πέφτω για ύπνο.
Απότομο και συναισθηματικά φορτισμένο τέλος σε ένα κείμενο που χαλάει την εικόνα του τσαμπουκά, αλλά σίγουρα δεν χαλάει την εικόνα του (νέου) ανθρώπου πίσω από την οθόνη…
Nα μιλήσω, κύριε Πρωθυπουργέ, για τα προβλήματα, να σας προτείνω και λύσεις για «να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουμε». Αναρωτίεμαι όμως, αν μπορείτε να μου δώσετε μια ικανοποιητική απάντηση, ένα κίνητρο. Πολύ φοβάμαι πως δεν είμαι μόνη με αυτή την σκέψη.
Ήταν φθινόπωρο και σε ένα φοιτητικό σπίτι κάπου στην Βιέννη, παρέα επιτραπέζια και τσαΪ μια μικρή μαθήτρια λυκείου μαθαίνει από τους φίλους του μεγαλύτερου αδερφού για το πως αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα αργά και βασανιστικά. Η μαθήτρια ήμουν εγώ, γλυκά δεκάξι. Τότε σημείωνα σε σημειωματάρια, το λεγόμενο «pen and paper». Σήμερα, μόνιμη παρέα στην τσάντα, ένα σημειωματάριο και η φωτογραφική μηχανή. Έκταση του χαρτιού έγιναν το laptop και το blog. Μοιράζομαι όσα παρατηρώ στον κόσμο απλά με περισσότερο κόσμο, με κόσμο που ίσως δεν θα ανταλλάξω ποτέ κουβέντα, ίσως δεν γνωρίσω ποτέ, ίσως δεν αντιληφθώ ποτέ τις σκέψεις του παρά μόνο την παρουσία του.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια, η ματιά από Αθήνα βλέπει τα πράγματα να συνεχίζουν να κινούνται αργά και βασανιστικά για τους νέους ειδικά αλλά και γενικά σε τούτο εδώ τον τόπο, που πάντα εξήγαγε τα ταλέντα και τα μυαλά του σε άλλες χώρες, τα χάριζε απλόχερα. Τόσο απλόχερα που δεν περίμενε να επιστρέψουν, δεν περίμενε να έρθουν κάποιοι άλλοι να γεμίσουν το κενό και δεν φρόντισε και ποτέ να το γεμίσει ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γεμίσει το κενό, που μεγάλωνε διαρκώς.
Picture By Amir K
Το παλέψαμε σχεδόν μια δεκαετία. Καιρός λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας, να πετάξουμε και προς άλλα μέρη, να δούμε, ακούσουμε και μάθουμε νέα πράγματα. Να ζήσουμε νέες εμπειρίες για να τις μοιραστούμε.
Με άλλα λόγια, ήρθε και για μένα η στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα. Δεν αποσύρομαι από την Ελλάδα εντελώς αλλά παραμένει ένα «παράρτημα». Βάση μου ήταν έτσι και αλλιώς πάντα οι άνθρωποι. Δουλεύω επιλεκτικά κάποια projects που με ενδιαφέρουν από Ελλάδα. Δεν φεύγω ακόμα και όχι εντελώς. Having a third eye watching here anyway. 😉
Το σύντομο μήνυμα μου για κάθε νέο άνθρωπο με διάθεση να δημιουργήσει «κάτι»
Υ.Γ. Χθες ήταν αν όχι το τελευταίο Jelly talks, σίγουρα ένα από τα τελευταία το όποιο είχα και έχω την τιμή να συνοργανώνω με την κοινότητα. Αλλά για αυτό θα γράψω αλλού και αργότερα. 🙂
Γιατί τα blogs δεν είναι συγκρίσιμα με τις εφημερίδες;
και γιατί να είναι, αφού είναι διαφορετική η φύση τους;
Όσοι μπερδεύουν την έννοια του blogging με την παραδοσιακή ενημέρωση δεν έχουν καταλάβει την φύση του. Δεν λέω όλα τα έχει ο μπαξές και η πολυφωνία είναι καλό πράγμα παρά η μονοτονία.
Θα υπάρχουν τα “ενημερωτικά” blogs, τα ανώνυμα, τα επώνυμα, τα ψευδώνυμα, τα θεματικά, τα προσωπικά, τα αναλυτικά, τα ορθά και τα κοφτά. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται την έννοια του blogging για την αναμετάδοση ειδήσεων και δελτίων τύπου και όσοι πιστεύουν ότι αυτή η μορφή είναι προσωπική έκφραση ας ανοίξει πρώτα κάνα λεξικό έστω να κάνει ένα googlάρισμα το τι σημαίνει προσωπική έκφραση πρώτα.
Επίσης, δεν μπορείς να κάνεις προσάπτεις σε ένα προσωπικό ιστολόγιο τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες παραμέτρους όπως σε εφημερίδες, κανάλια και λοιπά παραδοσιακά μέσα.
Τέλος, αν ξανακούσω για το σκανάρισμα πολιτικών πεποιθήσεων και την εξυπηρέτηση συμφερόντων σε προσωπικούς χώρους έκφρασης, θα πω το εξής:«Big brother is around us, isn’t he?»
Άλλο προσωπικό ιστολόγιο με άποψη και άλλο εκδοτική δραστηριότητα πολλών χιλιάδων ευρώ. Να τα λέμε και λίγο με το όνομα τους τα πράγματα.
Στη Ελλάδα των ταμπού. Μια χώρα μοιρασμένη μεταξύ του καλοπεράσματος και την βαθιά συντηρητική της νοοτροπία. Συχνά η ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας και σκέψης παραμένουν συγκρατημένες από στερεότυπα παράδοσης.
Μια χώρα που παρέδωσε την νεολαία της στα χέρια του εξωτερικού, που εν μέρει καλώς έπραξε, αλλά και στην απόγνωση και στην συνεχή πάλη για ένα αβέβαιο αύριο.
Είναι καλοκαίρι 2010 και αναρωτιέμαι τι είναι τελικά μεγαλύτερη πίεση: Το να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου σαν νέος άνθρωπος ή να μην το ξέρεις;
Είναι μια ιστορία της ανθρωπότητας. Μια ιστορία που γράφεται από πολέμους, δάκρυα, αίμα, βια.
Εμείς εδώ στον και καλά πολιτισμένο δυτικό κόσμο, ξεχνάμε πόσο γενναιόδωρα, η ιστορία μας έδωσε αυτό που λέμε ατομικές ελευθερίες.
Σε κάποια μέρη του κόσμου η ελευθερία είναι κάτι απαγορευμένο, η ελευθερία έκφρασης ίσως και έγκλημα που καταδικάζεται…με θάνατο.
Η αξία και το δικαίωμα της ισότητας, της ελευθερίας είναι πράγματα που ιδανικά δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε φύλο, ούτε διαφορετικότητες ούτε θρησκείες, ούτε γλώσσες.
Είναι κάτι που ακόμα και σήμερα δεν είναι δεδομένο. Για να καταλάβετε πόσο μη δεδομένο είναι, δείτε το ντοκιμαντέρ για την Neda που έχασε άδικα την ζωή της, στα επισόδεια μετά τις προεδρικές εκλογές στο Ιράν το 2009.
Χθες νωρίς το απόγευμα μια είδηση με στενοχώρησε. Ένας άνθρωπος, κάποτε συνεργάτης, έχασε την δουλειά του
όχι επειδή δεν την έκανε σωστά, αλλά επειδή οι ανώτεροι του δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.
Αυτό που με νευριάζει όμως είναι το θέμα ευθυνοφοβίας. Δεν σχεδιάσεις σωστά, δικό σου λάθος. Μια φορά πάρε τις ευθύνες, το να τις ρίχνεις σε άνθρωπο που εκτελεί απλά τις εντολές σου, επειδή έτσι επιθυμείς να κάνει και να μην τις αμφισβητεί, δεν είναι και πολύ ενήλικη συμπεριφορά.
Guys, get over it, grow up!
Είναι κάτι που το παρατηρώ τελευταία όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον χώρο των επιχειρήσεων. Κρίμα.
Λίγο πριν μάθω το νέο. Είχα συζήτηση με καλό φίλο. Για όλα αυτά τα ωραία περί ταλέντου, το πως στρώνει ο καθένας μας τον δρόμο της ζωής του.
Που πήγαν οι χαρισματικές ηγετικές μορφές, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ομάδες και συνεργασίες που δημιουργούν;
Δεν είναι απαισιόδοξο κείμενο, σκεπτικό όμως. Γιατί από την μια βλέπω μια τάση ευθυνοφοβίας και από την άλλη βλέπω να δημιουργούνται από το πουθενά, μέσα σε μια κρίση, να αναπτύσσονται πραγματικά όμορφα πράγματα, νέες ιδέες να πάρουν χειροπιαστή μορφή και να προχωρούν.
Το βραδύ της ίδιας μέρας, άλλος φίλος βγήκε επιτελούς από την μαύρη τρύπα της απαισιοδοξίας και χάρηκα που άκουγα το γέλιο του στο τηλέφωνο. Ωραίος ήχος αυτός του γέλιου που έρχεται αυθόρμητα, αβίαστα από τα βάθη της καρδιάς.
