cisis – Page 2 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Ερώτηση ψάχνει απάντηση #GreekPmLive

~ Mη μου πεις ότι δεν παίζει ρόλο η ηλικία σου, το φύλο σου κι η εθνικότητά σου για όσα βλέπεις, ακούς, ζεις στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι αξιοπρεπής και ικανοποιημένη με τις επιλογές σου, και μέχρι στιγμής τα καταφέρεις,νομίζω. Πότε φεύγεις;

– Σύντομα.

Μεταμεσονύχτιος διάλογος με φίλο.

Τα πράγματα δεν είναι τώρα δύσκολα στην Ελλάδα. Πότε δεν ήταν άραγε;
Έλλειμμα κοινωνικής παιδείας θα πει ο παρατηρητής. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές, είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ. Μας χαρακτηρίζουν οι αξίες μας, «core values», όπως λέμε και στα αγγλικά.
Για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα: Το θέμα της παιδείας και των αξιών, δεν είναι φλέγον ζήτημα μόνο στην Ελλάδα, συχνά πρώτο θέμα σε διεθνή μέσα (στα εγχώρια έπαψα να δίνω ουσιαστική σημασία τώρα και καιρό), είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Απλά, είμαστε λαός με πάθος και το βιώνουμε λίγο πιο έντονα.

Έχει περάσει καιρός από την τελική μου απόφαση να φύγω. Περνά ο καιρός και βλέπω τον εαυτό μου σαν ταινία να κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για να φύγει.
Το όραμα μου, αρχίζει να έχει ουσιαστική υπόσταση. Σημαίνει πως το μικρό λιθαράκι που έχω ονειρευτεί ψάχνει χρόνο και χώρο, λιμάνι να αράξει και να μεγαλώσει.
Το κοινωνικό μου image, λέει πως με διακρίνουν τσαμπουκάς, πείσμα, και ένας περίεργος ρομαντικοιδεαλισμός με πάθος
και όμως δεν αρκούν να μείνω Ελλάδα.

Όλα αυτά είναι ένας μεγάλος πρόλογος για μια μικρή ερώτηση, που δεν ξέρω αν έχει ικανοποιητική απάντηση:

Δώστε μου έναν σοβαρό λόγο να μείνω Ελλάδα;

Ανατρέπω το ερώτημα «Γιατί ήρθες Ελλάδα;» που μου γίνεται στα σχεδόν δέκα χρόνια που βρίσκομαι εδώ. Ήρθα με όνειρα, για να σταθώ στα πόδια μου, για να μάθω το άλλο μισό της διπλής (ευρωπαϊκής) μου ταυτότητα με αγάπη προς τον τόπο. Όχι με τις πλάτες άλλων (όπως συνηθίζεται στην χώρα μας), με τις δικές μου, που ώρες ώρες τις νιώθω να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους. Η αγάπη για την δουλειά ανεβάζει την αδρεναλίνη, ξεχνώ οτιδήποτε αρνητικό και την κούραση, η όποια επανέρχεται όταν πέφτω για ύπνο.

Απότομο και συναισθηματικά φορτισμένο τέλος σε ένα κείμενο που χαλάει την εικόνα του τσαμπουκά, αλλά σίγουρα δεν χαλάει την εικόνα του (νέου) ανθρώπου πίσω από την οθόνη…

Nα μιλήσω, κύριε Πρωθυπουργέ, για τα προβλήματα, να σας προτείνω και λύσεις για «να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουμε». Αναρωτίεμαι όμως, αν μπορείτε να μου δώσετε μια ικανοποιητική απάντηση, ένα κίνητρο. Πολύ φοβάμαι πως δεν είμαι μόνη με αυτή την σκέψη.

Αλλάζει η παράσταση παραστάσεις

Ήταν φθινόπωρο και σε ένα φοιτητικό σπίτι κάπου στην Βιέννη, παρέα επιτραπέζια και τσαΪ μια μικρή μαθήτρια λυκείου μαθαίνει από τους φίλους του μεγαλύτερου αδερφού για το πως αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα αργά και βασανιστικά. Η μαθήτρια ήμουν εγώ, γλυκά δεκάξι. Τότε σημείωνα σε σημειωματάρια, το λεγόμενο «pen and paper». Σήμερα, μόνιμη παρέα στην τσάντα, ένα σημειωματάριο και η φωτογραφική μηχανή. Έκταση του χαρτιού έγιναν το laptop και το blog. Μοιράζομαι όσα παρατηρώ στον κόσμο απλά με περισσότερο κόσμο, με κόσμο που ίσως δεν θα ανταλλάξω ποτέ κουβέντα, ίσως δεν γνωρίσω ποτέ, ίσως δεν αντιληφθώ ποτέ τις σκέψεις του παρά μόνο την παρουσία του.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια, η ματιά από Αθήνα βλέπει τα πράγματα να συνεχίζουν να κινούνται αργά και βασανιστικά για τους νέους ειδικά αλλά και γενικά σε τούτο εδώ τον τόπο, που πάντα εξήγαγε τα ταλέντα και τα μυαλά του σε άλλες χώρες, τα χάριζε απλόχερα. Τόσο απλόχερα που δεν περίμενε να επιστρέψουν, δεν περίμενε να έρθουν κάποιοι άλλοι να γεμίσουν το κενό και δεν φρόντισε και ποτέ να το γεμίσει ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γεμίσει το κενό, που μεγάλωνε διαρκώς.

Το παλέψαμε σχεδόν μια δεκαετία. Καιρός λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας, να πετάξουμε και προς άλλα μέρη, να δούμε, ακούσουμε και μάθουμε νέα πράγματα. Να ζήσουμε νέες εμπειρίες για να τις μοιραστούμε.

Με άλλα λόγια, ήρθε και για μένα η στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα. Δεν αποσύρομαι από την Ελλάδα εντελώς αλλά παραμένει ένα «παράρτημα». Βάση μου ήταν έτσι και αλλιώς πάντα οι άνθρωποι. Δουλεύω επιλεκτικά κάποια projects που με ενδιαφέρουν από Ελλάδα. Δεν φεύγω ακόμα και όχι εντελώς. Having a third eye watching here anyway. 😉

Το σύντομο μήνυμα μου για κάθε νέο άνθρωπο με διάθεση να δημιουργήσει «κάτι»

Number 1, giving one more try.
Number 2, being serious about what you are doing and loving.
Number 3, having a so called work ethic.
Last but not least, making ideas happen.

Υ.Γ. Χθες ήταν αν όχι το τελευταίο Jelly talks, σίγουρα ένα από τα τελευταία το όποιο είχα και έχω την τιμή να συνοργανώνω με την κοινότητα. Αλλά για αυτό θα γράψω αλλού και αργότερα. 🙂

Υπό πίεση

de young gold creepin — Picture by ken mccown via Flickr

Στη Ελλάδα των ταμπού. Μια χώρα μοιρασμένη μεταξύ του καλοπεράσματος και την βαθιά συντηρητική της νοοτροπία. Συχνά η ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας και σκέψης παραμένουν συγκρατημένες από στερεότυπα παράδοσης.

Μια χώρα που παρέδωσε την νεολαία της στα χέρια του εξωτερικού, που εν μέρει καλώς έπραξε, αλλά και στην απόγνωση και στην συνεχή πάλη για ένα αβέβαιο αύριο.

Είναι καλοκαίρι 2010 και αναρωτιέμαι τι είναι τελικά μεγαλύτερη πίεση: Το να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου σαν νέος άνθρωπος ή να μην το ξέρεις;

Πολιτικάντικος καύσωνας και πολιτικό μπουρίνι

Τελευταία δεν γράφω για πολιτική. Όχι επειδή παρακολουθώ με απάθεια, αλλά επειδή τα γεγονότα με μουδιάζουν κατά καιρούς. Εκεί που φίλοι και γνωστοί χάνουν τις δουλειές τους, αν δεν είναι ήδη άνεργoι μετά το πτυχίο -μεταπτυχιακό-διδακτορικό, και φεύγουν από την χώρα, σκάει και μια τρομοκρατική ενέργεια. Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος λένε ακόμα και οι ψυχολόγοι. Μας κρατά αιχμάλωτους σε μια κατάσταση αντί να την αλλάξουμε.

Συνειδητά η τηλεόραση παραμένει διακοσμητικό αντικείμενο. Ο τηλεοπτικός τρόπος αναμετάδοσης ειδήσεων με εκφράζει ολοένα και λιγότερο μεγαλώνοντας. Ο ουσιαστικός σχολιασμός λείπει όσο μπορώ να κρίνω και η αναμετάδοση φόβου υπερέχει της πληροφορίας.

Διαδικτυακά, κάποιες συζητήσεις καφενείου ανταλλάζονται με συζητήσεις επί ουσίας. Αναρωτιέμαι αν τα πολιτικά, κομματικά αλλά και δημοσιογραφικά ραντάρ τις αντιλαμβάνονται και τις αξιολογούν όσο αρμόζει. Ο παλμός τις κοινής γνώμης δεν μετριέται πλέον σε δημοσκοπήσεις. Εδώ που λέμε πάντα είχαν μια παράπλευρη γεύση αναξιοπιστίας αναλόγως ποια εταιρία, ποια στελέχη και για ποιον εντολέα διεξήχθησαν.

Για αλλαγή ακούω, αλλαγή δεν βλέπω, Ίσως επειδή η ριζική ανοικοδόμηση μιας σχεδόν ανύπαρκτης κρατικής δομής, θέλει πιο γερά θεμέλια από ότι είναι τα συνδικάτα και οι ενώσεις πελατειακού τύπου. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν σε αυτά άνθρωποι που δεν δρουν με πελατειακή νοοτροπία, αλλά φαίνεται πως είναι μειοψηφία. Όπως και μειοψηφία φαίνεται η Ελλάδα που αντιστέκεται στην λεγόμενη κρίση, που δημιουργεί. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, μην επαναλαμβανόμαστε και ας είναι η επανάληψη η μάνα της μαθήσεως.

Πόσες απεργίες, πόσα νέα για τον απλό εργαζόμενο δύσκολα μέτρα, πόσες αυξήσεις του ΦΠΑ θα πρέπει να δούμε για να φτάσουμε σε σαφές πολιτικό πρόγραμμα, πολιτική γραμμή, βιώσιμη; Καλός ο διαδικτυακός και πάσης φύσεως διάλογος, ακόμα καλύτερες όμως οι πράξεις με αποτελέσματα στον ορίζοντα.

Για τα πρακτικά σημειώνω πως η τυφλή κομματική πίστη δεν διακρίνεται από ανοιχτές αντιλήψεις. Είτε ονομάζεται δεξιά, αριστερά, σοσιαλδημοκρατική, φιλελεύθερη, κομουνιστική. Παρατρεχάμενους όλοι τους έχουν. Διότι την εξουσία πολλοί την έβρισαν, πολλοί όμως γλυκάθηκαν όταν βρέθηκε στα χέρια τους.

To Project της Καύλας

Το «Project της Καύλας», να μου συγχωρέσετε το γαλλικό, είναι το project που το κάνεις περισσότερο σαν προσωπική παρά οικονομική υπόθεση. Με τον ίδιο επαγγελματισμό, ίσως και περισσότερο ζήλο.

Τελευταία με ρωτάνε πως κύλησα στο κουρμπέτι τσης και τζίζ επικοινωνίας; Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν αντιλαμβάνομαι των εαυτό μου ως σοσιαλμιντιού και χαμογελάω με νόημα σε αυτό τον τίτλο. Επικοινωνία κάνω, παίδες. Προσπαθώ δηλαδή.

Θα σας πω μια ιστορία. Άλλη μια ιστορία.

Πριν κάποιους μήνες καλός φίλος πήρε την απόφαση να κάνει το βήμα να μπει δυναμικά στον κόσμο των startups και του e-business. Τον ξέρω από τότε που έκανε εκείνο το δόλιο το μεταπτυχιακό που ακολούθησε με ζήλο. Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε “αιώνες”. Αυτό που δεν έμαθε ποτέ, και το μαθαίνει τώρα με post είναι, ότι από την στιγμή που μου ανακοίνωσε την σκέψη του να κάνει αυτό το βήμα, ξεκίνησα μελέτη για το επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν μου το ζήτησε ποτέ. Στην διαδρομή κατάλαβα ότι το έκανα και για μένα.

Ο τύπος λέμε, με είχε βάλει στο τρυπάκι να δω πως αλλιώς να εφαρμόσω τις γνώσεις πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης από το δόλιο το Παντειάκι. Σε αυτό το τρυπάκι μπήκα και τον ευχαριστώ πολύ για τις απίστευτές κόντρες επί πολιτικής ανάλυσης. Διαφορετικά μπορεί να μην έβλεπα ίσως την πρακτική εφαρμογή, την επικοινωνιακή στην δική μας περίπτωση, των πολύτιμων γνώσεων που μπορεί να σου δώσουν τα τέσσερα, στην δική μου περίπτωση πέντε χρόνια φοίτησης σε ένα τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (no comment).

Για να επιστρέψουμε στο «Project της Καύλας». Όταν με ρώτησε ο εν λόγω φίλος για την συμβουλή μου στο εγχείρημα του, ήταν πρόκληση για μένα. Επένδυσα χρόνο και μεράκι σε αυτό . Όχι για το χρηματικό κέρδος για το όποιο το κάνουν όλοι αλλά για την αίσθηση ότι μπορώ να προσφέρω το 1000% ακριβώς επειδή ήταν δικό του. Δεν με έκρινε κανείς σε αυτό.

Ήταν μια μοναδική ευκαιρία που μπορεί να έχει ένας νέος επαγγελματίας για να εξελίξει τις ιδέες του και τον εαυτό του σ’ αυτή την δύσκολη, όπως λένε, ελληνική αγορά και εποχή. Σε καθημερινή βάση δίνουμε εξετάσεις, μας κρίνει και μας κατακρίνει ο κόσμος γύρω μας για τις επιλογές μας.

Εκείνος, και όσοι πάμε κόντρα στο δεδομένο της Κρίσης και δημιουργούμε απαλλαγμένοι από στερεότυπα και στεγανά, είμαστε η Ελλάδα, ο κόσμος που μπορεί να φέρει μια αλλαγή.

Πιστεύω πως κάλυψα όσους έχουν την απορία πως αντιλαμβάνομαι το κουρμπέτι και την κρίση. Τα σέβη μου.

Y.Γ. Και εσύ που θα σου στείλω πάλι το link του post, να ξέρεις ότι διασκέδασα την φάση και ότι έμαθα πολλά από αυτήν. Μεταξύ άλλων να βάζω όρια. 😉

Guys, get over it, grow up!

Χθες νωρίς το απόγευμα μια είδηση με στενοχώρησε. Ένας άνθρωπος, κάποτε συνεργάτης, έχασε την δουλειά του
όχι επειδή δεν την έκανε σωστά, αλλά επειδή οι ανώτεροι του δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Αυτό που με νευριάζει όμως είναι το θέμα ευθυνοφοβίας. Δεν σχεδιάσεις σωστά, δικό σου λάθος. Μια φορά πάρε τις ευθύνες, το να τις ρίχνεις σε άνθρωπο που εκτελεί απλά τις εντολές σου, επειδή έτσι επιθυμείς να κάνει και να μην τις αμφισβητεί, δεν είναι και πολύ ενήλικη συμπεριφορά.

Guys, get over it, grow up!

Είναι κάτι που το παρατηρώ τελευταία όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον χώρο των επιχειρήσεων. Κρίμα.

Λίγο πριν μάθω το νέο. Είχα συζήτηση με καλό φίλο. Για όλα αυτά τα ωραία περί ταλέντου, το πως στρώνει ο καθένας μας τον δρόμο της ζωής του.

Που πήγαν οι χαρισματικές ηγετικές μορφές, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ομάδες και συνεργασίες που δημιουργούν;

Δεν είναι απαισιόδοξο κείμενο, σκεπτικό όμως. Γιατί από την μια βλέπω μια τάση ευθυνοφοβίας και από την άλλη βλέπω να δημιουργούνται από το πουθενά, μέσα σε μια κρίση, να αναπτύσσονται πραγματικά όμορφα πράγματα, νέες ιδέες να πάρουν χειροπιαστή μορφή και να προχωρούν.

Το βραδύ της ίδιας μέρας, άλλος φίλος βγήκε επιτελούς από την μαύρη τρύπα της απαισιοδοξίας και χάρηκα που άκουγα το γέλιο του στο τηλέφωνο. Ωραίος ήχος αυτός του γέλιου που έρχεται αυθόρμητα, αβίαστα από τα βάθη της καρδιάς.

Ένα πολιτικάντικο σχόλιο για την Ελληνική κρίση

Η Ελλάδα είναι σε διαδικασία να λάβει δραστικά μέτρα για να αντιμετωπίσει το χρέος της. Από το φθινόπωρο του 2009 στην κυβέρνηση βρίσκεται μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, ξανά το ΠΑΣΟΚ. Αυτή την φορά υπό τον Γιώργο Α. Παπαδρέου. Οι παπανδρεϊκό σοσιαλιστές υποσχέθηκαν μια καλύτερη Ελλάδα, μια Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αναρωτιέμαι αν όσα ήταν οι συζητήσεις για την εγχώρια οικονομία σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια, σε στέκια της διανόησης αλλά και στα καφενεία της γειτονίας δεν έφτασαν ποτέ σε πολιτικά αυτιά ή μάτια. Δεν μπορεί να το είχε ο λαός “τούμπανο”, ας μου επιτραπεί η λαϊκή έκφραση, και ο πολιτικός κόσμος να το είχε “κρυφό καμάρι”.

Δεν γνωρίζω πόσοι θα αμφισβητήσουν ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο απλός κόσμος περίμενε αισθητή βελτίωση της οικονομίας που δεν ήρθε. Πως να έρθει; Από ποια ανάπτυξη; Ποια βιομηχανία; Όσοι λένε πως τα κύρια προϊόντα της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός και ο τουρισμός προφανώς παραμελεί το γεγονός ότι η πολιτιστική βιομηχανία δεν ενισχύεται με τις αντίστοιχες νομοθετικές ρυθμίσεις και δραστηριότητες όπως σε άλλες χώρες. Ο τουρισμός είναι άμεσα συν δεμένος με υπηρεσίες. Όμορφα τα νησιά της Ελλάδας. Είναι ένας πραγματικά όμορφος τόπος, προικισμένος με λιακάδες όλο το χρόνο. Έχει όμως παλιά κακοσυντηρημένα τρένα και πλοία που δεν προσφέρουν υπηρεσίες ανάλογες με τις τιμές των εισιτηρίων. Ξέρετε ότι για ταξίδια υπάρχουν πληροφορίες για πρόληψη υγείας. Τα εμβόλια της ηπατίτιδας ( Centers for Disease Control and Prevention) είναι σε αυτές για την Ελλάδα. Αντίστοιχα με την Τουρκία. Σας αναφέρω την Τουρκία γιατί ξέρω ότι δεν αρέσει σε πολλούς αυτή η σύγκριση.

Continue reading Ένα πολιτικάντικο σχόλιο για την Ελληνική κρίση

Στο περιθώριο πουθενά

Η Αθήνα πρωταγωνίστρια στα διεθνή δελτία ειδήσεων. Δακρυγόνα και Ματ από το Πολυτεχνείο στο Φιξ στη Συγγρού. Μια ειρηνική διαμαρτυρία μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, λένε. Δεν ήμουν στην πορεία. Η πορεία με βρήκε στον δρόμου για δουλειά.

Εγκλωβισμένοι κάπου σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της Αθήνας. Ακούμε για τρεις νεκρούς. Αυτήν την αλλαγή δεν την θέλω. Αυτή η αλλαγή με τρομάζει. Μπορεί να είναι για καλό. Δεν το ξέρω. Αλλά το να θρηνούμε τρεις αθώες ζωές και τραυματίες δεν είναι καλό. Είναι λύπη. Ποια επανάσταση;

Οι ίδιες εικόνες σε πολλές παραλλαγές ξανά και ξανά. Δεν τις βλέπω στην τηλεόραση. Δεν ήθελα να τις δω αλλά τις βλέπω δίπλα μου. Όχι όπως διαδραματίζονται στο κέντρο. Κοντά στο κέντρο. Είναι τρομακτικές.

Give it one more try

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να φύγω από Ελλάδα εντός του 2010, αν τελικά δεν τα καταφέρω. Εξαντλημένη από την συνεχή προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Αγανακτισμένη από την κοινωνική αδικία και τις συνθήκες.

Όσοι διαβάζουν ξέρουν ότι κάνω πολιτική κριτική. Κάποιες φορές έντονη, κάποιες φορές ήπια. Δεν ψήφισα. Δεν είχα το δικαίωμα. Αυτή η εκλογική αναμέτρηση δεν ζητούσε την φωνή μου όσο και να το ήθελα.

Είπα χθες σε φιλικό τραπέζι ότι θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα εφόσον συμμετέχω στην οικονομικότης ανάπτυξη της χώρα, την στιγμή που δημιουργώ εδώ. Μου λένε, ότι αν δεν έχω υπηκοότητα αυτό δεν γίνεται. Ρωτάω, γιατί;

Πες ότι δεν την έχω, ακυρώνει αυτό τα εννέα χρόνια που ζω εδώ;

Θα ήθελα, το διοικητικό λάθος αυτό να μην είχε γίνει και να έχω διπλή υπηκοότητα, γιατί με αυτή την νοοτροπία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Θα ήθελα, να μη με πιάνει άγχος όταν πρέπει να κάνω συναλλαγή με το δημόσιο τομέα. Θα ήθελα πολύ να μη νιώθω άπλα φιλοξενούμενη στην Ελλάδα.

Σκέφτομαι να τακτοποιήσω το θέμα της συμμετοχής μου στις τοπικές εκλογές και της Ευρωεκλογές. Γιατί δεν το έκανα τόσο καιρό; Εξήγησα πριν το γιατί. Μου τα έχωναν επ’ αυτού φίλοι χθες το απόγευμα πριν κλείσουν οι κάλπες.

Θα μείνω. Για να μην πω, ότι δεν το πάλεψα γιατί με ξέρω τι αγύριστο κεφάλι είμαι. “Ελληνίδα ντε”, όπως λέει φίλος.

It is a new day. It is a new start. It is a new parliament. It is a new government.

Όψεις μιας πόλης

Χθες βράδυ προ- debate- ιανή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η πόλη αυτή την εποχή είναι πανέμορφφη. Σε κάποια σημεία εμφανίζει όμως το απάνθρωπο πρόσωπο της. Τα παιδιά των φαναριών, άραγε, νοιάζονται για τις εκλογές. Οι ναρκομανείς και άστεγοι στην πλατεία Εξαρχείων ίσως; Σίγουρα όχι, το αγγελούδι που με δάκρυα στα μάτια στο Θησείο μου έλεγε “Πεινάω” και το προσωπάκι του έλαμψε με την πρώτη μπουκιά από σουβλάκι. Ψυχή μου.

Picture by PrASanGaM

Μήνυμα προς φίλους: Δεν είπαμε ότι δεν θα με αφήσετε να δω ή να ακούσω τηλεοπτικό debate; Μου κάνει κακό, όσο και παθιάζομαι να σχολιάζω; Ξέρετε ότι δεν το αντέχει η ρομαντική μου φύση με τα ουτοπικά ιδεώδη. Αφήστε με να ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου οι πολιτικοί κάνουν πραγματικό διάλογο, όχι παράλληλους μονολόγους, μεταξύ τους και κυρίως με εμάς, που ζούμε εδώ. Αφήστε με να πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει. Αφήστε με, σε αυτή την κατάσταση γαλήνης.

Δεν ξέρω αν αυτό που αντιλαμβάνομαι αυτές τις μέρες είναι για κλάματα ή για γέλια. Μάλλον και για τα δυο. Καλές οι ατάκες. Δεν βαριέσαι. Καλές και κάποιες σκέψεις. Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες. Έχουμε δρόμο ακόμα. Όχι, μόνο στην Ελλάδα. Παντού.

Τι λέω πάλι; Λες και κάπου κάποιος δεν σκέφτεται πάνω κάτω το ίδιο. Βλέπω και ακούω πολλά. Τόσο κοντά, που ώρες ώρες με πνίγει. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην αφήσεις καμιά αρνητικότητα να σου κόψει τα φτερά φτιαγμένα από όνειρα. Η θετική σκέψη είναι το καλύτερο αντίδοτο και ας ονειροπολεί. Αυτή όμως, ωθεί να συνεχίσουμε και να δημιουργούμε όμορφα πράγματα. Είναι οι άνθρωποι που πονάς και κοιτάς στα μάτια.