Ευχή για τον Πολιτικό Διάλογο του Σήμερα

Σε όλους τους υποψηφίους που γνωρίζω προσωπικά:

Παίδες,
Σας έχω αναφέρει τις ενστάσεις μου στην υποψηφιότητα σας, σας ευχήθηκα όμως όλους ολόψυχα “Καλή Επιτυχία” γιατί πίστευα και θέλω να πιστεύω, πως η πρώτη σας ταυτότητα είναι “Πολίτης στην Κοινωνία” και μετά “Κόμμα και Χρώμα”.

Γνωρίζετε όλοι τις αρχές μου και πως από τις σπουδές μου, η επαγγελματική πορεία μου αλλά και ο τρόπος ζωής μου κινείται με βάση αυτές. Έχω μια αλλεργία στους απολυταρχισμούς (αν και παθιασμένος άνθρωπος), τις μονομανίες και τις φασίζουσες συμπεριφορές, πρακτικές.

Από την γενιά μου, και την ευρύτερη γενιά του 18-40, περιμένω να μην πορεύονται όπως οι προηγούμενες, που τόσο μας αρέσει να κατηγορούμε. Περιμένω να λειτουργούν υπερκομματικά, για μια περιεκτική κοινωνία, με κοινωνική ευθύνη, να δούνε όλες τις πλευρές του ζαριού, να ζυγίζουν τα πράγματα όχι μόνο προς όφελος τους.

Από τις προγενέστερες γενιές περιμένω να στηρίζουν τους νέους στον πολιτικό διάλογο, να δίνουν βήμα και να παραδέχονται λάθη αλλά και να αναφέρουν “καλές πρακτικές” για την κοινωνία στο σύνολο.

Και τώρα ο λόγος για την μεγάλη εισαγωγή:
Η διάθεση τρολλαρίσματος, μνησικακίας (ειδικά όσοι τα ζήσατε με προηγούμενες κυβερνήσεις που στηρίζατε με πάθος) δείχνει πως οι ενστάσεις μου που είχαν τελικά τόπο: H πολιτική κουλτούρα δεν αλλάζει με τις συμπεριφορές παλιάς, περασμένης εποχής. Ο πολιτικός διάλογος πρέπει να χαρακτηρίζεται από τεκμηρίωση αλλιώς η προβοκάτσια και το τρολλάρισμα είναι απλά η γελοιοποίηση σας.

Δεν με ενδιαφέρει καν ποιο κόμμα είναι κυβέρνηση ή αντιπολίτευση αλλά το πώς οι εκπρόσωποί του τεκμηριώνουν τα λεγόμενα τους, τις προτάσεις τους. Να σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες και τον Πολιτικό Πολιτισμό – αυτά διαμορφώνονται από τους πολίτες- που επικαλείται πως σέβεται,

Είμαι Πολιτειολόγος/ Πολιτικός Επιστήμων, επομένως είμαι ιδιαίτερα συνδεδεμένη με την πολιτική, την χάραξη πολιτικής. Η υποχρέωση όμως στην Επιστήμη είναι να είμαστε αντικειμενικοί και να τεκμηριώνουμε. Οπότε μπείτε λίγο στον κόπο να τεκμηριώσετε όχι με βάση την ιδεολογία σας αλλά δεδομένα, στοιχεία, data. Θα δείτε πως είναι πολύ πιο ενδιαφέρον έτσι, όχι μόνο για εμάς, αλλά για εσάς που σας ακούμε, διαβάζουμε κτλ.

Αυτό δεν το επιθυμώ μόνο από όσους υποψηφίους γνωρίζω προσωπικά αλλά από όλους μας που συμμετέχουμε στον Πολιτικό Διάλογο.

Τα σέβη μου 🙂

Ε (λ) πι-ζω Ελλάδα

Αεροδρόμιο για άλλη μια φορά αυτές τις μέρες. Μόλις αποχαιρέτησα αγαπημένο πρόσωπο. Όσο μεγαλώνω γίνεται και πιο δύσκολο όταν μένω πίσω. Η αγάπη για την Ελλάδα ευχή και κατάρα. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν για άλλη μια φορά απεργία.

O ύπνος με παρασύρει στην αγκαλία του σε μια καρέκλα μπροστά στο περίπτερο για συνάλλαγμα για δυο ωρίτσες περίπου, αν και όχι άνετες, αλλά τις είχα ανάγκη. Με ταλαιπωρεί πυρετός και κρύωμα από το τελευταίο ταξίδι στα χιόνια. Ξυπνάω. Πάω στο μπάνιο για ένα φρεσκάρισμα για να με πάρει συνεργάτης από το αεροδρόμιο.

Αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα στο δάσος στην Καισαριανή αντί για καφέ. Περπατάμε μέσα από τα δέντρα με θέα την Αθήνα. Ηρεμώ για λίγο και σαν να με αφήνει και ο πυρετός. Κατά τις 10 συντονιζόμαστε για την σημαντική συνάντηση των 12 για τον χώρο του Startup Live Athens, εν μέρει με θέα την Ακρόπολη. Βλέπω τον Παρθενώνα και δακρύζουν τα μάτια μου, από χαρά αυτή την φορά. Λίγο ακόμα κοριτσάκι, και άστους να λένε.

Κάποιος μου έκανε τις προάλλες μια περίεργη πρόταση να “αποδουλέψω κάτι με τις υπηρεσίες μου”. Δεν ακούστηκε κομψό ούτε πολιτισμένο, αλλά ίσως φταίει που είμαι από διαφορετική πάστα, λιγότερο σάπια, ίσως δεν κατάλαβα σωστά, αλλά τι σημασία έχει; Κάπως έτσι έφτασε η Ελλαδίτσα να διαφημίζεται για τα χειρότερα της αντί για τις ομορφιές της και κυρίως την ανθρωπιά και τις αξίες της.

Διάβασα κάπου το εξής:

Άνθρωποι με αξίες, ήθος και ποιότητα που ξεχωρίζει. Μπράβο σε όλους σας, μπορούμε να ελπίζουμε ότι μια νέα Ελλάδα γεννιέται μέσα από εσάς.

No BS policy

Σου είπα πως θα το κάνω και άκουσες το όνομα μου σε μια παρουσίαση.
Σου είπα πως θα το κάνω και με είδες σε μια οθόνη να απευθύνω ερώτηση στον Πρωθυπουργό.

Σου είπα πως θα το κάνω και διάβασες μια συνέντευξη.
Σου είπα πως θα το κάνω και είδες το όνομα μου σε μια παρουσίαση σε ένα slide.

Τα λόγια της αμφισβήτησης είναι εύκολα χωρίς τις αντίστοιχες πράξεις.
Οι πράξεις πάλι είναι σπάνιες.
Τόσο απλά τα πράγματα.

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς

Ωραίες οι συζητήσεις, παιδιά μου. Ωραίος και ο διάλογος, αλλά…Αλλά στην πράξη γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως αν αύριο είχαμε εκλογές, οι κάλπες δεν θα έδειχναν και κάτι πολύ διαφορετικό.

Σωστά, το κομματικό σύστημα δεν είναι ευνοϊκό για μικρότερα κόμματα αλλά να σας πω κάτι, βλέπω σε κάποιες γειτονιές, σε κάποιους δρόμους την Βιέννη της δεκαετίας του 90 όταν ανεβαίνει η άκρα δέξια επί Χάϊντερ και τρομάζω.

Ακούω διαφορετικές γλώσσες σε πολλά διαφορετικά ηχοχρώματα στην πλατεία, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο μετρό, στα καφέ
και τρομάζω. Από την μια η οργή εναντίον των πολιτικών, που μια μάζα ψήφισε, με όποιες αφορμές και όποιες προϋποθέσεις, δεν θα τις σχολιάσω σήμερα. Από την άλλη η ανάγκη για αλλαγή, η διψά για ένα διαφορετικό σήμερα. Η οργή, δεν είναι καλός σύμβουλος. Εκτονώνει, δεν το αμφησβητώ.

Dreams and reality

Απουσιάζει η πολιτική ηγεσία με ουσιαστικό λόγο, απουσιάζει ο πολιτικός λόγος ουσίας και κυριαρχεί ένα χάος, φωνές που κατά τα άλλα καλούν σε συνεργασία. Ένα πράγμα θέλει η συνεργασία, αγαπητοί μου «Aγανακτισμένο»ι και αξιοσέβαστοι «Τολμήστε». Περισσότερο να ακούσουμε, περισσότερο ενδιαφέρον για το σύνολο της κοινωνίας και όχι απλά την πάρτη μας (για να μην εκφραστώ πιο λαϊκά και ξέρω δεν σας αρέσει που τα λέμε και λίγο τα πράγματα με το όνομα τους)

Αγανάκτηση και απογοήτευση νιώθουμε πολλοί, τολμάμε και κάποιοι άνευ πολιτικών, κυρίες και κυροί. Από επιλογή γίνομαι σιωπηλός παρατηρητής, ακροατής για να καταλάβω τον απέναντι, τον δίπλα. Όταν βρει ο καθένας την διάθεση και τον χρόνο να ακούσει παρά να φωνάξει, ίσως ακουστεί και περισσότερο. Δεν ξέρω, μικρό παιδί είμαι, αλλά σκέφτομαι λίγο.

Ας αλλάξουμε εμείς πρώτα νοοτροπία, πριν το απαιτήσουμε από τους άλλους.
Ραντεβού σε άλλη πλατεία γιατί κάθε πλατεία έχει σημασία και στον κόσμο υπάρχουν πολλές πλατείες με πολύ αγανάκτηση και τόλμη πριν τις ανακαλύψουμε εμείς. Θεωρητικά σεντόνια ξέρουμε όλοι να γράφουμε, έγραψα πολλά όσο ήμουν φοιτήτρια πολιτικών επιστημών. Αρκετοί των «Τολμήστε» έχουν υπάρξει αναφορές βιβλιογραφίας στην πτυχιακή μου, αρκετοί δεν τόλμησαν να είναι κάτι πέρα από τον ακαδημαϊκό τους τίτλο. «Τολμήστε» λοιπόν, να είστε δάσκαλοι πέρα της θεωρίας.

Λιγότερο θεωρία, είτε στην πλατεία είτε από την διανόηση, και περισσότερη πράξη, παρακαλώ. Γιατί αυτό που λείπει είναι θετική ενέργεια και καλοί μου άνθρωποι, την έχουμε ανάγκη, νέοι και ώριμοι.

Τα σέβη μου σε πλατείες, γράμματα και τέχνες

Ονειροπολώντας εν Αθήναι

Αυτό που με αγανακτεί είναι όταν δεν πείθω. Ειδικά όταν είναι άνθρωπος που θεωρώ πως στέκεται κοντά μου. Δεν έχω πρόβλημα με την αντίθετη άποψη και την αμφισβήτηση. Έχω όμως με την αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση χωρίς ουσιαστικό λόγο. Για την αμφισβήτηση που πηγάζει από στενoμυαλοσύνη. Συμβαίνει θα μου πεις. Συμβαίνει. Όμως δεν οφείλει κανέναν.

Μου ήρθε αυτό στο μυαλό:

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules, and they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify and vilify them. But the only thing you can’t do is ignore them because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as crazy, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.

 
Το ακούω ξανά και ξανά, ενώ παράλληλα γράφω τις σκέψεις μου.

Οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί να πιστέψουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι εκείνοι που τον αλλάζουν. Άρα όλοι εκείνοι με αρκετά τρελά όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Δηλαδή όταν πιστεύεις και προσπαθείς για κάτι καλύτερο είσαι ονειροπόλος τρελός. Μπορώ να ζήσω με αυτό. Εσύ μπορείς;

Σε ρωτάω γιατί εμένα δεν μου αρέσει που τα πλάνα ντροπής από την Αθήνα κάνουν το γύρο του κόσμου. Σε ρωτάω γιατί εσύ αποδέχεσαι το status quo; Σε ρωτάω τι σε κάνει να τα παρατάς; Για να μη σε πουν τρελό, για να μη σε πουν ρομαντικό ιδεαλιστή; Τι σε κόφτει, τι πιστεύουν όλοι αυτοί που ξέχασαν τα όνειρα τους μπροστά στην πόρτα του επόμενου βολέματος; Τι σε ενδιαφέρει η γνώμη κάποιων που δεν θέλουν καν να μπουν στη διαδικασία να καταλάβουν το όνειρο; Ξέρω πως αυτός ο κόσμος χρειάζεται όνειρα για να αλλάξει, πολλά όνειρα. Ονειρέψου και εσύ λίγο.

Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;

Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.

Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.

Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:

…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.

Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.

Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]

Να θυμήθουμε όπως  άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.

– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης

– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας

– Δικαίωμα στην εκπαίδευση

Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.

Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.

6η Δεκεμβρίου 2008

 

Επιστρέφαμε από βραδινή έξοδο ενώ στο ραδιόφωνο ανακοινώνονταν κάποιο συμβάν στο κέντρο, στα Εξαρχία. Χαμός.

Λέω στον φίλο που οδηγούσε: «Πήγαινε με κέντρο τώρα. Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει.»

~ Πας καλά; Είναι επικίνδυνα.

«Αν δεν με πας θα πάρω ταξί να πάω μόνη μου.»

Με πήγε την επομένη. Eίχα κατέβει ήδη το πρωί.

Έβλεπα αστυνομικούς με αγριεμένα μάτια από τα τζάμια του αυτοκινήτου.

Έβγαλα φωτογραφίες.

Οι μαθητές μου είχαν πάνω τους το νούμερο μου. Τους παρακάλεσα να μην κατέβουν. Μια μαθήτρια κατέβηκε. Δεν με πήρε αλλά την είδα κάπου στα Εξαρχία. Την κοίταξα στα μάτια και την επόμενη μέρα στο μάθημα δεν μιλούσε.

«Κυρία, γιατί είναι τόσο αγριεμένοι;»

Τι να πεις σε ένα παιδί σε ηλικία εφηβείας για την σκληρή βία στους δρόμους μιας πόλης;

Τι να πεις για τον χαμό μιας νέας ζωής από αμελιά; Τι να πεις για την ευθύνη όλων όσων δεν την αναλαμβάνουν.

Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήμουν στα επεισόδια. Δεν θυμάμαι πόσα βράδια.

Θυμάμαι τα χημικά. Θυμάμαι τις συζητήσεις. Θυμάμαι τον τρόμο. Θυμάμαι τη βία.

Δεκέμβρης 2008. Τα Δεκεμβριανά μιας άλλης πραγματικότητας.

Η φωνή μιας κοινωνίας, νέων ανθρώπων.

Πότε θα ακουστεί άραγε ή θα σωπάσει πρώτα;

Δεκέμβρης 2008.

Σύμπτωμα Wikileaks

Δεδομένα πάντα κυκλοφορούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ίσως όχι πάντα στην πιο απτή μορφή, προφορικά σαν άνεμος. Η αλλαγή που έφερε το διαδίκτυο ως μέσο δεν είναι μόνο η εύκολη πρόσβαση σε γνώση αλλά κυρίως η εξάπλωση της. Σημειώνω, ίσως και πληροφορίας που για τον ένα ή άλλο λόγο δεν κυκλοφορεί σε διαφορετικό μέσο μετάδοσης, διάδοσης.

Υπόθεση Wikileaks: Αν δεν θα ήταν αυτό, θα ήταν άλλος διαδικτυακός τόπος.

Tι μας σοκάρει; Tο γεγονός πως κυκλοφόρησαν μεταξύ άλλων μυστικές πληροφορίες κυβερνήσεων ή ότι κάπως έτσι κυκλοφορούν και οι δικές μας προσωπικές πληροφορίες; Αυτές τις έχουμε δώσει πριν το αντιληφθούμε καλά καλά, μέσα από ένα παιχνίδι κοινωνικής δικτύωσης στο όποιο οι κανόνες δημιουργούνται με τον ίδιο τρόπο όπως η πληροφορία εξαπλώνεται- Από εμάς τους ίδιους.

Τίθεται το ερώτημα πόση πληροφορία είμαστε σε θέση να αντέξουμε, πόση αλήθεια, πόση αλλαγή; Λίγο τρομακτική τοποθέτηση. Από πότε η αλλαγή δεν ήθελα τόλμη, δεν μας φόβιζε το καινούργιο πριν μας ανακουφίσει;

Όπως γράφει και η  Heather Brooke στην Guardian

To some this marks a crisis, to others an opportunity. Technology is breaking down traditional social barriers of status, class, power, wealth and geography – replacing them with an ethos of collaboration and transparency…

Leaks are not the problem; they are the symptom. They reveal a disconnect between what people want and need to know and what they actually do know. The greater the secrecy, the more likely a leak. The way to move beyond leaks is to ensure a robust regime for the public to access important information…

This is a revolution, and all revolutions create fear and uncertainty. Will we move to a New Information Enlightenment or will the backlash from those who seek to maintain control no matter the cost lead us to a new totalitarianism? What happens in the next five years will define the future of democracy for the next century, so it would be well if our leaders responded to the current challenge with an eye on the future.

Λίγες σκέψεις μου για το θέμα Wikileaks και την λεγόμενη επανάσταση της πληροφορίας, μια υπενθύμιση για την αφήγηση της από το ντοκιμαντέρ Us Now.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=b9P0RN0Xzjs&fs=1&hl=en_US]

Πολιτικό υστερόγραφο – Συνέντευξη στη Real News

ThirdEye @ Real News

Ένα mail, δυο τρία τηλέφωνα (συνεργάτης με χαμόγελο λέει κάτι του τύπου «Τι ετοιμάζεις πάλι») και ένα μεσημέρι για φωτογράφιση κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Δυο κοπέλες. Η Ελίζα και η Κωνσταντίνα. Η δημοσιογράφος της Real News με βρήκε διαδικτυακά, πως αλλιώς; Αφορμή ήταν  «παρέμβασεις-ερωτήσεις» μας στην πρόσφατη συνάντηση νέων με τον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.

Μου ζητάει το μάξιμουμ σε κόπο, αλλά δεν με αφήνει να φτιάξω το μάξιμουμ σε αποτέλεσμα.

Εννοούσα πως αυτή την στιγμή, είμαι με το «ένα πόδι
έξω» είτε αυτό αφορά την επαγγελματική μου δραστηριότητα είτε αυτό αφορά την εσωτερική ανάγκη μου για νέα ερεθίσματα.

Εμείς να την φτιάχνουμε την Ελλάδα, εσείς όμως γιατί την καταστρέφετε μετά;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα, Κυριακή 14/11/2010.

Έχοντας περάσει επαγγελματικά, ως εξωτερικός συνεργάτης για θέματα επικοινωνίας και τεχνολογίας και πολιτική αναλύτρια, από αρκετά πολιτικά γραφεία, παρατήρησα πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα όπως π.χ.το πολιτικό βόλεμα με την κακή έννοια του. Δεν εννοώ ανρθώπους που παράγουν έργο.  Ευτυχώς, υπάρχουν.

Κάτι που θα έλεγα στον Πρωθυπουργό της χώρας είναι να «μαζέψει τους δικούς του» για παράδειγμα προς μίμηση. Ας ξεκινήσει με τους παρατρεχάμενους κάθε είδους. Η κοινωνία των πολιτών έδειξε πως μπορεί να οργανωθεί και να παράξει έργο για ένα καλύτερο παρόν π.χ. Atenistas. Η πολιτική εξουσία θέλει;

Συναντώντας έναν Πρωθυπουργό

Ένα σύντομο τηλεφώνημα ένα βράδυ.
«Έχετε εκφράσει διαδικτυακά την ερώτηση γιατί να μείνετε Ελλάδα. Θα θέλατε να ρωτήσετε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό;»

Στο μυαλό μου εικόνες, ήχοι από συζητήσεις με φίλους που αποχώρησαν τις τελευταίες εβδομάδες αλλά και άλλους που βρίσκονται χρόνια έξω και δεν επιστρέφουν. Δίπλα μου φίλη, που με σιγανή φωνή μου λέει να πάω και πήγα.

Να ακούσω.

Τα δεδομένα:
Η ανάγκη των καιρών συγκεκριμένη: Να αλλάξουμε την Ελλάδα.
Η λύση αυτονόητη: Να αλλάξουμε νοοτροπία.
To τελικό ερώτημα: Γιατί να γυρίσει κάποιος στην Ελλάδα όταν ήδη έχει φύγει;

Το «Να αλλάξουμε την Ελλάδα» είναι διαδικασία δύσκολη και μακροχρόνια. Αυτονόητα, δεν χρειάζεται να μου το πει αυτό ένας Πρωθυπουργός. H απάντηση ήταν όμως επικοινωνιακά και πολιτικά αυτή που άρμοζε: Η αφήγηση της προσωπικής ιστορίας του ίδιου του Γ.Παπανδρέου. Άσχετα αν δεν μου γέμισε το “φιλοσοφικό κενό”, ο επικοινωνιακός χειρισμός ήταν σωστός. H απάντηση περί επιλογών ήταν, θέλω να πιστεύω, όσο ειληκρινής μπορεί να είναι από έναν πολιτικό.

Όσο μιλούσε στο μυαλό μου εικόνες από την δουλειά μου σε ιστορικό αρχείο, όταν έβρισκα κομμάτια του puzzle της ιστορίας του, αλλά και εικόνες και φωνές φίλων που ήδη έχουν φύγει, ο καημός τους και ο πόνος που κάτι τους λείπει.

Δεν με καλύπτουν οι γενικές απαντήσεις, άλλα αναγνωρίζω την προσπάθεια, αν όχι την πολιτική, έστω την επικοινωνιακή. Δεν περιμένω από τον Πρωθυπουργό της χώρας να μου απαντήσει σε ερωτήματα φιλοσοφικής υφής.

Να φτιάξω ένα πλαίσιο, να φτιάξουμε μαζί ένα πλαίσιο, ώστε να αισθανθείτε εσείς σιγουριά και ότι έχετε το περιθώριο, την ελευθερία, ώστε να αξιοποιήσετε τις δυνάμεις σας με ένα δημιουργικό τρόπο. Αυτή είναι η απάντησή μου.

Ένα πλαίσιο που προσπαθούμε και μέσα από το Jelly να δημιουργήσουμε. Με μένα να νιώθω συχνά πως δεν φτάνουν οι δυνάμεις μου να χτίσω μια γέφυρα μεταξύ της ομάδας του Jelly και των ανθρώπων που το παρατηρούν ή δεν το γνωρίζουν ακόμα. Ένα πλαίσιο που στην δουλειά μου είναι ο απαραίτητος αέρας.

Το πως αυτό γίνεται σε επίπεδο κρατικής οργάνωσης και κοινωνίας συγκεκριμένα, δεν χωρά σε πέντε λεπτά, χωρά μια σύντομη περιγραφή.

Πήρα ένα κομμάτι της απάντησης του, που δεν είχε την λέξη «θα». Για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα δείτε τα πρακτικά εδώ ή το βίντεο (κάπου μεταξύ 40′-48′ θα δείτε και το δικό μου σκεπτικό ύφος).

Ο Θέμης το διατύπωσε  την ουσία του βασικού προβλήματος περιγραφικά και σύντομα:

Το πρόβλημα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι δομικό. Δηλαδή. Γίνονται στην Ελλάδα το x, το y και το z, ο καθένας στον τομέα του (εστίαση), για να τα “δούμε” καλύτερα ας τα οπτικοποιήσουμε κάθετα. Αλλά για να πετύχεις αποτέλεσμα, χρειάζεται κ η απόδοση, η οριζόντια σύνδεσή, η επικοινωνία μεταξύ τους.

Ή ο Λευτέρης

Οι ερωτήσεις δε παντρεύονται πάντα με τις απαντήσεις. αρκετά συχνά μένουν μόνες και μόνες όπως είναι παίρνουν τις αποφάσεις τους.

Σπάνια κάνουμε  focus σε συγκεκριμένα σημεία ενός προβλήματος, στα βήματα για την επίλυση του. Θα μιλήσω με το παράδειγμα της επικοινωνιακής αγοράς, που αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της ανόδου της χρήσης του διαδικτύου π.χ. εκμάθησης, κοστολόγησης, διαχείρισης ακόμα εξειδίκευσης. Δομικά προβλήματα, που απαιτούν μια επαναδιοργάνωση και επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό τεχνογνωσίας. Μια δύσκολη αλλαγή που ο συγκεκριμένος τομέας φοβάται ίσως να την κάνει εξού και οι υποψήφιο πελάτες του δεν τον εμπιστεύονται. Κάπως έτσι είναι και σε επίπεδο κράτος και κοινωνίας.

Tις προάλλες είπα το εξής και το έγραψα σε διαφορετική εκδοχή.

Ένα κομμάτη ντροπής και ευθύνης στους πολιτικούς, τα κόμματα, εταιρίες κτλ. και ένα μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης σε όσους τους χαρίζονται ή αυτών που δεν ήθελαν να ακούσουν.

Παρεξηγήθηκε εντόνως, όπως και παρεξηγούνται και αρκετές προσπάθειες διαδικτυακές και μη, όπως και παρεξηγούνται τα νέα πλαίσια ή οι αλλαγές γενικά. Θα μπορούσα να φέρω σαν παράδειγμα τους ανθρώπους  βολεύονται με το υπάρχον «σύστημα» και εκμεταλλεύονται επικοινωνιακά τις αλλάγες όχι για να τις υποστηρίξουν σε επίπεδο αξίας και ουσίας αλλά στα λόγια και προσωπικό κίνητρο (όχι κοινωνικό).

Ο λόγος γιατί θέλω να φύγω από Ελλάδα, δεν είναι οικονομικός, αλλά ρομαντικοιδεολογικός. Πρέπει επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου με διαφορετικές νοοτροπίες, με εμπειρίες. Θέλω να δημιουργήσω έναν μηχανισμό για να μην εγκαταλείψω τον ιδεαλισμό μου, αλλά και να μετριάσω τον τρόπο έκφρασης του (όχι το πάθος του), να πάρει το «Starting from scratch» που υποστηρίζω πιο ώριμη και απτή μορφή. Τις σκέψεις μου είναι διατυπωμένες χωρίς την συναισθηματική φόρτιση που ένιωθα την ώρα που έθεσα την ερώτηση μου στον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.

Disclaimer: Δεν συνδέομαι με κανέναν τρόπο με κρατικό, κυβερνητικό ή κομματικό φορέα. Οι απόψεις και σκέψεις που διατυπώνω είναι προσωπικές. Συμμετέχω στην οργάνωση του Jelly και του TEDxAthens.