Υποσημείωση: Υγειονομικά στοιχειά σε πολιτικάντικο σχόλιο

Οφείλω να ζητήσω συγνώμη για το άτοπο σχόλιο μου για τις πληροφορίες πρόληψης υγείας αναφορικά με την Ελλάδα. Τα στοιχειά μου δεν ήταν επαρκή, προφανώς γιατί δεν είμαι ειδικός, και επειδή το συγκεκριμένο ποστ ήταν πολιτικός σχολιασμός για την κατάσταση στην οποια βρίσκεται η χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Το σχόλιο μου ήταν το εξής:

Ξέρετε ότι για ταξίδια υπάρχουν πληροφορίες για πρόληψη υγείας. Τα εμβόλια της ηπατίτιδας ( Centers for Disease Control and Prevention) είναι σε αυτές για την Ελλάδα. Αντίστοιχα με την Τουρκία. Σας αναφέρω την Τουρκία γιατί ξέρω ότι δεν αρέσει σε πολλούς αυτή η σύγκριση.

Με βάση έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), για την οποια ενημερώθηκα από το ehealth.gr, “η επίπτωση της Ηπατίτιδας Β στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακά χαμηλή , ανερχόμενη το 2007 σε 0,7/100.000 πληθυσμού, ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ το ίδιο έτος ήταν 2,9.”

Εξαιρετικές περιστάσεις και υπερβάσεις ψυχής

Το τηλέφωνo χτυπά. Στην γραμμή φίλος που έχω να του μιλήσω καιρό. Οικογενειακό πρόβλημα από ατύχημα. Προσεκτικά, σχεδόν φοβισμένα με ρωτά για την δική μου εμπειρία. Κάνεις δεν με έχει ρωτήσει πραγματικά πως είναι να έχεις μεγάλο χρονικό διάστημα σε νοσομομεία, να σου γίνεται σχεδόν συνήθειο για ένα χρονικό διάστημα το χειρουργείο ή να είσαι σε αναπηρικό καροτσάκι και αργότερα με μπαταρίτσες για να μάθεις από την αρχή να περπατάς.

Έτσι, δεν μιλώ και εγώ για αυτό το συμβάν. Πλάκα, πλάκα είναι η μισή μου ζωή και έχει καθορίσει τα πάντα. Από το αγύριστο κεφάλι μου μέχρι τον υπερβολικό τσαμπουκά και την το ΄ίδιο υπερβολική ευαισθησία. Ο φίλος ζητούσε παρηγοριά και δεν αρνήθηκα να του πω πως νιώθει ο ασθενής.

Picture by Enol

Περνάς από πολλές φάσεις. Θάρρος – επιθετικότητα- αρνητικότητα- κατάθλιψη- συμπεριφορά μικρού παιδιού- φόβος- παραλογισμός- θέατρο χαράς- θετικότητα και πάλι από την αρχή. Δύσκολα να σε καταλάβει οποιοσδήποτε. Κάποιες φορές απομονώνεσαι ο ίδιος από τον κόσμο γύρω σου. Ζητάς υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους ανθρώπους γύρω σου, μετά δεν τους ζητάς απολύτως τίποτα και ξανά ζητάς. Κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο να τα βάζεις με τον εαυτό σου και εκεί­ είσαι ή στα πρόθυρα της τρέλας και κατάθλιψης ή σηκώνεσαι και το παλεύεις.

Continue reading Εξαιρετικές περιστάσεις και υπερβάσεις ψυχής

Push the button to slow down

Picture by chicca39 via Flickr

Το πρωινό μου το τελευταίο χρονικό διάστημα ( δεν θυμάμια πόσο μεγάλο είναι αυτό το διάστημα), ένα πρωινό ενός νέου εργαζόμενου. Ίσως, ίσως και όχι. Γεγονός είναι ότι κάπου έχασα την μπάλα, το μέτρο, ή αν θέλετε τον μπούσουλα για την ισορροπία μεταξύ χρόνου εργασίας και προσωπικού χρόνου. Πέρασε κάνας μήνας που διαλύθηκα σαν παλάτι στην άμμο από τα κύματα. Δεν είχε πλάκα. Ακόμα και μια αντιδραστική φύση σαν την δική μου δεν το παίρνει αψήφιστα. Άσχετο, αν βγαίνει το ανδράκι, του στυλ “Είμαι  superwoman”. Εμ, δεν είσαι κοριτσάκι. Αν και σου έχει βγει το όνομα της ( διαδικτυακής ) νεράιδας, παραμένεις άνθρωπος με αντίστοιχες δυνάμεις.

Αυτές τις μέρες, είχα μια μικροενόχληση στο αριστερό μου χέρι. Ένα περίεργο μούδιασμα, μιρμιγκίασμα. Περίεργο ήταν ότι υπήρχε από το μεσαίο δάχτυλο και αριστερά μέχρι τον αγκώνα. Δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη μέρα πόνος, πιο έντονο μουδιασμά. Σήμερα φρικτός πόνος. Έδωσα σημασία. Λέω μέσα μου: “Άγχός, σίγα, θα περάσει.” Κάνω μια φιλική έρευνα αγοράς για ιατροσόφια κατά του άγχους. Τελικά με πιάνει φίλος ιατρός και μου κάνει ερωτήσεις για τα συμπτώματα. Του λέω για το αριστερό χέρι.

Κοπελιά, RSI από το πολυ typing σου. Ερεθίστηκε το μεσαίο νέυρο. Αλλάζεις στάση όταν βαράς τα πλήκτρα. Τενοντιτίδα λέγεται αυτό που έχεις. Disease of the information age.

Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι κάνω μετά το “normal-job”, δηλαδή το πρωινό μενού.

Νυχτερινό μενού: Κάποτε, όσο δούλευα ακόμα γραμματεύς και επέστρεφα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα από το πρωί το ξημέρωμα με έβρισκε συχνά διαβάζοντας στην οθόνη. Σήμερα, ισχύει αυτό ακόμα, με την μικρή λεπτομέρεια ότι με βρίσκει το ξημέρωμα και δουλεύοντας. Όχι, γιατί το απαιτούν πάντα οι συνθήκες, απλά έτυχε εδικά το καλοκαίρι να είμαι πιο αποδοτική, δημιουργική εκείνες τις ώρες. Εξαντλητικό μεν , όταν έχεις να αποδόσεις μετά την ημέρα, αλλά ξεχνιέμαι βρε παιδιά.

Workaholic; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Με γεμίζει αυτό που κάνω. Ίσως είναι και κακό που προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, να βελτιωθώ. Αναμφίβολα αυτό σημαίνει και περισσότερες ώρες εργασίας. Αλλά σ’ αυτή την φάση της ζωής μου, η προσωπική μου εξέλιξη συνδέεται άμεσα και με την επαγγελματική. Διψά για ζωή και γνώση. Όχι απαραίτητα μόνο επαγγελματικά. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το επόμενο projectάκι της παρέας για χαβαλέ, κάτι αποστολές με λευκά τριαντάφυλλα και όταν λάχει γράφω και κάτιτης :-P. Aυτά όταν δεν είμαι παρέα με φίλους.

Ο οργανισμός μου εμίλησε και λέω να μην κάνω σαν κακομαθημένο νήπιο και να τον ακούσω, έστω και λίγο. Με την υγεία δεν παίζουμε. Σκεφτείτε το. Αν είστε και φίλος μου, δώστε μου και καμία πνευματική ή κανονική σφαλιάρα (φιλική πάντα και αν δεν χαμπαριάζω διαφορετικά). Λέμε τώρα. Θα το ξαναπώ: Mε την υγεία δεν παίζουμε.