Πέμπτη μεσημεράκι. Πριν λίγα λεπτά έστειλα το αίτημα για συνέντευξη προς τα κόμματα. Ανταλλαγή e- mail με κάποια. Το τηλέφωνο χτυπάει. Στη γραμμή ο Αθανάσιος Τσιούρας, από το κόμμα “Δράση”. Κανονίζουμε συνάντηση το ίδιο βράδυ. Οπότε ας ψάξουμε λίγο διαδικτυακά.
O Νάσιος Τσιούρας, δικηγόρος από την Θεσσαλονίκη με πολιτική δράση από το ΄99 δηλώνει ότι η ενασχόληση του με την πολίτικη είναι ερασιτεχνική. Δεν ζήτησα κατάθεση βιογραφικού αλλά είδα ένα blog, όπου γράφει αυτός (υπό το ψευδώνυμο Αverell Dalton) και φίλοι του, μετά την συνάντηση, που, αν μη τι άλλο, δείχνει πολιτικό ενδιαφέρον.
Διαβάστε τι είπαμε εκείνο το βράδυ σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, με εμένα με old style δημοσιογραφικά σύνεργα, μπλοκάκι και στυλό. Ο Νάσιος να περιμένει όταν έγγραφα σημειώσεις και όταν σήκωνα το κεφάλι μου να με ξανακοιτάει στα μάτια.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6T3_fiO6NHM]
“Οι πολίτες επιστρέφουν στην πολιτική” είναι το σύνθημα της Δράσης. Οι νέοι πίσω στην πολιτική;
Όταν λέμε πολίτες, φυσικά, εννοούμε νέους, μεγαλύτερους, γέρους, όλους. Ξεκινάμε με το αρνητικό δεδομένο ότι οι περισσότεροι πολίτες δεν είναι πλέον στην πολιτική. Και, από αυτούς που είναι στην πολιτική, πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, δεν συμπεριφέρονται σαν πολίτες, αλλά σαν πελάτες. Χρησιμοποιούν την ψήφo τους για να ικανοποιήσουν προσωπικές βλέψεις όχι έχοντες κατά νου το κοινό όφελος.
Σε επίπεδο μεγαλο-πολιτικής, από την άλλη, βλέπουμε του κόσμου τα σκάνδαλα, οι θεσμοί πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τα δυο μεγάλα κόμματα έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στα υπόλοιπα: ασκώντας τη νομή της εξουσίας, μπορούν πολύ εύκολα να χρησιμοποιήσουν τη διαφθορά, για να κερδίζουν ψήφους.
Οι περίφημοι συμβασιούχοι είναι ένα παράδειγμα, σε κάποιο βαθμό. Προσλήφθηκαν στις περισσότερες περιπτώσεις για να καλυφθούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δημόσιου τομέα (κυρίως της τοπικής αυτοδιοίκησης), οι οποίες βαπτίσθηκαν “έκτακτες”, για να μπορούν οι αντίστοιχοι φορείς να αποφεύγουν το ΑΣΕΠ και να διορίζουν τους δικούς τους. Σκέψου, λοιπόν, αυτά να τα βλέπεις ως νέος – να βλεπεις τους συνομηλίκους σου να αντιμετωπίζουν την πολιτική αντιμετωπίζεται ως μέσο για να πετύχουν ατομικοί σκοποί, παρακάμπτοντας την αξιοκρατια, ενώ εσύ, λόγω προσωπικότητας, δεν διαλέγεις αυτή την οδό – αισθάνεσαι το άδικο.
Νέος χωρίς ευκαιρίες;
Ναι, όπως είπαμε και πριν, οι νέοι βλέπουν να συνδέεται ακόμα και επαγγελματική εξέλιξη με ό,τι χειρότερο υπάρχει στην πολιτική. Βλέπουν ως επαγγελματική λύση ένα δημόσιο τομέα αναξιοκρατικό και έναν ιδιωτικό τομέα αναιμικό, στον οποίο δεν έχουν προοπτική.
Η γενιά μου,η γενιά μας έχει χαρακτηριστεί ως απολιτίκ, αδιάφορη, κακομαθημένη, βολεμένη, ανώριμη, αλλά και ριζοσπαστική, άνεργη, απελπισμένη, μάχιμη, μορφωμένη. Τι είμαστε τελικά;
Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι είμαστε γενιά καταχρεωμένη… συσσωρευμένο δημόσιο χρέος, ασφαλιστικό. Κατά τα λοιπά, με τους σημερινούς νέους, μ’ εμάς δηλαδη, συμβαίνει το εξής αντιφατικό: Έχουμε πολλές περισσότερες ευκαιρίες για να μορφώνουμε, να γνωρίσουμε κόσμο, ιδίως σε σχέση με τους δικούς μας γονείς. Παράλληλα όμως βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας περιστατικά που τείνουν να μας πείσουν ότι όλα αυτά δεν αξίζουν, ότι δεν κερδίζουμε τίποτε ούτε με τη μόρφωση, ούτε με την εμπειρία, ούτε με την αναζήτηση. Το αν είμαστε κακομαθημένη- Φοβάμαι ότι μερικές φορές είμαστε επιφανειακοί και δήθεν, ακόμα και στην διαμαρτυρία. Ακόμα και εκεί είμαστε κομφορμιστές, όσο δεν πάει. Ακόμα και εκεί μπαίνουμε σε καλούπια.
Continue reading Η αντίδραση σε μορφή δημιουργικής δράσης
