Το θέμα για τον εθελοντισμό, τους ανθρώπους και τις οργανώσεις που βασίζονται σε αυτές τέτοιες στιγμές επανέρχεται καθηστερημένα και έστω σε ένα βαθμό στην επικαιρότητα. Δύο από τις διαδικτυακές συζητήσεις των ημερών επί του θέματος. Έστω διαδικτυακές με την ελπίδα ότι δεν θα παραμένουμε εκεί. Πολλά λέω από την ασφαλή καρέκλα μου πολλά λεώ.
Η πρώτη χρονικά έγινε με αφορμή το πρόφατο κείμενο του Iliaskount, στην όποια διατυπώθηκαν δυο διαφορετικές απόψεις περί ενημέρωσης τις δράσεις εθελοντικών οργανώσεων, μη κυβερνητικών, περιβαλλοντικών κτλ. με στόχο το ίδιο αποτέλεσμα. Στην άλλη συζήτηση, κάτω από την διατύπωση της Magica “O εθελοντισμός είναι άγνωστη έννοια στην Ελλάδα. Εκτός κι αν δίνει μόρια για την πρόσληψη στο Δημόσιο“, εμφανίστηκε ο ίδιος προβληματισμός.
Λέω μπαρούφες. Λόγια μόνο, ενώ κινδύνεψαν αγαπημένα πρόσωπα αυτές τις μέρες και το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό να προσφέρω είναι το σπίτι μου. Καταραμένη αμηχανία. Καταραμένη αγονία που σε κάνει να παραλύεις. Τόσο άχρηστή νιώθω και λέω να γράψω για να το δω και στην οθόνη γιατί δεν μου αρκεί να το βλέπω χαραγμένο στο μυαλό μου.
Picture by philos via Flickr
Γεγονός είναι ότι, οργανώσεις και εθελοντές υπάρχουν και έχουν έργο. Πρώτοι φταίμε εμείς που δεν βοηθάμε, δεν ενημερωνώμαστε, δεν αλλάζουμε την βολεμένη νοοτροπία μας. Οχι, η πληροφορία που δεν μας σερβίρεται. Όσοι είναι εθελοντές επι ουσίας είναι σε δράση. Λίγοι ή πολλοί, αυτοί είναι. Τους ευχαριστώ που είναι. Εμείς που είμαστε; Πότε έκατσα να βρω πως μπορώ να βοηθίσω. You have to change, if you want to change the world. Φταίω που δεν είμαι στις φωτιές και γράφω εδώ με ασφάλεια τις φιλοσοφίες μου. Όχι, οι άλλοι που δεν τους ρώτησα αν με χρειάζονται.
Επίσης. όπως πολύ σωστά έθεσε η Coolplatanos aka Constantina και δεν μπορούσα να το πω καλύτερα:
Έλλειψη επαρκούς εκπαίδευσης, που μπορεί να μεταμορφώσει την εθελοντική προσφορά κίνδυνο… Δεν υπάρχει οργάνωση και συντονισμός. Το γνωστό ελληνικό φαινόμενο της ανοργανωσιάς που όταν έχεις να κάνεις και με ανεύθυνους καταντά τερατώδες! …Υπό αυτή την έννοια δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι δεν έχουμε όσο θα θέλαμε, αλλά δεν ξέρουμε πόσο έχουμε διότι κανείς δεν τους δίνει ιδιαίτερη σημασία.
Φίλοι εθελοντές, πρόσκοποι, μου το λένε συνέχεια. Ο εθελοντισμός είναι φιλοσοφία ζωής. Απλά πιστεύεις σε αυτόν και στο να βοήθάς με όποιο τρόπο μπορείς κάποιον που το έχει ανάγκη. Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη ή μικρή είναι η ανάγκη. Είναι ανάγκη, αυτό αρκεί.
Πόσες εργατοώρες παρατηρητων εθελοντών και μη χρειάζονται τα δάση της Αττικής κάθε καλοκαίρι?
Πόσες ώρες πτήσης και πόσο θα στοίχιζε να περιπολουσαν καθημερινα τα δάση της Αττικής απλα ελικόπτερα χιουι του στρατου και του ναυτικου με ένα κάδο γεμάτο στις δύσβατες περιοχές? Πόσο τελικά στοιχισαν σε χρόνο αλλά και χρήμα οι προσπάθειες πυρόσβεσης την ώρα που οι φωτιές έχουν βγει εκτός ελέγχου?
Ερωτήματα του philos.
Μάθαμε στην αραχτή, στη γκρίνια, στο να φωνάζουμε και να αμπελοφιλοσοφούμε, να σκεφτόμαστε ΜΟΝΟ τον θεοποιημένο εαυτό μας. Ναι, φταίω για το κάθε χιλιοστό κατεστραμμένης γής σε όλο τον κόσμο και ακόμα κοιμάμαι και το μόνο που κάνω εμφανώς είναι να βαράω κάτι πλήκτρα σε ένα ασφαλή μέρος. Μπορώ και τα βαράω ακόμα, όπως και μπορώ να είμαι στο τηλέφωνω για να μάθω τι γίνεται, όπως είδα σαν παιδί το χωρίο της γιαγιάς μου να καίγεται στις φλόγες. Γραφικό, όμορφο μέσα σε πράσινο σε βούνο με θέα τον κάμπο.