Σε ένα μικρό σιωπηλό κράτος κάπου στη μέση της Ευρώπης, στην Αυστρία, διεξάγονται την ερχόμενη Κυριακή εκλογές. Για άλλη μια φορά πρόωρες. Ο μεγάλος συνασπισμός μεταξύ SPÖ ( Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος) και ÖVP ( Λαϊκού- Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος), αν και δοκιμασμένη συνταγή διακυβέρνησης απέτυχε
Όχι, ότι περίμενα να τα καταφέρει δηλαδή.
Με απογοήτευση και θλίψη διαβάζω και ακούω από τα μέσα ενημέρωσης, παραδοσιακά και νέα, ότι ο Jörg Haider δυστυχώς θα καταφέρει για άλλη μια φορά να συγκεντρώσει ψήφους διαμαρτυρίας. Αυτή την φορά όχι με το FPÖ- Κόμμα Ελευθέριας, που ο ίδιος το έχτιζε και το ανέδειξε το 2000. Το BZÖ- Κόμμα Μέλλοντος Αυστρίας θα είναι αυτή την φορά η έδρα του
το δικό του προσωπικό μαγαζάκι, όπως το ονομάζω από την ίδρυση του το 2005.
Το 2000 ο λαός ( με λαό εννοώ όλους τους κατοίκους περιστασιακούς και μόνιμους της χώρας εκείνη την περίοδο) ήταν στους δρόμους. 
Θυμάμαι την πορεία διαμαρτυρίας στο ιστορικό κέντρο της Βιέννης που τερμάτιζε στο Heldenplatz ( στην Πλατειά Ηρώων, στα χειμερινά ανάκτορα Hofburg, εκεί που εδρεύουν οι κυβερνήσεις και σήμερα, εκεί που έβγαλε ο Hitler την ομιλία του όταν προσάρτησε την Αυστρία, εκεί που υπογράφτηκε το Συμφωνώ Ανεξαρτησίας και Ουδετερότητας της χώρας). Τότε μαζεύτηκε πολύς κόσμος στην πλατειά. Αυστριακοί, Ιταλοί, Σέρβοι, Τούρκοι, Τσέχοι, , Πολωνοί, Έλληνες, Χριστιανοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Ρομά, Κούρδοι
.όλες οι κοινότητες εθνικές, θρησκευτικές και γλωσσικές δήλωναν την αντίθεση τους στην συμμετοχή του Κόμματος Ελευθέριας και του Haider στην κυβέρνηση.
Το τότε σύνθημα «Nein zu Schwarz- Blau» («Όχι σε Μαυρο- Μπλε»
(τα χρώματα του ÖVP και FPÖ αντίστοιχα), σήμερα θα πρέπει να επεκταθεί με το χρώμα πορτοκαλί του BZÖ.
Παρένθεση προσωπικής ανάμνησης: Θυμάμαι, ότι δεν είπα σε κανέναν τότε μου που θα πήγαινα, πλην του μεγάλου μου αδερφού. Ήμουν δευτέρα λυκείου. Ήταν Κυριακή και πήγα να συναντήσω τα παιδία (φοιτητές όλοι, και παιδία σαν εμένα Αυστρό/ Έλληνες- Έλληνο- Αυστριακοί). Επαναστατικό στοιχείο από τότε. 😉
Βέβαια, στην Αυστρία τα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών προστατεύονται ακόμα αρκετά καλά. H κοινοβουλευτική παράδοση και η πίεση που ασκεί η Κοινωνία των Πολιτών είναι αρκετά δυνατές. Για πόσο ακόμα?
Επίσης, η Αυστρία είναι ομοσπονδιακό κράτος και τα ομοσπονδιακά κρατίδια της λειτουργούν με σχετικά μεγάλη αυτονομία. Ως παράδειγμα θα σας αναφέρω την Πόλη της Βιέννης ( για να παινέψω λίγο την γενέτειρα μου) που αποτελεί και ένα από τα εννέα κρατίδια: Παραμένει τώρα και έναν αιώνα περίπου «κόκκινη». Σήμερα Κόκκινο- Πράσινη. ( Να διευκρινίσω ότι το Κόκκινο και το Πράσινο δεν ερμηνεύονται μόνο ως κομματικοί χρωματισμοί αλλά και ως προς την φιλοσοφία που διαπνέει τις παροχές της Πόλης προς τους κατοίκους της. Οι πολιτικές απόψεις που εκφράζω δεν είναι κομματικές αλλά πάντα ανεξάρτητες.)
Προσφέρει στους κάτοικους της ένα κάτι τις παραπάνω σε κοινωνικά δικαιώματα, και συνολική ποιότητα ζωής, είναι ένα κάτι τις παραπάνω φιλική προς μετανάστες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, παραμένει μια από τις πιο καθαρές πόλεις παγκοσμίως με 52% των εκτάσεων να αποτελούν εκτάσεις πρασίνου. Όλα αυτά ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας των ενεργών πολιτών της Πόλης.
Αν με ρωτήσετε, τι νιώθω όταν ακούω για την Άκρα Δεξιά στην Αυστρία, θα σας πω θλίψη, όπως και για την Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα. Θα σας μιλούσα για το τι θα έπρεπε να γίνει από την πλευρά της Κοινωνίας Πολιτών, θα σας μιλούσα για ανθρώπινες άξιες όπως ελευθέρια και παιδεία.