Παρασκευή, κίνηση, χαμός, ο ηλεκτρικός σαν να πάει όλο και πιο αργά και ας φτάνουν τα λεγόμενα “έργα” προς μια ολοκλήρωση, όποια και να είναι αυτή. Σε ένα γραφείο κάπου στα βόρεια. Εκείνη είναι στην πόρτα να φύγει. Κρατά το χέρι του για ώρα, σαν να μην θέλει ή να μην θέλει εκείνος να φύγει, σαν να μην αφήνει ο ένας τον άλλον να φύγει. Ωστόσο εκείνη, φεύγει τελικά, όμως κοιτάει προς τα πίσω και άθελα τους τον κοιτά καρφί στα μάτια. Dejavu, αστραπή. Τι έγινε; Γιατί κοίταξε προς τα πίσω και εκείνος γιατί δεν έκλεισε απλά την πόρτα. Παιχνίδια του μυαλού το ξεχνά.
Το βράδυ σπίτι ανατρέχει κάποιες παλιές σημειώσεις και βρίσκει ένα ηλεκτρονικό ραβασάκι που έστειλε πριν μέρες.
«Ακόμα και αν σου φαίνεται τρελό: Σε σκέφτομαι με έναν περίεργο τρόπο, που δεν μπορώ να εξήγηση τον τελευταίο καιρό. Σου έγραψα κείμενα σε κάθε μορφή που μας επιτρέπει η digital εποχή μας, αναρωτιέμαι γιατί. Σου έστειλα τριαντάφυλλα, όντας αγαθά αθώα και έχοντας μια επιθυμία. Αν και παραμένεις μυστήριο για μένα, απολαμβάνω να τα λέμε. Ο τρόπος που εκφράζεσαι με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι. Μπορεί να μην ξαναβρώ το κουράγιο να εκφράσω όλα αυτά ξανά, αλλά ήθελα να σου πω πως μου αρέσεις και πως θέλω να είσαι καλά.»
Έκανα σήμερα, αυτό το μουντό απόγευμα Κυριακής, παρέα με ζεστό καφέ μια διαδικτυακή βόλτα και έπεσε το βλέμμα μου σε δυο ξεχωριστά κείμενα, ίσως περισσότερο χρωματισμένα με συναίσθημα απ’ότι αντέχει μια γκρίζα πραγματικότητα πέραν της οθόνης.
μια καθαρότητα στο βλέμμα κι ένοιωθες να υπάρχει ένα τρομερό άνοιγμα καρδιάς, μιας καρδιάς έτοιμης ν’ αγκαλιάσει όποιον θα το ήθελε
Ξέροντας πως ό,τι γίνεται με αγάπη – όχι με έρωτα- είναι στη θέση του, είναι σωστό
Σκέφτηκα τον καλό φίλο που τώρα και ένα χρόνο δεν έφυγε από το πλάι μου. Δεν άφηνε κλήση αναπάντητη και θα έβρισκε τρόπο να ανοίξει μια σπιθαμή στον τοίχο που έχτιζα γύρω μου, πάντα θα έβρισκε χρόνο να ακούσει ακόμα και όταν τον αδικούσα (θα μιλούσαμε μετά για την αδικία όταν θα ήμουν καλύτερα). Θυμήθηκα τι μου είπε ένα πρωινό μέσα στην πίεση και το άγχος της δουλειάς, κάτι παρόμοιο με όσα έγραψε ο Παραμυθάς. Δάκρυσα.
Έρχεται, λοιπόν, κουβαλώντας όλα αυτά σε σένα κι εσύ νοιώθεις στοργή γι’ αυτήν. Έρχεται με όλα αυτά που τη βαραίνουν και τη βασανίζουν για να σου τα πει, για να την ακούσεις. Και καθώς στα λέει και εσύ την ακούς αληθινά τότε, κάτι συμβαίνει.
Πόση σημασία έχει να πάρει πέντε λεπτά να ακούσεις απλά; Όσο και να σε πιέζει και σε ενοχλεί ο λιγμός στο ακουστικό σου.
Μερικές φορές οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας.Περνώντας μέσα από τη ζωή δίχως εμπόδια να μας ταλαιπωρούν δεν θα είμασταν τόσο δυνατοί όσο θα έπρεπεκαι δεν θα πετούσαμε ποτέ.
Έκανα μια αρκετά μεγάλη εισαγωγή να απευθύνω σε έναν αόρατο αναγνώστη που δεν αντέχει να ακούσει τον λιγμό στο ακουστικό, που μιλά για σεβασμό και μιλά για μέτρημενα λόγια τα εξής:
Όσο μετρημένα και να είναι τα λόγια, το ανθρώπινο συναίσθημα ευτυχώς δεν είναι και μας κρατά ζωντανούς, φωτίζει τις ζωές μας και όταν έρθει κάποιος και σου ανάψει ένα μικρό φωτάκι μην τον πνίξεις δώσε του χώρου.
Υ.Γ. Ένας φίλος έχασε πρόσφατα την μητέρα του. Δεν είμαστε πολύ κοντά, αλλά όταν το έμαθα δάκρυσα. Δεν την ήξερα. Ξέχασα τον θυμό μου για εκείνον και του έστειλα την σκέψη μου, όπως έκανα πάντα άλλωστε από τότε που τον ξέρω.
Γιατί τα blogs δεν είναι συγκρίσιμα με τις εφημερίδες;
και γιατί να είναι, αφού είναι διαφορετική η φύση τους;
Όσοι μπερδεύουν την έννοια του blogging με την παραδοσιακή ενημέρωση δεν έχουν καταλάβει την φύση του. Δεν λέω όλα τα έχει ο μπαξές και η πολυφωνία είναι καλό πράγμα παρά η μονοτονία.
Θα υπάρχουν τα “ενημερωτικά” blogs, τα ανώνυμα, τα επώνυμα, τα ψευδώνυμα, τα θεματικά, τα προσωπικά, τα αναλυτικά, τα ορθά και τα κοφτά. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται την έννοια του blogging για την αναμετάδοση ειδήσεων και δελτίων τύπου και όσοι πιστεύουν ότι αυτή η μορφή είναι προσωπική έκφραση ας ανοίξει πρώτα κάνα λεξικό έστω να κάνει ένα googlάρισμα το τι σημαίνει προσωπική έκφραση πρώτα.
Επίσης, δεν μπορείς να κάνεις προσάπτεις σε ένα προσωπικό ιστολόγιο τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες παραμέτρους όπως σε εφημερίδες, κανάλια και λοιπά παραδοσιακά μέσα.
Τέλος, αν ξανακούσω για το σκανάρισμα πολιτικών πεποιθήσεων και την εξυπηρέτηση συμφερόντων σε προσωπικούς χώρους έκφρασης, θα πω το εξής:«Big brother is around us, isn’t he?»
Άλλο προσωπικό ιστολόγιο με άποψη και άλλο εκδοτική δραστηριότητα πολλών χιλιάδων ευρώ. Να τα λέμε και λίγο με το όνομα τους τα πράγματα.
Η ώρα είναι 9 παρά το βράδυ. Ξεκλειδώνω την εξώπορτα και στα σκαλιά αντικρίζω ένα πακετάκι με ένα πολύ γνωστό λογότυπο.
Την εκτίμηση μου για την Σοφία και τον Μανώλη δεν την έκρυψα ποτέ. Όταν πρωτάκουσα για την προσπάθεια τους, με το όνομα Somafusion, χάρηκα πολύ.
Λες και τα παιδιά ήξεραν ότι από σήμερα δουλεύω πυρετωδώς για ένα φιλόδοξο project. Λες και μου έστειλαν με τον μοναδικό μαγικό τους τρόπο την συμπαράσταση τους.
Καλή συνέχεια, παίδες! 🙂 Την αγάπη και τα σέβη μου!
Το «Project της Καύλας», να μου συγχωρέσετε το γαλλικό, είναι το project που το κάνεις περισσότερο σαν προσωπική παρά οικονομική υπόθεση. Με τον ίδιο επαγγελματισμό, ίσως και περισσότερο ζήλο.
Τελευταία με ρωτάνε πως κύλησα στο κουρμπέτι τσης και τζίζ επικοινωνίας; Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν αντιλαμβάνομαι των εαυτό μου ως σοσιαλμιντιού και χαμογελάω με νόημα σε αυτό τον τίτλο. Επικοινωνία κάνω, παίδες. Προσπαθώ δηλαδή.
Θα σας πω μια ιστορία. Άλλη μια ιστορία.
Πριν κάποιους μήνες καλός φίλος πήρε την απόφαση να κάνει το βήμα να μπει δυναμικά στον κόσμο των startups και του e-business. Τον ξέρω από τότε που έκανε εκείνο το δόλιο το μεταπτυχιακό που ακολούθησε με ζήλο. Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε “αιώνες”. Αυτό που δεν έμαθε ποτέ, και το μαθαίνει τώρα με post είναι, ότι από την στιγμή που μου ανακοίνωσε την σκέψη του να κάνει αυτό το βήμα, ξεκίνησα μελέτη για το επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν μου το ζήτησε ποτέ. Στην διαδρομή κατάλαβα ότι το έκανα και για μένα.
Ο τύπος λέμε, με είχε βάλει στο τρυπάκι να δω πως αλλιώς να εφαρμόσω τις γνώσεις πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης από το δόλιο το Παντειάκι. Σε αυτό το τρυπάκι μπήκα και τον ευχαριστώ πολύ για τις απίστευτές κόντρες επί πολιτικής ανάλυσης. Διαφορετικά μπορεί να μην έβλεπα ίσως την πρακτική εφαρμογή, την επικοινωνιακή στην δική μας περίπτωση, των πολύτιμων γνώσεων που μπορεί να σου δώσουν τα τέσσερα, στην δική μου περίπτωση πέντε χρόνια φοίτησης σε ένα τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (no comment).
Για να επιστρέψουμε στο «Project της Καύλας». Όταν με ρώτησε ο εν λόγω φίλος για την συμβουλή μου στο εγχείρημα του, ήταν πρόκληση για μένα. Επένδυσα χρόνο και μεράκι σε αυτό . Όχι για το χρηματικό κέρδος για το όποιο το κάνουν όλοι αλλά για την αίσθηση ότι μπορώ να προσφέρω το 1000% ακριβώς επειδή ήταν δικό του. Δεν με έκρινε κανείς σε αυτό.
Ήταν μια μοναδική ευκαιρία που μπορεί να έχει ένας νέος επαγγελματίας για να εξελίξει τις ιδέες του και τον εαυτό του σ’ αυτή την δύσκολη, όπως λένε, ελληνική αγορά και εποχή. Σε καθημερινή βάση δίνουμε εξετάσεις, μας κρίνει και μας κατακρίνει ο κόσμος γύρω μας για τις επιλογές μας.
Εκείνος, και όσοι πάμε κόντρα στο δεδομένο της Κρίσης και δημιουργούμε απαλλαγμένοι από στερεότυπα και στεγανά, είμαστε η Ελλάδα, ο κόσμος που μπορεί να φέρει μια αλλαγή.
Πιστεύω πως κάλυψα όσους έχουν την απορία πως αντιλαμβάνομαι το κουρμπέτι και την κρίση. Τα σέβη μου.
Y.Γ. Και εσύ που θα σου στείλω πάλι το link του post, να ξέρεις ότι διασκέδασα την φάση και ότι έμαθα πολλά από αυτήν. Μεταξύ άλλων να βάζω όρια. 😉
Για τις δυο απαντήσεις που πήρα, μια θετική και μια ουδέτερη, ευχαριστώ πολύ.
Σημειώνω όμως, ότι αν είναι να βάλουμε μετρητή στην θετική ενέργεια και το χαμόγελο μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά. Πάρτε το αλλιώς, πριν σας φέρει τούμπα.
Αλήθεια, δεν βαρεθήκατε την μιζέρια που μόνο στάσιμους σας κάνει αντί να προχωράτε;
Τα λεγόμενα business meetings, coffees και lunch είχαν την τιμητική τους τον περασμένο μήνα. Όταν πάω με σπορτάκια και τζινάκι είμαστε καλά. Αλλά που και που επιβάλλεται και πουκάμισο, υφασμάτινο παντελόνι και πιο μανταμέ παπουτσάκι.
Ένα μήνα περίπου κινούμαι ελεύθερα στην αγορά. Όμορφες νέες συνεργασίες. Διαφορετικές μεταξύ τους και ιδιαίτερες. Η μέγαλη έκπληξη της εβδομάδας: Η συνεργασία μου με την Advocate Burson- Marsteller , εταιρία Στρατηγικής Επικοινωνίας, στο digital department.
We would like to welcome @ThirdEye3 as the new member of our digital team. We all feel that this will be a fruitful and cool cooperation. Advocate/B-M
Δίπλα τρέχει η προετοιμασία για εταιρικά σεμινάρια και κείμενα. Κοινώς, έχουμε πολύ δουλειά και τρέχουμε. 🙂
Στη γραμμή πελάτης που ομολογεί πως δεν τα πάει καλά με την τεχνολογία. Τρέχει ακόμα σε IE και για να φτιάξει άλλη ενότητα σε blog και βαριέται να το ψάξει ανοίγει άλλα δυο τρία blogspot, για να υπάρχουν. Καλά κάνει ο άνθρωπος. Έρχεται λοιπόν στον επαγγελματία για εμφανισιακό σουλούπομα και διασύνδεση του blog (του πρώτου αρχικού ντε) με τα social media και ναι να μπορούν να στείλουν οι αναγνώστες και sms διότι πρόκειται για ψαγμέμο τύπο. Αναθέτει ολοκληρωμένη επαγγελματική πρόταση αλλά θέλει και το κατιτί παραπάνω για να μάθει τα περί social web.
Πελάτης: Κωνσταντίνα μου αυτό που ζητώ είναι σαφές ένα εμφανίσιμο blog με τη δυνατότητα να σηκώνει αρκετά μεγάλακαι πολλά ηχητικά αρχεία και να μπορεί να είναι δικτυωμένο με το facebook. Από εκεί και πέρα ξέρω εγώ. Για να εξηγηθούμε: Εγώ ΄δεν θέλω από την αρχή σχεδιασμ΄’ο. Θα κοστίσει τόσο πολύ
δεν μου χρειάζεται. Αν μπορούμε να βρούμε κάτι από τα free για τα blogs. Ένα σουλούπωμα θέλω.
Σχόλιο στο μυαλό μου ενώ παραμένω ψυχραιμή και όσο πιο γλυκιά γίνεται: Αυτό το “μου” μου την δίνει. Ειδικά όταν δεν υφίσταται τέτοια οικειότητα ρε φίλε. Το τι ξέρεις μου το έδειξες με την διαχείριση ως τώρα που μη τι άλλο επαγγελματικό προφίλ που θέλεις δεν δείχνει. Για να εξηγηθούμε: Δεν ξέρεις την τύφλα σου αλλιώς θα τα είχες κάνει ήδη.
Πελάτης: Είμαι διατεθειμένος να πληρώσω όσο χρειαστεί. Αλλά θέλω κάτι πάρα πολύ απλό. Να είναι σαν το τάδε (αναφορά κίτρινου blog) αλλά πιο σοβαρό. Ρε συ Κωνσταντίνα μου, ίσως εγώ μιλώ κινέζικα το δέχομαι λέω λοιπόν πάλι. Θα προσπαθήσω στα ελληνικά χαχαχαχα.
Α.Θέλω ένα πολύ πιο φιλικό Template και πιο σουλουπωμένο για τον χρήστη, Β.τη δυνατότητα να βρω ένα μεγάλης χωρητικότητας free podcast. Και Γ.τη δυνατότητα ο αναγνώστης να μπορεί σε ένα πράγμα να έχει πολλές διασυνδέσεις. Ξέρω ότι θέλει δουλειά. Να πληρώσω ένα λογικό ποσό τη στιγμή που ουσιαστικά το μόνο που ζήτησα είναι δύο πράγματα. Είναι αντιεπαγγελματική να ορίσω μπάτζετ στα τυφλά. Δεν είμαι επιχείρηση και καμμια επιχείρηση δεν το κάνει αυτό.
Μπορείς να μου φτιάξεις ένα σαιτάκι σαν του CNN, αλλά να ναι και web 2, δε βιάζομαι σε 10 μέρες το θέλω lol. (by O_Kanalarhis)
Επίσης, καλό είναι, πελατόνι μου, να ορίζεις budget γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι θέλεις και δεν έχεις ιδέα για το τι εκτάσεις έχει αυτό είτε σε εργατοώρες είτε σε χρήμα. Αλλά και που ρωτάς τα ξέρεις ήδη όλα άρα εμένα τι με θέλεις. Για να ξέρεις, επειδή είσαι πελάτης δεν ανεχόμαστε ούτε την αλλαζονεία ούτε τον ανεπαρκή σεαβσμό στην δουλειά. Τα σέβη μου.
Πρωινές ώρες και με τον πρωινό καφέ δίπλα (σημαντική λεπτομέρεια για όσους γνωρίζουν ότι ο καφές είναι απαραίτητος για μένα) με ένα τσιγάρο συνοδεία (επίσης λεπτομέρεια που για όσους με ξέρουν σημαίνει βαθιά σκέψη), βλέμμα nα χάνεται στο πουθενά.
Αλλάζουμε σελίδα. Η καρέκλα μου στα γραφεία της Κηφισιάς σχεδόν κενή τώρα και μέρες. Σχεδόν γιατί που και που έρχομαι και την επισκέπτομαι ως εξωτερικός συνεργάτης. Η παραίτηση μου ήταν σιωπηλή. Το μόνο που άλλαξε για μένα είναι ότι ο λογιστής μου με βλέπει πιο συχνά. 🙂
Το ταξίδι μου στην Μαδρίτη στο Campus Party Europe 2010 με γέμισε με θετική ενέργεια και αισιοδοξία, όχι για αυτό που ονομάζουν “οι και-καλά-μοντέρνοι μαρκετίστες” social media αλλα για το μέλλον της τεχνολογίας και πως αυτή επηρεάζει και άλλες βιομηχανίες όπως τη μουσική, τη διαφήμιση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την κοινωνία γενικότερα.
Η ελευθερία είνα πολύ μεγάλο πράγμα. Επίσης είναι σημαντικό να αγαπάς αυτό που κάνεις.
Όσο και πάθος να έχεις για αυτό που κάνεις, έρχονται οι στιγμές που απλά απελπίζεσαι με τις ερωτήσεις των απέναντι. Απορείς γιατί δεν βλέπουν όσα βλέπεις εσύ.
Χαρακτηριστική φράση μου είναι ≪Δεν πουλάω, πείθω≫. Η αλήθεια είναι ότι έχω να την ξεστομίσω αρκετό καιρό.
Δεν είμαι marketeer, άσχετα αν εργάζομαι στην διαφήμιση αυτή την εποχή.Απλά εφαρμόζω στην π΄ραξη ‘η καλύτερα να πω ότι προσπαθώ αν εφαρμόζω στην πράξη γνώσεις. Να περάσω δηλαδή από την θεωρία στην πράξη. Ακούγεται εύκολο, δεν είναι.
Picture by Jim Blob Blann
≪Ντινάκι άκουσε με, είσαι ικανότατη, έχεις απίστευτες γνώσεις στον τομέα σου. Ζήτημα αν υπάρχουν άλλοι δυο σαν εσένα σε αυτή την αίθουσα. Παρ’ το αλλιώς. Σε παρακαλώ, άκουσε με≫, είπε ο καλός φίλος κοιτώντας με στα μάτια. Από αγάπη τα λέει και ας ξέρει ότι σε καθημερινή βάση, δίνω σκληρή μάχη να αποδείξω με τεκμήρια και επιχειρήματα και απτά στοιχεία μετά από έρευνα, τα λεγόμενα μου και την όποια επικοινωνιακή στρατηγική. Ξέρει ότι περισσότερα είναι τα ξενύχτια που έχω ρίξει να μελετήσω και να μάθω παρά να διασκεδάσω με την παρέα μου, όπως θα είναι φυσιολογικό για την νεαρή ηλικία μου. Θα ήθελε πολύ να με δει ευτυχισμένη και ερωτεύμενη με ένα καλό παιδί, και ας ξέρει ότι δεν φτάνει να γουστάρεις ένα τέτοιο κορίτσι, θα πρέπει να το αγαπάς και λίγο.
Ξέρει, ότι αγαπάω τρελά αυτό που κάνω και ότι αγανακτώ όταν με αναγκάζουν να το κάνω άρπα-κόλλα. Ξέρει επίσης, ότι για μένα το pitch είναι πλέον καθημερινή ρουτίνα, και με εξαντλεί. Του χαμογελάω και βλέπει την κούραση στα μάτια μου που γεννούν δάκρυα από ένταση.
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί ανώτεροι μου θα ήθελαν να με είχαν πνίξει όποτε έκανα ερωτήσεις περί αποφυγή επικοινωνιακής κρίσης, πρόληψης, μελέτης. Χαλάλι η ένταση. Δεν με ενδιαφέρει να έχω δίκιο, ας έχω άδικο και ας γίνει κάθε βήμα σωστά. Τις αξίες να μη προδίδω.
