love – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Παίδες,
πρέπει να σας πω μια ιστορία. Οπότε κάθεστε, φτιάχετε καφέ ή βγάζετε μπύρα από το ψυγείο, ανάβετε τσιγάρο, κάτι για να υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης ή ανακούφισης, όπως το βλέπει κανείς τελώς πάντων. Όπως μας λέει και ο τίτλος, θα πούμε μια ιστορία για μια ανεκπλήρωτη αγάπη, ένας έρωτα που τελείωσε πριν καν γεννηθεί. Αυτό που έχουν όλες οι ανεκπλήρωτες αγάπες και οι έρωτες κοινό είναι πως υπάρχει πάντα ένας λόγος γιατί δεν εκπληρώνονται, μικρός, μεγάλος, σοβαρός ή γελοίος, κάποιος λόγος.

Είναι λοιπόν, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δυο φίλη, ένα αγορί και ένα κορίτσι. Το κόριτσι στην αρχή της ιστορίας είναι κάπου στα μέσα των 20, αλλάζει τις πρώτες της δουλείες, ανασφάλειες, φρέσκο-πήρε πτυχίο. Ξέρετε τρυφερούδι. Άτυχο λίγο με τα αγορία, ας την ονομάσουμε Μαρία. Το αγόρι είναι στα 30άντα κάτι, καλό παιδί, με κάτι κολλήματα αλλά καλό παιδί, ας τον πούμε Γιώργο. Ο Γιώργος το γούσταρε το Μαράκι, αλλά κάπως μια της φερόταν λες και ήταν μικρό παιδί, μια έκανε υπερβολές με σεξουαλικά υπονοούμενα. Αγόρι θα μου πείτε. Αλλά το κορίτσι, όπως είπαμε άτυχο, ήταν λίγο πιο ρομαντικό να το πούμε. Μη παρεξηγηθούμε, η Μαρία τον λάτρευε τον Γιώργο, πολύ. Την έκανε να χαμογέλαει, να γελάει με την ψυχή της, να ξεχαστεί, να νιώθει όμορφα. Αλλά την τρόμαζε, επίσης πολύ και έτσι δεν του είπε τότε τι ένιωθε. Μια μέρα της την πέφτει, ας πούμε λίγο άγαρμπα ο Γιώργος και η Μαρία επειδή ένιωθε πως δεν την σεβάστηκε, και πως εκεί που τον θεωρούσε καταφύγειο της, της καταπάτησε την εμπιστοσύνη που του είχε, σταμάτησε να του μιλά. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, ούτε facebook. Ήθελε να κρατήσει τις καλές στιγμές. Το είχε ανάγκη, όπως όλοι μας εξάλλου.

Continue reading Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης

Ένα αργοφθινοπωρινό βράδυ στην Αθήνα. Το τέλος μιας γλυκιάς Κυριακής. Της πρώτης του Δεκεμβρίου. Εκείνη ενώνει από μεράκι τους ανθρώπους ποικίλων καταβολών για να συζητήσουν. Εκείνος την παρακολουθεί και περιμένει πότε να τις κλέψει δυο λεπτά αποκλειστικότητας. Σιωπηλός παρατηρητής κινήσεων και σκέψεων που μοιάζουν με κρύσταλλο στην θολούρα της καθημερινότητας, φαίνονται όνειρο για όσους έχουν πάψει να ονειρεύονται με την καρδιά. Mια που μιλάμε για καρδιές, να πούμε πως εκείνη παρόμοιο θαυμασμό είχε για εκείνον, μόνο που εκείνος δεν αντιλήφθηκε το βάθος του που εκείνη φοβήθηκε πολύ υποσυνείδητα αρχικά και συνειδητά στην πορεία. Εκείνη την Κυριακή λοιπόν βρίσκουν καταφύγιο σε ένα μικροσκοπικό μπαράκι για ένα ποτό. Τον κοιτάζουν με εμμονή δυο μάτια με παιδική αθωότητα και φλόγα, όπως αυτές για τις οποίες οι πένες συγγραφέων, οι νότες μουσικών και τα χρώματα των ζωγράφων, διηγούνται ιστορίες. Κάπως έτσι γράφουν και οι δυο ψυχές που αναφέρουμε εδώ, την δική τους ιστορία αγάπης.

Πρωινή ευτυχία

Αν τα λόγια δεν αρκούν να πουν αυτα που νιώθω για σένα,
Αν το σινικό μελάνι δεν αρκεί να καλλιγραφίσουν οι γραφεις της απαγορευμένης πόλης την αγάπη μου,
Αν τα καναρίνια δεν έχουν άλλες αρμονικές να τραγουδήσουν τη λατρεία μου και οι οκταβες του mozart δεν έχουν άλλο εύρος να μαγεψουν τις αισθήσεις,
Τότε χάραξε την αγάπη μας με συμπαθητική μελάνη πάνω στο ναυτίλο του μεγάλου ωκεανού του πάθους μας.

Υ.Γ. Ο συγγραφέας είναι ανώνυμος.

Ραβασάκια με αφιερώσεις

Καλοκαίρι, καλοκαιράκι με τους έρωτες τις διπλανής ψάθας και του τραπεζίου απέναντι να έρχονται απαλά σαν το αεράκι το βράδυ με ηλιοβασίλεμα. Πάνε χρόνια πολλά. Έφηβοι τότε και οι δύο. Εκείνος δούλευε σερβιτόρος σε μπαράκι και εκείνη περνούσε της μέρες της σε ένα ποδήλατο και βόλτες με τα κορίτσια.

Τον είχε ερωτευτεί όταν τον πρωτοείδε και πάντα ήθελε την προσοχή του, είτε στους αγώνες σκάκι που οργάνωνε η παρέα τα απογεύματα, είτε με τις αντοχές της στο ποδήλατο, είτε με τα νάζια που του έκανε.

Όταν εκείνος γυρνούσε τα χαράματα από την δουλειά, έβρισκε στο μαξιλάρι του πριν ξαπλώσει, τα ραβασάκια της, με αφιερώσεις τραγουδιών. Της άφηνε και εκείνος στο ίδιο σημείο τα δικά του. Εκείνη έμπαινε στα κρυφά τα απογεύματα στο δωμάτιο του από την βεράντα με την βοήθεια της φίλης της, και αδερφής. Όμορφο θέαμα να τους έβλεπες πόσο προστάτευαν το μικρό γλυκό τους μυστικό. Τόσο πολύτιμο τους ήταν.

Εκείνο το καλοκαίρι, εκείνη ήταν μόλις δεκαπέντε, πήρε και το πρώτο μακρύ της φόρεμα, σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο, με σκίσιμο στο πλάι και δέσιμο στο λαιμό και το φορούσε μόνο για εκείνον. Έτσι του είχε υποσχεθεί και εκείνος φρόντιζε να την κάνει να χαμογελάει.

Σαν σήμερα λοιπόν φόρεσε εκείνο το φόρεμα. Πήγε να πάρει την φίλη της για την καθιερωμένη απογευματινή βόλτα. Εκείνος την έβλεπε να πλησιάζει από το δωμάτιο του. Την χάζευε. Όταν έφτασε βγήκε έξω για να την χαιρετίσει. Μητέρα και αδερφή έκαναν πως δεν άκουγαν από το σαλόνι.

Το κορίτσι ανεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού. Στέκεται στην πόρτα του αγοριού μπροστά. Εκείνος την αγκαλιάζει στην μέση και το πρώτο τους φιλί έγραψε ιστορία, όπως και το τελευταίο τους που μόνο το φεγγάρι και τ’ άστρα είχε μάρτυρες.

Αν τολμάς…

Ένας νέος άνδρας κάτι ξεχώρισε σε εκείνη και ήρθε μια μέρα να το διαπιστώσει από κοντά. Μόνο που εκείνη την φορά εκείνη χάθηκε στο πλήθος. Ήταν μια από εκείνες τις κοινωνικές συγκεντρώσεις που από την μια δεν ξέρεις από που και πως να κρυφτείς και από την άλλη σε συναρπάζει η μάζα ανθρώπων όπου ξεχωρίζεις εκείνα τα μαργαριτάρια ανθρώπων. Προσπάθησε να την συναντήσει ξανά.

Την πρώτη φορά την είδε με την εικόνα που έπρεπε να έχει επαγγελματικά. Σεμνό μαύρο φόρεμα, τακούνια, απαλό βάψιμο.Την δεύτερη φορά αντίκρισε ένα κορίτσι με all-starάκια, τζιν, απλή με τα χέρια στις τσέπες από αμηχανία όταν μιλούσε στο κοινό. Η κοπέλα της διπλανής πόρτας, προσβάσιμη.

Εκείνη τον είδε στο πλήθος. Είδε το καθαρό του βλέμμα. Ο διάλογος πνευματικών κυμάτων ξεκίνησε. Δυο άνθρωποι που έψαχναν να μοιραστούν τα όνειρα τους, τους φόβους τους, τις σκέψεις τους. Η επικοινωνία τους δεν χανόταν στην μετάφραση, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, σε πολλά επίπεδα. Όταν το αντιλήφθηκαν, ξεκίνησαν οι συγνώμες, οι ενοχές και οι εξηγήσεις. Κάπως έτσι τα απλά έγιναν περίπλοκα. ‘Αθελα τους. Αυτά τα πράγματα δεν προγραμματίζονται, γίνονται, έτσι ξαφνικά, επειδή το συναίσθημα ξεπερνά την λογική και κάνει την ζωή πιο ανθρώπινη.

Κάπου εκεί για να μην γίνουν πιο περίπλοκα και να μην καταστραφεί μια ανθρώπινη επαφή σπάνια, ή και περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις, εκείνη πήρε την απόφαση να εξηγηθεί αντρίκια, ξεκάθαρα. Δεν ήξερε πως να βρει τις σωστές λέξεις και το σωστό ύφος για να του μιλήσει. Αν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν ήξερε πως να ονομάσει αυτό το ιδιαίτερο και σπάνιο σκηνικό. Φοβόταν. Φοβόταν να πληγωθεί και όμως μίλησε, είπε τι σκεφτόταν και τι ένιωθε.

Τον άκουγε να απαρνιέται, να εθελοτυφλεί, να μην καταλαβαίνει ή να κάνει πως δεν καταλαβαίνανε. Τον ένιωθε. Εκείνη όμως αποφάσισε να μη σωπάσει και να ζητήσει μια απάντηση που ίσως και δεν θα πάρει.

Δεν έφταιγε κανείς τους. Είχαν τις πιο αγνές προθέσεις χωρίς καμία πονηρή σκέψη. Αλλά οι αγνοί άνθρωποι χτίζουν και αγνές σχέσεις μεταξύ τους, και κάποιες φορές και αναπτύσσεται μεταξύ τους κάτι πολύ ζεστό, γλυκό και όμορφο. Το λένε αγάπη, όποια μορφή και αν πάρει τελικά. Κάποιοι άνθρωποι τρομάζουν με αυτό. Κάποιοι απλά το ζουν.

Σχετικό post:
Marriage material

Whataya want from me

Μια από εκείνες τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη. Εκείνη ήθελε να φύγει πριν μπει. Ξαφνικά με φανίζεται εκείνος. Είχε να τον δει καιρό. Εντελώς φυσικά, λες και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, βγαίνουν στο στενό μπαλκονάκι που έβγαινε στην Σταδίου για ένα τσιγάρο στα γρήγορα. Τελειώνουν τα τσιγάρα. Εκείνη μένει για λίγο ακόμα στην κοινωνική αυτή εκδήλωση. Φεύγει βιαστικά. Μπαίνει σε ταξί για να πάει προς Καλλιμάρμαρο, όπου την περιμένει ένα ποτήρι prosecco και κουβέντα σε φιλικό περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον όπου είναι απλά ο εαυτός της, μακριά από τα φώτα.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι καταρρέει μπροστά στον Αγιο Διονύση στο Κολωνάκι. «Κράτα με ενήμερο» της λέει στο τηλέφωνο. Και που θα τον κρατήσει, τι αλλάζει;

Σαν πως ήρθε ποτέ με την ψυχή του όταν τον είχε ανάγκη, σαν πως είναι έτοιμος να γίνει προστατευτικό πέπλο έχει εκείνη να ανασάνει ξανά και βρει τις δυνάμεις της. Όσο εκείνος και να ισχυρίζεται πως την αγαπά, την αγαπά από μακριά γιατί από κοντά δεν αντέχει «μια αγάπη τόσο δυνατή», όπως έλεγε. Ενώ κλείνει ακούγεται από το ραδιόφωνο το τραγούδι τους και του ψιθυρίζει τους στοίχους «Whataya you want from me»

Airport stories

Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κάθομαι σε κάποιο καφέ για να γράψω κάποιες σκέψεις μου και εκεί που χαζεύω διαδικτυακή πληροφορία, στο διπλανό τραπέζι κάθονται δυο παλικάρια.

Ο ένας, πιο χαμηλών τόνων μιλά για μια κοπέλα με την οποία βγαίνει. Την περιγράφει ως κινηματογραφική. Είναι στο δεύτερο ραντεβού. Το κορίτσι «έχει μυαλό που στροφάρει», κάνει μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες δωρεάν και έχει άποψη. Αρχικά ο τύπος ένιωσε ερωτευμένος με τα ταμπούνια αλλά τώρα είναι ανασφαλής επειδή το κορίτσι είναι μαζεμένο. Περιμένει το τρίτο τους ραντεβού για να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Ο φίλος του είναι πιο χύμα, αλλά τον πειράζει που ο «τσιμπημένος μας» αναφέρεται σε χαρακτήρα και πνευματικά χαρίσματα αντί για εμφάνιση.

Σημείωση: Αγόρια, αποφασίστε τι θέλετε. Αλήθεια, αν σας εκδηλωνόμαστε μαζεύεστε και τρέχετε. Όταν είμαστε πιο μαζεμένες, σας τρώει και πάλι η ανασφάλεια. Κοπελιές, το ίδιο ισχύει και για εσάς.

Όπως και να έχει, μου αρέσει να ακούω τέτοιες ιστορίες. Πατάω το κουμπάκι του «Publish» με το που σηκώνονται. Ο «τσιμπημένος μας» θέλει να κοιτάξει να πάρει κάτι συμβολικό στο κορίτσι για το νέο έτος. Love is in the air.

Στολίδι ζωής

Λίγες μέρες πριν την δύση του 2010 θυμήθηκα μια ιστορία παλιά. Πριν ένα χρόνο ένα τραγικό, θλιβερό συμβάν τάραξε την παρέα. Το μαγκάκι της παρέας, το κορίτσι με υφάκι, το κορίτσι που με το πάθος της ζέσταινε τις ψυχές μας μες’ την παγωνιά, κατέρρευσε. Δεν μας ζήτησε ποτέ βοήθεια. Το είχαμε για δεδομένο πως δεν έχει ανάγκη. Η απόπειρα αυτοκτονίας της λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έπεσε σαν βόμβα. Μόλις είχε ξεκινήσει την νέα της καριέρα και θεωρούσαμε πως όλα είναι καλά. Αλλά πόσο μας βόλευε να το δούμε έτσι.

Για να μπορώ να σας δίνω, θα πρέπει να γεμίζω συναισθηματικά.

Τις προάλλες μας είπε:

Ίσως το πιο όμορφο δώρο που έκανα στον εαυτό μου ήταν αυτή η απόπειρα γιατί έτσι αποφάσισα να αλλάξω ριζικά, κατάφερα να κάνω την δουλειά που θέλω, όπως θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω, και να κάνω την ζωή που θέλω. Μεγάλη κουβέντα

Κάπως έτσι, μας ανακοίνωσε πως είναι πλέον καλά και ότι κέρδισε την δύσκολη μάχη και ανακάλυψε την πραγματική δύναμη που κρύβετε μέσα της.

Γειά χαρά, κοριτσάκι!

Αχνιστός καφές

Coffee made with Love — Picture by Karen Tjøstelsdatter Taxerås on Flickr

Μη μου λες πως δεν αξίζει. Αφού λες πως δεν ξέρεις, πως κρίνεις;
Μη μου μιλάς για υπερβολές. Μη μου μιλάς για το εγώ όταν μιλάμε για το εμάς.
Για ποιους δεσμούς, ποια συναισθήματα μου μιλάς; Που δεν τα έχεις νιώσει ποτέ.
Πως τολμάς και μιλάς χωρίς να νιώθεις; Πως;

Χειμώνας. Κάνει κρύο. Είναι Κυριακή και είχες δουλειά. Φρέσκος ο έρωτας μας, αχνιστός όπως ο ζεστός πρωινός καφές που μοιραστήκαμε πριν φύγεις.

Μου είχες πει «Δεν ξέρω αν αντέχεις μια αγάπη τόσο δυνατή, τόσο βαθιά;»

Ίσως και να κερδίσαμε τελικά τον σεβασμό που έχει ο ένας στον άλλο, τον αυτοσεβασμό μας, την αληθινή αγάπη που μας δένει χωρίς τα περιττά. Δεν μου έκανες ποτέ δώρο από αυτά που μας δείχνουν στις ταινίες και τα σίριαλ. Μου έδωσες τον χρόνο σου, τον χρόνο μου και τον χρόνο μας εν τέλει.

Λάθος, μου έκανες δώρο κάτι πρωινά Κυριακής, κάτι βράδια. Το βράδυ του Αγίου Βαλεντίνου μου χτύπησες την πόρτα στα ξαφνικά με μια σοκολάτα στο χέρι. Τόσο γλυκός ήταν ο έρωτας μας. Το αντάλλαγμα μου: μια αγκαλιά όπως εκείνη με την οποία αποχαιρετίσαμε το κομμάτι ζωής που μοιραστήκαμε.

Θύελλες σου ‘φερα να παίξεις,
τραγούδια να ‘χεις να γελάς.
Το «σ’ αγαπώ» σου, χίλιες λέξεις.
Μες στη σιωπή μας μου μιλάς.
Γλυκιά στιγμή για μας θα ζει.
Εσύ είσαι εγώ κι εγώ εσύ..

Λουκούμι, λουκουμάκι μου…

Το λουκουμάκι, προσφέρθηκε λαχταριστό, βουτηγμένο σε ζαχαρί άχνη σε φίλο. Έλα μου ντε όμως, που ο φίλτατος δεν γύρευε να γλυκαθεί αμαρτωλά και να προδώσει έτσι τα συναισθήματα της αιθέριας ύπαρξης που τον πλαισιώνει.

Παραπέμπω στον αξιοσέβαστο SykoFantiS_Bastoyni

Ξέρω. Όλοι οι άντρες είμαστε γουρούνια! Για να ρίξουμε ένα πιπίνι στο κρεβάτι, μπορούμε να τις πούμε τα πάντα τα μεγαλύτερα ψέματα και τις πιο απίστευτες κολακείες . Αν όμως κάποιος σου πει πως είσαι φτιαγμένη από αστερόσκονη να ξέρεις πως κυριολεκτεί. Μπορεί να θέλει να σε ρίξει στο κρεβάτι, μπορεί να θέλει να σε ρίξει στο βούρκο της αμαρτίας αλλά κυριολεκτεί.

Ο φίλος που αναφέρω από τους μισούς της παρέα αποκαλείται με την γνωστή νεοελληνική λέξη από «Μ», από τους άλλους μισούς εισπράττει θαυμασμό όχι για την αντίσταση του στο λουκουμάκι αλλά για την συντροφικότητα και την αγάπη προς την λεγόμενη αιθέρια ύπαρξη.

Εύγε τέκνων μου. Ας ακολουθήσουν και άλλοι το λαμπρό σου παράδειγμα. Δηλώνω βαθύτατα συγκινημένη πως αγαπάς και σέβεσαι τόσο τον άνθρωπο δίπλα σου αλλά και τον εαυτό σου, που ακόμα και το λαχταριστό λουκουμάκι δεν μπόρεσε να σε αναστατώσει ούτε για μια στιγμή.

Διότι, οι άνθρωποι που μας προσφέρουν την αγάπη τους είναι φτιαγμένοι από την κατάλληλη αστεροσκόποι από το κατάλληλο άστρο για να μας γεμίζουν φως που τόσο μας λείπει τις κρύες μέρες του χειμώνα αλλά ειδικά στις φυλακές που χτίζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Τα σέβη μου.