Κάποιος σοφός είπε πως, η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά. Πως την κάνει άραγε;
Σκηνικό: Πάτησα στην βιασύνη μου τον κωδικό της κάρτας μου λάθος στο μηχάνημα ανάληψης σε κάποια στοά του κέντρου. Μου κράτησε την κάρτα. Συμβαίνει. Έτσι και αλλιώς είχα δουλειά στην τράπεζα όποτε μπαίνω στο κατάστημα εντός της στοάς. Ρωτάω για βοήθεια. Φωνάζουν τον υπεύθυνο, ο οποίος έρχεται με την κάρτα. Πηγαίνουμε μαζί στην υπεύθυνη για θέματα καρτών (ας την ονομάσουμε έτσι. Μου ζητά ταυτότητα, βγάζω το διαβατήριο. Το κοιτάει από εδώ, το κοιτάει από εκεί, το στρέφει, το ανοίγει, το κλείνει. Προσπαθώ να καταλάβω τι ψάχνει η σοβαρή κυρία ή μάλλον δεν θέλω να καταλάβω τι είναι αυτό που αναρωτιέται και ψάχνει.
Διακριτικά βγάζω την άδεια διαμονής και της λέω με απαλή φωνή και το πιο ευγενικό χαμόγελο μου: «Αν χρειάζεται, μπορώ να σας δώσω και την άδεια διαμονής.»
Την αρπάζει βιάστηκα και συνεχίζει ψάξιμο, εναλλάξ πλέον διαβατήριο και άδεια διαμονής. Ευτυχώς δεν είχε σειρά. Το δείχνει στον προϊστάμενο. Τις δείχνει να περάσει τα στοιχεία. Φεύγει ο προϊστάμενος. Συνεχίζει η κυρία το ψάξιμο.
Με κοιτάει για μια στιγμή και λέει: «Δεν μπορώ να βρω πουθενά την χώρα προέλευσης.»
Απαντάω με σταθερή φωνή σε ευγενικό ύφος, κοιτώντας την στα μάτια: «Aυστρία, Austria.»
Κλείνει η κυρία διαβατήριο και άδεια διαμονής και μου τα επιστρέφει.
Τελειώνω με τις δουλειές μου στο ταμείο, ανοίγω την πόρτα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένα σφίξιμο στην καρδία και σαν να δάκρυσαν τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και περπατάω την Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα, παίρνω την Έρμου προς Θησείο, κοιτάω την Ακρόπολη, ανάσα.
Σκέφτομαι: «Δεν βαριέσαι. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δέξου το όπως είναι.»
Ανάσα. Φτάνω Θησείο, παίρνω τον πεζόδρομο προς Γκάζι. Κοιτάζω ξανά προς Ακρόπολη, περνάω από τον Κεραμεικό.
«Tι στενοχωριέσαι, δεν έχει νόημα. Ίσως.» λέει μια φωνή μέσα μου.
Ξέρω πως δίνω μεγάλη σημασία σε μια τέτοια, ασήμαντη σε πολλούς λεπτομέρεια. Αλλά με πειράζει αυτή η λεπτομέρεια, με πονάει. Ίσως επειδή όλους μας πειράζει να νιώθουμε ξένοι στο σπίτι μας. Όλα στο μυαλό μας είναι, αλλά όπως και να το κάνουμε όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Αυτό το κάπου το κάνουν οι άνθρωποι.
Ξέρεις πόσο χρόνο παίρνει να περπατάς την Κηφισίας από την Κηφισιά μέχρι το Ψυχικό με τα πόδια; Εγώ δεν το ξέρω αλλά ξέρω ότι την έκανα συχνά αυτή την απόσταση για να ηρεμήσουν τα νεύρα μου. Πέρασα ένα χειμώνα περπατώντας αυτή την απόσταση. Είπα να αλλάξω δρόμο την άνοιξη.
Ταλαιπωρούμαι απίστευτα με το ελληνικό δημόσιο το οποίο δεν παίζεται. Δεν θέλω καν να το σχολιάσω πλέον. Θα μου χαλάσει όλη την καλή διάθεση και την θετική σκέψη.
Ούτε θέλω να σκεφτώ, ότι θα δω το Τμήμα Αλλοδαπών ξανά φέτος…Επειδή η άδεια διαμονής θέλει αλλαγή μια που είμαι πλέον ελεύθερος επαγγελματίας. Άντε πάλι τρεις φορές στο Αλλοδαπών. Μια για να πάρω οδηγίες σε χαρτί τυπωμένες γιατί δεν εμπιστευόμαστε το τι λέγεται μόνο προφορικά (το πήρα το μάθημα μου από την προηγούμενη φορά 1,2, 3 ). Μια δεύτερη για την κατάθεση έγγραφων και μια τρίτη για να πάρω το έγγραφο.
Άλλη δουλειά δεν έχω ρε φίλε από ότι να το ζήσω ξανά αυτό. Give me a break!
Αλλά είπαμε να δείξουμε κατανόηση για μια δημόσια διοίκηση που μόνο από διοίκηση και οργάνωση δεν ξέρει. Να την δείξω την κατανόηση, αλλά για μένα ποιος θα έχει κατανόηση που ταλαιπωρούμαι άδικα και ξοδεύω πολύτιμο χρόνο για να ικανοποιήσω γραφειοκρατικά γούστα αντί να προσφέρω με παραγωγή έργου;
Σε μια μικρή χώρα, κάπου στον Νότο της Ευρώπης. Μια χώρα που για την οικονομική κατάσταση της μιλούν πρωτοσέλιδα σε πολλές γλώσσες, μια χώρα στην όποια το πολιτικό ρεπορτάζ έχει βρει σχεδόν πλήρη αντικατάσταση από το οικονομικό. Για τον λαό εκείνης της χώρας, κάποια στερεότυπα λένε πως πίνει καφέ σε μικρό φλιτζάνι με μεγάλο ποτήρια νερό ή σε νεροπότηρο αν τον κάνουν να αφρίζει ευχάριστα. Λένε επίσης, πως δεν κατάφερε να λειτουργήσει την οικονομία και τον κρατικό μηχανισμό του. Κάπως έτσι, με στερεότυπα και μη, ερχόμαστε στο θέμα μας.
Θέμα πρώτο ( και ίσως το ενδιαφέρον).
Στην σειρά μπροστά μου στο αστυνομικό τμήμα, ένας Γερμανός προσπαθεί να συνεννοηθεί στα Αγγλικά με τον εν λόγω υπάλληλο για την άδεια διαμονής. Του ανοίγουν συζήτηση για το πολυσυζητημένο εξώφυλλο του Focus. Ο ίδιος λέει, ότι ένα εξώφυλλο δεν εκπροσωπεί και την άποψη του ενός λαού για έναν άλλον, και εν πας περίπτωση το τι γράφει ένας δημοσιογράφος, όσο σοβαρός και να είναι δεν σημαίνει ότι είναι και η κυρίαρχη άποψη. Δεν είχε και άδικο με όσα έλεγε. Για την εν λόγω άδεια διαμονής του όμως, δεν έλαβε τις σωστές πληροφορίες. Τώρα από δικό του λάθος, από λάθος της πηγής, όποια και να είναι αυτή. Ο υπάλληλος μετά το χαριτωμένο του ύφος για το εξώφυλλο Focus, αλλάζει διάθεση. Προσπαθεί (δεν αμφισβητώ την προσπάθεια του) να εξηγήσει στον Γερμανό το τι χαρτιά θα πρέπει να προσκομίσει τελικά. Σε Αγγλικά που ο Θεός να τα κάνει Αγγλικά, με καταλαβαίνετε.
Θέλω να βοηθήσω και ρωτάω:«Με συγχωρείτε, κύριε, μου επιτρέπετε να βοηθήσω στην μετάφραση στα Γερμανικά;»
Ο υπάλληλος με αυστηρό ύφος αστυνομικού τεταρτοκλασσάτου νεοελληνικού σίριαλ με μια μείξη τσιρίχτρας Ελληνικού κινηματογράφου άπαντα: «’Οχι, κυρία, δεν χρειάζεται.»
Ο Γερμανός μου χαμογελά και με ρωτάει στα Γερμανικά:«Μιλάτε Γερμανικά;» «Είμαι Βιεννέζα.» «Μια από τα ίδια.» μου λέει, εννοώντας την καταγωγή του από μια γερμανόφωνη χώρα.
Χαιρετά σε άπταιστα ελληνικά τον υπάλληλο και φεύγει.
Αυτό που δεν κατάλαβε ούτε για μια στιγμή ο καλός αυτός υπάλληλος που όταν θέλει είναι ευγενέστατος, είναι πως ο Γερμανός κατανοούσε πλήρως Ελληνικά. Απλά για δική του ηρεμία επέλεξε να μην μιλήσει στην γλώσσα του υπάλληλου.
Σημείωση: Οι υπάλληλοι που υπηρετούν σε υπηρεσίες που έρχονται σε επαφή με υπηκόους άλλων χωρών, πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον καλά αγγλικά, αν όχι και μια δεύτερη ξένη γλώσσα. Εναλλακτικά, θα πρέπει να υπάρχει ένας οδηγός για κάποιες διαδικασίες έστω στα αγγλικά διαθέσιμος σε αυτές τις υπηρεσίες αλλά και διαδικτυακά. Τα μαθήματα ψυχολογίας και κοινωνιολογίας δεν θα έβλαπτάν νομίζω.
Η άδεια διαμονής μου λήγει στις 24.2.2010. Όπως είναι λογικό θέλω να την ανανεώσω, όχι πλέον για τις σπουδές μου αλλά ως εργαζόμενος πολίτης της ΕΕ που διαμένει στην Ελλάδα. Προσκόμησα ΦΕΚ της εταιρίας βεβαίωση πρόσληψης, βεβαίωση από την διεύθυνση προσωπικού ότι εργάζομαι στην εν λόγω εταιρία, την άδεια διαμονής, διαβατήριο. Ότι μου ζητήθηκε δηλαδή.
Ο υπάλληλος του Αστυνομικού Τμήματος Αλλοδαπών Δυτικής Αττικής επιμένει να προσκομίσω πληρεξούσιο από το ΔΣ της εταιρίας που θα πιστοποιεί ότι η Διευθύντρια Προσωπικού έχει το δικαίωμα προσλήψεων. Δεν είναι εύκολη διαδικασία το να ζητήσω από το Δ.Σ., ή τους νομίμους εκπρόσωπους ενός ομίλου να παραβρεθούν μαζί μου για το γνήσιο υπογραφής σε ΚΕΠ. Ή έχετε δει πολλους προέδρους εταιριών να έχουν τον χρόνο για κάτι τέτοιο;
Είμαι απλώς εργαζόμενη, νομοταγής και ενεργός πολίτης.
Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι για μια απλή κατάθεση εγγράφων πρέπει να γίνουν πολλά τηλέφωνα και να δαπανήθει πολύς χρόνος σε τηλεφωνικές συνδιαλέξεις ώστε να μάθω για τις διαδικασίες ανανέωσης. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για την απαράδεκτη, αγενέστατη συμπεριφορά ανθρώπου που εργάζονται για λογαριασμό του δημοσίου (υπηρετούν δηλαδή την ομαλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού).
Ούτε θέλω να σκεφτώ τι πρέπει να υποστεί ένας πολίτης τρίτης χώρας.
Ντρέπομαι για λογαριασμό σας, κύριοι. Ντρέπομαι που ευθύνεστε για την ταλαιπωρία πολλών συνανθρώπων και συν πολιτών σας. Ντρέπομαι που υπηρετείται σε δημόσιους φορείς, με τον όποιο τρόπο, και δεν κατέχετε ούτε την αξιοπρέπεια να σεβαστείτε το αξίωμα σας.
24.02.2010 λήγει η άδεια διαμονής μου, και θα πρέπει να υποστώ μάλλον και την ερώτηση με ύφος από τον υπάλληλο του Αστυνομικού Τμήματος Αλλοδαπών Δυτικής Αττικής “Γιατί δεν την ανανεώσατε εγκαίρως, κυρία;” Θα το υποστούμε, κύριοι, όπως και όλες τις συνέπειες. Εσείς θα έχετε συνέπειες για την συμπεριφορά σας, για την μη γνώση σας; Πολύ αμφηβάλλω.
Η υπομονή μου με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά θέλω να φωνάξω και δεν το κάνω. Ένα παράδειγμα είναι η έκδοση της άδειας διαμονής. Μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, όπως και η διαπίστωση ότι χρειάζομαι ένα τέτοιο έγγραφο ως πολίτης της ΕΕ στην Ελλάδα. Μην τι άλλο μου προσέφερε ένα εξαιρετικό δείγμα για το εύρος της κοινωνικής παιδείας που παρέχεται στους υπάλληλους δημοσίων υπηρεσιών όπως είναι τα αστυνομικά τμήματα, ειδικά τα τμήματα αλλοδαπών. Μην παρεξηγηθώ, θεωρώ ότι είναι σημαντικό το έργο αυτών των υπηρεσιών για την ομαλή λειτουργιά της πολιτείας αρκεί να εκτελείται με υπευθυνότητα και συνέπεια, και σε αυτά δυστυχώς ή ευτυχώς ανήκει και η εκπαίδευση σε θέματα ψυχολογίας και ανθρωπινής συμπεριφοράς.
Τυχαίνει, άνθρωποι είμαστε ότι χάνονται διαβατήριο και δίπλωμα οδήγησης στον ΗΣΑΠ, στον δρόμο προς το γραφείο. Διαδρομή Αττική- Κηφισιά, λίγο στρίμωγμα, κόσμος, δεν θέλει και πολύ για ικανούς ταχυδακτυλουργούς να δράσουν αποτελεσματικά. (Ρε, φιλαράκο, το πορτοφόλι μπροστά μπροστά δεν σου έκανε; Ήθελες χαρτιά; Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι έκανες με ένα Αυστριακό διαβατήριο που ακυρώθηκε επιτόπου.)
Την επομένη, μοιραζόμαστε με φίλο στις αναγκαίες υπηρεσίες. Αναλαμβάνει εκείνος τράπεζες και εφορία για τα παράβολα όσο είμαι στις φωτογραφίες, φωτοτυπίες και στα τηλέφωνα. Πάμε αστυνομία, πρεσβεία και ΚΕΠ. Στο ΚΕΠ, το ευγενέστατο προσωπικό κάνει μια εύστοχη παρατήρηση: «Ρε Ελληνίδα είναι το κορίτσι. A,ρε Ελλαδάρα τα έκανες μαντάρα. To ταλαιπωρούν το παιδί μας άδικα. Δεν ντρεπόμαστε;» Να ντραπούμε, όχι για μένα, αλλά για την ταλαιπωρία ανθρώπων σε ανάγκη, σε όποια ανάγκη.
Όχι, ότι μου αρέσει η διαδικασία. Όχι, πως δεν με πονά ότι δεν είμαι Ελληνίδα στα χαρτιά. Θα μπορούσα να ξεστομίζω την κριτική μου πιο εύκολα, θα είχα και τυπικά το δικαίωμα να την εκφράσω. Δεν θα μου έλεγαν ότι είμαι Ελληνίδα μόνο όταν με συμφέρει.
Σαν νομοταγής πολίτης γνωρίζω ότι η άδεια διαμονής μου θέλει ανανέωση πλέον. Αυτό που δεν κατανοώ είναι ότι πρέπει να περάσω για μια τυπικά απλή διαδικασία, τρεις εργάσιμες μέρες στο τηλεφωνο για να μάθω ποια είναι τα απαραίτητα δικαιολογητικά και σε ποια υπηρεσία να απευθυνθώ.
Περάσα τηλεφωνικά από ΚΕΠ Αλλοδαπών σε Αστυνομική Διεύθυνση Αλλοδαπών,Τμήμα Αλλοδαπών, ΚΕΠ, Δήμο, Νομαρχία, Αστυνομικό τμήμα περιοχής, ΚΕΠ και ξανά Δήμο. Τα σχετικά site χαοτικά, εν μέρει ανενημέρωτα ή με πληροφορία που διαψεύδει ακόμα και η ίδια δημόσια υπηρεσία στην οποία ανήκει.
ΝΑΙ, οι πολίτες της ΕΕ χρειάζονται άδεια διαμονής στην Ελλάδα. Ας πούμε ότι δέχομαι πως αυτό γίνεται για τυπικούς λόγους. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό , μια που είναι σχετικά απλή διαδικασία, σαν μια απλή κατάθεση εγγράφων με μια αίτηση, πρέπει να γίνεται και από τα ΚΕΠ.
Δεδομένο είναι, πως η δυσλειτουργία του κρατικού οργανισμού ή η λειτουργιά του δημοσίου δεν λύνεται με διαδικτυακές διαβουλεύσεις. Εδώ απαιτείται οργάνωση και το πολιτικό κόστος αυτής. Ένα σύγχρονο αναπτυγμένο δημοκρατικό κράτος αυτό υποτίθεται πως πράττει.
Υ.Γ. Αναζήτησα ένα βράδυ βοήθεια στο Twitter. Σας ευχαριστώ όλους πολύ!
Πραγματικά δεν θέλω να φανταστώ την ταλαιπωρία ενός ανθρώπου σε ανάγκη και χωρίς επαρκή γνώση της Ελληνικής γλώσσας.
Ταξίδι στον χρόνο. Πάμε πίσω στο 2006. Εξεταστική χειμερινού εξαμήνου. Μάθημα:Ιδιοτήτα του Πολίτη και Μετανάστευση. Θυμάμαι ότι ήμουν ασκούμενη στον Συνήγορο του Πολίτη και έφευγα στα καπάκια μετά το μάθημα το πρωί. Το μοναδικό μάθημα που έχω δει τόσα χρόνια και να γεμίζει στις 8 το πρωί μια αίθουσα στο Πάντειο, χωρίς καρέκλες συνήθως όπως και χωρίς θέρμανση. Αλλά σήμερα μιλάμε για την Ελληνική ιθαγένεια.
Πόσες αιτήσεις για την κτήση ιθαγένειας έχουν απορριφθεί, πόσα λεφτά (μιλάμε για πολλά λεφτά, 500 000 δραχμές νομίζω ήταν το 2001), πόσοι πρόσφυγες έχουν μείνει χωρίς την έστω υποτυπώδες ασφάλεια μιας κρατικής ομπρέλας; Αυτό που σε πνίγει όμως ή τουλάχιστον με έπνιγε ήταν το άδικο που συνέβαινε από το κράτος εις βάρος ανθρώπων που αναζήτησαν μια καινούργια αρχή στην Ελλάδα.
Picture by michael e oliver
Κοιτάζω τη μπλε κάρτα μου, φθαρμένη από τα χρόνια και το πέρα δώθε σε τσάντες, τσαντάκια. Θυμάμαι την μέρα που την απέκτησα. Ήθελα να γραφτώ σε βιβλιοθήκη για να δανειστώ βιβλία για μια εργασία για την σχολή. Όταν η υπάλληλος της βιβλιοθήκης είδε το διαβατήριο μου, ζήτησε άδεια παραμονής (λάθος, για πολίτες ΕΕ είναι διαμονής ειδικού τύπου, αλλά μια λεπτομέρεια είναι αυτή). Τότε πάγωσα και ακόμα παγώνω. Δεν θα έπρεπε αφού τέκνο Ελληνίδας είμαι. Τώρα το θέμα γιατί δεν είμαι στα χαρτιά Ελληνίδα αλλά στην καρδιά, ρωτήστε τον κατά τα άλλα πλήρη καταρτισμένο υπάλληλο της Ελληνικής Πρεσβείας της Βιέννης που έκανε την δεκαετία του 1980, όταν στο άρθρο περί Ελληνικής Ιθαγένεια προστέθηκαν οι λέξεις “ή Ελληνίδας” και πλέον είναι έτσι.
Αν παγώνω μια, τότε κάποιος που δεν έχει τα προνόμια μου, πώς νιώθει; Eίναι προνόμιο να έχεις υπηκοότητα, είναι προνόμιο να σε προστατεύει έστω υποθετικά ένα κράτος, μια Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι προνόμιο να έχεις απολαύσει παιδεία όλων τον επιπέδων (άσχετα αν δεν είχε πάντα την ποιότητα που θα θέλαμε, αλλά μαθαίνεις να την αναζητάς σε άτυπες μορφές παιδείας). Όλα αυτά προνόμια και δυστυχώς όχι αυτονόητα δικαιώματα όσο φαίνεται.
Σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, η καθαρίστρια ήταν από την Αλβανία. Φαντάζομαι ότι δεν έχει καταφέρει να πάρει την ελληνική υπηκοότητα ακόμα. Ήμουν τα πρωινά ή πρώτη που ανέβαινε της ξύλινες σκάλες για να ανέβει στο λίγο κρύο γραφείο στο Ψυρρί. Εκείνα τα πρωινά μου διηγούταν την ιστορία της. Πως το παιδί της έχει κλείσει τα 18 και εφόσον δεν δούλευε με ένσημα, αλλά ανασφάλιστη, δεν μπορούσε να ανανεώσει την άδεια παραμονής ή να πάρει υπηκοότητα. Η ίδια και ο άνδρας της, δεν μπορούσαν να βοηθήσουν αφού το παιδί ήταν πλέον ενήλικο.
Ένας φίλος μου πρόσφυγας, πάνω από δέκα χρόνια στην Ελλάδα. Πέρασε από Γολγοθά μέχρι να του αναγνωρίσουν το καθεστώς του πρόσφυγα. Βασανισμένος σωματικά και ψυχικά.
Η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας που έχουν κτίσει παραγωγικά το κέντρο της ζωής τους και το μέλλον τους στην Ελλάδα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, απέναντι σε φαινόμενα ανασφάλιστης ή επισφαλούς απασχόλησης, εκμετάλλευσης, ολιγαρχίας και κρίσης της δημοκρατίας.
Άν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι δηλαδή νοήμονα όντα όλοι ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, το δικαίωμα στη ζωή είναι αυτονόητο για τον καθένα μας, όχι στις διακρίσεις κάθε είδους, όλοι είμαστε το ίδιο καλοί και το ίδιο κακοί, συμφωνώ με το νομοσχέδιο πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον κόσμο δεν ανήκει σε κανέναν μας, ανήκει σε όλους μας, και πρέπει να παραδώσουμε στις επόμενες γενεές όχι μίσος αλλά συμφιλίωση.
Tο νομοσχέδιο «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» προφανώς έχει προκαλέσει σχολιασμό, θετικό και αρνητικό. Δεν σχολιάζω ότι βλέπω στα σχόλια αρκετούς να ζητάνε δημοψήφισμα αλλά να μην γνωρίζουν ότι ιθαγένεια και υπηκοότητα ταυτίζονται επί ουσίας στην Ελλάδα. Το θέμα παιδείας που λέγαμε. Θλίβομαι όταν διαβάζω για φυλές και διάφορα ανατριχιαστικά κάτω από ένα νομοσχέδιο που λίγο περισσότερη δικαιοσύνη σε τούτο εδώ τον τόπο θέλει να φέρει. Λίγο περισσότερο ανθρωπιά που έχει ξεχαστεί σε κάποιο σεντούκι.
Δεν είμαι πολίτης αυτού του κράτους, αλλά της ΕΕ. Με όσα διαβάζω νιώθω πως δεν έχω το δικαίωμα να σχολιάσω ένα νομοσχέδιο. Με πονά η ψυχή μου σε κάθε αδικία που βλέπω. Στα γκέτο, γιατί σαν τέτοια μοιάζουν, στο κέντρο της Αθήνας και των δυτικών προαστίων. Με πιάνει ρίγος όταν βλέπω διάφορους οπαδούς ακροδεξιών ομάδων αν περιφέρονται για ρατσιστική τσάρκα στην πόλη. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα που μου έδειξαν οι παππούδες μου, που πάλεψαν για την ελευθερία της. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα που μου έδειξε η μητέρα μου σε μια άλλη χώρα. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα για την όποια άφησα πολλά για να βρω λιγότερα και να προσφέρω περισσότερα.
Διαβάζω για την καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας και σκέφτομαι την γλώσσα της προϊσταμένης στην τράπεζα σήμερα.
Σκέφτομαι τις ερωτήσεις που έγιναν σε γνωστό μου στην “εξέταση για την κτήση της ιθαγένειας”, θέματα ιστορίας που δεν τα γνωρίζουν τα ελληνόπουλα. Είπαμε το θέμα Ελληνικότητας είναι και θέμα παιδείας. Μα ποιος το είπε αυτό; Ποιος το είπε και μου διαφεύγει;
Στη Αυστρία δίνουν εξετάσεις γλώσσας αλλά λαμβάνουν και τα σωστά μαθήματα για αυτό, δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι ακόμα δωρεάν. Δεν συγκρίνουμε τώρα τα δυο συστήματα, δεν συμφέρει την Ελλάδα να συγκριθεί με μια χώρα που το κοινωνικό κράτος το εννοεί για όλους όπως και το κράτος δικαίου.
Για πολλά σχόλια ντρέπομαι, αλλά όπως είπα, δεν νιώθω ότι έχω το δικαίωμα να εκφραστώ. Ξένη στην χώρα σου είναι κάτι που το συνηθίζεις αλλά το άδικο σε ανθρώπους, που δεν φταίνε αν οι συνθήκες διαβίωσης τους έφεραν εδώ για να αναζητήσουν μια νέα αρχή, είναι κάτι που δεν το συνηθίζεις.
Σε αυτή την χώρα, σε τούτο εδώ τον τόπο, έχει γίνει πολύ άδικο, καιρός είναι να σταματήσει και να ξεκινήσει αυτός ο τόπος να εκτιμά και να σέβεται τους κατοίκους του ανεξαρτήτως καταγωγής, να προσφέρει ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα. Το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας είναι μια καλή αρχή.
Παραθέτω το σχόλιο του Μίλτου Παύλου, Διευθυντή του Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού & της Ξενοφοβίας ΕΝΩΣΗ-ΚΕΜΟ/i-RED, και άνθρωπος που στάθηκε αφορμή να γίνω ασκούμενη στα Γραφεία του Συνήγορου του Πολίτη.
– Η παρούσα ρύθμιση χορήγησης ιθαγένειας αφορά σε παιδιά που γεννήθηκαν και πήγαν σχολείο στην Ελλάδα.
– Δεν πρόκειται για ικανοποίηση αιτημάτων μιας κοινωνικής ομάδας. Η απόδοση ιθαγένειας στους ανθρώπους με αποδεδειγμένα ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα, έχει μέγιστο όφελος πρώτα απ’όλα για το σύνολο των Ελλήνων και κατόπιν για τους πολιτογραφηθέντες.
Η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας που έχουν κτίσει παραγωγικά το κέντρο της ζωής τους και το μέλλον τους στην Ελλάδα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, απέναντι σε φαινόμενα ανασφάλιστης ή επισφαλούς απασχόλησης, εκμετάλλευσης, ολιγαρχίας και κρίσης της δημοκρατίας.
– Η αβάσιμη κινδυνολογία περί αλλοίωσης του έθνους και περί φυλετικής διαφοροποίησης, είναι απαράδεκτη σε μια δημοκρατία και κάποτε ποινικά κολάσιμη. Μπορεί να προκαλέσει μόνο θύματα βίας, δυσανεξίας, χειραγώγησης, απογοήτευσης και ματαίωσης από όλες τις πλευρές. Μέσα στην προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης και όξυνσης μέσα από εμπρηστικές διαστρεβλώσεις, δαιμονοποιήσεις και ρατσιστικής έμπνευσης υστερίες, ακόμα και εκείνοι που τις εκφέρουν έχουν να χάσουν.
Συχνά σε αντίθεση προς τα ίδια τους τα συμφέροντα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Ας μη δικαιωθώ ποτέ για το άδικο που έγινε κάποτε. Μπορούν να ζήσουν οι τόσοι χιλιάδες άνθρωποι που προσφέρουν σε αυτό τον τόπο πιο ανθρώπινα, πιο δίκαια;
Ξημερώματα Σαββάτου, γύρω στις 5 το πρωί. Φθινοπωρινός περίπατος κάτω από την Ακρόπολη με αύρα από σκηνές παλιού κινηματογράφου. Με συνοδεύει φίλος να πάρω ταξί από τις Στήλες του Ολυμπίου Δίος. Ο οδηγός ταξί ξεκινά μια κουβέντα περί εκλογών και την κατευθύνει σιγά σιγά προς το « πρόβλημα » των μεταναστών στην Ελλάδα. Ανάβουν τα εγκεφαλικά λαμπάκια μου, άλλα παραμένω ψύχραιμη- τυπική. Με ύφος μικρού παιδιού τον ρωτάω για λεπτομέρειές για να καταλάβω τι εννοεί. Το ταξίμετρο δεν ήταν αναμένω. Είναι μια λεπτομέρεια μικρή αλλά σημαντική. Φτάνουμε στο στενό μου. Βγάζω ένα δεκάευρω (από το όποιο έπρεπε να πάρω ρέστα, έστω 3 ευρώ). Ο οδηγός το τσεπώνει, δεν μου απάντα στην ερώτηση για το τι οφείλω και συνεχίζει τα παθιασμένα επιχειρήματα περί « πρόβλημα » μεταναστών. Τον κοιτώ στα μάτια. Χαμηλώνει το βλέμμα. Ανοίγω την πόρτα, βγαίνω από το αμάξι και κοπανάω την πόρτα και λέω με σταθερή φωνή:
« Το τι θα ψηφίσετε και το τι υποστηρίζετε ολοφάνερο. Αλλά αυτό δεν θα σας κάνει ούτε Έλληνα με όλη του την σημασία ούτε άνθρωπο. Καληνύχτα σας! »
Ξεκλειδώνω την εξώπορτα, ανεβαίνω σκάλες, ξεκλειδώνω την πόρτα του διαμερίσματος και με τον ήχο της βροχής αρχίζω να σκέφτομαι την συζήτηση και άλλες παρόμοιες αυτών των ημερών.
Θα σας πω τι πιστεύω για το « πρόβλημα » των μεταναστών στην Ελλάδα, όντας ξένη στην χώρα μου, φιλοξενούμενη απλά και από επιλογή. Όπως και από επιλογή θα φύγω να πάω αλλού, όταν τα μικρόψυχα δείγματα νεοελληνικής νοοτροπίας θα με πνίξουν. Προς το παρόν δεν τις αφήωω να δηλητηριάσουν την αγάπη για τον τόπου που ζω, τη διάθεση να συμμετάσχω στην βελτίωση του, να δημιουργώ σε αυτόν, και το κυριότερο, την αγάπη προς ανθρώπους που ζουν μαζί μου σε αυτόν.
Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι οι ανύπαρκτες πολιτικές και κοινωνικές υποδομές. Πρόβλημα είναι το οικονομικό αλισβερίσι στα σύνορα σε ένα κράτος που δαπανά το 30% του προϋπολογισμού για την Εθνική Άμυνα. Μη μου λέτε ότι η Εθνική Άμυνα γίνεται κυρίως για να προστατέψει την Ελλάδα, κράτος- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, από την Τουρκία. Λες και η Τουρκία με σύνορα προς την Μέση Ανατολή δεν έχει άλλα προβλήματα.
Όταν είπα αυτό στη διάρκεια της διαδρομής, ο οδηγός ταξί με κοιτούσε με μεγάλα μάτια και την απορία πως μπορώ να εκφράσω κάτι τέτοιο, διότι σαν “ρε κοπελιά” δεν μου φαίνεται ότι χαμπαριάζει το μυαλουδάκι μου, και ότι δεν είναι ντιπ για ντιπ ακατοίκητο. Continue reading Κάποτε αξίες Ελλήνων
Τον επόμενο μήνα θα ψηφίσει η επιτροπή Πολιτικών Ελευθέριων του Ευρώ-κοινοβουλίου για το θέμα της «Μπλε Κάρτας», που θα αποτελεί το εισιτήριο εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό από τρίτες χώρες.Με αυτό τον τρόπο στοχεύει η ΕΕ να θέσπιση μια ενιαία πολιτική γραμμή για την χορήγηση αδειών εργασίας και να αντιμετωπίσει την έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. Οι χώρες της ΕΕ είναι αποδέκτες μετανάστευσης, όχι όμως εξειδικευμένων μεταναστών. Αντίθετα, η ΗΠΑ και ο Καναδάς απορροφούν το 50% των μεταναστών με ειδίκευση, ιδιαίτερα στον τομέα της τεχνολογίας, όπως εισηγείται η Ewa Klamt, μέλος της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων Δημοκρατών.
Απώτερος στόχος, είναι ο έλεγχος της νόμιμης μετανάστευσης, βασισμένος με τις ανάγκες της κάθε χώρας- αποδεκτή. Ότι αφορά τους πρόσφυγες, η περίοδος αναμονής για την χορήγηση άσυλου θα διαρκεί περισσότερο. Ωστόσο, η ΕΕ επικαλείται την πρόθεση της να υποστηρίξει περισσότερο της χώρες από τις οποίες παρατηρείται αυξημένη έξοδο πληθυσμού. Τίθεται το ερώτημα για το τι υποστήριξη εννοεί.
Γιατί οι χώρες- μέλη της ΕΕ δεν επενδύουν περισσότερο στη παιδεία και να εισάγουν προσωπικό; Επειδή και το παράδειγμα της Πράσινης Κάρτας στις ΗΠΑ σαν λύση για να αντίστοιχο πρόβλημα φάνηκε επιτυχημένο. Δεν θα ήταν εύλογο η ΕΕ, η οποία διεκδικεί τον τίτλο της «πιο κοινωνικής δύναμης», να βελτιώσει το εκπαιδευτικό της σύστημα;
«Μπορεί να μην είναι καταστροφή, αλλά σίγουρα δεν είναι μια καλή πολιτική πρακτική για την ΕΕ», λέει ο Aristide Zolberg, καθηγητής στο New York’s New School University. Αν σκεφτεί κανείς ότι όλες οι χώρες της Δύσης επιθυμούν το ίδιο δυναμικό, με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και κατάρτισης, δεν μας φαίνεται λογικό να μη επενδύσει η ΕΕ στην εκπαίδευση.
Το θέμα της αυξημένης μετανάστευσης χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση. Ίσως να φρόντιζαν όλες οι χώρες- μέλη για την ανάπτυξη των υποδομών τους. Ο κόσμος πάντα θα εξελίσσεται και κάθε κοινωνία θα πρέπει να προσαρμοστεί στις εξελίξεις, να αναπτύξει νέες πρακτικές για τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης.
