feelings – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Παίδες,
πρέπει να σας πω μια ιστορία. Οπότε κάθεστε, φτιάχετε καφέ ή βγάζετε μπύρα από το ψυγείο, ανάβετε τσιγάρο, κάτι για να υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης ή ανακούφισης, όπως το βλέπει κανείς τελώς πάντων. Όπως μας λέει και ο τίτλος, θα πούμε μια ιστορία για μια ανεκπλήρωτη αγάπη, ένας έρωτα που τελείωσε πριν καν γεννηθεί. Αυτό που έχουν όλες οι ανεκπλήρωτες αγάπες και οι έρωτες κοινό είναι πως υπάρχει πάντα ένας λόγος γιατί δεν εκπληρώνονται, μικρός, μεγάλος, σοβαρός ή γελοίος, κάποιος λόγος.

Είναι λοιπόν, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δυο φίλη, ένα αγορί και ένα κορίτσι. Το κόριτσι στην αρχή της ιστορίας είναι κάπου στα μέσα των 20, αλλάζει τις πρώτες της δουλείες, ανασφάλειες, φρέσκο-πήρε πτυχίο. Ξέρετε τρυφερούδι. Άτυχο λίγο με τα αγορία, ας την ονομάσουμε Μαρία. Το αγόρι είναι στα 30άντα κάτι, καλό παιδί, με κάτι κολλήματα αλλά καλό παιδί, ας τον πούμε Γιώργο. Ο Γιώργος το γούσταρε το Μαράκι, αλλά κάπως μια της φερόταν λες και ήταν μικρό παιδί, μια έκανε υπερβολές με σεξουαλικά υπονοούμενα. Αγόρι θα μου πείτε. Αλλά το κορίτσι, όπως είπαμε άτυχο, ήταν λίγο πιο ρομαντικό να το πούμε. Μη παρεξηγηθούμε, η Μαρία τον λάτρευε τον Γιώργο, πολύ. Την έκανε να χαμογέλαει, να γελάει με την ψυχή της, να ξεχαστεί, να νιώθει όμορφα. Αλλά την τρόμαζε, επίσης πολύ και έτσι δεν του είπε τότε τι ένιωθε. Μια μέρα της την πέφτει, ας πούμε λίγο άγαρμπα ο Γιώργος και η Μαρία επειδή ένιωθε πως δεν την σεβάστηκε, και πως εκεί που τον θεωρούσε καταφύγειο της, της καταπάτησε την εμπιστοσύνη που του είχε, σταμάτησε να του μιλά. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, ούτε facebook. Ήθελε να κρατήσει τις καλές στιγμές. Το είχε ανάγκη, όπως όλοι μας εξάλλου.

Continue reading Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Everybody hurts

Γεια σου x,
Μπορεί να μην κάνεις καν τον κόπο να διαβάσεις το αυτό το μήνυμα. Δεν πειράζει, αρκεί που έκανα το δικό κομμάτι του δρόμου. Γεγονός είναι πως χέστηκα αν θα αποφασίσει ποτέ να ωριμάσεις. Όχι πια. Ο άνδρας που βλέπω μπροστά μου τις τελευταίες εβδομάδες, τίποτα κοινό δεν έχει με τον άνθρωπο με χαρακτήρα, που τόσο θαύμαζα για πολύ καιρό.

Μπορεί να είναι δύσκολο για σένα να απολογηθείς για την αγένεια και κακή συμπεριφορά σου και μπορεί να μη σε ενδιαφέρει αν πληγώνεις ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση νιώθω βαθιά λύπη για σένα που έχασες το ένα από τα πιο δυνατά σημεία σου: Να βάζεις τους ανθρώπους πάν’ απ’ όλα.

Δεν σέβεσαι. Χέστηκα αν με σέβεσαι, αλλά όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, νευριάζω με την ανύπαρκτη αξιοπρέπεια σου.

Αν δεν έχεις καν τον χαρακτήρα να πεις “Μικρή, το γάμησα και λυπάμαι” τότε απλά θα σου πω με λόγια και πράξη το εξής:”Στα τσακίδια. Get out of my way, my darling.” Έτσι νιώθω. Δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός πως έχασα φίλο. Γιατί οι φίλοι κάνουν υποχωρίσεις ο ένας για τον άλλον. Αναφέρομαι σε ανθρώπινο επίπεδο.

Τα σέβη μου

Κόμμα παρά τελεία

Είναι βράδυ. Σαν εκείνο τότε που σε συνάντησα. Φοράω το τζιν που σου άρεσε και το πρώτο αμάνικο μπλουζάκι του καλοκαιριού. Ατημέλητη όπως και τότε. Είμαι έξω με φίλους. Ξεσπά βροχή, καλοκαιρινό μπουρίνι και γίνομαι παπί μέχρι να φτάσω στο μετρό στο Μοναστηράκι. Είναι μέρες που γράφω πάλι. Όπως τότε.

Είναι μέρες που κάνω όσα σου έλεγα από μακριά. Κοιτάω στα βιαστικά το κινητό και θυμάμαι την γλυκιά αγωνία που είχα για εκείνα τα τοιχοτρεχάματα μας. Ξέρεις εσύ; Κλείνω πτήση για το επόμενο ταξίδι και θυμάμαι πως ψάχναμε τότε πτήσεις για να έρθουμε πιο κοντά.

Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός βουτηγμένος στα χρώματα καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Τέτοιο και το πάθος για ένα καλύτερο παρόν, μια διαφορετική χροία στην καθημερινότητα που μοιάζει με αγριεμένη θάλασσα, μια βουτιά σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Κάνω focus σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με κύματα που παίζουν γαλήνια με τα βότσαλα και αγκαλιάζουν απαλά την άμμο.

Don’t want to see another generation drop. I’d rather be a comma than a full stop.

Αν τολμάς…

Ένας νέος άνδρας κάτι ξεχώρισε σε εκείνη και ήρθε μια μέρα να το διαπιστώσει από κοντά. Μόνο που εκείνη την φορά εκείνη χάθηκε στο πλήθος. Ήταν μια από εκείνες τις κοινωνικές συγκεντρώσεις που από την μια δεν ξέρεις από που και πως να κρυφτείς και από την άλλη σε συναρπάζει η μάζα ανθρώπων όπου ξεχωρίζεις εκείνα τα μαργαριτάρια ανθρώπων. Προσπάθησε να την συναντήσει ξανά.

Την πρώτη φορά την είδε με την εικόνα που έπρεπε να έχει επαγγελματικά. Σεμνό μαύρο φόρεμα, τακούνια, απαλό βάψιμο.Την δεύτερη φορά αντίκρισε ένα κορίτσι με all-starάκια, τζιν, απλή με τα χέρια στις τσέπες από αμηχανία όταν μιλούσε στο κοινό. Η κοπέλα της διπλανής πόρτας, προσβάσιμη.

Εκείνη τον είδε στο πλήθος. Είδε το καθαρό του βλέμμα. Ο διάλογος πνευματικών κυμάτων ξεκίνησε. Δυο άνθρωποι που έψαχναν να μοιραστούν τα όνειρα τους, τους φόβους τους, τις σκέψεις τους. Η επικοινωνία τους δεν χανόταν στην μετάφραση, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, σε πολλά επίπεδα. Όταν το αντιλήφθηκαν, ξεκίνησαν οι συγνώμες, οι ενοχές και οι εξηγήσεις. Κάπως έτσι τα απλά έγιναν περίπλοκα. ‘Αθελα τους. Αυτά τα πράγματα δεν προγραμματίζονται, γίνονται, έτσι ξαφνικά, επειδή το συναίσθημα ξεπερνά την λογική και κάνει την ζωή πιο ανθρώπινη.

Κάπου εκεί για να μην γίνουν πιο περίπλοκα και να μην καταστραφεί μια ανθρώπινη επαφή σπάνια, ή και περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις, εκείνη πήρε την απόφαση να εξηγηθεί αντρίκια, ξεκάθαρα. Δεν ήξερε πως να βρει τις σωστές λέξεις και το σωστό ύφος για να του μιλήσει. Αν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν ήξερε πως να ονομάσει αυτό το ιδιαίτερο και σπάνιο σκηνικό. Φοβόταν. Φοβόταν να πληγωθεί και όμως μίλησε, είπε τι σκεφτόταν και τι ένιωθε.

Τον άκουγε να απαρνιέται, να εθελοτυφλεί, να μην καταλαβαίνει ή να κάνει πως δεν καταλαβαίνανε. Τον ένιωθε. Εκείνη όμως αποφάσισε να μη σωπάσει και να ζητήσει μια απάντηση που ίσως και δεν θα πάρει.

Δεν έφταιγε κανείς τους. Είχαν τις πιο αγνές προθέσεις χωρίς καμία πονηρή σκέψη. Αλλά οι αγνοί άνθρωποι χτίζουν και αγνές σχέσεις μεταξύ τους, και κάποιες φορές και αναπτύσσεται μεταξύ τους κάτι πολύ ζεστό, γλυκό και όμορφο. Το λένε αγάπη, όποια μορφή και αν πάρει τελικά. Κάποιοι άνθρωποι τρομάζουν με αυτό. Κάποιοι απλά το ζουν.

Σχετικό post:
Marriage material

Whataya want from me

Μια από εκείνες τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη. Εκείνη ήθελε να φύγει πριν μπει. Ξαφνικά με φανίζεται εκείνος. Είχε να τον δει καιρό. Εντελώς φυσικά, λες και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, βγαίνουν στο στενό μπαλκονάκι που έβγαινε στην Σταδίου για ένα τσιγάρο στα γρήγορα. Τελειώνουν τα τσιγάρα. Εκείνη μένει για λίγο ακόμα στην κοινωνική αυτή εκδήλωση. Φεύγει βιαστικά. Μπαίνει σε ταξί για να πάει προς Καλλιμάρμαρο, όπου την περιμένει ένα ποτήρι prosecco και κουβέντα σε φιλικό περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον όπου είναι απλά ο εαυτός της, μακριά από τα φώτα.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι καταρρέει μπροστά στον Αγιο Διονύση στο Κολωνάκι. «Κράτα με ενήμερο» της λέει στο τηλέφωνο. Και που θα τον κρατήσει, τι αλλάζει;

Σαν πως ήρθε ποτέ με την ψυχή του όταν τον είχε ανάγκη, σαν πως είναι έτοιμος να γίνει προστατευτικό πέπλο έχει εκείνη να ανασάνει ξανά και βρει τις δυνάμεις της. Όσο εκείνος και να ισχυρίζεται πως την αγαπά, την αγαπά από μακριά γιατί από κοντά δεν αντέχει «μια αγάπη τόσο δυνατή», όπως έλεγε. Ενώ κλείνει ακούγεται από το ραδιόφωνο το τραγούδι τους και του ψιθυρίζει τους στοίχους «Whataya you want from me»

Αλκυονίδες μέρες

Τελευταίες μέρες του χειμώνα. Όποιο χειμώνα και να κάνει στην Αθήνα. Δεν κάνει κρύο. Θυμάμαι είχαμε κανονίσει να πάμε σινεμά. Ίσως είναι και η πρώτη φορά που με είδες βαμμένη, το μάτι γάτισιο. Έρχεσαι με το αμάξι. στο τότε λατρεμένο μου χρώμα, γαλάζιο μεταλιζέ. Κάνει Αλκυονίδες μέρες όπως και τότε. Από εσένα τις έμαθα.

Παίρνουμε pop corn και ενώ τα χέρια μας βουτάνε ταυτόχρονα για να πιάσουν αλμυρή απόλαυση δεν ακουμπάνε σχεδόν ποτέ. Όποτε ακουμπάνε, ηλεκτρίζομαι ολόκληρη. Τρέμω και μέχρι σήμερα πιστεύω πως δεν το κατάλαβες ποτέ.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Προχθές μιλάγαμε στο τηλέφωνο και μου ξέφυγε ένα «Μωρό μου», τόσο φυσικά, αυθόρμητα και αβίαστα ενώ δεν υπήρξες ποτέ. Όταν κλείσαμε, το συνειδητοποίησα και τρόμαξα. Δεν με παρεξηγείς γιατί ξέρεις πως δεν το κάνω επίτηδες. Έχω αλλάξει από τότε αλλά εσύ στα μάτια μου βλέπεις ακόμα το κορίτσι των αλκυονίδων ήμερων του τότε και εγώ σε εσένα το παραμύθι που μου κρατά συντροφιά.

Chasing Cars

Είναι αργά το βράδυ. Για κάποιο λόγο οι Τετάρτες ακόμα και το 2011 είναι από τις μέρες που πάνε στραβά και ας είναι μέσα στην εβδομάδα. Το νιώθεις από το πρωί πως και αυτή η Τετάρτη θα πάει στραβά. Ξυπνάς αντί για 8 παρά 11 και. Έχεις βάλει τρία ξυπνητήρια άλλα που εσύ. Εννοείται πως το μεσημέρι ξεχνάς πως πεινάς γιατί κάτι σου έκατσε στραβά. Σου έρχεται να ουρλιάξεις, να κλάψεις. Δεν σε βλέπει κανείς. Φίλος το μεσημέρι σου λέει ξανά σε ένα email πως έχουν συμβεί πολλά και θα στα πει από κοντά σύντομα σε έναν καφέ. Αυτό το λέει τώρα και μήνες και ο καφές ποτέ δεν λαμβάνει μέρος. Απλά του λες πως δεν πιστεύεις στα λόγια αλλά στις πράξεις. Μια φίλη σε παίρνει το βράδυ τηλέφωνο για να βγείτε με παρέα. Που να ξέρει πως 10 παρά το βράδυ ούτε να φας δεν προλάβεις; Προσπαθείς να είσαι γλυκιά. Ξεσπάς σε κλάματα γιατί έχεις ανάγκη την βόλτα και να νιώσεις άνθρωπος. Ακυρώθηκε το επαγγελματικό ταξίδι στην Ελβετία που χαιρόσουν τόσο να πας. Είναι Τετάρτη όπως είπαμε και όλα θα πάνε καλά γιατί με ένα χαμόγελο όλα μπαίνουν σε τάξη.

I don’t quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They’re not enough

Στολίδι ζωής

Λίγες μέρες πριν την δύση του 2010 θυμήθηκα μια ιστορία παλιά. Πριν ένα χρόνο ένα τραγικό, θλιβερό συμβάν τάραξε την παρέα. Το μαγκάκι της παρέας, το κορίτσι με υφάκι, το κορίτσι που με το πάθος της ζέσταινε τις ψυχές μας μες’ την παγωνιά, κατέρρευσε. Δεν μας ζήτησε ποτέ βοήθεια. Το είχαμε για δεδομένο πως δεν έχει ανάγκη. Η απόπειρα αυτοκτονίας της λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έπεσε σαν βόμβα. Μόλις είχε ξεκινήσει την νέα της καριέρα και θεωρούσαμε πως όλα είναι καλά. Αλλά πόσο μας βόλευε να το δούμε έτσι.

Για να μπορώ να σας δίνω, θα πρέπει να γεμίζω συναισθηματικά.

Τις προάλλες μας είπε:

Ίσως το πιο όμορφο δώρο που έκανα στον εαυτό μου ήταν αυτή η απόπειρα γιατί έτσι αποφάσισα να αλλάξω ριζικά, κατάφερα να κάνω την δουλειά που θέλω, όπως θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω, και να κάνω την ζωή που θέλω. Μεγάλη κουβέντα

Κάπως έτσι, μας ανακοίνωσε πως είναι πλέον καλά και ότι κέρδισε την δύσκολη μάχη και ανακάλυψε την πραγματική δύναμη που κρύβετε μέσα της.

Γειά χαρά, κοριτσάκι!

Άστρο ανθρωπιάς

Πάρε τον χρόνο σου.
Μπορεί να νιώσεις κάποια στιγμή, μπορεί και ποτέ.

Δεν σε πιέζω. Το ξέρεις και το ξέρω.
Άλλο τόσο που φοβάσαι, φοβάμαι. Άλλο τόσο που δεν ξέρεις τι νιώθεις, δεν ξέρω. Το αφήνω να κυλίσει.

Κατάλαβα όμως κάτι και ομολογώ πως μου πήρε πολλά χρόνια:
Διαγράφοντας ένα νούμερο, ένα όνομα από την ατζέντα σου, δεν το διαγράφεις και από την καρδιά σου. Μη γελιόμαστε, ούτε αρχή διαγραφής δεν είναι. Αν θα διέγραφε το μυαλό και η καρδιά με την ευκολία ενός κλικ ή με την βιαιότητα σκισίματος μιας σελίδας, θα ήμασταν μηχανές και όχι άνθρωποι. Mε τον ίδιο τρόπο όλοι θέλουμε στην ζωή μας να νιώθουμε κάποιον κοντά μας.

Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια, ας την δεχτούμε ως αυτό που είναι- Ανθρώπινη.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Τρεις παρά τα ξημερώματα. Αντίδραση σε χρόνο μηδέν. Αν και κυριαρχεί κούραση, τα αντανακλαστικά λειτουργούν πλήρως στην ανάγκη. Στο άλλο άκρο της γραμμής, η μικρή.

Ακούει το κλάμα της στο ακουστικό, ανάβει τσιγάρο. Την ηρεμεί για να κοιμηθεί. Πρέπει να κοιμηθεί η μικρή. Είναι ήδη εξαντλημένη από το κλάμα. Την ακούει και την επόμενη μέρα να του λέει:”Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.”

Την μαζεύει όπως μαζεύουν τα παιδάκια από τους παιδικούς σταθμούς και τα σχόλια. Την πήρε αγκαλιά, φροντίζει να φάει κατιτίς γιατί πάλι είχε μείνει με δυο καφέδες όλη μέρα. Βλέπει το βλέμμα της να χάνεται και να δακρύζει. Την βλέπει πως τρέμει και πως δεν είναι καλά.

Δεν την αφήνει. Τελικά κοιμάται αλλά νιώθει την ανησυχία της την νύχτα. Την κρατά για να χαλαρώσει και να μη φοβάται, να νιώσει μια ανθρώπινη παρουσία, την παρουσία του κοντά της.

Delay is the antidote for anger.
15, 17, 23, 27, 28, 38