#griots – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

6η Δεκεμβρίου 2008

Επιστρέφαμε από βραδινή έξοδο ενώ στο ραδιόφωνο ανακοινώνονταν κάποιο συμβάν στο κέντρο, στα Εξαρχία. Χαμός.

Λέω στον φίλο που οδηγούσε: «Πήγαινε με κέντρο τώρα. Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει.»

~ Πας καλά; Είναι επικίνδυνα.

«Αν δεν με πας θα πάρω ταξί να πάω μόνη μου.»

Με πήγε την επομένη. Eίχα κατέβει ήδη το πρωί.

Έβλεπα αστυνομικούς με αγριεμένα μάτια από τα τζάμια του αυτοκινήτου.

Έβγαλα φωτογραφίες.

Οι μαθητές μου είχαν πάνω τους το νούμερο μου. Τους παρακάλεσα να μην κατέβουν. Μια μαθήτρια κατέβηκε. Δεν με πήρε αλλά την είδα κάπου στα Εξαρχία. Την κοίταξα στα μάτια και την επόμενη μέρα στο μάθημα δεν μιλούσε.

«Κυρία, γιατί είναι τόσο αγριεμένοι;»

Τι να πεις σε ένα παιδί σε ηλικία εφηβείας για την σκληρή βία στους δρόμους μιας πόλης;

Τι να πεις για τον χαμό μιας νέας ζωής από αμελιά; Τι να πεις για την ευθύνη όλων όσων δεν την αναλαμβάνουν.

Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήμουν στα επεισόδια. Δεν θυμάμαι πόσα βράδια.

Θυμάμαι τα χημικά. Θυμάμαι τις συζητήσεις. Θυμάμαι τον τρόμο. Θυμάμαι τη βία.

Δεκέμβρης 2008. Τα Δεκεμβριανά μιας άλλης πραγματικότητας.

Η φωνή μιας κοινωνίας, νέων ανθρώπων.

Πότε θα ακουστεί άραγε ή θα σωπάσει πρώτα;

Δεκέμβρης 2008.

Ένα πολιτικάντικο σχόλιο για την Ελληνική κρίση

Η Ελλάδα είναι σε διαδικασία να λάβει δραστικά μέτρα για να αντιμετωπίσει το χρέος της. Από το φθινόπωρο του 2009 στην κυβέρνηση βρίσκεται μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, ξανά το ΠΑΣΟΚ. Αυτή την φορά υπό τον Γιώργο Α. Παπαδρέου. Οι παπανδρεϊκό σοσιαλιστές υποσχέθηκαν μια καλύτερη Ελλάδα, μια Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αναρωτιέμαι αν όσα ήταν οι συζητήσεις για την εγχώρια οικονομία σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια, σε στέκια της διανόησης αλλά και στα καφενεία της γειτονίας δεν έφτασαν ποτέ σε πολιτικά αυτιά ή μάτια. Δεν μπορεί να το είχε ο λαός “τούμπανο”, ας μου επιτραπεί η λαϊκή έκφραση, και ο πολιτικός κόσμος να το είχε “κρυφό καμάρι”.

Δεν γνωρίζω πόσοι θα αμφισβητήσουν ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο απλός κόσμος περίμενε αισθητή βελτίωση της οικονομίας που δεν ήρθε. Πως να έρθει; Από ποια ανάπτυξη; Ποια βιομηχανία; Όσοι λένε πως τα κύρια προϊόντα της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός και ο τουρισμός προφανώς παραμελεί το γεγονός ότι η πολιτιστική βιομηχανία δεν ενισχύεται με τις αντίστοιχες νομοθετικές ρυθμίσεις και δραστηριότητες όπως σε άλλες χώρες. Ο τουρισμός είναι άμεσα συν δεμένος με υπηρεσίες. Όμορφα τα νησιά της Ελλάδας. Είναι ένας πραγματικά όμορφος τόπος, προικισμένος με λιακάδες όλο το χρόνο. Έχει όμως παλιά κακοσυντηρημένα τρένα και πλοία που δεν προσφέρουν υπηρεσίες ανάλογες με τις τιμές των εισιτηρίων. Ξέρετε ότι για ταξίδια υπάρχουν πληροφορίες για πρόληψη υγείας. Τα εμβόλια της ηπατίτιδας ( Centers for Disease Control and Prevention) είναι σε αυτές για την Ελλάδα. Αντίστοιχα με την Τουρκία. Σας αναφέρω την Τουρκία γιατί ξέρω ότι δεν αρέσει σε πολλούς αυτή η σύγκριση.

Continue reading Ένα πολιτικάντικο σχόλιο για την Ελληνική κρίση

Θυμάσαι το μπαμ

Είναι Δεκέμβρης. Στο δρόμο προς Κηφισιά. Ένας χρόνος πριν, Σάββατο βράδυ. Ακούγεται από το ράδιο ότι στο κέντρο της Αθήνας κάτι έγινε. Ο φίλος, οδηγός, παει να αλλάξει τον σταθμό και του λέω: “Αστό”.

Την Κυριακή το βραδύ στο ίδιο αμάξι:

* Θα με πας κάτω ρε;

– Σιγά, μη σε παω. Είναι επικίνδυνα κάτω. Πας καλά;

* Θα με πας ή θα πάω μόνη μου;

Ο φίλος με κοιτάει στα μάτια, μουρμουρίζει “Αγύριστο κεφάλι”, και ξεκινάει προς κέντρο

Είμαστε κάτω και βγάζω από το τζάμι του αυτοκίνητου φωτογραφίες. Του είχα υποσχεθεί να μην κατέβω από το αμάξι. Αστυνομία παντού. Την άλλη μέρα ήμουν κάτω, μαζί με τα παιδιά. Έβλεπα πως τα πιτσιρίκια έριχναν νεράντζια στα ΜΑΤ. Ντου τα ΜΑΤ, και εμείς τρέχαμε. Πλιάτσικο, καπνοί, φωτιά, χαμός. Κάποια στιγμή έπεσαν και τα πρώτα δακρυγόνα.

Θυμάμαι ποσό φοβόμουν για τους φίλους μου που ήταν εκεί. Για τους τότε μαθητές μου που δεν ήξερα αν ήταν εκεί αλλά το υποψιαζόμουν. Ο Αστέρης από Σαλονίκη ανησυχούσε για εμένα. Θυμάμαι ότι μέσα στον χαμό,ένα βράδυ όταν η Αθήνα έγινε ένα γκρίζο σύννεφο από τους καπνούς, έπιασα το χέρι κάποιου, μην πάθει τίποτα. Πόσο φοβόμουν μην πάθει κανείς τους κάτι. Θυμάμαι ότι έτρεχα μαζί με τον Ματθαίο και τον Νικόλα. Θυμάμαι ότι ζητούσαμε Μαλόξ για να απαλύνουμε την επίδραση των χημικών. Ένα βράδυ περπάτησα στη Βασίλισσης Σοφίας και είχα δολοφονική σιωπή. Αστυνομία παντού, σε κλούβες, χωρίς κλούβες σε όλες τις παραλλαγές της. Για μια ανάσα σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι για ζεστό ρόφημα και ξανά στους δρόμους. Για καιρόκυκλοφορούσα με μια μάσκα και ένα μπουκαλάκι Μαλόξ στην τσέπη του μπουφάν

Ήμασταν εκεί. Ήμασταν εκεί όταν ματατζίδες άρπαξαν και έσερναν στο τσιμέντο παιδιά. Ήμασταν εκεί όταν έπεφταν τα δακρυγόνα χωρίς λόγο και αιτία. Σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα. Ήταν βράδυ. Καθίσαμε μπροστά στη Βουλή. Ο καθένας και από ένα κερί μπροστά του. Κόκκινες άφησες. Έχω ακόμα μια, την πέτυχα τις προάλλες όταν μάζευε το δωμάτιο μου. Ένα, δυο, τρία, μπαμ. Με ένα μπαμ χάθηκε άδικα η ψυχή ενός δεκαπεντάχρονο αγοριού με όνειρα για το μέλλον, ο Αλέξης. Με ένα μπαμ όμως, δεν θα ξεχαστεί ο Δεκέμβρης του 2008, ή αλλιώς, τα Δεκεμβριανά 2008.

Είναι Δεκέμβρης και πάλι. Πέρασε ένας χρόνος. Το κέντρο της Αθήνας από αστυνομία παει καλά, από ασφάλεια δεν παει καλά. Μπορεί να άλλαξε η κυβέρνηση της χώρας, αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξαν δια μαγεία παλιές κακίες συμπεριφορές το οποίου κρατικού μηχανισμού. Θα προτιμούσα να ήταν πιο διακριτική η παρουσία της αστυνομίας, όχι τίποτα άλλο αλλά για να νιώσουμε και λίγο ασφαλής στην πόλη. Μη φοβόμαστε που πάμε για έναν αθώο περίπατο στο κέντρο μετα την δουλειά. Να δούμε λίγο τα φώτα της πόλης και δεν εννοώ να βλέπω να καίγεται το τοπίο. Η βία δεν είναι λύση. Τα σέβη μου.

Ο Θερμός Δεκέμβρης ενημέρωσης και πολιτικής

H διαφορά μεταξύ παραδοσιακών και νέων μέσων ήταν εμφανής τον περασμένο Δεκέμβρη. Οι ταραχές μετά τη δολοφονία τoυ Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εντός και εκτός Ελλάδας έδειξαν την πιο βασική διαφορά μεταξύ των μέσων στην Ελλάδα- Τον διάλογο.

Όσο η πλειοψηφία των παραδοσιακών μέσων επέλεγε ως κύρια πηγή την ίδια την ΕΛΑΣ, τα blogs και social media παρουσίαζαν διαφορετικές εικόνες. Από την μια αδυναμία έγκαιρης και έγκυρης ενημέρωσης εκ μέρους των παραδοσιακών ΜΜΕ και από την άλλη μια πληθώρα πληροφοριών για το συμβάν, μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες, οπτικοακουστικό και φωτογραφικό υλικό από τις πρώτες ώρες.

Στο Twitter το #griots ενημέρωνε όχι μόνο για το τι συνέβαινε στους δρόμους, αλλά και τι γινόταν επί του θέματος στα παραδοσιακά μέσα. Τα groups του facebook για τον θάνατο του Αλέξη, ειρηνικές διαμαρτυρίες, αλλά και ακραίες απόψεις για το συμβάν ξεφυτρωναν σαν τα μανιτάρια. Aπό τους ίδιους τους πολίτες καταγράφτηκε και διατέθηκε στο διαδίκτυο σημαντικός όγκος οπτικοακουστικού υλικού στο YouTube και το Flickr. Το ειδικό room στο Friendfeed δεν γνώρισε την ίδια συχνότητα ενημέρωσης.

Ένα “πιο οργανωμένο” λιθαράκι για την ελληνική δημοσιογραφία πολιτών, έγινε με το κάλεσμά για τεκμηρίωση από το diktio, βασισμένο σε μια αρχική συνεργασία μεταξύ των πολιτών και των ήδη ενεργών καναλιών εναλλακτικής ενημέρωσής indy, radiobubble ,tvxs. Δυστυχώς δεν κινήθηκε με την ταχύτητα των εξελίξεων. Είναι μια πικρή αλήθειά ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας ώστε να εδραιωθεί μια πιο “δυνατή” δημοσιογραφία πολιτών στην Ελλάδα.

Αντίθετα, είδαμε διεθνή μέσα ενημέρωσης όπως BBC, Economist, Times, Guardian κ.α., και πλατφόρμες όπως wikipedia, indymedia, NowPublic , AllVoices, Global Voices Online να κινούνται με ταχύτητα και να αξιοποιούν περισσότερο το διαδικτυακό υλικό απ’ ότι τα αντίστοιχα εν Ελλάδι.

Για να επανέλθω στα παραδοσιακά μέσα: Μη ξαναδώ δελτίο ειδήσεων που ονομάζει το Twitter συντονιστικό όργανο, λατρευτά κανάλια μου. Λίγο ρεπορτάζ δεν βλάπτει. Αν δεν ξέρετε να κάνετε, να σας δείξουμε κάποια βασικά όπως διασταύρωση πληροφορίας. Ακουστέ και λίγο κάποιον που πιστεύει ότι η δημοσιογραφία είναι πέρα από επάγγελμα και λειτούργημα. Προσφορά προς την κοινωνία. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι κομμάτι της κοινωνίας, όχι παρατηρητης έξω από αυτήν.

Εκφράστηκε μια αυξημένη ανάγκη της κοινωνίας για ουσιαστικό δημόσιο διάλογο. Ένας διάλογος στον όποιο τα κόμματα έδειξαν αδυναμία συμμετοχής, διατηρώντας την όποια ατζέντα τους, αγνοώντας τον ρόλο τους στην κοινωνία. Η κρίση των κομμάτων καλά κρατεί. Θλίβομαι που αντί να παράγουν τα κόμματα πραγματικές προτάσεις πολιτικής για μια καλύτερη κοινωνία, ασχολούνται με κομματικές κόντρες. Λίγο συνείδηση της πραγματικότητας δεν θα ήταν άσχημο. Βγείτε από αυτή την κρίση, αλλάξτε, εξελιχθείτε τέλος πάντων.

Έγραψαν σχετικά: Anemos, Μετά την εφημερίδα, Magicasland, Argos, thess.gr, Καλύβα, λ:ηρ, inside a box, Αθήναιος, βλέμμα, kaltsovrako, Rec (on), Ευριπίδης @ radiobubble, arxedia MEDIA, Ασάρωτος Οίκος, linguafranca, Niemandsrose, papanotas, proxeiro tetradio , oneiros, Teacher Dude , neolaia.gr

Αλλαγές

Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008, μέρα πανελλαδικής απεργίας. Μετά από πολλά δακρυγόνα η πορεία μας βγάζει Πολυτεχνείο. Στο μυαλό μου χαράζονται εικόνες και καταστάσεις, ανθρώπινες συμπεριφορές. Ώρα για μια ανάσα. Σύντομη στάση σε ένα από τα λίγα ανοιχτά καφέ των Εξαρχείων. Μετά, γρήγορα προς Περιστέρι για μάθημα και ξανά κέντρο για την συνάντηση για τη «δημιουργία ενος δικτύου δημοσιογραφίας των πολιτών». Άργησα. Κούραση. Σκέψεις. Οργή για την ανυπαρξία ουσιαστικής των κομματικών φορέων. Στενοχώρια για τα παιδιά που δέχονται αμέτρητες επιθέσεις στο δρόμο. Αγανάκτηση για την κακή πρακτική των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Εάν θέλεις να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξεις πρώτα εσύ μέσα σου. Αυτές τις μέρες άλλαξαν πολλά για όλους μας. Σε κάποιους ήδη συνειδητά σε κάποιους ασυνειδητά.

Είναι παίδια στο δρόμο

Σήμερα το βράδυ μαζεύτηκε ένας αρίθμος μαθητών μπροστά στη Βουλή στο Σύνταγμα με κεριά και μας διδάξαν για άλλη μια φορά τι σημαίνει θάρος, τι σημαίνει αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον. Μας θύμισαν ακoμα πιο έντονα τη σοβαρότητα των γεγονότων. Τραγούδησαν «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» και «Ο Δρόμος είχε την δική του ιστορία». Κάποιοι από αυτούς είχαν καταβάλλει το οδόστρωμα.
Λίγες ώρες νωρίτερα οι μαθητές μου, μου είπαν: «Δεν επιτρέπεται ένας αστυνομικός να πυροβολήσει ένα παιδί ούτε να βγάλει όπλο. Απαγορεύεται. Κυρία, σας παρακαλούμε κάντε κάτι. Είναι άδικο, κυρία.»
Είναι παιδία χωρίς κουκούλες, χωρίς πέτρες, με όνειρα. Μας μιλούν με παραπονεμένα λόγια. Οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία τους.

Ένα απόσπασμα της διαμαρτυρίας

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=GP_Cs7deSZs]

Ανοιχτά επαναστατικά μυάλα

Που είναι οι επαναστάτες του καφέ και της καρέκλας; Που είναι οι άνθρωποι που λένε ότι μάχονται για τα ανθρωπινά δικαιώματα, για την κοινωνία από καφετέριες στο κέντρο; Που είναι οι ενεργοί πολίτες; Κάποιοι από αυτούς ακόμα ψάχνουν την ανθρωπιά τους. Με ρώτησαν γιατί κατεβαίνω στις πορείες. Το νιώθω. Ναι, φοβάμαι κάποιες στιγμές. Αισθάνομαι κάποιες φορές μοναξιά όταν προσπαθώ να συνεισφέρω σε κάτι. Λάθος εισαγωγή για ένα post για την επικαιρότητα. Είπα και εγώ να εκφράστω λίγο πιο έντονα από συνήθως. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να προσπεράσουν την ουσία για να ασχοληθούν με πολιτικό- κομματικές μικρότητες και αντιπαραθέσεις.

Άσχετα με πολιτικό- κομματικά πιστεύω θα έπρεπε να έχουμε όλοι ως κοινό παρανομαστή το κοινό καλό. Όσοι συμμετέχουμε στα κοινά, στα κοινωνικά, στα πολίτικα, δεν το κάνουμε για την πάρτη μας αλλά για την κοινωνία, για να παραδώσουμε στα παιδιά μας, που αυτές τις μέρες έχουν κατέβει στους δρόμους, μια αξιοπρεπή κοινωνία. Είναι ουτοπία να μιλήσω για μια καλύτερη κοινωνία. Ελπίζω σε αυτήν.
Καλώ λοιπόν όσους θέλουν και τους το επιτρέπουν οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις να έρθουν αύριο, Παρασκευή, μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, στις 2 μμ στη καφετέρια του Ιανού στην Πανεπιστημίου για μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς πολιτικές προκαταλήψεις για μια κοινή προσπάθεια εναλλακτικής πολυφωνικής ενημέρωσης ώστε να ενωθεί το υλικό, οποιαδήποτε πληροφορία, που παράγουμε όλοι μας λόγω ημερών. Δεν είναι δική μου πρωτοβουλία άλλα συλλογική,απλά την ανακοινώνω. Σας ευχαριστώ!

Καλό σου ταξίδι Αλέξη!

Στο κέντρο της Αθήνας κατά τις τρεις το απόγευμα κυριαρχούσε μια τρομακτική ησυχία. Η ώρα για το τελευταίο αντίο σε ένα παιδί που χάθηκε άδικα, χωρίς λόγο και αιτία. Στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή κόσμος σιωπηλός. Σε έναν τοίχο αναρτημένα χαρτιά, μικρά γράμματα αποχαιρετισμού στον Αλέξη. Λουλούδια και κεριά στο σημείο.

Ένας ιερέας πλησιάζει και τέλει λειτουργία εις μνήμην του παιδιού. Ασύλληπτο το τι έχει συμβεί την νύχτα του Σαββάτου και ακόμα πιο τρομακτικό το τι συμβαίνει αυτές τις μέρες σε ολόκληρη την χώρα. Πολιτική αδράνεια. Μέσα στο χάος των καταστροφών, της οργής και της στενοχώριας κάποιοι άνθρωποι ανάβουν ένα φως ελπίδας και διαμαρτύρονται ειρηνικά σε διάφορα σημεία της Ελλάδας και σε άλλα σημεία της Ευρώπης. Συγχωρέστεμε για τα φτωχά λόγια.

Καθίστε όλοι κάτω!

ΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΝΕΟΙ! ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ – ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ – ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ! Αύριο στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στο Σύνταγμα (στις 11 το πρωί) ας καθήσουμε όλοι κάτω. Ας ξεκινήσουμε καθιστική διαμαρτυρία για όση ώρα (ή μέρες) αντέχουμε. Ειρηνικά, χωρίς βία. Κανείς δεν θα τολμήσει να ασκήσει βία σε πολίτες που εκφράζουν την οργή τους σιωπηλά

Σχετικά: neolaia.gr, proxeiro tetradio, f acebook event

Αντίδραση στη δολοφονία του εφήβου

Σάββατο πρωί. Το κέντρο σχεδόν άδειο. Το απόγευμα η ίδια εικόνα. Λίγες ώρες μετά το πρώτη ενημέρωση για αναταραχές στα Εξάρχεια. Για άλλη μια φόρα το κέντρο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ένα παιδί, 15 χρονών έχασε τη ζωή του. Ένας ανεύθυνος άνθρωπος, ένας αστυνομικός, πυροβόλησε ένα παιδί. Αφαίρεσε μια ανθρωπινή ζωή.

Τολμούν κάποιοι να ρίξουν της ευθύνες στο περιβάλλον του, στο ίδιο το παιδί. Παραιτήσεις υπουργών που δεν γίνονται δέκτες. Ένα παραμύθι περί ευθυνών. Παραμύθι γιατί κανείς δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη.

Καθυστερημένες αντιδράσεις από την κυβέρνηση. Καθυστερημένα στα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτόπτες μαρτυρίες σε εναλλακτικά μέσα και κάποιου ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μια μεγάλη νύχτα. Ξημέρωνε μια μέρα οργής. Οργή για έναν άδικο θάνατο

Ο Υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος δηλώνει στη Συνέντευξη Τύπου το πρωί της Κυριακής:
“Θέλω να διαβεβαιώσω ότι η έρευνα ήδη ξεκίνησε για τις συνθήκες σύμφωνα με τις οποίες συνέβη το περιστατικό. Η έρευνα θα οδηγήσει στην ανακάλυψη των αιτίων και των υπαιτίων, θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία και το κυριότερο η λήψη των μέτρων εκείνων ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα”.

Ποια φαινόμενα; Κρατικές δολοφονίες δεν είναι φαινόμενα. Είναι εγκλήματα. Το μήνυμα ψυχραιμίας δεν με καλύπτει σαν πολίτη. Δεν έχετε την ηθική υπόσταση για να αναλάβετε ευθύνες αποδεικνύεται. Απροετοίμαστη ως συνήθως η σημερινή κυβέρνηση να αντιμετωπίσει μια κρίση. Δεν ενημερωθήκατε ότι η εξουσία εφόσον είναι δημοκρατική έχει και ευθύνες; Μιλάτε για υλικές καταστροφές. Οι ανθρωπινές ζωές δεν μετριούνται με χρήματα κυρίες Υπουργέ. Αν δεν μπορείτε να κυβερνήστε αφήστε το σε υπεύθυνους ανθρώπους.
Πορείες σε πολλές ελληνικές πόλεις. Ο άδικος χαμός του έφηβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η απουσία ειλικρινής συγνώμης από πλευρά της κυβέρνησης προκαλεί περισσότερη οργή και αγανάκτηση.

Γράφτηκε σχετικά: oneiros, Αθήναιος, tsimitakis, Anemos, Indimedia,Καλύβα, We are not alone, thess.gr, kourdisto portokali, LinguaFranca , magica, Insideabox, Krogias, arxediamedia , indiblog, Foreign Press, vrypan,

CNN, Associated Press, Deutsche Welle, Καθημερινή, BBC