europe – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Γεύση Κυριακής

Κυριακή βράδυ, αρχές Νοεμβρίου και μια παρέα αποχαιρετά την μέρα με θέα την Ακρόπολη με μπύρες και ποτήρια κρασί στο χέρι. Χαμόγελα ανακούφισης και χαράς διαψεύδουν την εικόνα που θέλει να επικρατεί στα μέσα για την Ελλάδα. Η Αθήνα, τόπος γέννησης τεχνών, επιστημών και ανθρώπινων αξιών από αρχαιοτάτων χρόνων. Η παρέα πίνει στην υγειά της. Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα μικρό εστιατόριο, η αισιοδοξία τους φωτίζει εκ νέου τον χώρο.

Οι σκέψεις τους βρίσκουν έκφραση σε συζητήσεις και τα βιώματα τους:

Διαβάζουμε για την Ελλάδα της κρίσης.
Βλέπουμε μια Ελλάδα γεμάτη φως.
Ακούμε για τους Έλληνες που δεν είναι ενωμένοι.
Νιώθουμε μια Ελλάδα με έντονη αίσθηση «κοινότητας» και αλληλεγγύης.
Βλέπουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες να αλλάζουν τα δεδομένα.

Ποιος είπε πως πάσχουμε από κρίση; Από κρίση ταυτότητας πάσχουμε και ενώ έχουμε την ευκαιρία για να γράψουμε την σύγχρονή ιστορία της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μας κυβερνά η μοιρολατρία, λες και ξεχάσαμε πως μετά από κάθε πτώση, η ιστορία έχει ανοδική πορεία.

Ποιος σας είπε πως η ιστορία γράφεται με τους κανόνες των άλλων;

Οι παρέες γράφουν ιστορία. Το περιεχόμενο είναι στο χέρι μας.

Πικρός καφές της παρηγοριάς ή μερακλίδικος που ξυπνά αισθήσεις;

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς

Ωραίες οι συζητήσεις, παιδιά μου. Ωραίος και ο διάλογος, αλλά…Αλλά στην πράξη γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως αν αύριο είχαμε εκλογές, οι κάλπες δεν θα έδειχναν και κάτι πολύ διαφορετικό.

Σωστά, το κομματικό σύστημα δεν είναι ευνοϊκό για μικρότερα κόμματα αλλά να σας πω κάτι, βλέπω σε κάποιες γειτονιές, σε κάποιους δρόμους την Βιέννη της δεκαετίας του 90 όταν ανεβαίνει η άκρα δέξια επί Χάϊντερ και τρομάζω.

Ακούω διαφορετικές γλώσσες σε πολλά διαφορετικά ηχοχρώματα στην πλατεία, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο μετρό, στα καφέ
και τρομάζω. Από την μια η οργή εναντίον των πολιτικών, που μια μάζα ψήφισε, με όποιες αφορμές και όποιες προϋποθέσεις, δεν θα τις σχολιάσω σήμερα. Από την άλλη η ανάγκη για αλλαγή, η διψά για ένα διαφορετικό σήμερα. Η οργή, δεν είναι καλός σύμβουλος. Εκτονώνει, δεν το αμφησβητώ.

Απουσιάζει η πολιτική ηγεσία με ουσιαστικό λόγο, απουσιάζει ο πολιτικός λόγος ουσίας και κυριαρχεί ένα χάος, φωνές που κατά τα άλλα καλούν σε συνεργασία. Ένα πράγμα θέλει η συνεργασία, αγαπητοί μου «Aγανακτισμένο»ι και αξιοσέβαστοι «Τολμήστε». Περισσότερο να ακούσουμε, περισσότερο ενδιαφέρον για το σύνολο της κοινωνίας και όχι απλά την πάρτη μας (για να μην εκφραστώ πιο λαϊκά και ξέρω δεν σας αρέσει που τα λέμε και λίγο τα πράγματα με το όνομα τους)

Αγανάκτηση και απογοήτευση νιώθουμε πολλοί, τολμάμε και κάποιοι άνευ πολιτικών, κυρίες και κυροί. Από επιλογή γίνομαι σιωπηλός παρατηρητής, ακροατής για να καταλάβω τον απέναντι, τον δίπλα. Όταν βρει ο καθένας την διάθεση και τον χρόνο να ακούσει παρά να φωνάξει, ίσως ακουστεί και περισσότερο. Δεν ξέρω, μικρό παιδί είμαι, αλλά σκέφτομαι λίγο.

Ας αλλάξουμε εμείς πρώτα νοοτροπία, πριν το απαιτήσουμε από τους άλλους.
Ραντεβού σε άλλη πλατεία γιατί κάθε πλατεία έχει σημασία και στον κόσμο υπάρχουν πολλές πλατείες με πολύ αγανάκτηση και τόλμη πριν τις ανακαλύψουμε εμείς. Θεωρητικά σεντόνια ξέρουμε όλοι να γράφουμε, έγραψα πολλά όσο ήμουν φοιτήτρια πολιτικών επιστημών. Αρκετοί των «Τολμήστε» έχουν υπάρξει αναφορές βιβλιογραφίας στην πτυχιακή μου, αρκετοί δεν τόλμησαν να είναι κάτι πέρα από τον ακαδημαϊκό τους τίτλο. «Τολμήστε» λοιπόν, να είστε δάσκαλοι πέρα της θεωρίας.

Λιγότερο θεωρία, είτε στην πλατεία είτε από την διανόηση, και περισσότερη πράξη, παρακαλώ. Γιατί αυτό που λείπει είναι θετική ενέργεια και καλοί μου άνθρωποι, την έχουμε ανάγκη, νέοι και ώριμοι.

Τα σέβη μου σε πλατείες, γράμματα και τέχνες

Λευκορωσία Aλήθεια και Eλευθερία

Δεδομένα:
Προεδρικές εκλογές στην Λευκορωσία στις 10 Δεκεμβρίου 2010. Ο πρόεδρος Alexander Lukashenko κερδίζει για τέταρτη φορά με 79.65%. Αυτό που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε στις ειδήσεις, σε παραδοσιακά και νέα μέσα είναι πως «η Λευκορωσία ζει την πιο μαζικη πολιτική καταπίεση της νεότερης ιστορίας της». Τα Ηνωμένα Έθνη ζήτησαν από την κυβέρνηση της Λευκορωσίας να επιβεβαιώσει την ασφάλεια υποστηρικτών ανθρώπινων δικαιωμάτων, δημοσιογράφώνκαι οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών

Κατά τύχη, είδα το παρακάτω ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το οποιο παρουσιάστηκε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν κάποιες μέρες.

Οι γνώσεις μου για την Λευκορωσία είναι περιορισμένες και έτσι είχα αναπάντητα ερωτήματα μέσα μου.

Στη Λευκορωσία υπάρχει νόμος που καταστεί παράνομη όποια πληροφορία αφορά τις οικονομικές, κοινωνικές, στρατιωτικές, διεθνές συνθήκες της χώρας αντίθετες με την επίσημη άποψη της κυβέρνησης. Τεχνικά, η κυβέρνηση μπορεί να το επικαλεστεί και να φυλακίσει άτομα που εκφέρουν τέτοιες απόψεις.

Απεριόριστο δικαίωμα προεδρικής υποψηφιότητας
Ο Lukashenko απέκτησε απεριοριστό δικαίωμα προεδρικών περιόδων με δυο αμφησβητήσημα δημοψηφίσματα (1996, 2004). Το ένα του 2004 παραβίασε των εκλογικό νόμο και το σύνταγμα. Ως αποτέλεσμα, ο Lukashenko είχε το διακαιώμα να είναι υποψήφιος για τρίτη φορά και ο περιορισμός καταργήθηκε.

Continue reading Λευκορωσία Aλήθεια και Eλευθερία

Ανωτέρας βίας- Φάκελος οργάνωση ΙΙΙ

Σε μια μικρή χώρα, κάπου στον Νότο της Ευρώπης. Μια χώρα που για την οικονομική κατάσταση της μιλούν πρωτοσέλιδα σε πολλές γλώσσες, μια χώρα στην όποια το πολιτικό ρεπορτάζ έχει βρει σχεδόν πλήρη αντικατάσταση από το οικονομικό. Για τον λαό εκείνης της χώρας, κάποια στερεότυπα λένε πως πίνει καφέ σε μικρό φλιτζάνι με μεγάλο ποτήρια νερό ή σε νεροπότηρο αν τον κάνουν να αφρίζει ευχάριστα. Λένε επίσης, πως δεν κατάφερε να λειτουργήσει την οικονομία και τον κρατικό μηχανισμό του. Κάπως έτσι, με στερεότυπα και μη, ερχόμαστε στο θέμα μας.

Θέμα πρώτο ( και ίσως το ενδιαφέρον).

Στην σειρά μπροστά μου στο αστυνομικό τμήμα, ένας Γερμανός προσπαθεί να συνεννοηθεί στα Αγγλικά με τον εν λόγω υπάλληλο για την άδεια διαμονής. Του ανοίγουν συζήτηση για το πολυσυζητημένο εξώφυλλο του Focus. Ο ίδιος λέει, ότι ένα εξώφυλλο δεν εκπροσωπεί και την άποψη του ενός λαού για έναν άλλον, και εν πας περίπτωση το τι γράφει ένας δημοσιογράφος, όσο σοβαρός και να είναι δεν σημαίνει ότι είναι και η κυρίαρχη άποψη. Δεν είχε και άδικο με όσα έλεγε. Για την εν λόγω άδεια διαμονής του όμως, δεν έλαβε τις σωστές πληροφορίες. Τώρα από δικό του λάθος, από λάθος της πηγής, όποια και να είναι αυτή. Ο υπάλληλος μετά το χαριτωμένο του ύφος για το εξώφυλλο Focus, αλλάζει διάθεση. Προσπαθεί (δεν αμφισβητώ την προσπάθεια του) να εξηγήσει στον Γερμανό το τι χαρτιά θα πρέπει να προσκομίσει τελικά. Σε Αγγλικά που ο Θεός να τα κάνει Αγγλικά, με καταλαβαίνετε.

Θέλω να βοηθήσω και ρωτάω:«Με συγχωρείτε, κύριε, μου επιτρέπετε να βοηθήσω στην μετάφραση στα Γερμανικά;»
Ο υπάλληλος με αυστηρό ύφος αστυνομικού τεταρτοκλασσάτου νεοελληνικού σίριαλ με μια μείξη τσιρίχτρας Ελληνικού κινηματογράφου άπαντα: «’Οχι, κυρία, δεν χρειάζεται.»

Ο Γερμανός μου χαμογελά και με ρωτάει στα Γερμανικά:«Μιλάτε Γερμανικά;»
«Είμαι Βιεννέζα.»
«Μια από τα ίδια.» μου λέει, εννοώντας την καταγωγή του από μια γερμανόφωνη χώρα.

Χαιρετά σε άπταιστα ελληνικά τον υπάλληλο και φεύγει.

Αυτό που δεν κατάλαβε ούτε για μια στιγμή ο καλός αυτός υπάλληλος που όταν θέλει είναι ευγενέστατος, είναι πως ο Γερμανός κατανοούσε πλήρως Ελληνικά. Απλά για δική του ηρεμία επέλεξε να μην μιλήσει στην γλώσσα του υπάλληλου.

Σημείωση: Οι υπάλληλοι που υπηρετούν σε υπηρεσίες που έρχονται σε επαφή με υπηκόους άλλων χωρών, πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον καλά αγγλικά, αν όχι και μια δεύτερη ξένη γλώσσα. Εναλλακτικά, θα πρέπει να υπάρχει ένας οδηγός για κάποιες διαδικασίες έστω στα αγγλικά διαθέσιμος σε αυτές τις υπηρεσίες αλλά και διαδικτυακά. Τα μαθήματα ψυχολογίας και κοινωνιολογίας δεν θα έβλαπτάν νομίζω.

Continue reading Ανωτέρας βίας- Φάκελος οργάνωση ΙΙΙ

Greece, I am sorry – Φάκελος οργάνωση ΙΙ

Οργή, στενοχώρια, άδικο.

Η άδεια διαμονής μου λήγει στις 24.2.2010. Όπως είναι λογικό θέλω να την ανανεώσω, όχι πλέον για τις σπουδές μου αλλά ως εργαζόμενος πολίτης της ΕΕ που διαμένει στην Ελλάδα. Προσκόμησα ΦΕΚ της εταιρίας βεβαίωση πρόσληψης, βεβαίωση από την διεύθυνση προσωπικού ότι εργάζομαι στην εν λόγω εταιρία, την άδεια διαμονής, διαβατήριο. Ότι μου ζητήθηκε δηλαδή.

Ο υπάλληλος του Αστυνομικού Τμήματος Αλλοδαπών Δυτικής Αττικής επιμένει να προσκομίσω πληρεξούσιο από το ΔΣ της εταιρίας που θα πιστοποιεί ότι η Διευθύντρια Προσωπικού έχει το δικαίωμα προσλήψεων. Δεν είναι εύκολη διαδικασία το να ζητήσω από το Δ.Σ., ή τους νομίμους εκπρόσωπους ενός ομίλου να παραβρεθούν μαζί μου για το γνήσιο υπογραφής σε ΚΕΠ. Ή έχετε δει πολλους προέδρους εταιριών να έχουν τον χρόνο για κάτι τέτοιο;

Είμαι απλώς εργαζόμενη, νομοταγής και ενεργός πολίτης.

Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι για μια απλή κατάθεση εγγράφων πρέπει να γίνουν πολλά τηλέφωνα και να δαπανήθει πολύς χρόνος σε τηλεφωνικές συνδιαλέξεις ώστε να μάθω για τις διαδικασίες ανανέωσης. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για την απαράδεκτη, αγενέστατη συμπεριφορά ανθρώπου που εργάζονται για λογαριασμό του δημοσίου (υπηρετούν δηλαδή την ομαλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού).

Ούτε θέλω να σκεφτώ τι πρέπει να υποστεί ένας πολίτης τρίτης χώρας.

Ντρέπομαι για λογαριασμό σας, κύριοι. Ντρέπομαι που ευθύνεστε για την ταλαιπωρία πολλών συνανθρώπων και συν πολιτών σας. Ντρέπομαι που υπηρετείται σε δημόσιους φορείς, με τον όποιο τρόπο, και δεν κατέχετε ούτε την αξιοπρέπεια να σεβαστείτε το αξίωμα σας.

24.02.2010 λήγει η άδεια διαμονής μου, και θα πρέπει να υποστώ μάλλον και την ερώτηση με ύφος από τον υπάλληλο του Αστυνομικού Τμήματος Αλλοδαπών Δυτικής Αττικής “Γιατί δεν την ανανεώσατε εγκαίρως, κυρία;” Θα το υποστούμε, κύριοι, όπως και όλες τις συνέπειες. Εσείς θα έχετε συνέπειες για την συμπεριφορά σας, για την μη γνώση σας; Πολύ αμφηβάλλω.

Γιατί άραγε, κύριοι;

Ελλάδα, συγνώμη.

Τα σέβη μου

Όψεις μιας πόλης

Χθες βράδυ προ- debate- ιανή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η πόλη αυτή την εποχή είναι πανέμορφφη. Σε κάποια σημεία εμφανίζει όμως το απάνθρωπο πρόσωπο της. Τα παιδιά των φαναριών, άραγε, νοιάζονται για τις εκλογές. Οι ναρκομανείς και άστεγοι στην πλατεία Εξαρχείων ίσως; Σίγουρα όχι, το αγγελούδι που με δάκρυα στα μάτια στο Θησείο μου έλεγε “Πεινάω” και το προσωπάκι του έλαμψε με την πρώτη μπουκιά από σουβλάκι. Ψυχή μου.

Picture by PrASanGaM

Μήνυμα προς φίλους: Δεν είπαμε ότι δεν θα με αφήσετε να δω ή να ακούσω τηλεοπτικό debate; Μου κάνει κακό, όσο και παθιάζομαι να σχολιάζω; Ξέρετε ότι δεν το αντέχει η ρομαντική μου φύση με τα ουτοπικά ιδεώδη. Αφήστε με να ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου οι πολιτικοί κάνουν πραγματικό διάλογο, όχι παράλληλους μονολόγους, μεταξύ τους και κυρίως με εμάς, που ζούμε εδώ. Αφήστε με να πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει. Αφήστε με, σε αυτή την κατάσταση γαλήνης.

Δεν ξέρω αν αυτό που αντιλαμβάνομαι αυτές τις μέρες είναι για κλάματα ή για γέλια. Μάλλον και για τα δυο. Καλές οι ατάκες. Δεν βαριέσαι. Καλές και κάποιες σκέψεις. Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες. Έχουμε δρόμο ακόμα. Όχι, μόνο στην Ελλάδα. Παντού.

Τι λέω πάλι; Λες και κάπου κάποιος δεν σκέφτεται πάνω κάτω το ίδιο. Βλέπω και ακούω πολλά. Τόσο κοντά, που ώρες ώρες με πνίγει. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην αφήσεις καμιά αρνητικότητα να σου κόψει τα φτερά φτιαγμένα από όνειρα. Η θετική σκέψη είναι το καλύτερο αντίδοτο και ας ονειροπολεί. Αυτή όμως, ωθεί να συνεχίσουμε και να δημιουργούμε όμορφα πράγματα. Είναι οι άνθρωποι που πονάς και κοιτάς στα μάτια.

Summertime London -ing

Τρίτη βράδυ, ετοιμάζω βαλίτσα για Λονδίνο. Ταξίδι στα μέτρα της αυθόρμητης φύσης μου. Το κανόνισα σε ένα απόγευμα κάνοντας αστεία με φίλους. Κάπως έτσι μεταξύ σοβαρού και αστείου μου προέκυψε και μια συνάντηση με πολύ καλό και αγαπημένο φίλο από τα παλιά εκείνο το βράδυ. Έτσι για να τα πούμε.

Όχι άπλα φίλος, υπομονετικός μέντορας στις επαγγελματικές μου ανησυχίες, τρυφερή συμπαράσταση σε στενοχώριες, και ανάσα σε σημαντικές στιγμές. Σαν φύλακας άγγελος εμφανίζεται μέσα στα χρόνια και δίνει ασυνείδητα κουράγιο. Μεταξύ μας, είναι και ο μεγαλύτερος έρωτας που έχω γνωρίσει πότε. Έμεινε κάπου μισό – ανεκπλήρωτος, αλλά προσφέρει μέχρι και σήμερα μια γλυκιά γεύση και ένα ζεστό συναίσθημα. Το τηλεφώνημα για “Καλό ταξίδι” ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου για το όποιο δεν ντρέπομαι. Με ένα τέτοιο συναίσθημα άφησα για λίγες ημέρες την Αθήνα για να επισκεφτώ το Λονδίνο και την Θεία (δεν ρωτάμε ποια Θεία, μια είναι η Θεία).

Σαν μικρο παιδί χάζευα από το παράθυρο του ταξί, που θύμιζε παλιές ταινίες των δεκαετιών του ’50 και του ’60, την Λονδρέζικη νύχτα. Είναι η τελευταία μου μέρα στο Λονδίνο. Δεν θυμάμαι ποσό περπάτησα αυτές τις μέρες για να ανακαλύψω αυτή την μαγική πόλη που με το που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο σου μεταφέρει τον παλμό της. Πολύχρωμος, πολύπλευρος,πολυαρωματιστός…από όλα πολύ. Δεν τσιγκουνεύεται.

Πρώτη στάση, London Bridge, περπατατημα στη Southwark Cathedral, περνάω την γέφυρα και περπατώ έως τον Tower of London, διασχίζω την Tower Bridge, φτάνω στο Design Museum μέσω Shad Thames. Στο Design Museum μαγεύομαι για δεν θυμάμαι πόσες ώρες. Φεύγοντας από το μουσείο με συνοδεύομαι από βιβλία, φωτογραφίες και πολλές εντυπώσεις στο Queen’s Walk δίπλα στο ποτάμι Thames.

Ήμερα δεύτερη, με το μετρό Tottenham Court Road και λίγος δρόμος μέχρι το British Museum για συνάντηση με την ιστορία Αφήνοντας μετα από αρκετές ώρες στο μουσείο, περπάτημα στην Oxford Street με κάποιες στάσεις για ψώνια. Φτάνω Oxford Circus. Στρίβω Regent Street, φτάνω στη Royal Academy of Arts και έπειτα Piccadilly Circus, National Protrait Gallery National Gallery, λίγο πιο δίπλα η Trafalgar Square. Διασχίζω την Whitehall Parliament Street, περνώντας Houses of Parliament, Big Ben και Westminster Abbey, στρίβω Victoria Street και φτάνω αισίως Buckingham Palaca Road που με οδηγει στο Buckingham Palace. Περνάω το Queen Victoria Memorial, παίρνω από εκεί τον δρόμο The Mall, δίπλα μου το Saint James Park. Στη Trafalgar Square, μετρό από το Charing Cross προς Camden για καφέ και χάζεμα και μετά noodles στο Wagamama.
Επόμενη μέρα, στο πρόγραμμα ένα από τα πιο θηλυκά αθλήματα όλων των εποχών, το shopping therapy. Λατρεμένη στάση, στο μαγαζάκι με τα αραβικά αρώματα Αρωματό-ηδονή ομολογουμένως Μια σταγόνα και όλες οι αισθήσεις ταξιδεύουν σε παραμυθένιους προσανατολισμούς χιλίων και μιας νύχτας.
Αμετρήτες συζητήσεις με φίλους για σχέσεις, πολιτική, δουλεία, παιδεία, πολιτισμό. Αυτές οι μέρες έμοιαζαν σαν με τα φοιτητικά μου Σαββατοκύριακα όταν πήγαινα στους δικούς μου. H μόνη διαφορά είναι ότι πήγα να μείνω σε φιλικό σπίτι να ξεχαστώ. Από το άγχος και την πίεση της δουλειάς (με την όποια είμαι ερωτευμένη) και να αφήσω καταστάσεις του περασμένου δύσκολου χειμώνα πίσω μου. Αύριο το ταξίδι συνεχίζεται με μια σύντομη στάση στην Αθήνα για να βάλω πλώρη προς ένα νησάκι του μαγευτικού Αιγαίου και να επιστρέψω τελικώς πάλι στο χάος των Αθηνών που άλλοτε είναι δημιουργικό άλλοτε δυσβάσταχτο. Μόνιμη συντρόφια στην ζωή μου τα αεροδρόμια, οι σταθμοί τρένων και λεωφορείων, τα λιμάνια.

Περισσότερες φωτογραφίες από το ταξίδι μου θα βρείτε στο αλμπουμάκι μου Summertime London- ing 2009

EyeCast 1 – Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη

Πριν καμία βδομάδα έκανα μαζί με τον Ματθαίο και τον Michael την πρώτη μου απόπειρα podcast. Το ονομάζω απόπειρα γιατί η τεχνολογία δεν ήταν με το μέρος μας και είδα το μηχάνημα μου δυο φορές να σβήνει στα ξαφνικά κατά την διάρκεια του. Ωστόσο, ένα κομμάτι της κουβέντας μας για την “Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη” σώθηκε.

Σκοπός είναι να δοθεί μια διαπολιτισμική μάτια στο φαινόμενο της Άκρας Δεξιάς. Ο Michael Thurm είναι φοιτητής δημοσιογραφίας, Γερμανός μπλόκαρε που βρίσκεται τα τελευταία δυο χρόνια στην Αυστρία.

Όσο για τον Ματθαίο Τσιμιτάκη , δημοσιογράφος- μπλογκερ και φίλος. Η κουβέντα μας έγινε με αφορμή τα αποτελέσματα των περασμένων ευρωεκλογών που έδιναν ανησυχητικά, για μένα τουλάχιστον, ποσοστά. Η κουβέντα έγινε στα αγγλικά.

One week ago we were recording with Matthew and Michael my first podcast- try. Unfortunately, technology was not on our side and my machine turned off twice while recording. A part of our discussion about “Far- right wing parties in Europe” was saved.

It was a goal to show a intercultural insight about the phenomenon of the far- right. Michael Thurm is studying journalism, a german blogger who is living in Austria since the last two years.

Matthew Tsimitakis, journalist- blogger and friend.

Our discussion was based on the results of the last Euro- elections, which show a raise of some far-right wing parties, which makes me at least worrying. The discussion is in English.

EyeCast 1- Far- right wing parties in Europe

Konstantina Z’s Podcast

Με καθυστέρηση η πτήση της Νέας Δημοκρατίας

Μόλις έφτασαν και η γραπτές απαντήσεις του κυρίου Θόδωρου Σκυλακάκη υποψήφιου Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Την κριτική μου δεν την αναιρώ. Αργήσατε αλλά θα εκμεταλλευτούμε τις συγκυρίες.

Διάλειμμα για πολιτικό σποτάκι.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=jxCjQ2cqqh0]

Ποιο είναι το σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας για τις Ευρωεκλογές και κατά πόσο αφορά αυτό τους νέους;
Το σύνθημα είναι «Με σύμμαχο εσένα». Απευθύνεται στους πολίτες και τους καλεί να στηρίξουν μία παράταξη που με υπευθυνότητα και ρεαλισμό προτάσσει το πραγματικό τους συμφέρον, χωρίς να καταφεύγει σε ανεδαφικές υποσχέσεις. Μια παράταξη που προχωρεί σε μεταρρυθμίσεις, που αποσκοπούν στη βελτίωση του κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος στο οποίο θα κληθούν να ζήσουν. Θα σας αναφέρω μόνο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Το δημόσιο χρέος της χώρας αποτελεί ένα χρόνιο πρόβλημα, που πρέπει να διευθετηθεί, για να μην υποθηκεύσουμε το μέλλον των επόμενων γενεών. Σήμερα, κάθε Έλληνας «χρωστάει» περίπου 25.000 ευρώ, με βάση τα τελευταία στοιχεία για το επίπεδο του δημόσιου χρέους. Για να ξεφύγουμε από αυτόν το βρόχο, χρειαζόμαστε μία σοβαρή πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας, σε συνδυασμό βεβαίως με μία συνολική προσπάθεια αύξησης της παραγωγικότητας, μέσα πάντα στο πλαίσιο των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας. Αυτή είναι πάγια θέση μας. Την ίδια στιγμή, σύσσωμη η αντιπολίτευση αντιπροτείνει χαλάρωση του Συμφώνου, άρα περισσότερο δανεισμό, περισσότερα χρέη, περισσότερα βάρη στους ώμους των νέων ανθρώπων.

Η γενιά μου, η γενιά μας έχει χαρακτηριστεί ως απολιτίκ, αδιάφορη, κακομαθημένη, βολεμένη, ανώριμη, αλλά και ριζοσπαστική, άνεργη, απελπισμένη, μάχιμη, μορφωμένη. Τι είμαστε τελικά;
Δεν πιστεύω ότι η σημερινή νέα γενιά είναι αδιάφορη ή κακομαθημένη. Τα νέα παιδιά που εγώ έχω γνωρίσει είναι εργατικά και πολύ προβληματισμένα. Είναι απλώς απογοητευμένα από την πολιτική και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα όσο θα έπρεπε ότι εκτός από την ατομική επιτυχία καθοριστική για τη ζωή τους είναι και η συλλογική επιτυχία. Και αυτή χωρίς την πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει.
Πεποίθησή μου είναι ότι οι σημερινοί νέοι θα χρειαστούν την πολιτική περισσότερο απ’ ότι η προηγούμενη γενιά. Η δική μου γενιά, που ενηλικιώθηκε μετά τη δικτατορία μεγάλωσε με μία μονοσήμαντη εικόνα για την πορεία του κόσμου, με μία πίστη στην αδιατάρακτη πρόοδο και ευημερία μας. Ο σημερινός κόσμος όμως, ο κόσμος της οικονομικής-και σύντομα πολιτικής- πολυπολικότητας, με τις νέες αναδυόμενες δυνάμεις, με την επελαύνουσα κλιματική αλλαγή που απειλεί με ανεπίστρεπτη αλλοίωση την οικολογική ισορροπία του πλανήτη, με τη δημογραφική εκτίναξη του αναπτυσσόμενου κόσμου και τις συνακόλουθες μεταναστευτικές ροές, αλλά και με την τεράστια ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών, δεν παρέχει αυτή τη βεβαιότητα. Οι νέες γενιές πρέπει να δουν το μέλλον με πολύ μεγαλύτερο ρεαλισμό, προνοητικότητα και αυτοπειθαρχία, σε σχέση με μας.

Continue reading Με καθυστέρηση η πτήση της Νέας Δημοκρατίας

Euroelections: May people change Europe

Γυρίζω τις πλάτες μου σε τυφλές υποταγές σε κόμματα και ακρότητες που ανήκουν στο παρελθόν για να μη τις γυρίζω στο μέλλον που θα φτίαξουμε όπως θέλουμε.

Ανάξια τα κόμματα να ξεκολλήσουν από εθνικοκεντρικές σκέψεις. Αυτές οι εκλογές αφορούν την Ευρώπη. Πάρτε το χαμπάρι, ότι αυτό ξεπερνά τις εκλογικές σας προσδοκίες στις εθνικές εκλογές. Ντρέπομαι για λογαριασμό σας. Αυτό είναι το τελευταίο πολιτικό post πριν τις Ευρωεκλογές. Πριν τον απολογισμό για τις συνεντέυξεις θα χρησημποιήσω ένα αισιόδοξο μήνημα με την βοήθεια της μουσικής για αλλαγή.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Us-TVg40ExM]

Είμαστε δυο μέρες πριν τη επίσημη έναρξη των Ευρωεκλογών 2009. Πριν δυο εβδομάδες ξεκίνησε το εγχείρημα μου για μια σειρά συνεντεύξεων με νέους υποψηφίους ευρωβουλευτές. Η επιλογή των κομμάτων έγινε με βάση το ερευνητικοί μου ενδιαφέρον και σαν σύντομη συνέχεια τις κάποτε πτυχιακής μου. Το είχα άχτι βλέπετε. Όπως και τότε το έκανα καθαρά γιατί το έκανα κέφι. Πες ότι είχα πολιτικό-δημοσιογραφικό-ερευνητικές ανησυχίες. Πρέπει να πω ότι τα Γραφεία Τύπου (των κοινοβουλευτικών κομμάτων) δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολύ ως προς την χρήση των e-mail.

Continue reading Euroelections: May people change Europe