Εσύ και εγώ, άνθρωποι

Δεν επιτρέπεται το συναίσθημα γιατί δείχνει αδυναμία. Τι λέει ρε φίλε. Καλώς, δεν θα δείξω ευαισθησίες γιατί η αδυναμία είναι ντεμοντέ. Οι άνδρες είναι εγωιστικά γουρούνια, σκέφτονται με το κάτω κεφάλι αντί με το πάνω κτλ. Οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν, αρνούνται να είναι γυναίκες, κυνηγάνε τους τύπους με τα λεφτά. Καλό θα ήταν να βάλετε στο μυαλό σας, κοριτσάκια και αγοράκια, ότι το να κάνεις την ζωή πατίνι σε κάποιον, που υποτίθεται σε ενδιαφέρει γι αυτό που είναι δεν θα σε φέρει πιο κοντά του ή της. Το να κρύβεσαι μονίμως πίσω από το δάχτυλο σου είναι ανώριμο και τελικά, έτσι χάνεις παρά να κερδίζεις. Δεν είναι άσχημο να δεχτείς τον άλλον όπως είναι γι’ αυτό που είναι.
Αν θέλεις να τον αλλάξεις, καλύτερα να κάνεις μια εσωτερική ανασκόπηση. Εσύ θέλεις να σε δέχονται όπως είσαι ή θέλεις να σε αλλάξουν και να σου επιβάλλουν έναν άλλον εαυτό; Αναμφίβολα, αλλάζουμε όλοι με τον χρόνο, ωριμάζουμε. Αυτό όμως, είναι καθαρά δική μας προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν έχει το δικαιώμα, όσο και να μας αγαπάει και όσο και να τον αγαπάμε, να επιχειρήσει να μας κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Όχι, δεν με έπιασαν τα φιλοσοφικά μου. Απλά το θεωρώ χαζό, για να μη πω ηλίθιο, ότι κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να πλάθουν τους ανθρώπους κατά τη βούληση τους. Αν δεν σου κάνει ο άλλος, ας’ τον στην ησυχία του. Θα μείνεις μόνος ή μόνη; Μήπως να αλλάξεις εσύ πρώτα; Λέω τώρα.

Σταμάτα να βλέπεις μονίμως το αρνητικό στους ανθρώπους, γιατί και αυτοί με την σειρά τους θα πρώτα θα βλέπουν ο, τι αρνητικό σε σένα.

Εχθές ήταν τα γενέθλια μου. Δεν το γράφω για να λάβω ευχές. Το 2008 ήταν μια πολύ δύσκολη χρόνια. Άλλαξα πολλά πράγματα. Κάποιοι πιστέψανε φέτος ότι έχουν το δικαίωμα να με διαμορφώσουν. Τους αφήνω να το πιστέψουν. Αυτοί οι κάποιοι δεν δέχονται αντίρρηση, σε διακόπτουν και όταν δεν μπορούν να επιβάλλουν το δικό τους μπορείς να διακρίνεις μια δυσαρέσκεια. Το θέμα δεν είναι να επιβάλλεσαι, αλλά να μοιράζεσαι.

Μη με ρωτάτε γιατί τους συναναστρέφομαι. Έχουν και καλά στοιχεία, και έχω αυτή την αδυναμία που λέγαμε που νιώθω τους ανθρώπους. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Δηλώνω ότι είμαι επικίνδυνη όταν δεν μιλάω. Δολοφονική σιωπή,  όπως την λένε οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι. Καλόπιστο θύμα με έχουν πει συχνά κάποιοι. You should read between the lines, guys.
Και τώρα στις καλές ψυχές μου

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=-htTQ-X2uxs]

Δεν θα μιλήσω γι’ αυτές. Τους αρέσει να είναι incognito. Είναι πανταχού παρόν. Υπέροχα πλάσματα όλοι τους. Σκορπισμένοι σε Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση.

Ένα γλυκό κομμάτι της ζωής

Κάπου βορειοδυτικά της Αθήνας, σ’ ένα από τα πιο ονειρεμένα μέρη την εποχή τον Χριστουγέννων, στη Βιέννη. Έξω μια χιονοθύελλα και βαθμοί κάτω από το μηδέν. Ένα παλιό παιδικό δωμάτιο. Φιλοξενούσε για πολλά χρόνια όνειρα, σκέψεις, μυστικά. Το 2004 μετράει τις πρώτες μέρες του. Μια φοιτήτρια μετράει τις μέρες μέχρι την αναχώρηση της για Αθήνα. Τελευταίες μέρες διακοπών και η χειμερινή εξεταστική να πλησιάζει. Μυαλό για διάβασμα υπάρχει, έλλειπε η διάθεση για μελέτη εκείνο το βράδυ. Διάθεση για κουβέντα και ενημέρωση υπήρχε. Περισσότερο για κουβέντα για να είμαστε ειλικρινής.

Το 2004, η ηρωίδα μας είναι ιδεολόγος και ρεαλίστρια μαζί. Ρομαντική μέχρι τελικής πτώσεως. Ένα άγριο- κόριτσο, ανδράκι με ένα σπαστικό τσαμπουκά, αλλά ψυχούλα. Όσο δυνατή είναι με την πρώτη μάτια τόσο δυνατά χτυπάει και η καρδιά της για τους ανθρώπους που αγαπάει. Πάντα μαχητής. Αφοσιωμένοι σε ότι κάνει και πιστεύει.. Ανήσυχο πνεύμα.

Κάθεται λοιπόν στον υπολογιστή της να περάσει η ώρα χαζεύοντας στο διαδίκτυο. Ανοίγει το ICQ ( ήταν τότε πολύ της μόδας, να τσατάρεις στο ICQ), κάνει ένα search για νέο θύμα επικοινωνίας
Να μάθει και τίποτα καινούργιο, έναν νέο άνθρωπο. Θύμα βρέθηκε με επιτυχία. Την αλλάζει χωρίς την θέληση του. Επηρεάζει την πορεία της χωρίς να το ξέρει. Το μόνο που γνωρίζει είναι ,ότι του ζητά την συμβουλή του κάποιες φορές. Τον σέβεται, τον θαυμάζει, χαίρεται όταν είναι καλά, ανησυχεί όταν δεν είναι. Γι’ αυτόν είναι πάντα «η μικρή». Περίεργη σχέση.

Μια μέρα πριν την αναχώρηση της για Αθήνα. Δεν της αρέσει η ιδέα ότι δεν την περιμένει κάποιος εκεί. Βέβαια, αυτή την φορά την περίμενε κάποιος στο αεροδρόμιο χωρίς να την έχει δει ποτέ του, χωρίς να έχει ακούσει ποτέ την φωνή της, γνωρίζοντας μόνο τις γραμμές διάλογου που του φανέρωνε η οθόνη του υπολογιστή του. Λίγα χρόνια αργότερα μια διαφημιστική καμπανιά για την σοκολάτα Lacta θύμιζε πολύ το σκηνικό στο αεροδρόμιο τότε.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BNFjQbTLSqs]

Η διαφορά είναι ότι η σκηνή μας δεν ήταν ρομαντικής φύση. Στην πορεία η ιστορία μας συνοδεύτηκε όμως με Lacta αλλά και Μαυροδάφνη και pop corn. Μια από αυτές τις στιγμές που αδυνατείς να τις περιγράψεις γιατί σου λείπουν οι λέξεις, απλά τις ζεις.

Σάντα Ειρήνη

…Σηκώθηκε αέρας, τα φωτα ανάψανε, σφύριξε το πλοίο, η νύχτα έρχεται. Σε δάση από αιώνες, μονάχη ταξιδεύεις, το άγριο φως λατρεύεις σε δωμάτια λευκά…

( Σαντορίνη, Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας)

Στα αυτιά φίλων και γνωστών ακουγόταν περίεργο ότι θα πήγαινα μόνη μου διακοπές στη Σαντορίνη. Και όμως, οι μοναχικοί επισκέπτες του νησιού είναι μεν σπάνιο αλλά όχι ανύπαρκτο φαινόμενο. H απορία των φίλων ήταν ως προς τι θα κάνει μια εργένισσα χωρίς παρέα σε ένα μέρος που φημίζεται για τις ρομαντικές στιγμές που προσφέρει. Την απάντηση σε αυτό την «έκλεψα» από ένα φίλο: «Τις πιο ρομαντικές στιγμές της ζωής σου είναι καλό να τις ζεις μόνος σου.». Φαίνεται αρκετά εγωιστικό. Κάποια πράγματα όμως τα φυλάμε για μας. Είναι τόσο προσωπικά που πρέπει να τα μοιραστείς πρώτα με τον εαυτό σου για να μπορέσεις να τα μοιραστείς με κάποιον άλλον. Εξάλλου πάντα μπορείς να κάνεις νέες γνωριμίες και φίλους.

Για ποιο πράγμα να πρωτομιλήσω; Για τα γραφικά Φηρά, με τα σοκάκια και σκαλάκια τους,

για το ηφαίστειο

ή για το μαγικό ηλιοβασίλεμα στην Οία;

Θα μπορούσα να μιλήσω για την Κατερίνα, τον Ορλάντο και τον Λευτέρη που σε καλωσορίζουν στο δρόμο προς το Παλαιό Λιμάνι για μια στάση στο Volcano. Εκεί μπορείς να ακούσεις ενδιαφέρουσες φιλοσοφίες της Κατερίνας για την ζωή, αλλά και συζητήσεις της παρέας για την πίστη και τον άνθρωπο γενικά. Περπατώντας προς τον Μητροπολιτικό Ναό των Φηρών συναντάς στο δεξί σου χέρι μια σκάλα, ανεβαίνοντας την, βρίσκεσαι στην βεράντα του Cafe del Mar e Sol. Μέρα- νύχτα φροντίζουν ο Ντάριος, η Λένα, η Φαίη και τα υπόλοιπα παιδία του μαγαζιού τους επισκέπτες του νησιού με την υπόκρουση lounge μουσικής.

Στο πλοίο για την επιστροφή, χάζευα από το παράθυρο τη Σαντορίνη. Ταξίδευα όλη την νύχτα με το F/B Preveli. Κουραστικό μεν αλλά όμορφο. Από το τζάμι έβλεπα τα φώτα από Ίο, Νάξο, Σύρο, Πάρο και τελικά του Πειραιά.