Tag: culture

Αντιθέσεις και καθρέπτες

Η διαδρομή με το λεωφορείο περνά από την Λένορμαν. Πέρα από το παλίο Καπνεργοστάσιο και κάποια ίχνη μιας άλλης εποχής, μπορεί να διακρίνει κανείς και τις επιχειρηματικές τάσεις: τυροπιτάδικα, καταστήματα κινητής, delivery, αγορές χρυσού, μόνο το frozen yogurt λείπει, αλλά μπορεί να έρθει και αυτό, που ξέρεις. Κατεβαίνω στο Μεταξουργείο, κάπου μεταξύ Μεγάλου Αλεξάνδρου και Λεωνίδου.

Σαν να χάνεσαι μέσα σε μια άφωνη γειτονιά που ξεχωρίζει άθελα της από τον βωμό της πόλης, που τον θυμίζουν κάποιες παρεμβάσεις. Η ζέστη αφόρητη και ο φόβος που κυριαρχεί στα στενά αισθητός μέσα στην αίσθηση ελευθερίας. Δεν ταιριάζουν εδώ οι ενδυμασίες των σαλονιών της υψηλής πολιτικής, μορφωμένης και πολιτιστικής Αθηναϊκής κοινωνίας, ή αυτής που παριστάνει πως είναι υψηλή κουλτούρα. Εδώ η ανθρωπιά δεν βασίζεται σε βιτρίνες αλλά ουσία. Φτάνω Ιερά Οδό, βλέπω από μακριά το studio, βαμμένο σε μια απόχρωση του λαχανί που φέγγει υπό την σκιά της Ακρόπολης.

Ε (λ) πι-ζω Ελλάδα

Αεροδρόμιο για άλλη μια φορά αυτές τις μέρες. Μόλις αποχαιρέτησα αγαπημένο πρόσωπο. Όσο μεγαλώνω γίνεται και πιο δύσκολο όταν μένω πίσω. Η αγάπη για την Ελλάδα ευχή και κατάρα. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν για άλλη μια φορά απεργία.

O ύπνος με παρασύρει στην αγκαλία του σε μια καρέκλα μπροστά στο περίπτερο για συνάλλαγμα για δυο ωρίτσες περίπου, αν και όχι άνετες, αλλά τις είχα ανάγκη. Με ταλαιπωρεί πυρετός και κρύωμα από το τελευταίο ταξίδι στα χιόνια. Ξυπνάω. Πάω στο μπάνιο για ένα φρεσκάρισμα για να με πάρει συνεργάτης από το αεροδρόμιο.

Αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα στο δάσος στην Καισαριανή αντί για καφέ. Περπατάμε μέσα από τα δέντρα με θέα την Αθήνα. Ηρεμώ για λίγο και σαν να με αφήνει και ο πυρετός. Κατά τις 10 συντονιζόμαστε για την σημαντική συνάντηση των 12 για τον χώρο του Startup Live Athens, εν μέρει με θέα την Ακρόπολη. Βλέπω τον Παρθενώνα και δακρύζουν τα μάτια μου, από χαρά αυτή την φορά. Λίγο ακόμα κοριτσάκι, και άστους να λένε.

Κάποιος μου έκανε τις προάλλες μια περίεργη πρόταση να “αποδουλέψω κάτι με τις υπηρεσίες μου”. Δεν ακούστηκε κομψό ούτε πολιτισμένο, αλλά ίσως φταίει που είμαι από διαφορετική πάστα, λιγότερο σάπια, ίσως δεν κατάλαβα σωστά, αλλά τι σημασία έχει; Κάπως έτσι έφτασε η Ελλαδίτσα να διαφημίζεται για τα χειρότερα της αντί για τις ομορφιές της και κυρίως την ανθρωπιά και τις αξίες της.

Διάβασα κάπου το εξής:

Άνθρωποι με αξίες, ήθος και ποιότητα που ξεχωρίζει. Μπράβο σε όλους σας, μπορούμε να ελπίζουμε ότι μια νέα Ελλάδα γεννιέται μέσα από εσάς.

Μαγνήτης στο ψυγείο

Κυριακή μεσημεροαπόγευμα. Σκάει ο τσίτιγκάς. Ο ανεμιστήρας αργοφυσά. Στην κουζίνα χτυπιέται το κατεξοχήν ρόφημα του καλοκαιριού -Φραπέ. Από τα ηχεία ακούγεται απαλά το αισιόδοξο σουξεδάκι του φετινού καλοκαιριού «Φίλα με ακόμα».

Behind the doors 1

«Ένα κορίτσι χορεύει
.μια ψυχή και άλλη μια, μόνο μάτια και λέξη καμία…»

Και έτσι όπως πάω στο ψυγείο αντικρίζω ένα μαγνητάκι από το λατρεμένο νησί.
«Σαντορίνη, θα σε επισκεφτώ φέτος αργότερα, μη μου κρατάς κακία», σκέφτομαι και θυμάμαι το ηλιοβασίλεμα από το αγαπημένο στέκι και πόσο όμορφα σταματά ο χρόνος εκεί. Πες πως είναι μαγεία.

Πάω στο δωμάτιο μου και η ματιά μου πέφτει στο sac voyage που δεν το μαζεύεται από μόνο του αλλά περιμένει να γεμίσει εκ νέου για τα ταξίδια που πλησιάζουν και αυτή την φορά έρχεται το ένα μετά το άλλο με ελάχιστες μέρες απόσταση. Κάπου πέρσι ούτε που φανταζόμουν πως θα συμβεί αυτό ποτέ. Εδώ έγινα και θεία και δεν το κατάλαβα. Κάπως έτσι κυλά η ζωή και εκεί που δεν το περιμένεις σου συμβαίνουν πράγματα που σου φαινόταν τρελά.

Ενώ φορτώνω φωτογραφίες στον υπολογιστή και τακτοποιώ τα τρέχοντα της εβδομάδας που μας έρχεται, σιγοτραγουδώ.

«
Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
»

O καλός άνθρωπος της καλής Ελλάδας

Οι πρωινές ώρες βρέθηκαν στους δρόμους που ήταν νωποί από την ανοιξιάτικη βροχή ή ίσως ήταν από δάκρυα για τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου ή και για ένα κομμάτι καλή Ελλάδα;

Ο άνθρωπος που έπαιζε στις ταινίες των παιδικών μου καλοκαιριών, συνομήλικος των παππούδων μου, που υπεραγαπώ, έγινε άνθρωπος δικός μου, ζωγράφιζε χαμόγελα, και δίδασκε σοφία ανθρωπιάς.

«Τι να τις κάνω τις τιμές
Ποια δόξα; Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε, κύριε ταξίαρχε. Ντροπή είναι. Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες.”»

Λόγια που είπε ως παππούς στην ταινία «Ψυχή Βαθιά» για να πάρει το πτώμα του εγγονού. Kάποιοι Έλληνες σήμερα δεν ντουφεκάνε Έλληνες αλλά μάχονται ο ένας ενάντια στον άλλον αντί να στέκονται πλάι ο ένας στον άλλον για να ταξιδέψουν μαζί στην «’Ελλάδα που πότε είναι φουρτούνα και πότε μπουνάτσα». όπως έλεγε ο Θανάσης Βέγγος με τον Ευγένιο Σπαθάρη σε γνωστό διαφημιστικό σποτάκι, γιατί «η Ελλάδα είναι ένα μικρό λευκό καράβι με το άρωμα της ζωής μέσα και το φιλαράκο δίπλα.»

Αυτή η Ελλάδα μου λείπει γιατί με αυτήν μεγάλωσα, αυτήν αγάπησα, σε αυτή πιστεύω και την αναζητώ. Νιώθω πως ένα κομμάτι αυτής της καλής Ελλάδας χάθηκε μαζί με τον Θανάση Βέγγο. Αλλά τι δικαίωμα έχω να μιλήσω;

Ο σεβασμός στον άνθρωπο μου έχουν μάθει πως είναι αξία. Η ευγένεια και η ανθρωπιά μου είπαν πως είναι χαρακτηριστικά του καλού ανθρώπου, όπως ήταν ο Θανάσης μας.

Ανθρώπινο πρόσωπο εμφάνιζε στις ταινίες του και στο σανίδι. Ανθρώπινος πορεύτηκε στην ζωή, έτσι μου λένε οι παππούδες μου. Δίκιο θα έχουν.

Καλό ταξίδι, καλέ μας άνθρωπε, σταθμός στις καρδίες μας.

Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;

Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.

Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.

Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:

…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.

Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.

Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]

Να θυμήθουμε όπως  άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.

– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης

– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας

– Δικαίωμα στην εκπαίδευση

Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.

Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.

Περί διαλόγου γενικώς, διαπολιτισμικού ειδικώς

Το πολιτισμικό μωσαϊκό αποτελείται από διάφορες μορφές πιστής, φιλοσοφίας ζωής και κοσμοθεωρίας.

Σήμερα οι κοινωνίες μας δεν κινούνται πλέον σε ένα εθνικά περιορισμένο περιβάλλον, αλλά σε πολυπολιτισμικό. Φόβος, προκαταλήψεις και παρεξηγήσεις μπορούν να είναι το αποτέλεσμα. Σε αυτή την περίπτωση, κάποιες ομάδες συνανθρώπων μας περιθωριοποιούνται, γίνονται θύματα διακρίσεων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αφιέρωσε το 2007 στην Ισότητα Ευκαιριών, ενώ το 2008 στο Διαπολιτισμικό Διάλογο.
Στη διάρκεια της χρόνιας συζητήθηκαν διάφορες πτυχές της συγκεκριμένης θεματικής Ο διάλογος μεταξύ των θρησκειών, πολυγλωσσία και ο νέος ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο τρίτος αποτέλεσε την τελευταία θεματική συζήτηση της χρόνιας την περασμένη εβδομάδα.

«Μόνο μια καλύτερη εκπαίδευση των μέσων μπορεί να βοηθήσει το κοινό να ξεχωρίσει την ποιοτική πληροφορία από την υπόλοιπη. Ειδικά σε περιόδους ενδυνάμωσης εθνικιστικών και ρατσιστικών τάσεων», τονίζει η Christa Pets, εκπρόσωπος στο Ευρώ- κοινοβουλίου.
Το Ευρώ- κοινοβούλιο επεξεργάστηκε μια έκθεση για την σημασία της πρόσβασης των Ευρωπαίων πολιτών στα νέα και παλιά μέσα, και την δυνατότητα παραγωγής περιεχομένου.
Έγγραψε σχετικά: christideli

Ν_irgdenwo daheim- Πουθενά σπίτι

«Πουθενά σπίτι – Στάσεις αναζητούντων ασύλου στο ταξίδι τους για το αβέβαιο.»
Αυτός είναι ο τίτλος μιας πρωτοβουλίας νέων στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Νέων 2008. Η συγκεκριμένη βραβεύτηκε ως ένα από τα καλύτερα εγχειρήματα νεανικής πολιτικής στις 5 Νοεμβρίου στις Βρυξέλλες.

Η φετινή διοργάνωση κινήθηκε στο πνεύμα του Διαπολιτισμικού Διαλόγου Η δουλειά των νέων από την Αυστρία ξεχώρισε. Κατά τη διάρκεια της έρευνας τους για τη θεματική του ασύλου στη χώρα τους, ανακάλυψαν μια αυξημένη ανάγκη για ενημερωτικό υλικό. Ξεκίνησαν να παράγουν μπροσούρες, αφίσες, φωτογραφικό υλικό αλλά και μια ταινία μικρού μήκους ώστε να παρουσιάσουν τα βήματα των προσφυγών από τη φυγή μέχρι τις νέες συνθήκες διαβίωσης στην ξένη χώρα. Οι νέοι ήρθαν σε επαφή με άτομα σε αναζήτηση ασύλου αλλά και με τους διαφόρους αρμόδιους οργανισμούς στην Αυστρία.

Οι νέοι της Ευρώπης εξέφρασαν σε όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους προβληματισμούς τους για την ένταξη τους ως ενεργό κομμάτι της κοινωνίας, όπως και ζητήματα απασχόλησης και ποιότητας ζωής Το γεγονός εκμετάλλευσης των νέων ως φθηνό εργατικό δυναμικό πάρα ως το πιο δημιουργικό στάθηκε σταθμός στη συζήτηση με τους αρμόδιους θεσμούς. Οι νέοι της Ευρώπης επισήμαναν τον σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στην ισότητα σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής ( Άρθρο 21 του Ευρωπαϊκού Χάρτη)

Χάρις Αλεξίου: «Μαζί τραγουδάμε για το Πράσινο αλλά με κόκκινες καρδιές»

Σαφέστατο μήνυμα έδωσαν οι καλλιτέχνες με το πολυπληθές κοινό τους στη προχθεσινή συναυλία «Μαζί για το πράσινο και τη ζωή» στο Καλλιμάρμαρο. Διοργανωτές της βραδιάς: ο ΣΚΑΪ, το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας και ο ραδιοφωνικός σταθμός «Μελωδία». Η συναυλία επισκιάστηκε από την απαγόρευση της μαγνητοσκόπησης της εκ μέρους της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Δυναμισμό και συγκίνηση εισπράξανε οι 15 καλλιτέχνες (Χ. Αλεξίου, Γ. Ανδρέου, Στ. Κραουνάκης, Λ. Μαχαιρίτσας, Δ. Μητροπάνος, Μ. Μητσιάς, Θ. Μικρούτσικος, Γ. Νταλάρας, Β. Παπακωνσταντίνου, Β. Πορτοκάλογλου, Δ. Σαββόπουλος, Μπ. Στόκας, Δ. Τσακνής, Ε. Τσαλιγοπούλου, Μαρία Φαραντούρη) από το στάδιο.

Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου να μη περιμένουν οι πυρόπληκτοι ( και γενικότερα όλοι μας) από κανένα κράτος να τους βοηθήσει. Κανείς δεν θα ακούσει την φωνή μας αν δεν φωνάξουμε πρώτα εμείς.. Αυτή η συναυλία απέδειξε ότι οι ενεργοί πολίτες μπορούν να πετύχουν στόχους, αρκεί να δραστηριοποιηθούν.

Τον μουσικό λόγο είχαν τα «πολιτικά» ζεϊμπέκικα, όπως το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, Αεροπλάνα και βαπόρια
τραγούδια μιας άλλης εποχής και όμως επίκαιρα όπως τότε.
«Παραπονεμένα λόγια λένε τα τραγούδια μας γυρίζοντας τις πλάτες μας στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε…το έργο είναι στημένο και στα μέτρα σας.»

(Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά τον Δημήτρη Μητροπάνο για το ζεϊμπέκικο που χόρεψε επί σκηνής! 🙂 )

Josef Koudelka: Ταξιδιώτης του Κόσμου

Συννεφιασμένη Κυριακή. Μια από αυτές που σε καλούν να διαβάζεις  εφημερίδα ή βιβλία με κάψε και τσιγάρο. Μπορείς βέβαια και να την εκμεταλλευτείς για να επισκεφτείς ένα μουσείο, να δεις μια έκθεση.

Ανοίγεις ένα από τα free press που μαζεύεις και κάνεις μια έρευνα στα ιντερνέτια. Αποφασίζεις: Μουσείο Μπενάκη, κτήριο Πειραιώς. Εκεί φιλοξενείται από τις 18 Σεπτέμβριο μεχρι τις 23 Νοεμβρίου μια έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Τσέχου φωτογράφου Josef Koudelka. 

Ασπρόμαυρα στιγμιότυπα που χαράζονται στην μνήμη, απεικονίζουν αλλά και προκαλούν έντονα συναισθήματα. Ξεχωρίζουν οι συλλογές «Οι Τσιγγάνοι» και «Εξορίες», όπως και οι φωτογραφίες της Άνοιξης της Πράγας. Κάθε εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις.