Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Παίδες,
πρέπει να σας πω μια ιστορία. Οπότε κάθεστε, φτιάχετε καφέ ή βγάζετε μπύρα από το ψυγείο, ανάβετε τσιγάρο, κάτι για να υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης ή ανακούφισης, όπως το βλέπει κανείς τελώς πάντων. Όπως μας λέει και ο τίτλος, θα πούμε μια ιστορία για μια ανεκπλήρωτη αγάπη, ένας έρωτα που τελείωσε πριν καν γεννηθεί. Αυτό που έχουν όλες οι ανεκπλήρωτες αγάπες και οι έρωτες κοινό είναι πως υπάρχει πάντα ένας λόγος γιατί δεν εκπληρώνονται, μικρός, μεγάλος, σοβαρός ή γελοίος, κάποιος λόγος.

Είναι λοιπόν, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δυο φίλη, ένα αγορί και ένα κορίτσι. Το κόριτσι στην αρχή της ιστορίας είναι κάπου στα μέσα των 20, αλλάζει τις πρώτες της δουλείες, ανασφάλειες, φρέσκο-πήρε πτυχίο. Ξέρετε τρυφερούδι. Άτυχο λίγο με τα αγορία, ας την ονομάσουμε Μαρία. Το αγόρι είναι στα 30άντα κάτι, καλό παιδί, με κάτι κολλήματα αλλά καλό παιδί, ας τον πούμε Γιώργο. Ο Γιώργος το γούσταρε το Μαράκι, αλλά κάπως μια της φερόταν λες και ήταν μικρό παιδί, μια έκανε υπερβολές με σεξουαλικά υπονοούμενα. Αγόρι θα μου πείτε. Αλλά το κορίτσι, όπως είπαμε άτυχο, ήταν λίγο πιο ρομαντικό να το πούμε. Μη παρεξηγηθούμε, η Μαρία τον λάτρευε τον Γιώργο, πολύ. Την έκανε να χαμογέλαει, να γελάει με την ψυχή της, να ξεχαστεί, να νιώθει όμορφα. Αλλά την τρόμαζε, επίσης πολύ και έτσι δεν του είπε τότε τι ένιωθε. Μια μέρα της την πέφτει, ας πούμε λίγο άγαρμπα ο Γιώργος και η Μαρία επειδή ένιωθε πως δεν την σεβάστηκε, και πως εκεί που τον θεωρούσε καταφύγειο της, της καταπάτησε την εμπιστοσύνη που του είχε, σταμάτησε να του μιλά. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, ούτε facebook. Ήθελε να κρατήσει τις καλές στιγμές. Το είχε ανάγκη, όπως όλοι μας εξάλλου.

Continue reading Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Πρωινή ευτυχία

happiness is ...

Αν τα λόγια δεν αρκούν να πουν αυτα που νιώθω για σένα,
Αν το σινικό μελάνι δεν αρκεί να καλλιγραφίσουν οι γραφεις της απαγορευμένης πόλης την αγάπη μου,
Αν τα καναρίνια δεν έχουν άλλες αρμονικές να τραγουδήσουν τη λατρεία μου και οι οκταβες του mozart δεν έχουν άλλο εύρος να μαγεψουν τις αισθήσεις,
Τότε χάραξε την αγάπη μας με συμπαθητική μελάνη πάνω στο ναυτίλο του μεγάλου ωκεανού του πάθους μας.

Υ.Γ. Ο συγγραφέας είναι ανώνυμος.

Εκείνα τα πρωινά

Μπορείς να μετράς την ζωή σε χρόνια, μήνες, μέρες ή με στιγμιότυπα και ιστορίες. Μπορείς να την καταναλώνεις ή να την γεύεσαι. Ίδιο πράγμα, διαφορετική αντιμετώπιση. Κάπως έτσι, παίρνεις μια ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο για να πας στην συνάντηση. Έτσι, για να δώσεις μια γλύκα στην Δευτέρα.

Φοράς το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και την καλή σου διάθεση και πας. Κάπως έτσι τυχαίνει πως χαμόγελα γυρεύεις, χαμόγελα θα πάρεις
και ένα απλό κομπλιμέντο γιατί τυχαίνει να καταλάβει και ο απέναντι σου, πως πέρα από τα θέματα δουλειάς, είσαι και άνθρωπος.

Πως να το κάνουμε δηλαδή, μας αρέσει να ζωγραφίζουμε χαμόγελα και να μας ζωγραφίζουν χαμόγελα στο πρόσωπο.

Τόσο απλά.

…για να σου πω…

Ήταν το 2008, προς τα μέσα του Νοεμβρίου. Ήταν η φωνή λατρεία που προσπαθούσε να πει το όνομα μου σωστά. Ήταν βράδια γεμάτα συζητήσεις. Κάποια έκανε κρύο. Κάποια ο αέρας μου κρατούσε συντροφιά.

Ένα βράδυ τσακωθήκαμε στο τηλέφωνο. Το κλείσαμε απότομα και μετά κάτι μας έλειπε. Χαθήκαμε στα ξαφνικά.

Επιμένω, αλλά αλλάζω, και οι μύθοι που είχα πλάθει, ξεθωριάζουν.

Θυμάμαι πως λέγαμε να πάμε για εκείνο τον καφέ, αυτό το σινεμά
Ξέρω σου αρέσει ο κινηματογράφος, ή αυτή την βόλτα.

Σε είδα τυχαία πριν ένα χρόνο. Τότε δεν έβγαλα μιλιά. Κρατήθηκα μακρυά αλλά ήσουν τόσο κοντά. Θα σε πετύχω άραγε ποτέ ξανά για να σου πω;

Mind games

Παρασκευή, κίνηση, χαμός, ο ηλεκτρικός σαν να πάει όλο και πιο αργά και ας φτάνουν τα λεγόμενα “έργα” προς μια ολοκλήρωση, όποια και να είναι αυτή. Σε ένα γραφείο κάπου στα βόρεια. Εκείνη είναι στην πόρτα να φύγει. Κρατά το χέρι του για ώρα, σαν να μην θέλει ή να μην θέλει εκείνος να φύγει, σαν να μην αφήνει ο ένας τον άλλον να φύγει. Ωστόσο εκείνη, φεύγει τελικά, όμως κοιτάει προς τα πίσω και άθελα τους τον κοιτά καρφί στα μάτια. Dejavu, αστραπή. Τι έγινε; Γιατί κοίταξε προς τα πίσω και εκείνος γιατί δεν έκλεισε απλά την πόρτα. Παιχνίδια του μυαλού το ξεχνά.

Το βράδυ σπίτι ανατρέχει κάποιες παλιές σημειώσεις και βρίσκει ένα ηλεκτρονικό ραβασάκι που έστειλε πριν μέρες.

«Ακόμα και αν σου φαίνεται τρελό: Σε σκέφτομαι με έναν περίεργο τρόπο, που δεν μπορώ να εξήγηση τον τελευταίο καιρό. Σου έγραψα κείμενα σε κάθε μορφή που μας επιτρέπει η digital εποχή μας, αναρωτιέμαι γιατί. Σου έστειλα τριαντάφυλλα, όντας αγαθά αθώα και έχοντας μια επιθυμία. Αν και παραμένεις μυστήριο για μένα, απολαμβάνω να τα λέμε. Ο τρόπος που εκφράζεσαι με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι. Μπορεί να μην ξαναβρώ το κουράγιο να εκφράσω όλα αυτά ξανά, αλλά ήθελα να σου πω πως μου αρέσεις και πως θέλω να είσαι καλά.»

Παιχνίδια του μυαλού;

Ελπίδα θέα Ακρόπολη

Μπαγασάκο, συγκινήθηκα σου λέω. Τόσα χαμόγελα είχα καιρό να δω. Βλέπεις τα μάτια τους. Λάμπουν. Ευτυχώς δεν βλέπεις τα δικά μου γιατί έχουν δακρύσει.

Παρακολουθώντας ένα φίλο με :)

Παρακολουθώντας ένα φίλο με μεγάλη προσοχή.
Φθινόπωρο. Ακόμα και στην Αθήνα της αιώνιας λιακάδας κάνει κρύο. Απλά δεν μπορείς να διακρίνεις αυτές τις μέρες αν είναι θέμα καιρού ή ανθρώπων. Απόγευμα. Ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο, όπως τότε φοιτήτρια. Αθλητικά, τζιν, άβαφτη. Έτσι την γνώρισες τότε εκείνο το καλοκαίρι. Σου στέλνει ένα μήνυμα για “Καλημέρα”, της απαντάς “Πρωινή, πρωινή” και χαμογελάς. Τέτοια κάνει και λες μέσα σου “Να’ναι καλά η ψυχή. Της αξίζει.”

Πάλι δεν θα την πάρεις τηλέφωνο. Μην ανησυχήσει γιατί έχει και καρδιά.

Σημείωση προς τον παραλήπτη. Ναι, σε σένα μιλάμε τώρα: Φίλε, μπορείς σε παρακαλώ να της πεις πως έχεις δαγκώσει λαμαρίνα μαζί της. Όχι, δεν ακουώ τίποτα. Βρε αγόρι μου, αν δεν το έχεις καταλάβει, δεν πειράζει, το καταλάβαμε όλοι γύρω σας και αντί για κρυφό καμάρι ίσως καιρός να βγείτε καμάρι σκέτο. Λέω τώρα. Άντε γιατί καιρός κρύο, καιρός για δυο. 🙂

Everybody hurts

Γεια σου x,
Μπορεί να μην κάνεις καν τον κόπο να διαβάσεις το αυτό το μήνυμα. Δεν πειράζει, αρκεί που έκανα το δικό κομμάτι του δρόμου. Γεγονός είναι πως χέστηκα αν θα αποφασίσει ποτέ να ωριμάσεις. Όχι πια. Ο άνδρας που βλέπω μπροστά μου τις τελευταίες εβδομάδες, τίποτα κοινό δεν έχει με τον άνθρωπο με χαρακτήρα, που τόσο θαύμαζα για πολύ καιρό.

Μπορεί να είναι δύσκολο για σένα να απολογηθείς για την αγένεια και κακή συμπεριφορά σου και μπορεί να μη σε ενδιαφέρει αν πληγώνεις ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση νιώθω βαθιά λύπη για σένα που έχασες το ένα από τα πιο δυνατά σημεία σου: Να βάζεις τους ανθρώπους πάν’ απ’ όλα.

Δεν σέβεσαι. Χέστηκα αν με σέβεσαι, αλλά όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, νευριάζω με την ανύπαρκτη αξιοπρέπεια σου.

Αν δεν έχεις καν τον χαρακτήρα να πεις “Μικρή, το γάμησα και λυπάμαι” τότε απλά θα σου πω με λόγια και πράξη το εξής:”Στα τσακίδια. Get out of my way, my darling.” Έτσι νιώθω. Δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός πως έχασα φίλο. Γιατί οι φίλοι κάνουν υποχωρίσεις ο ένας για τον άλλον. Αναφέρομαι σε ανθρώπινο επίπεδο.

Τα σέβη μου

RIP σε μια υποτιθέμενη φιλία

Bittersweet memories
that is all I’m taking with me.
So, goodbye. Please, don’t cry.
We both know I’m not what you, you need.

I hope life treats you kind
And I hope you have all you’ve dreamed of.
And I wish to you, joy and happiness.
But above all this, I wish you love.

 

Η αλήθεια είναι, πως ο αποχαιρετισμός μου δεν έχει την ίδια γλύκα με την συνάντηση μας πριν πολλά χρόνια. Τότε ήμουν ακόμα παιδί. Δυστυχώς μεγάλωσα. Δυστυχώς έμεινες το ίδιο κακομαθημένο παιδί τον βορείων προαστίων που ήσουν. Σου εύχομαι ότι καλύτερο για την ζωή σου. Το αξίζεις. Συγχώρα με που προτιμώ να συνεχίσω τον δικό μου δρόμο, ο δικός σου δεν μου ταιριάζει. Όπως ξέρουμε και πως η αγάπη δεν θέλει εγωϊσμούς. Καλή καρδιά λοιπόν και ας μην καταλαβαίνεις ακόμα τι σημαίνει η ευχή “Να’σαι καλά”. Όταν μεγαλώσεις.

Γεια χαρά! Να΄σαι καλά!

Λίγο ακόμα…

Μια παρά. Δεν έχω μια ώρα που γύρισα σπίτι από μια μέρα γεμάτες συναντήσεις. Κουρασμένη…εξαντλημένη…όσο και να αγαπάω να μιλάω για την δουλειά μου, όσο και να λάμπουν τα μάτια μου όταν γίνεται αυτό (ναι, ξέρω πως έχω να μάτια μικρού παιδίου όταν συμβαίνει…), αλλά τέτοια ώρα δεν θα ήθελα να μιλήσω για όλα αυτά.

Το σπίτι κρύο. Πρέπει να φροντίσω το θέμα του πετρελαίου επειγόντως. Αύριο ξανά συναντήσεις. Τηλέφωνα, email.

Χουχουλιάζω κάτω από παπλώμα και κουβέρτα σαν μικρό παιδί.  Όλα θα μπουν σε μια τάξη. Kρυώνω από κούραση.

Λίγο ακόμα κοριτσάκι, λίγο κάνε υπομονή.

Ένα ζεστό γάλα και ύπνο. Σαν να νιώθω ζεστά δάκρυα στο πρόσωπο μου. Συμβαίνει από ένταση…Κοιμάμαι.

Το μέλλον της Ελλάδας κοιμήθηκε με χαμόγελο 🙂