Ο καθωσπρέπει κάφρος είναι ανώτατης παιδείας, τον συναντάμε συχνά πυκνά σε ακαδημαϊκούς κύκλους ή κύκλους των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας. Ξέρετε, κάτι τύποι με τα σιδερωμένα πουκάμισα τους να στέκονται ακριβώς όπως στέκονταν όταν τους έντυνε η μαμά τους για να πάνε σxολείο. Κάποιες φορές σπασικολοφέρνουν. Ο καθωσπρέπει κάφρος είναι ον λίγων σεξιστής διότι αναγνωρίζει στον εαυτόν του πολλές μη-καθωσπρέπει εκφράσεις π.χ. την νεοελληνική πασίγνωστη λέξη από «Μ» αλλά τις κυρίες με τις οποίες συναναστρέφεται δεν έχουν τέτοια δικαιώματα έκφρασης. Γενικά μιλάμε για έναν άνθρωπο με κόμπλεξ και στερεότυπα. Καταπιέζεται να τα εκφράσει όταν θέλει να φανεί ανοιχτόμυαλος μοντέρνος άνθρωπος. Αλλά γενικά, για τις γυναίκες δεν έχει και την καλύτερη άποψη. Καταπιέζεται από την ύπαρξη τους και μόνο. Αυτό πηγάζει από μια δυναμική παρουσία μιας (Ελληνίδας) μάνας.
Παριστάνει τον βάθια σοβαρό στο θέμα σχέσεων, και ας είναι βάθια εγωιστής. Είναι ο άνθρωπος που βαριέται τους ανθρώπους, αποφεύγει να νιώσει και επίσης αν τυχόν νιώσει φέρεται σαν ταύρος στην ταυρομαχία, διότι το συναίσθημα δεν έχει μάθει να το χειρίζεται. Έχει μάθει να το ρουφάει σαν σφουγγάρι από τους άλλους.
Σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, μαθαίνει όμως να το χειρίζεται. Από ακραίος εγωιστής γίνεται τρυφερός. Ξέρετε τώρα, από αυτούς τους φίλους που όταν έχουμε τα ψυχολογικά μας και τους καλούμε τρεις την νύχτα, είναι έτοιμη να έρθουν να μας συμπαρασταθούν ακόμα και αν είναι μια παιδιακίστικη χαζομάρα. Εδώ μιλάμε για την εξέλιξη του καθωσπρέπει κάφρου σε συνεσταλμένο και σοβαρό(φανή) άνθρωπο.
Η αλήθεια είναι πως η ευθύνη είναι κατά το εν τρίτο στον κάθε καθωσπρέπει κάφρο. Το δεύτερο τρίτο ανήκει στους γονείς του, αλλά επειδή μιλάμε για ενήλικα, ξέρουμε πως όλα είναι επιλογές οπότε και το δεύτερο τρίτο ανήκει στον αξιοπρεπεί κάφρο μας. Απλά λέμε πως φταίνε η γονείς. ΔΕΝ φταίνε πλέον. Απλά ο αξιοπρεπής μας κάφρος έχει ένα θέμα να επαναπροσδιορίσει την σχέση με τους γονείς του, να τους βάλει όρια. Αυτό υποτίθεται πως το κάνουμε κατά την διάρκεια της εφηβείας μας, αλλά κάποιοι χάνουμε αυτό το τρένο και μας ακολουθεί η καταπιεσμένη επανάσταση μας μέχρι τα λεγόμενα -άντα μας [δένει πακέτο με το λεγόμενο quarter-life-crisis μεταξύ 25-35 (περίπου)] όπου διαμορφώνεται η επαγγελματική μας υπόσταση αλλά και κατασταλάζουμε στις προτεριότητες στην ζωή μας.
Τώρα, το τελευταίο τρίτο ευθύνης ανήκει σε εμάς που τους δεχόμαστε τον αξιοπρεπεί κάφρο όπως είναι με το σκεπτικό πως θα αλλάξει. Με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε, γιατί αν εκείνος δεν θέλει, δεν έχει συνειδητοποιήσει πως κάνει κακό στον εαυτό του, δεν αλλάζει. Είναι ένας ουσιαστικός διάλογος με τον εαυτό του. Σημειώνουμε πως αποφεύγουμε όλοι αυτούς τους διαλόγους επί ουσίας γιατί είναι συνδεμένοι με πόνο μέχρι να γίνουν λύτρωση. Σημειώνουμε επίσης πως, από την μια καταπιέζεται ο καθωσπρέπει κάφρος όταν άνθρωπος στον περιβάλλον του κάνει αυτό τον διάλογο, κάποιες φορές του επιτίθεται, προσπαθεί να τον απομακρύνει από το περιβάλλον του. Από την άλλη όμως, συστήνει την διαδικασία του διαλόγου με σχεδόν πατρική φροντίδα. Αυτό το ονομάζουμε «Σύνδρομο-Οι-Άλλοι-Φταίνε».
Τώρα αν έχετε νοιαστεί, έχετε ενδιαφερθεί για έναν αξιοπρεπή κάφρο, αφήστε τον εαυτό σας θα φύγει. Ίσως όταν καταλάβει μια μέρα, χωρίς να το ελπίζετε, θα καταλάβει. Συνήθως όμως δεν καταλαβαίνουν γιατί ο άνθρωπος από την φύση του είναι βαθιά εγωιστικό ον με την κακή έννοια. Αν θα είχαμε όλοι υγειές εγωισμούς, η επιστημονική κοινότητα δεν θα μιλούσε για το φαινόμενο μοναξιάς ή ακόμα και κατάθλιψης.
