Picture by chicca39 via Flickr
Το πρωινό μου το τελευταίο χρονικό διάστημα ( δεν θυμάμια πόσο μεγάλο είναι αυτό το διάστημα), ένα πρωινό ενός νέου εργαζόμενου. Ίσως, ίσως και όχι. Γεγονός είναι ότι κάπου έχασα την μπάλα, το μέτρο, ή αν θέλετε τον μπούσουλα για την ισορροπία μεταξύ χρόνου εργασίας και προσωπικού χρόνου. Πέρασε κάνας μήνας που διαλύθηκα σαν παλάτι στην άμμο από τα κύματα. Δεν είχε πλάκα. Ακόμα και μια αντιδραστική φύση σαν την δική μου δεν το παίρνει αψήφιστα. Άσχετο, αν βγαίνει το ανδράκι, του στυλ “Είμαι superwoman”. Εμ, δεν είσαι κοριτσάκι. Αν και σου έχει βγει το όνομα της ( διαδικτυακής ) νεράιδας, παραμένεις άνθρωπος με αντίστοιχες δυνάμεις.
Αυτές τις μέρες, είχα μια μικροενόχληση στο αριστερό μου χέρι. Ένα περίεργο μούδιασμα, μιρμιγκίασμα. Περίεργο ήταν ότι υπήρχε από το μεσαίο δάχτυλο και αριστερά μέχρι τον αγκώνα. Δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη μέρα πόνος, πιο έντονο μουδιασμά. Σήμερα φρικτός πόνος. Έδωσα σημασία. Λέω μέσα μου: “Άγχός, σίγα, θα περάσει.” Κάνω μια φιλική έρευνα αγοράς για ιατροσόφια κατά του άγχους. Τελικά με πιάνει φίλος ιατρός και μου κάνει ερωτήσεις για τα συμπτώματα. Του λέω για το αριστερό χέρι.
Κοπελιά, RSI από το πολυ typing σου. Ερεθίστηκε το μεσαίο νέυρο. Αλλάζεις στάση όταν βαράς τα πλήκτρα. Τενοντιτίδα λέγεται αυτό που έχεις. Disease of the information age.
Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι κάνω μετά το “normal-job”, δηλαδή το πρωινό μενού.
Νυχτερινό μενού: Κάποτε, όσο δούλευα ακόμα γραμματεύς και επέστρεφα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα από το πρωί το ξημέρωμα με έβρισκε συχνά διαβάζοντας στην οθόνη. Σήμερα, ισχύει αυτό ακόμα, με την μικρή λεπτομέρεια ότι με βρίσκει το ξημέρωμα και δουλεύοντας. Όχι, γιατί το απαιτούν πάντα οι συνθήκες, απλά έτυχε εδικά το καλοκαίρι να είμαι πιο αποδοτική, δημιουργική εκείνες τις ώρες. Εξαντλητικό μεν , όταν έχεις να αποδόσεις μετά την ημέρα, αλλά ξεχνιέμαι βρε παιδιά.
Workaholic; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Με γεμίζει αυτό που κάνω. Ίσως είναι και κακό που προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, να βελτιωθώ. Αναμφίβολα αυτό σημαίνει και περισσότερες ώρες εργασίας. Αλλά σ’ αυτή την φάση της ζωής μου, η προσωπική μου εξέλιξη συνδέεται άμεσα και με την επαγγελματική. Διψά για ζωή και γνώση. Όχι απαραίτητα μόνο επαγγελματικά. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το επόμενο projectάκι της παρέας για χαβαλέ, κάτι αποστολές με λευκά τριαντάφυλλα και όταν λάχει γράφω και κάτιτης :-P. Aυτά όταν δεν είμαι παρέα με φίλους.
Ο οργανισμός μου εμίλησε και λέω να μην κάνω σαν κακομαθημένο νήπιο και να τον ακούσω, έστω και λίγο. Με την υγεία δεν παίζουμε. Σκεφτείτε το. Αν είστε και φίλος μου, δώστε μου και καμία πνευματική ή κανονική σφαλιάρα (φιλική πάντα και αν δεν χαμπαριάζω διαφορετικά). Λέμε τώρα. Θα το ξαναπώ: Mε την υγεία δεν παίζουμε.