Tag: friends

Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Τρεις παρά τα ξημερώματα. Αντίδραση σε χρόνο μηδέν. Αν και κυριαρχεί κούραση, τα αντανακλαστικά λειτουργούν πλήρως στην ανάγκη. Στο άλλο άκρο της γραμμής, η μικρή.

Ακούει το κλάμα της στο ακουστικό, ανάβει τσιγάρο. Την ηρεμεί για να κοιμηθεί. Πρέπει να κοιμηθεί η μικρή. Είναι ήδη εξαντλημένη από το κλάμα. Την ακούει και την επόμενη μέρα να του λέει:”Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.”

Την μαζεύει όπως μαζεύουν τα παιδάκια από τους παιδικούς σταθμούς και τα σχόλια. Την πήρε αγκαλιά, φροντίζει να φάει κατιτίς γιατί πάλι είχε μείνει με δυο καφέδες όλη μέρα. Βλέπει το βλέμμα της να χάνεται και να δακρύζει. Την βλέπει πως τρέμει και πως δεν είναι καλά.

Δεν την αφήνει. Τελικά κοιμάται αλλά νιώθει την ανησυχία της την νύχτα. Την κρατά για να χαλαρώσει και να μη φοβάται, να νιώσει μια ανθρώπινη παρουσία, την παρουσία του κοντά της.

 

Delay is the antidote for anger.
15, 17, 23, 27, 28, 38

Ύποπτο το αίσθημα σου, ύποπτο

Ο όμορφος γόης, πρίγκιπας παραμυθιού και ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένο ζευγάρι βγαλμένο από ταινία χολιγουντιανής κοπής. Δεν ήταν όμως ποτέ. Απλά εκείνο το κορίτσι έγινε γυναίκα και εκείνος ο γόης έχασα το επεισόδιο ενηλικίωσης της σε όλα τα επίπεδα.

Τι σκέφτεται εκείνη μετά την τελευταία τους κουβέντα:
Δεν θα σε θεωρήσει ποτέ πολύ δικό του άνθρωπο. Δεν σε νοιάζει. Είσαι εκεί. Μέρα- νύχτα. Προσωπικά είσαι φύλακας άγγελος, το αόρατο χέρι που απλώνεται για να του δώσει στήριξη. Επαγγελματικά είσαι το χαλί που πατάει, το μαγικό ραβδί που τα κάνει όλα απλά. Κάνεις τα αδύνατα δυνατά ξενυχτώντας. Δεν σε νοιάζει. Αρκεί να είναι εκείνος καλά. Χάνεις.

Θα σου πει ευχαριστώ στα λόγια. Δεν θα στο πει ποτέ στα μάτια. Θα συνεχίζεις να είσαι εκεί και ας μην το ζήτησε. Ακριβώς επειδή έχει όμως την αγάπη και στήριξη σου τόσο δεδομένες, δεν θα σου συγχωρέσει όταν θα προστατέψεις τον εαυτό σου, όταν θα πάψεις να του βγάζεις συγχωροχάρτι.

Θα σου πει ότι παρασύρεσαι, θα διαφωνήσει μαζί σου, γιατί έτσι έχει μάθει και τον έχεις μάθει. Έτσι ήταν εξ αρχής η σχέση σας
Ο Θεός να την κάνει σχέση, φιλία. Τόσο μονόπλευρο είναι αυτό που σας δένει και αποφάσισες επιτέλους μετά από πολλά χρόνια τυφλής πίστης και αφοσίωσης να φέρεις την ισορροπία μεταξύ σας. Να δείξεις την πραγματική δύναμη σου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά βαρέθηκες να του ανεβάζεις το ηθικό. Ποιο ηθικό;

None of my business, του λες και εκείνος δεν καταλαβαίνει πως πέταξε ένα πολύτιμο ακατέργαστο διαμάντι στα σκουπίδια επειδή δεν γυάλιζε. Ότι γυαλίζει, δεν είναι χρυσός.


Ο γόης μας σκέφτεται λίγο λιγότερο αναλυτικά, δεν το παίρνει λόγω υπέρτατου εγωισμού:
Εκείνη σε συγχώρεσε για όλα τα «Όχι» σου και πάλεψε για το κάθε «Ναι» σας. Μήπως είναι σειρά σου, να πάρεις εκείνο τον αριθμό και να της πεις να πάτε εκείνη την βόλτα που της χρωστάς χρόνια; Δεν θα το κάνεις, γιατί δεν τα έχεις το θάρρος για κάτι τέτοιο. Το θάρρος και την μεγάλη καρδιά μεταξύ σας τα έχει εκείνη. Πάντα τα είχε. Το παρατράβηξες και το ξέρεις.


It must have been love, but it is over now…Next, guys!

Με όμορφες εικόνες σαν τραγούδια

night
Photo by goldstein

«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
»
 ( Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας Νύχτωσε Νύχτα)

Και όμως δεν χανόμαστε ποτέ και γνωριζόμαστε και ας νυχτώνει η νύχτα σε μια πόλη που τα ανήσυχα πνεύματα της δίνουν ζωή και πιο ανθρώπινη όψη.

Με λίγο κρασί, pop corn, ταινίες και συζητήσεις για φυσικά τοπία, λογοτεχνία και τραγούδια ξημερώνει η επόμενη μέρα πιο εύκολα. Το πρωί καφές στα γρήγορα και σχεδόν άυπνοι φεύγουμε για δουλειά. Γιατί να χάσεις τόσο χρόνο πολύτιμο με ύπνο ενώ μπορείς να δεις τις ιδέες σου να περπατούν, να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν.

Η ζωή σου στρωμένη με όμορφες εικόνες, ήχους και ταξίδια.

Το τραγούδι σε κάνει να κλαις – U2 360° Tour

Ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα. Ας λέμε όπως τα άλλα. Κάπου σε ένα συνοικιακό μαγαζάκι στην σεπτεμβροκαλοκαιρινή Αθήνα. Έχουν πέσει οι υψηλές θερμοκρασίες και το αεράκι που φυσά απαιτεί ένα ζακετάκι.
Πάνω από σαγκρία, μπίρες και σόδα και κάποια τσιγάρα, ένα προσωπάκι λάμπει όπως τα παιδάκια όταν βλέπουν ένα νέο παιχνίδι. Τι το προκάλεσε;

«Θες να’ αρθεις μαζί μας U2;»

Μικρή παρένθεση για την κριτική στάση:
Οι U2 σίγουρα δεν είναι οι μοναδικοί καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο πολιτικής έκφρασης, κάποιους συμβιβασμούς. Η μουσική έκφραση όπως οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση δεν γνωρίζει όρια, εκφράζεται απαλλαγμένη από στερεότυπα και καταπολεμά τα όποια όρια που της θέτουμε.

Όλα αυτά δεν ήθελα να τα σκεφτώ χθες στην συναυλία που μου χάρισε όμορφες στιγμές γιατί απλά τα σκέφτομαι κάθε μέρα και που και που νιώθω την ανάγκη να ξεφεύγω από όλα αυτά, να τα δω με διαφορετικό μάτι. Οι καλλιτέχνες δεν είναι πολιτικοί, άσχετα αν μπορεί να έχουν πολιτικό λόγο ή γίνονται στην πορεία πολιτικοί.
Κλείνει η παρένθεση.

«Τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ. Οι Έλληνες κάνουν σπουδαία την Ελλάδα. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές», είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ και ένα στάδιο γέμισε με μια θετική αύρα, ελπίδα και μια ζεστασιά.

Δεν το πίστευα ότι ήμουν εκεί μέχρι που έτρεχαν δάκρυα ακούγοντας μια αγαπημένη μελωδία και με πήραν αγκαλιά. Κάπου εμφανίστηκε στην γιγαντοοθόνη «Το τραγούδι σε κάνει να κλαις»
«Για σένα το λέει», μου λένε φωτεινά μάτια και ζεστά χαμόγελα δίπλα μου  και χαμογέλασα.

Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ την κοριτσοπαρέα και τους κλείνω μάτι. 😉

Δείτε λίγα στιγμιότυπα από το χθεσινό θέαμα εδώ και ένα τραγούδι που λέει πολλά στο Τρίτο Μάτι.

Ερμητικά

Μια κοριτσοπαρέα σε κάποιο στέκει μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων, μιλά για τις ερωτικές και τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Όλες τους στα 20φεύγα τους, με τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά και τις δουλειές τους. Σε αυτή την παρέα λοιπόν, υπάρχει η απορία μιας νεαράς κυρίας για το πως μπορεί ο κάποτε σύντροφος της να την αγαπά, αλλά να μην την νιώθει φίλη ούτε να νιώθει ερωτικά για εκείνη.

– Μα πως λέει πως μ’ αγαπάει;

Πετάγεται μια άλλη, η μάγκισσα της παρέας.

~ Βρε κοριτσάκι μου … (ανάβει το λεπτό τσιγάρο της, τραβάει μια τζούρα). Δεν σταματάς να αγαπάς κάποιον μετά από μια ερωτική σχέση. Ότι τον αγαπάς δεν σημαίνει πως μπορείς να είσαι μαζί του. Μη μπερδεύεις την ερωτική συνύπαρξη με συντροφικότητα, την συντροφικότητα με φιλία, και την φιλία με ανθρώπινη αγάπη. Αποδεχόμαστε τα συναισθήματα των άλλων σαν αυτά που είναι. Σε εμάς είναι να ορίσουμε αν είμαστε εντάξει με αυτό. Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε στους άλλους το πως θα μας αγαπάνε.

Παύση στην παρέα.

– Ρε συ, έχεις δίκιο.

Δακρύζει η μαγκισσα ενώ ξεφυσά καπνό.

~ Η πιο βαθιά αίσθηση αγάπης και ευτυχίας είναι μέσα μας. Αρκεί να το καταλάβουμε και να το νιώσουμε. Δεν ορίζεται το είναι μας από άλλους παρά μόνο από εμάς τους ίδιους.

Συνεχίζουν και τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της μάγκισσας. Τα σκουπίζει γρήγορα και πίνει μια γουλιά νερό.

~ Όταν νιώσεις αυτό, θα καταλάβεις και το μεγαλείο της αγάπης. Και αν δεν μετανιώνεις.

Σβήνει τσιγάρο. Χαμογελά.

~ Τι ώρα πετάς την Παρασκευή είπαμε; Να ξέρεις ότι φέτος μας βλέπω να λιώνουμε στο Skype, στο Facebook chat, και να χρυσίζουμε τις αεροπορικές εταιρίες. Χαλάλι, αν αγαπάς.

Με αφορμή το άρθρο στο ΒΗΜΑ «Η ευτυχία και η δυστυχία έχουν τιμή»

Παλιότερες φλασιές: 1, 2, 3

Τοιχοτρεχάματα

Στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα. Πίσω από τα υπονοούμενα και μη διαφαίνονται και τα ευκόλως νοούμενα και μη. Δήλωση, ένα όμορφο και ζεστό βράδυ Κυριακής σε κάποιο φαϊσμποουκικό τοίχο (δεν λέμε σε ποιόν τοίχο) προκάλεσε έντονο φιλικό δούλεμα.

«Being in love is awesome, love is more than awesome.»

-Έχω να ακούσω νέα λέει απ΄αύριο; 😛

~ Έτσι σου’ παν; Αν σου’ παν κάτ΄ξέρανε. 😉
Τστστς, ένα στάτους με γλυκιά γεύση να ανεβάζει κανείς αμέσως υποψίες.

– Χαχαχα, οκ, πέφτει interrogation αύριο όταν προκάμω!

~ Ωχ, κατάλαβα, έχει την λάμπα της γκεστάπο αύριο…

– Ναι, ναι, θα της πετάξω και ένα γυάλισμα, για extra effectiveness 😛

~ Και την σκληρή καρέκλα φαντάζομαι…

– Tην ξύλινη με το πλαστικό κάλυμα το περδικαλί του εξήντα 😛

Ερώτηση πριν και μετά τις ανακρίσεις με άγνωστο ακόμα ερευνητικό αποτέλεσμα για τον ανακριτή: Όταν αποκαλείς το σπίτι του/ της,  «δικό σας» και αυτό είναι φυσιολογικό και στους δυο σας, τι τρέχει;

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι  εντελώς σκεμμένη. 🙂

Breeze

Επιστροφή από τις διακοπές προς το παρόν και όχι από το καλοκαίρι. Κοριτσοκουβέντες με καφέ, ακόμα και μόνο τηλεφωνικά για να κανονίσουν για αλληλοανάκριση.

– Αυτό με το «θέλω να το φωνάξω στον κόσμο» είναι κολλητικό, κοπελιά
Και ο έρωτας είναι ανάθεμα τον.

~ Άσε, την πάθαμε εκεί που δεν το περιμέναμε!! Μα είναι τόσο ωραία!!!

– Κολλητικό είναι σoυ λέω
Πολύ.

~ Excellent, έχουμε πολλά να πούμε this week, then!

«Ευτυχία είναι να είσαι άνθρωπος στην ζωή κάποιων και αυτοί στην ζωή σου», έγγραψα κάπου και εννοούσα ότι η ζωή έχει διαφορετικές αποχρώσεις όταν την μοιραζόμαστε.

Κλείνω και έρχομαι

Προς αγαπημένες εταιρίες που ταξιδεύουν από και προς προορισμούς πάσης Ελλάδος,

Kentish Town Sunset

Παίδες, κάνετε κακό στη υπογεννητικότητα και στον έρωτα, για να μη πω σε οικογένειες ολόκληρες. Σας έχουμε να μηδενίζετε αποστάσεις. Για εξηγήστε μου τώρα πως θα βρεθώ την Δευτέρα στην ομιλία Toastmasters της φίλης μου, πως να πας για μια βόλτα στο Camden, να κάτσεις για μελέτη με φίλο διδακτορικό που σε έχει βάλει στην πρίζα για να συνεχίσεις το ακαδημαϊκό σου κόλλημα και εν πας περίπτωση αν έχουμε θέμα “πιο” να το αναλύσουμε σαν άνθρωποι απευθείας. Αν με πιάνετε. Όπως και το κάνεις, ένα απευθείας το θες που και που χωρίς να διαμεσολαβούν καλώδια και οθόνες.

Α, ρε Ελλάδα, τα καλύτερα παιδιά μας έχεις διώξει στας Γαλλίας, στας Αυστρίας και ειδικά στας Αγγλίας. Θα μας φύγουν και προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Δεν με λυπάσαι λιγάκι; Αλήθεια την έχω βρει εδώ, πες από μια δόση μαζοχιστικής τάσης, γούστα είναι αυτά.

Κάντε κάτι με τα αεροπορικά εισιτήρια λατρευτές αεροπορικές προς και από προορισμούς εν Ελλάδι. Δε λέω όταν το σχεδιάζεις το ταξίδι από πολύ νωρίς κάτι γίνεται
αλλά στο έκτακτο. Πες πως σε έπιασε κάτι βρε αδερφέ, θες να πας για ένα καφέ και μια βόλτα τις Κυριακής τα πρωινά. Να πιεις ένα κρασί με την βροχή του Λονδίνου να αργοπέφτει. Θες να πεις «Κλείνω και έρχομαι» και να το κάνεις.

Την απόσταση μου μέσα.

Time to say «Good Bye»

Photo by ThirdEye

Καιρός να σε αποχαιρετίσω λοιπόν. Αρνήθηκα να το πιστέψω και ας το ήξερα ότι θα πρέπει να το αφήσω να συμβεί. Ένας κύκλος κλείνει, ένας νέος αρχίζει. το ήξερα πως θα έρθει η μέρα που θα είσαι μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Ακόμα πιο θολές οι αναμνήσεις μας.

Πόσο διαφορετικά ίδιοι είμαστε εν τέλει. Δυο καθρέπτες αντανάκλασης. Πόσο λυπάμαι και πόσο θυμώνω για το πως γκρεμίσαμε όσα χτίζαμε μεταξύ μας. Σαν παλάτια στην άμμο που τα σιγό-αγκαλιάζουν τα κύματα. Ενώ η αγάπη που ένιωθα και νιώθω για σένα δυνατή σαν βράχος. Θα μείνει όμως μακριά. Διαφορετικά θα έσβηνε σαν σπίρτο με δυο τρεις γρήγορες κινήσεις.

Δεν πονάω πλέον. Σαν να πάγωσε κάτι μέσα μου. Σαν να λυτρώθηκε η ψυχή μου. Τέλος οι ατέλειωτοι τσακωμοί, οι φωνές, τα αμέτρητα Όχι και δύσκολα Ναι μας. Σωπαίνω.

Πλησιάζουν μέρες χαράς για σένα. Δεν θα σου ευχηθώ ούτε με μηνύματα ούτε τηλεφωνικά. Άλλωστε τους ανθρώπους που αγαπάς δεν τους θυμάσαι μόνο εκείνες τις μέρες αλλά πάντως καιρού. Θα σου ευχηθώ όμως με την σκέψη μου από καρδιάς.
Κράτα τον εαυτό σου αισιόδοξο και με αυτή την καλοσύνη και ζεστασιά που τόσο λάτρεψα.

Από καρδιάς: Να΄ σαι καλά και θα είσαι καλά! Καλό ταξίδι ζωής να΄χείς με καλούς ανέμους στα πανιά σου και οι ηλιαχτίδες του ήλιου να σου χαϊδεύουν το πρόσωπο με την ίδια καλοσύνη που έβλεπα στα μάτια σου όταν χανόμουν σε αυτά.