Μπαγασάκο, συγκινήθηκα σου λέω. Τόσα χαμόγελα είχα καιρό να δω. Βλέπεις τα μάτια τους. Λάμπουν. Ευτυχώς δεν βλέπεις τα δικά μου γιατί έχουν δακρύσει.
Tag: Creativity
No BS policy
Σου είπα πως θα το κάνω και άκουσες το όνομα μου σε μια παρουσίαση.
Σου είπα πως θα το κάνω και με είδες σε μια οθόνη να απευθύνω ερώτηση στον Πρωθυπουργό.
Σου είπα πως θα το κάνω και διάβασες μια συνέντευξη.
Σου είπα πως θα το κάνω και είδες το όνομα μου σε μια παρουσίαση σε ένα slide.
Τα λόγια της αμφισβήτησης είναι εύκολα χωρίς τις αντίστοιχες πράξεις.
Οι πράξεις πάλι είναι σπάνιες.
Τόσο απλά τα πράγματα.
Κόμμα παρά τελεία
Είναι βράδυ. Σαν εκείνο τότε που σε συνάντησα. Φοράω το τζιν που σου άρεσε και το πρώτο αμάνικο μπλουζάκι του καλοκαιριού. Ατημέλητη όπως και τότε. Είμαι έξω με φίλους. Ξεσπά βροχή, καλοκαιρινό μπουρίνι και γίνομαι παπί μέχρι να φτάσω στο μετρό στο Μοναστηράκι. Είναι μέρες που γράφω πάλι. Όπως τότε.
Είναι μέρες που κάνω όσα σου έλεγα από μακριά. Κοιτάω στα βιαστικά το κινητό και θυμάμαι την γλυκιά αγωνία που είχα για εκείνα τα τοιχοτρεχάματα μας. Ξέρεις εσύ; Κλείνω πτήση για το επόμενο ταξίδι και θυμάμαι πως ψάχναμε τότε πτήσεις για να έρθουμε πιο κοντά.
Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός βουτηγμένος στα χρώματα καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Τέτοιο και το πάθος για ένα καλύτερο παρόν, μια διαφορετική χροία στην καθημερινότητα που μοιάζει με αγριεμένη θάλασσα, μια βουτιά σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Κάνω focus σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με κύματα που παίζουν γαλήνια με τα βότσαλα και αγκαλιάζουν απαλά την άμμο.
Don’t want to see another generation drop. I’d rather be a comma than a full stop.
Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;
Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.
Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.
Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.
Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:
…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.
Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.
Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]
Να θυμήθουμε όπως άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.
– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης
– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας
– Δικαίωμα στην εκπαίδευση
Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.
Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.
Αλλάζει η παράσταση παραστάσεις
Ήταν φθινόπωρο και σε ένα φοιτητικό σπίτι κάπου στην Βιέννη, παρέα επιτραπέζια και τσαΪ μια μικρή μαθήτρια λυκείου μαθαίνει από τους φίλους του μεγαλύτερου αδερφού για το πως αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα αργά και βασανιστικά. Η μαθήτρια ήμουν εγώ, γλυκά δεκάξι. Τότε σημείωνα σε σημειωματάρια, το λεγόμενο «pen and paper». Σήμερα, μόνιμη παρέα στην τσάντα, ένα σημειωματάριο και η φωτογραφική μηχανή. Έκταση του χαρτιού έγιναν το laptop και το blog. Μοιράζομαι όσα παρατηρώ στον κόσμο απλά με περισσότερο κόσμο, με κόσμο που ίσως δεν θα ανταλλάξω ποτέ κουβέντα, ίσως δεν γνωρίσω ποτέ, ίσως δεν αντιληφθώ ποτέ τις σκέψεις του παρά μόνο την παρουσία του.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια, η ματιά από Αθήνα βλέπει τα πράγματα να συνεχίζουν να κινούνται αργά και βασανιστικά για τους νέους ειδικά αλλά και γενικά σε τούτο εδώ τον τόπο, που πάντα εξήγαγε τα ταλέντα και τα μυαλά του σε άλλες χώρες, τα χάριζε απλόχερα. Τόσο απλόχερα που δεν περίμενε να επιστρέψουν, δεν περίμενε να έρθουν κάποιοι άλλοι να γεμίσουν το κενό και δεν φρόντισε και ποτέ να το γεμίσει ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γεμίσει το κενό, που μεγάλωνε διαρκώς.
Το παλέψαμε σχεδόν μια δεκαετία. Καιρός λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας, να πετάξουμε και προς άλλα μέρη, να δούμε, ακούσουμε και μάθουμε νέα πράγματα. Να ζήσουμε νέες εμπειρίες για να τις μοιραστούμε.
Με άλλα λόγια, ήρθε και για μένα η στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα. Δεν αποσύρομαι από την Ελλάδα εντελώς αλλά παραμένει ένα «παράρτημα». Βάση μου ήταν έτσι και αλλιώς πάντα οι άνθρωποι. Δουλεύω επιλεκτικά κάποια projects που με ενδιαφέρουν από Ελλάδα. Δεν φεύγω ακόμα και όχι εντελώς. Having a third eye watching here anyway. 😉
Το σύντομο μήνυμα μου για κάθε νέο άνθρωπο με διάθεση να δημιουργήσει «κάτι»
Number 1, giving one more try.
Number 2, being serious about what you are doing and loving.
Number 3, having a so called work ethic.
Last but not least, making ideas happen.
Υ.Γ. Χθες ήταν αν όχι το τελευταίο Jelly talks, σίγουρα ένα από τα τελευταία το όποιο είχα και έχω την τιμή να συνοργανώνω με την κοινότητα. Αλλά για αυτό θα γράψω αλλού και αργότερα. 🙂
Η εκτέλεση της ιδέας
Διάβασα τις προάλλες στο Signal vs. Noise μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση περί ιδεών και ταλέντου.
Για να σας πω, παίδες, μια πικρή αλήθεια για τις εταιρίες και την εκτέλεση ιδεών: Όσο πιο μεγάλη η ελληνική εταιρία τόσο πιο δυσκίνητη είναι, τόσο πιο φοβισμένη και τόσο πιο αναποφάσιστη είναι. Επιμένουμε στον παλιό δρόμο, γιατί έτσι έχουμε μάθει. Ποιος σας λέει φίλτατοι κύριοι, πως αυτό που μάθατε είναι πάντως καιρού; δεν εμπλουτίζεται με γνώση, δεν εξελίσσεται, δεν προσαρμόζεται;
Στεναχωριέμαι κάθε φορά που βλέπω μια καλή ιδέα να θάβεται-είναι κάτι που δε το συνηθίζεις ποτέ.
Γιατί να το συνηθίσεις άλλωστε; Η στασιμότητα σημαίνει και ακαμψία. Γιατί να θυσιάσεις μια καλή ιδέα που είναι out of the box για μια μέτρια που είναι “μια από τα συνηθισμένα”; Επειδή δεν την καταλαβαίνεις, επειδή είναι διαφορετική απ’ όσα ξέρεις ή επειδή απλά δεν την σκέφτηκες εσύ;
Οι καλές ιδέες είναι σαν οι ιδέες του Πλάτωνα- το δέον είναι.
Συν ότι είναι συνήθως πολύ πιο απλές απ’ ότι φαντάζεται το περίπλοκο μυαλό σου. Η καλή ιδέα είναι μια προστιθέμενη αξία, αυτή ωθεί σε ανάπτυξη. Ξέρετε γιατί; Επειδή πριν από μία καλή ιδέα έχουν προηγηθεί δεκάδες κακές» και έχει γίνει μια μελέτη.
Η ιδέα είναι σήμα για δημιουργικότητα, «η οποία στην πιο αγνή μορφή της μοιράζεται», όπως λέει και ο Paul Bennett.
Οι δημιουργικοί άνθρωποι από την άλλη, ίσως και στην πιο αληθινή μορφή τους, δεν ηρεμούν αν δεν βρουν μια απτή λύση τουλάχιστον για ένα πρόβλημα. Εάν, εφόσον, και όταν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες.
Συνεχίζει ο Bennett στο ίδιο άρθρο να μιλά για τις εταιρίες και πως εκμεταλλεύονται την δημιουργικότητα, τις ιδέες σήμερα.
Η ερώτηση δεν είναι το «πως να μεγαλώσεις την πίτα του κέρδους αλλά το πως να δημουργήσεις τις συνθήκες ώστε να συμβάλλουν οι άνθρωποι (δημιουργικοί) στην λύση ενός προβλήματος, αλλά και πως μεγαλώνει η πίτα για την κοινωνία. Αυτό είναι η προστιθέμενη αξία που δεν την μετράς σε χρήμα αλλά με κοινωνικό αντίκτυπο.»
Look to collaborate with people who can do what you can’t (or who can do it better), share openly wherever possible, and see what happens.
Αρκετές εταιρίες στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο, ακόμα και στην περίοδο κρίσης που απαιτεί νέες ιδέες, πιο αποτελεσματικές λύσεις επιμένουν να παραμείνουν κλεισμένες στον μικρόκοσμο τους και στην δυσκινησία τους στον βωμό του κέρδους, θυσιάζοντας την ανάπτυξη.
Guys, it is not about the next big thing. It is about the next thing that brings value to society.
Οπότε μην αναρωτίεστε γιατί τα νέα ταλέντα ψάχνουν έξοδο κινδύνου από την χώρα, αλλά δώστε τους έναν σοβαρό λόγο για να μην αναζητήσουν την βέλτιστες συνθήκες για να προσφέρουν στην αγορά που εσείς δεν τολμάτε να διαμορφώσετε.
Dreams keep us alive.
Η πραγματικότητα:
Η κοριτσοπαρέα στην παραλία με ρωτάει “Nτίνα, τι να κάνουμε. Εσύ που δουλεύεις τόσα χρόνια πες κάτι;” Δουλεύω κοντά στα πέντε χρόνια, και με όποιο περίεργο εργασιακό καθεστώς μπορείτε να φανταστείτε.
Πες ότι ήδη έχω δοκιμαστεί σε αυτή την αγορά και ότι και να πω, τα ξέρετε. Και δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό να είμαστε νέοι άνθρωποι, χωρίς ελπίδα για μέλλον στην τελική. Η μόνη ελπίδα είναι ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσει ο τροχός. Θα μου πεις ότι τι ήθελα και πήρα το ρίσκο να είμαι ελεύθερο πουλί σε μια πολύ δυσκίνητη αγορά σαν την ελληνική; To πήρα γιατί το να θυσιάσω την επαγγελματική και προσωπική μου εξέλιξη ήταν μεγαλύτερο ρίσκο. Μια πολυτέλεια. Μεγάλη ίσως.
To όνειρο:
Πριν δυόμισι χρόνια ξεκίνησα να ξαναπιάσω το όνειρο μου. Να κάνω μια δουλειά που με γεμίζει και να εκμεταλλευτώ τις όποιες ικανότητες μου στο μάξιμουμ. Έμαθα να κινούμαι, να είναι καλά τα πολλά και διαφορετικά meetings και το community.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά πρωί πρωί;
Με το που θα κλείσουν κάποιες δουλείες για καλοκαιρινή ραστώνη, θα πάω διακοπές να ξεκουραστώ και να αφιερώσω χρόνο σε ένα προσωπικό projectάκι. Για την πλάκα μου. Φίλος έθεσε deadline να είμαστε τέλη Σεπτέμβρη στον διαδικτυακό αέρα. Δεν θα πω παραπάνω.
…because dreams keep us alive.
From SoMa with love
Η ώρα είναι 9 παρά το βράδυ. Ξεκλειδώνω την εξώπορτα και στα σκαλιά αντικρίζω ένα πακετάκι με ένα πολύ γνωστό λογότυπο.
Την εκτίμηση μου για την Σοφία και τον Μανώλη δεν την έκρυψα ποτέ. Όταν πρωτάκουσα για την προσπάθεια τους, με το όνομα Somafusion, χάρηκα πολύ.
Λες και τα παιδιά ήξεραν ότι από σήμερα δουλεύω πυρετωδώς για ένα φιλόδοξο project. Λες και μου έστειλαν με τον μοναδικό μαγικό τους τρόπο την συμπαράσταση τους.
Καλή συνέχεια, παίδες! 🙂 Την αγάπη και τα σέβη μου!
To Project της Καύλας
Το «Project της Καύλας», να μου συγχωρέσετε το γαλλικό, είναι το project που το κάνεις περισσότερο σαν προσωπική παρά οικονομική υπόθεση. Με τον ίδιο επαγγελματισμό, ίσως και περισσότερο ζήλο.
Τελευταία με ρωτάνε πως κύλησα στο κουρμπέτι τσης και τζίζ επικοινωνίας; Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν αντιλαμβάνομαι των εαυτό μου ως σοσιαλμιντιού και χαμογελάω με νόημα σε αυτό τον τίτλο. Επικοινωνία κάνω, παίδες. Προσπαθώ δηλαδή.
Θα σας πω μια ιστορία. Άλλη μια ιστορία.
Πριν κάποιους μήνες καλός φίλος πήρε την απόφαση να κάνει το βήμα να μπει δυναμικά στον κόσμο των startups και του e-business. Τον ξέρω από τότε που έκανε εκείνο το δόλιο το μεταπτυχιακό που ακολούθησε με ζήλο. Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε “αιώνες”. Αυτό που δεν έμαθε ποτέ, και το μαθαίνει τώρα με post είναι, ότι από την στιγμή που μου ανακοίνωσε την σκέψη του να κάνει αυτό το βήμα, ξεκίνησα μελέτη για το επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν μου το ζήτησε ποτέ. Στην διαδρομή κατάλαβα ότι το έκανα και για μένα.
Ο τύπος λέμε, με είχε βάλει στο τρυπάκι να δω πως αλλιώς να εφαρμόσω τις γνώσεις πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης από το δόλιο το Παντειάκι. Σε αυτό το τρυπάκι μπήκα και τον ευχαριστώ πολύ για τις απίστευτές κόντρες επί πολιτικής ανάλυσης. Διαφορετικά μπορεί να μην έβλεπα ίσως την πρακτική εφαρμογή, την επικοινωνιακή στην δική μας περίπτωση, των πολύτιμων γνώσεων που μπορεί να σου δώσουν τα τέσσερα, στην δική μου περίπτωση πέντε χρόνια φοίτησης σε ένα τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (no comment).
Για να επιστρέψουμε στο «Project της Καύλας». Όταν με ρώτησε ο εν λόγω φίλος για την συμβουλή μου στο εγχείρημα του, ήταν πρόκληση για μένα. Επένδυσα χρόνο και μεράκι σε αυτό . Όχι για το χρηματικό κέρδος για το όποιο το κάνουν όλοι αλλά για την αίσθηση ότι μπορώ να προσφέρω το 1000% ακριβώς επειδή ήταν δικό του. Δεν με έκρινε κανείς σε αυτό.
Ήταν μια μοναδική ευκαιρία που μπορεί να έχει ένας νέος επαγγελματίας για να εξελίξει τις ιδέες του και τον εαυτό του σ’ αυτή την δύσκολη, όπως λένε, ελληνική αγορά και εποχή. Σε καθημερινή βάση δίνουμε εξετάσεις, μας κρίνει και μας κατακρίνει ο κόσμος γύρω μας για τις επιλογές μας.
Εκείνος, και όσοι πάμε κόντρα στο δεδομένο της Κρίσης και δημιουργούμε απαλλαγμένοι από στερεότυπα και στεγανά, είμαστε η Ελλάδα, ο κόσμος που μπορεί να φέρει μια αλλαγή.
Πιστεύω πως κάλυψα όσους έχουν την απορία πως αντιλαμβάνομαι το κουρμπέτι και την κρίση. Τα σέβη μου.
Y.Γ. Και εσύ που θα σου στείλω πάλι το link του post, να ξέρεις ότι διασκέδασα την φάση και ότι έμαθα πολλά από αυτήν. Μεταξύ άλλων να βάζω όρια. 😉
Guys, get over it, grow up!
Χθες νωρίς το απόγευμα μια είδηση με στενοχώρησε. Ένας άνθρωπος, κάποτε συνεργάτης, έχασε την δουλειά του
όχι επειδή δεν την έκανε σωστά, αλλά επειδή οι ανώτεροι του δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.
Αυτό που με νευριάζει όμως είναι το θέμα ευθυνοφοβίας. Δεν σχεδιάσεις σωστά, δικό σου λάθος. Μια φορά πάρε τις ευθύνες, το να τις ρίχνεις σε άνθρωπο που εκτελεί απλά τις εντολές σου, επειδή έτσι επιθυμείς να κάνει και να μην τις αμφισβητεί, δεν είναι και πολύ ενήλικη συμπεριφορά.
Guys, get over it, grow up!
Είναι κάτι που το παρατηρώ τελευταία όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον χώρο των επιχειρήσεων. Κρίμα.
Λίγο πριν μάθω το νέο. Είχα συζήτηση με καλό φίλο. Για όλα αυτά τα ωραία περί ταλέντου, το πως στρώνει ο καθένας μας τον δρόμο της ζωής του.
Που πήγαν οι χαρισματικές ηγετικές μορφές, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ομάδες και συνεργασίες που δημιουργούν;
Δεν είναι απαισιόδοξο κείμενο, σκεπτικό όμως. Γιατί από την μια βλέπω μια τάση ευθυνοφοβίας και από την άλλη βλέπω να δημιουργούνται από το πουθενά, μέσα σε μια κρίση, να αναπτύσσονται πραγματικά όμορφα πράγματα, νέες ιδέες να πάρουν χειροπιαστή μορφή και να προχωρούν.
Το βραδύ της ίδιας μέρας, άλλος φίλος βγήκε επιτελούς από την μαύρη τρύπα της απαισιοδοξίας και χάρηκα που άκουγα το γέλιο του στο τηλέφωνο. Ωραίος ήχος αυτός του γέλιου που έρχεται αυθόρμητα, αβίαστα από τα βάθη της καρδιάς.