Πρωινές ώρες και με τον πρωινό καφέ δίπλα (σημαντική λεπτομέρεια για όσους γνωρίζουν ότι ο καφές είναι απαραίτητος για μένα) με ένα τσιγάρο συνοδεία (επίσης λεπτομέρεια που για όσους με ξέρουν σημαίνει βαθιά σκέψη), βλέμμα nα χάνεται στο πουθενά.
Αλλάζουμε σελίδα. Η καρέκλα μου στα γραφεία της Κηφισιάς σχεδόν κενή τώρα και μέρες. Σχεδόν γιατί που και που έρχομαι και την επισκέπτομαι ως εξωτερικός συνεργάτης. Η παραίτηση μου ήταν σιωπηλή. Το μόνο που άλλαξε για μένα είναι ότι ο λογιστής μου με βλέπει πιο συχνά. 🙂
Το ταξίδι μου στην Μαδρίτη στο Campus Party Europe 2010 με γέμισε με θετική ενέργεια και αισιοδοξία, όχι για αυτό που ονομάζουν “οι και-καλά-μοντέρνοι μαρκετίστες” social media αλλα για το μέλλον της τεχνολογίας και πως αυτή επηρεάζει και άλλες βιομηχανίες όπως τη μουσική, τη διαφήμιση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την κοινωνία γενικότερα.
Η ελευθερία είνα πολύ μεγάλο πράγμα. Επίσης είναι σημαντικό να αγαπάς αυτό που κάνεις.
Τα νέα μέσα αναμφισβήτητα έχουν ταράξει τα νερά της επικοινωνίας και έδωσαν μια νέα διάσταση στην έκφραση μας. Η δυνατότητα να εκπέμπουμε με ένα κλικ την δυσαρέσκεια μας και να έχει πλέον αντίκτυπο, να προκαλεί αντιδράσεις είναι πολύτιμο εργαλείο ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Αν σκεφτείς ότι ο κόσμος δεν κατεβαίνει μόνο στους δρόμους και φωνάζει αλλά τεκμηριώνει την άποψη του. Ένας διαφορετικός τρόπος οργάνωσης και αντίληψης των πραγμάτων εδραιώνεται και σε κάποιους τομείς πχ. πολιτική, διαφήμιση αναζητιέται πλέον η αναδόμηση των θεμελίων ώστε να επιτευχθεί εξέλιξη. Θα μου πεις, τι μας λες τώρα, και σιγά το νέο; Έλαμ’ ντε ότι τελικά εμείς εδώ καλά τα λέμε άλλα κάποιοι δεν το πιάνουν το υπονοούμενο σε λέω;
Εις τα ελληνικά τα μέρη, βλέπουμε αξιόλογες προσπάθειες να πιάνουν τόπο. Το govmeter που καλύπτει μια ανάγκη των πολιτών για να ελέγχουν τις εκάστοτε κινήσεις της εξουσίας, Ιδανικά αυτό θα είναι το αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι τα πρώτα βήματα έχουν γίνει. Λάθη σαφώς θα γίνονται, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Είναι και απαραίτητα στην προκείμενη φάση γιατί λειτουργούν ως ερευνητική δικλείδα, ένα beta testing στο κοινό. Οι πολίτες ελέγχουν την εφαρμογή των προεκλογικών εξαγγελιών της παρούσας κυβέρνησης. Καλώς μας βρήκε μια πρώτη αλλαγή αντιμετώπισης του status quo. Την πολιτική μου γκρίνια την φυλλάω για το πέρασμα των 100 ημερών (δύσκολα βέβαια, αλλά έδωσα τον λόγο στον εαυτό μου να μη βιαστώ να ανοίξω το στοματάκι μου δημόσια).
Τώρα, για τον χωρό της διαφήμισης, επικοινωνίας γενικότερα, που αν και δημιουργικός και υποτίθεται λιγότερο στρυφνός από την πολίτικη, δεν μπορώ να πω ότι ισχύει κάτι αντίστοιχο. Ακόμα μιλάμε για μια κυριολεκτική μάχη μεταξύ παραδοσιακής και ψηφιακής (digital) επικοινωνίας. Κατά την άποψη μου δεν τέθηκε ζήτημα επιλογής του ενός ή του άλλου τρόπου άλλα αλληλοσυμπληρωσης. Ας με διορθώσει κάποιος, αν κάνω λάθος. Επίσης, την στιγμή που μιλάμε για αλληλοσυμπλήρωση, μιλάμε και για μια αλλαγή στις βασικές δομές του χώρου. Ναι, και εδώ οι αλλαγές είναι πλέον απαραίτητες. Η απόλυτη άρνηση της διαπίστωσης αυτής δεν ωφελεί κανέναν. Κάτι “ασήμαντες¨ εταιρίες, όπως η IBM, Dell προσαρμόζονται και δεν προσαρμόζεται ο τομέας που κατεξοχήν καλείται να καλύψει αυτή την ανάγκη επικοινωνιακής προσαρμογής στις εταιρίες. Γιατί μάναμ;
Θα σας πω ένα παραμύθι. Παραμύθι γιατί αν σας πω ότι είναι πραγματική ιστορία το τρίτο μάτι, μου λέει ό,τι δεν θα το πιστέψετε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να ονειρεύομαι. «Ιδεαλίστρια» με φωνάζει η μητέρα μου. «Ρομαντική», ο πατέρας μου. «Κατσίκα», ο παππούς. «Κοριτσόπουλο», η γιαγιά. «Αγύριστό κεφάλι», ο μεγάλος αδερφός.
Ο μεγαλύτερος μου έρωτας είναι να γράφω για τον κόσμο γύρω μου, ίσως για να τον καταλάβω και καλύτερα. Αυτό μεταφράστηκε μεγαλώνοντας σε σπουδές σε ξένες γλώσσες, πολιτική επιστήμη (διπλωματία ενίοτε), ιστορία και επικοινωνία.
Δούλευα γραμματέας, τηλεφωνήτρια. Να συνδέω γραμμές 5-5 (γνωρίζοντας 200 εσωτερικά νούμερα και εταιρικά κινητά απ’ έξω) και παράλληλα να πάλευα την μηχανή εσπρσέσο για να γίνει stretto ή lungo ο εσπρέσσο, πάντα με πλούσια κρέμα. Κάθε φλιτζανάκι και δέκα γραμμές. Είχα και πατέντα να πηγαίνω τους καφέδες και να μη χάνεται ούτε μια γραμμή.
Picture by Lost in Scotland
Τα βράδια διάβαζα γιατί μου έλλειπαν τα πνευματικά ταξίδια στην μονότονη δουλειά μου. Άλλαξα πολλές δουλειές έκτοτε, κανονικές και μη κανονικές (η επιβίωση βλέπετε). Βλέπω κάπου στο facebook, τυχαία το MediaCamp.
Παρένθεση: Θυμάμαι ότι είχα φρεσκοχωρήσει και ότι ήμουν άρρωστη. Ο πρώην μου με πήγε σε λυπόθυμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Πεντέλης. Τότε ήταν κάτι σαν οικογένεια ο ένας για τον άλλον και ας είχαμε χωρίσει. Ήθελα να τα αλλάξω όλα. Αλλά έπρεπε να γίνω καλά.
Φοβισμένη πήγα σε τούτο το MediaCamp. Άρχισα να πιστεύω σε όνειρα. Συνέχιζα να κάνω την ίδια μονότονη, κουραστική δουλεία. Γνώρισα κόσμο, αλλά τίποτα παραπάνω. εκεί. Άρχισα να βρίσκω όσους διάβαζα και σε άλλα διαδικτυακά στέκια και ήθελα να τους γνωρίσω. Απλά. Να δω τους ανθρώπους πίσω από τις λέξεις, τις εικόνες.
Ψαράκι που ήμουν που να φανταστώ σε τι κόσμο έμπαινα. Έμαθα στην πορεία. Πλέον γράφω και εγώ. Συμμετέχω. Την πλάκα μου έκανα και συνεχίζω να την κάνω. Χαβαλέ λέμε.
Το τι μη ειλικρινής με είπαν, το τι καταφερτζού…και αυτά είναι τα ανώδυνα. Για στοχευμένες δημόσιες σχέσεις με έχουν κατηγορήσει. Παίδες, πληροφοριακά σας το λέω, αν θα το είχα κάνει πραγματικά δεν θα μου έλεγε κανείς αυτές τις παπαριές αλλά μάλλον θα με ρωτούσαν, πως στο διάολο τα κατάφερα.
Εννοείτε ότι έχω δεχτεί και αρνηθεί επαγγελματικές προτάσεις. Όπως ο καθένας μας στην ζωή. Αλλα δεν κανω ότι κάνω για να βγάλω λεφτά. Ξέρετε έχω και μια ψυχή, μια ηθική αν θέλετε που είναι ανθρώπινη όπως και η δική σας. Ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο. Έχει σημασία; Βλάπτω κανέναν;
Πολύ ευχαρίστως, να κάνει όποιος θέλει ότι κανω, με το ίδιο μεράκι αν όχι περισσότερο. Να το κάνει καλύτερα. Πολύ θα το χαρώ. Μπορείτε; Έμπα. Γουστάρετε; Τι δεν θέτε; Θα κουραστείτε ε; Κόπος; Απαπα, και ευθύνες, τι λες τώρα;
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά, γιατί αυτές τις μέρες μου έγινε μια σοβαρή επαγγελματική πρόταση. Όχι, αστεία. Τουλάχιστον διπλάσιες απαιτήσεις και ευθύνες. Συνηθίζω να λέω σε φίλους
Be serious, not solemn. Make the effort to be credible.
Δάσκαλε που δίδασκες. Καλά να πάθω. Άρπα την τώρα, μικρή.
Έθεσα δυο σκέψεις μου σε διαδικτυακές παρέες [ 1, 2 ].
1) Είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις για χαβαλέ Τι κάνεις όταν σου γίνεται πρόταση να το κάνεις αυτό επαγγελματικά;
2) Πρώτα αποφασίζεις τι θέλεις να είσαι. Μετά οι άλλοι αποφασίζουν να το εκτιμήσουν.
Πρέπει να απαντήσω μέχρι την Παρασκευή, 23 Οκτωβρίου 2009.
Ξύπνησα με παιχνιδιάρικη διάθεση. Οπότε σκέφτηκα να δω τι πιστεύεις εσύ λατρευτέ αναγνώστα μου. Για να σε δω βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι όταν μπαίνεις -βγαίνεις εδώ μέσα εις το μπλόγκιον που μου πέφτει…το μπλόγκιον από την κίνηση (όχι αυτό που σκέφτηκε το πονηρό μυαλό σου) …λέμε τώρα ότι γίνεται χαμός εδώ μέσα. Εδώ την πλάκα μας κάνουμε, άσχετα αν γράφουμε και σοβαρά πράγματα όταν μας πιάνει το πολιτικοκοινωνικοφιλοσοφικό μας.
Όπως είπα, ξύπνησα με τρελά κέφια σήμερα και μη με παρεξηγάτε. Πάρτε και μια δημοσκόπηση για να περάσει η ώρα, τόσες χαζεύετε σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδες. Αν δεν έχετε διαβάσει καμία ιστορία πηγαίνεται στο Σοκολατένιο kismet για να τις βρείτε όλες με λινκάκι. 🙂
Έχουν περάσει μέρες από τότε που περιέγραφα σε φίλο, τι σημαίνει για μένα να γράφω: «To να γράφεις είναι σαν τις σοκολάτες: “πρώτη μου αγάπη και παντοτινή” και “το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής”». Που να φανταστώ ότι μετά από κάποιες μέρες μια σοκολάτα θα με προκαλέσει να αποδείξω την αγάπη μου προς την γραφή. Όχι οποιαδήποτε σοκολάτα. Η σοκολάτα, που ήθελε το kismet να συντροφεύει τις όμορφες στιγμές, που θα διηγούμαι σαν παραμυθία στα παιδιά, ανίψια και εγγόνια μου. Για να τις θυμάμαι, γιατί δεν ξέρουμε πως θα λειτουργεί το δόλιο το μυαλό μου σε λίγα χρόνια, τις γράφω εις τούτον εδώ το μπλόγκιον. Τις πιο όμορφες ιστορίες άλλωστε, τις γράφει η ίδια η ζωή. Και αν είναι ιστορίες αγάπης μας θυμίζουν ότι δεν είναι ευφάνταστα σενάρια παλιού κινηματογράφου αλλά ότι συμβαίνουν τριγύρω μας καθημερινά. Αρκεί να δώσουμε την σημασία που τους αρμόζει. Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.
Picture by LactaFilms
Η σοκολάτα που με προκαλεί, όπως καταλάβατε από την παραπάνω εικόνα, είναι η Lacta. Σε συνεργασία με την OgilvyOne και τον Γιώργο Καπουτζίδη λανσάρεται ο η νέα interactive καμπάνια «Love in Action» της σοκολάτας. Επειδή είμαι καρά- ψωνάρα για τα τρυφερά κείμενα μου, κατέθεσα και εγώ μια ιστορία αγάπης στον διαγωνισμό του Love in Action. Όσοι ψαχουλέψετε στο αρχείο του μπλογκιού θα βρείτε ιστοριούλες στην κατηγορία Life happening (κάργα αυτοδιαφήμιση λέμε). Σας καλώ να μαντέψετε ποια (έτσι για χαβαλέ). Έστειλα μια 100% πραγματική ιστορία. Να ξέρετε ότι οι πλειοψηφία των ρομαντικών κειμένων έχουν εμπνευστεί από έναν καλό φίλο (μη πάει το πονηρό μυαλό σας αλλού, φίλος είναι ο άνθρωπος) . Του έταξα ότι θα τον κάνω βιβλίο, λέτε να πειράζει που κάνω μια προσπάθεια να τον κάνω μικρή ταινία;
Επ, εσύ, αόρατε, ξέρω ότι θα χαμογελάσεις μόλις δεις αυτό το κείμενο, όπως χαμογέλασα όταν κατέθεσα την ιστορία. Και ίσως τα χαμόγελα που δεν βλέπω και θα ήθελα κάποτε να δω είναι το πιο όμορφο κομμάτι τις διαδικασίας αυτής, στο να γράφω.
Στα παιδιά της OgilvyOne και τον Γιώργο Καπουτζίδη εύχομαι να διασκεδάσουν την διαδικασία της καμπάνιας όσο περισσότερο γίνεται. 🙂
Y.Γ. Σε όλοκληρο το κειμενάκι που διαβάζετε αυτή την στιγμή, σας έχω λινκάρει κάποια πραγματάκια, κάποιες ιστορίες περί αγάπης.
Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να φύγω από Ελλάδα εντός του 2010, αν τελικά δεν τα καταφέρω. Εξαντλημένη από την συνεχή προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Αγανακτισμένη από την κοινωνική αδικία και τις συνθήκες.
Όσοι διαβάζουν ξέρουν ότι κάνω πολιτική κριτική. Κάποιες φορές έντονη, κάποιες φορές ήπια. Δεν ψήφισα. Δεν είχα το δικαίωμα. Αυτή η εκλογική αναμέτρηση δεν ζητούσε την φωνή μου όσο και να το ήθελα.
Είπα χθες σε φιλικό τραπέζι ότι θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα εφόσον συμμετέχω στην οικονομικότης ανάπτυξη της χώρα, την στιγμή που δημιουργώ εδώ. Μου λένε, ότι αν δεν έχω υπηκοότητα αυτό δεν γίνεται. Ρωτάω, γιατί;
Πες ότι δεν την έχω, ακυρώνει αυτό τα εννέα χρόνια που ζω εδώ;
Θα ήθελα, το διοικητικό λάθος αυτό να μην είχε γίνει και να έχω διπλή υπηκοότητα, γιατί με αυτή την νοοτροπία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Θα ήθελα, να μη με πιάνει άγχος όταν πρέπει να κάνω συναλλαγή με το δημόσιο τομέα. Θα ήθελα πολύ να μη νιώθω άπλα φιλοξενούμενη στην Ελλάδα.
Σκέφτομαι να τακτοποιήσω το θέμα της συμμετοχής μου στις τοπικές εκλογές και της Ευρωεκλογές. Γιατί δεν το έκανα τόσο καιρό; Εξήγησα πριν το γιατί. Μου τα έχωναν επ’ αυτού φίλοι χθες το απόγευμα πριν κλείσουν οι κάλπες.
Θα μείνω. Για να μην πω, ότι δεν το πάλεψα γιατί με ξέρω τι αγύριστο κεφάλι είμαι. “Ελληνίδα ντε”, όπως λέει φίλος.
It is a new day. It is a new start. It is a new parliament. It is a new government.
Χθες βράδυ προ- debate- ιανή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η πόλη αυτή την εποχή είναι πανέμορφφη. Σε κάποια σημεία εμφανίζει όμως το απάνθρωπο πρόσωπο της. Τα παιδιά των φαναριών, άραγε, νοιάζονται για τις εκλογές. Οι ναρκομανείς και άστεγοι στην πλατεία Εξαρχείων ίσως; Σίγουρα όχι, το αγγελούδι που με δάκρυα στα μάτια στο Θησείο μου έλεγε “Πεινάω” και το προσωπάκι του έλαμψε με την πρώτη μπουκιά από σουβλάκι. Ψυχή μου.
Μήνυμα προς φίλους: Δεν είπαμε ότι δεν θα με αφήσετε να δω ή να ακούσω τηλεοπτικό debate; Μου κάνει κακό, όσο και παθιάζομαι να σχολιάζω; Ξέρετε ότι δεν το αντέχει η ρομαντική μου φύση με τα ουτοπικά ιδεώδη. Αφήστε με να ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου οι πολιτικοί κάνουν πραγματικό διάλογο, όχι παράλληλους μονολόγους, μεταξύ τους και κυρίως με εμάς, που ζούμε εδώ. Αφήστε με να πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει. Αφήστε με, σε αυτή την κατάσταση γαλήνης.
Δεν ξέρω αν αυτό που αντιλαμβάνομαι αυτές τις μέρες είναι για κλάματα ή για γέλια. Μάλλον και για τα δυο. Καλές οι ατάκες. Δεν βαριέσαι. Καλές και κάποιες σκέψεις. Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες. Έχουμε δρόμο ακόμα. Όχι, μόνο στην Ελλάδα. Παντού.
Τι λέω πάλι; Λες και κάπου κάποιος δεν σκέφτεται πάνω κάτω το ίδιο. Βλέπω και ακούω πολλά. Τόσο κοντά, που ώρες ώρες με πνίγει. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην αφήσεις καμιά αρνητικότητα να σου κόψει τα φτερά φτιαγμένα από όνειρα. Η θετική σκέψη είναι το καλύτερο αντίδοτο και ας ονειροπολεί. Αυτή όμως, ωθεί να συνεχίσουμε και να δημιουργούμε όμορφα πράγματα. Είναι οι άνθρωποι που πονάς και κοιτάς στα μάτια.
Παρασκευή απογευματάκι. Σε λίγο τελειώνει μια δημιουργική εργάσιμη μέρα. Μια ομορφιά ήταν η σημερινή μέρα, ομολογώ. Η καλύτερη μου να σχεδιάζω πράγματα, καμπάνιες, κείμενα κτλ. σε ένα από τα κεντρικά εναλλακτικά καφέ της πόλης. Αν και βροχερή, η Αθήνα δείχνει ένα από τα ανθρώπινα πρόσωπα της. Ξέρετε, αυτό της χουχούλιασμο-κατάστασης, που σε κάνει να θες να την αράξεις στο κρεββάτι ή τον καναπέ με βιβλίο και μουσική παρέα, ή να κάνεις αυτό που κάνω σήμερα- δουλεία με λαπτόπι παρέα με τους ήχους της πόλης και την πρώτη ζεστή σοκολάτα της ερχόμενης σεζόν.
Picture by doozzle
Ζητούμενο ήταν α ενεργοποιηθεί, πιο δυναμικά, η δημιουργική μου πλευρά και να σωπάσει για λίγο η οργανωτική, να ξεκολλήσει το μυαλό για να ταξιδέψει και να φέρει πνευματικά καλούδια στην οθόνη. Έχω ένα φίλο, που τον ονομάζω ξωτικό. Έτσι τον νιώθω. Εμφανίζεται και ένα βλέμμα, μια λέξη, μια κίνηση του, λειτουργούν σαν μαγικό φίλτρο. Δεν το καταφέρνουν πολλοί. Είμαι περίεργος άνθρωπος σε αυτά. Έχει γίνει μετρημένες φορές στην ζωή μου και ευχαριστώ για κάθε φορά που συνέβει.
Όμορφο όταν μπορείς να μοιραστείς με κάποιον τις σκέψεις σου, έστω και με ένα βλέμμα και να καταλαβαίνει με την πρώτη χωρίς περιττά περιτυλίγματα.
Καιρό τώρα μια ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Βγαίνω από την τελευταία επαγγελματική συνάντηση της ημέρας, παίρνω την απόφαση. Το πρώτο τηλεφώνημα. Με δυσκολία και άγχος.
“Δεν βαριέσαι”, λέω, “ Τόσες φορές το έχεις κάνει αυτό. Τι φοβάσαι τώρα; Άντε,να σου πει όχι.”
Δεν είπε όχι. Έφυγαν και τα πρώτα mail. Καιρός να κανονίσω το αυριανό μου πρόγραμμα και τις επόμενες εκκρεμότητες. Στα ελεύθερα projectάκια προσθέτω μ΄ ένα χαμόγελο, άλλο ένα. Αν και κουρασμένη, με το αριστερό χέρι να μη συνέρχεται, αλλά με χαμόγελο. Μια ματιά παλιά mail και στο κινητό. Χαλάλι, η κούραση. Θα βγεί κάτι καλό.
Θα έρθουν και τα ανέμελα Σαββατοκύριακα, θα καταλάβουν και οι γονείς τι κάνεις, θα καταλάβουν γιατί αγχώνεσαι να είσαι καλή σε αυτό. Ίσως, και εκείνος, θα πάψει να σε παραδέχεται και απλά να σε πάρει αγκαλιά. Ίσως…
Το πρωινό μου το τελευταίο χρονικό διάστημα ( δεν θυμάμια πόσο μεγάλο είναι αυτό το διάστημα), ένα πρωινό ενός νέου εργαζόμενου. Ίσως, ίσως και όχι. Γεγονός είναι ότι κάπου έχασα την μπάλα, το μέτρο, ή αν θέλετε τον μπούσουλα για την ισορροπία μεταξύ χρόνου εργασίας και προσωπικού χρόνου. Πέρασε κάνας μήνας που διαλύθηκα σαν παλάτι στην άμμο από τα κύματα. Δεν είχε πλάκα. Ακόμα και μια αντιδραστική φύση σαν την δική μου δεν το παίρνει αψήφιστα. Άσχετο, αν βγαίνει το ανδράκι, του στυλ “Είμαι superwoman”. Εμ, δεν είσαι κοριτσάκι. Αν και σου έχει βγει το όνομα της ( διαδικτυακής ) νεράιδας, παραμένεις άνθρωπος με αντίστοιχες δυνάμεις.
Αυτές τις μέρες, είχα μια μικροενόχληση στο αριστερό μου χέρι. Ένα περίεργο μούδιασμα, μιρμιγκίασμα. Περίεργο ήταν ότι υπήρχε από το μεσαίο δάχτυλο και αριστερά μέχρι τον αγκώνα. Δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη μέρα πόνος, πιο έντονο μουδιασμά. Σήμερα φρικτός πόνος. Έδωσα σημασία. Λέω μέσα μου: “Άγχός, σίγα, θα περάσει.” Κάνω μια φιλική έρευνα αγοράς για ιατροσόφια κατά του άγχους. Τελικά με πιάνει φίλος ιατρός και μου κάνει ερωτήσεις για τα συμπτώματα. Του λέω για το αριστερό χέρι.
Κοπελιά, RSI από το πολυ typing σου. Ερεθίστηκε το μεσαίο νέυρο. Αλλάζεις στάση όταν βαράς τα πλήκτρα. Τενοντιτίδα λέγεται αυτό που έχεις. Disease of the information age.
Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι κάνω μετά το “normal-job”, δηλαδή το πρωινό μενού.
Νυχτερινό μενού: Κάποτε, όσο δούλευα ακόμα γραμματεύς και επέστρεφα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα από το πρωί το ξημέρωμα με έβρισκε συχνά διαβάζοντας στην οθόνη. Σήμερα, ισχύει αυτό ακόμα, με την μικρή λεπτομέρεια ότι με βρίσκει το ξημέρωμα και δουλεύοντας. Όχι, γιατί το απαιτούν πάντα οι συνθήκες, απλά έτυχε εδικά το καλοκαίρι να είμαι πιο αποδοτική, δημιουργική εκείνες τις ώρες. Εξαντλητικό μεν , όταν έχεις να αποδόσεις μετά την ημέρα, αλλά ξεχνιέμαι βρε παιδιά.
Workaholic; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Με γεμίζει αυτό που κάνω. Ίσως είναι και κακό που προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, να βελτιωθώ. Αναμφίβολα αυτό σημαίνει και περισσότερες ώρες εργασίας. Αλλά σ’ αυτή την φάση της ζωής μου, η προσωπική μου εξέλιξη συνδέεται άμεσα και με την επαγγελματική. Διψά για ζωή και γνώση. Όχι απαραίτητα μόνο επαγγελματικά. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το επόμενο projectάκι της παρέας για χαβαλέ, κάτι αποστολές με λευκά τριαντάφυλλα και όταν λάχει γράφω και κάτιτης :-P. Aυτά όταν δεν είμαι παρέα με φίλους.
Ο οργανισμός μου εμίλησε και λέω να μην κάνω σαν κακομαθημένο νήπιο και να τον ακούσω, έστω και λίγο. Με την υγεία δεν παίζουμε. Σκεφτείτε το. Αν είστε και φίλος μου, δώστε μου και καμία πνευματική ή κανονική σφαλιάρα (φιλική πάντα και αν δεν χαμπαριάζω διαφορετικά). Λέμε τώρα. Θα το ξαναπώ: Mε την υγεία δεν παίζουμε.
