Το βίντεο το βρήκα στους Μαμά…δες Μπαμπά…δες και το είδα παρέα με την δική μου Μαμά στα 5 λεπτά διάλειμμα από δουλειά που απαιτεί συγκέντρωση.
Έτσι για να δείξουμε πως δεν έχουμε ξεχάσει τους γονείς μας όσο ανεξάρτητες ζωές ζούμε σαν μεγάλα πλέον παιδιά και να τους θυμίσουμε πως μας χαίρονται πιο πολύ και πιο ουσιαστικά όταν ζούμε τις ζωές μας συνειδητά.
Mια απότομη κίνηση. Xάνεις στους ανθρώπους που τους νοιάζεσαι και σε αγαπούν. Χάνεις έδαφος κάθε μέρα. Φοβάσαι να νιώσεις και γίνεσαι από τρυφερός αστείος. Δεν ακούς. Κρίμα γιατί τόσα έχει να γευτείς και τα ονειρεύεσαι.
Κλείσε τα αυτιά σου. Εύκολο είναι. Kλείσε και τα μάτια σου και την καρδιά σου. Σήκωσε τον τοίχο. Μη σε αγγίζει κανείς. Κανένα αίσθημα ή συναίσθημα.
Σας χωρίζει μια απόσταση σε χιλιόμετρα όχι όμως σε επίπεδο καρδιάς. Ο νους σου εκεί, αλλά βρες τρόπο να ξεχάσεις.
Κοιτάς τα άστρα και σκέφτεσαι τι να κάνει άραγε. Σε ξυπνά τρυφερά ο ήλιος το πρωί και νομίζεις πως είναι ο άνθρωπος σου. Τρομάζεις που όταν τον ψάχνεις δίπλα σου δεν τον βρίσκεις.
Όνειρο ήταν. Δεν έχει φύγει. Είναι δίπλα σου.
Ήταν ένα κοριτσόπουλο, αγρίμι. Τα μάτια της έλαμπαν από πάθος για ζωή.
Εκείνος πατρική, αδερφική μορφή. Τα πάντα και τίποτα.
Έλεγαν ότι αν βρεθούν μέχρι τα 28 της χωρίς σύντροφο, θα έκαναν εκείνο τον λευκό γάμο που εκείνη περιέγραφε μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Το αγρίμι όμως, από κοριτσούδι έγινε γυναίκα. Με τα θέλω και δε-θέλω της, με στόχους και επιθυμίες.
Εκείνος δεν το κατάλαβε ποτέ και άφηνε σε όλα αυτά ένα κενό. Έδινε τα ελάχιστα για να μη του πάρει τα πάντα.
Μόνο που κάποια στιγμή ήρθε κάποιος άλλος στην ζωή της. Γέμισε το κενό που είχε χωρίς να το ζητήσει. Την συμπλήρωνε.
Η ιδέα του λευκού γάμου έγινε διάφανος μέχρι που έγινε άνεμος.
Στην ζωή της η αγάπη πήρε θέση, υπόσταση και ουσία.
Εκείνος που δεν έδινε ποτέ γιατί είχε για δεδομένη την αγάπη της, την έχασε χωρίς να το καταλάβει και ίσως και δεν καταλάβει ποτέ. Ίσως δεν χρειάζεται να καταλάβει ποτέ.
Αρκεί που κατάλαβε, ένιωσε εκείνη. Άνθίζει όπως τα λουλούδια την άνοιξη.
**Picture by OliBac on Flickr
Ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα. Ας λέμε όπως τα άλλα. Κάπου σε ένα συνοικιακό μαγαζάκι στην σεπτεμβροκαλοκαιρινή Αθήνα. Έχουν πέσει οι υψηλές θερμοκρασίες και το αεράκι που φυσά απαιτεί ένα ζακετάκι.
Πάνω από σαγκρία, μπίρες και σόδα και κάποια τσιγάρα, ένα προσωπάκι λάμπει όπως τα παιδάκια όταν βλέπουν ένα νέο παιχνίδι. Τι το προκάλεσε;
«Θες να’ αρθεις μαζί μας U2;»
Μικρή παρένθεση για την κριτική στάση:
Οι U2 σίγουρα δεν είναι οι μοναδικοί καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο πολιτικής έκφρασης, κάποιους συμβιβασμούς. Η μουσική έκφραση όπως οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση δεν γνωρίζει όρια, εκφράζεται απαλλαγμένη από στερεότυπα και καταπολεμά τα όποια όρια που της θέτουμε.
Όλα αυτά δεν ήθελα να τα σκεφτώ χθες στην συναυλία που μου χάρισε όμορφες στιγμές γιατί απλά τα σκέφτομαι κάθε μέρα και που και που νιώθω την ανάγκη να ξεφεύγω από όλα αυτά, να τα δω με διαφορετικό μάτι. Οι καλλιτέχνες δεν είναι πολιτικοί, άσχετα αν μπορεί να έχουν πολιτικό λόγο ή γίνονται στην πορεία πολιτικοί.
Κλείνει η παρένθεση.
«Τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ. Οι Έλληνες κάνουν σπουδαία την Ελλάδα. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές», είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ και ένα στάδιο γέμισε με μια θετική αύρα, ελπίδα και μια ζεστασιά.
Δεν το πίστευα ότι ήμουν εκεί μέχρι που έτρεχαν δάκρυα ακούγοντας μια αγαπημένη μελωδία και με πήραν αγκαλιά. Κάπου εμφανίστηκε στην γιγαντοοθόνη «Το τραγούδι σε κάνει να κλαις»
«Για σένα το λέει», μου λένε φωτεινά μάτια και ζεστά χαμόγελα δίπλα μου και χαμογέλασα.
Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ την κοριτσοπαρέα και τους κλείνω μάτι. 😉
Δείτε λίγα στιγμιότυπα από το χθεσινό θέαμα εδώ και ένα τραγούδι που λέει πολλά στο Τρίτο Μάτι.
Στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα. Πίσω από τα υπονοούμενα και μη διαφαίνονται και τα ευκόλως νοούμενα και μη. Δήλωση, ένα όμορφο και ζεστό βράδυ Κυριακής σε κάποιο φαϊσμποουκικό τοίχο (δεν λέμε σε ποιόν τοίχο) προκάλεσε έντονο φιλικό δούλεμα.
«Being in love is awesome, love is more than awesome.»
-Έχω να ακούσω νέα λέει απ΄αύριο; 😛
~ Έτσι σου’ παν; Αν σου’ παν κάτ΄ξέρανε. 😉
Τστστς, ένα στάτους με γλυκιά γεύση να ανεβάζει κανείς αμέσως υποψίες.
– Χαχαχα, οκ, πέφτει interrogation αύριο όταν προκάμω!
~ Ωχ, κατάλαβα, έχει την λάμπα της γκεστάπο αύριο…
– Ναι, ναι, θα της πετάξω και ένα γυάλισμα, για extra effectiveness 😛
~ Και την σκληρή καρέκλα φαντάζομαι…
– Tην ξύλινη με το πλαστικό κάλυμα το περδικαλί του εξήντα 😛
Ερώτηση πριν και μετά τις ανακρίσεις με άγνωστο ακόμα ερευνητικό αποτέλεσμα για τον ανακριτή: Όταν αποκαλείς το σπίτι του/ της, «δικό σας» και αυτό είναι φυσιολογικό και στους δυο σας, τι τρέχει;
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς σκεμμένη. 🙂
Αγέρα κάμω την αγάπη μου,
Σε σένανε να φτάσει,
Να σου απαλύνει την ψυχή,
Γαλήνη να σε χορτάσει.
P.S. I’ ll stand by you!
Καιρός να σε αποχαιρετίσω λοιπόν. Αρνήθηκα να το πιστέψω και ας το ήξερα ότι θα πρέπει να το αφήσω να συμβεί. Ένας κύκλος κλείνει, ένας νέος αρχίζει. το ήξερα πως θα έρθει η μέρα που θα είσαι μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Ακόμα πιο θολές οι αναμνήσεις μας.
Πόσο διαφορετικά ίδιοι είμαστε εν τέλει. Δυο καθρέπτες αντανάκλασης. Πόσο λυπάμαι και πόσο θυμώνω για το πως γκρεμίσαμε όσα χτίζαμε μεταξύ μας. Σαν παλάτια στην άμμο που τα σιγό-αγκαλιάζουν τα κύματα. Ενώ η αγάπη που ένιωθα και νιώθω για σένα δυνατή σαν βράχος. Θα μείνει όμως μακριά. Διαφορετικά θα έσβηνε σαν σπίρτο με δυο τρεις γρήγορες κινήσεις.
Δεν πονάω πλέον. Σαν να πάγωσε κάτι μέσα μου. Σαν να λυτρώθηκε η ψυχή μου. Τέλος οι ατέλειωτοι τσακωμοί, οι φωνές, τα αμέτρητα Όχι και δύσκολα Ναι μας. Σωπαίνω.
Πλησιάζουν μέρες χαράς για σένα. Δεν θα σου ευχηθώ ούτε με μηνύματα ούτε τηλεφωνικά. Άλλωστε τους ανθρώπους που αγαπάς δεν τους θυμάσαι μόνο εκείνες τις μέρες αλλά πάντως καιρού. Θα σου ευχηθώ όμως με την σκέψη μου από καρδιάς.
Κράτα τον εαυτό σου αισιόδοξο και με αυτή την καλοσύνη και ζεστασιά που τόσο λάτρεψα.
Από καρδιάς: Να΄ σαι καλά και θα είσαι καλά! Καλό ταξίδι ζωής να΄χείς με καλούς ανέμους στα πανιά σου και οι ηλιαχτίδες του ήλιου να σου χαϊδεύουν το πρόσωπο με την ίδια καλοσύνη που έβλεπα στα μάτια σου όταν χανόμουν σε αυτά.
Mετά από δύσκολη περίοδο στην ζωή της, γυρνά και του λέει:
– Έξι μήνες πέρασαν. Δεν ήταν εύκολο, ειδικά με ένα δεσμό που περισσότερο μπέρδεμα παρά ηρεμία έφερε. Το έχω πει: «Όταν ο άνδρας δεν μιλεί και δεν γαμεί,κάτι λάθος κάνει, μάναρι μου. Όταν ο άνδρας δεν καμαρώνει, επίσης κάτι είναι στραβά. Άλλαξα. Έχω δρόμο ακόμα. ΟΚ, δεν χαλάρωσα ακόμα εντελώς αλλά κάλα πάμε. 🙂 Γαμάτο πιπίνι, είναι να μην το λατρέψεις; :Ρ»
+ Η αντίδραση του: Γέλιο έχεις ρε! Keep walking!
Αυτοί οι δυο έχουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας χρόνια τώρα.
– Την βλέπω την δουλειά, θα γεράσουμε παρέα. Ελπίζω απλά να ξέρεις κάνα τάβλι, κάνα σκάκι και να ξέρεις να φτιάχνεις κανά τσαγάκι.
Αντίδραση του είναι ένα ζεστό χαμόγελο.
– Εκτιμώ πολύ ότι είσαι δίπλα μου. 🙂
Εκείνος: ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ both ways.
Είναι η πρώτη φορά που του απαντά με σιωπή. Βασικά δεν συνηθίζει να εκφράζεται με μεγάλες κουβέντες αλλά την αφήνει άφωνη με πράξεις. Μετρημένες αλλά πάντα την σωστή στιγμή.
In the end it always was, is and always will be what it is. Kismet.
Ένας καλλιτέχνης, ένα ελεύθερο πνεύμα και μια νεράιδα. Δέσανε ένα καλοκαίρι δημιουργώντας όμορφα πράγματα. Έγιναν φίλοι αχώριστοι. Δουλέψαμε μαζί, Ψωμί και αλάτι. Δυσκολίες, χαρές, λύπες, βάριο ψυχής και χαμόγελα.
Ένας για όλους και όλοι για έναν.
Μπορείς να τους αναγνωρίσεις από τα βραχιόλια τους, από την λάμψη στα μάτια τους (ξέρεις εκείνες τις αστραπές που δείχνουν πάθος και καλή καρδιά).
Ο Λ., ο Κ. και η Κωνσταντίνα (η τρελή τύπισσα που σου βαράει αυτή την στιγμή μέσα στην νύχτα τα πλήκτρα γιατί μόλις τελείωσε δουλειά) . Oι τρεις φίλοι που έκαναν φέτος την υπέρβαση σε προσπάθεια για ένα καλύτερο παρόν. Τι υπέρβαση το ξέρουν οι τρεις τους και όσοι τους αγαπούν πέρα από τα λαπτόπια, κινητά και κοινωνικό-επαγγελματισμούς με καφέ και τσιγάρο ή μπύρες στο χέρι.
Είναι αργά το απόγευμα. Είχε να την ακούσει μέρες και να την δει ακόμα περισσότερες. Ακούει να ξεσπά σε κλάματα στο τηλέφωνο. Δεν αντέχει να την ακούει έτσι. Το κοριτσάκι του.
Το μόνο που εκείνη ήθελε ήταν λίγο ηρεμία και μια η βόλτα στην θάλασσα. Άντε και μια αγκαλιά. Εκείνη που δεν ζητούσε ποτέ τίποτα. Πόσο δύσκολο της ήταν να ζητήσει βοήθεια και ακόμα πιο δύσκολο να την δεχτεί. Ζει την μικρή της κόλαση. Κάθε μέρα. Προσπαθεί να δραπετεύσει στον μικρό της παράδεισο και τα καταφέρνει. Τα ρισκάρει όλα για όλα.
Εκείνος, που πότε δεν έκανε το βήμα να γίνει κάτι παραπάνω στην ζωή της γιατί δεν ήταν βέβαιος για αυτό, μπαίνει στο αμάξι και πάει να την βρει να πάνε να δει την θάλασσα, να την πάρει μια αγκαλιά και ας είναι φοβερά αντιδραστικό πλάσμα. He likes her anyway.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς με δυστυχία αντί να ζήσεις την ευτυχία και αυτή κρύβεται μέσα μας, αρκεί να θυμηθούμε το που.
Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι.