και θα ήθελα πολύ να πάρω ένα αμάξι να πάω μια βόλτα.
Να δω την θάλασσα κάτω από τον ουρανό της Αττικής γεμάτο άστρα και μια σελήνη να μου χαμογελαεί.
Θα είναι, λες και βλέπω εσένα να μου χαμογελάς με την σιγουριά ότι, όλα θα πάνε καλά. Ας με βρεί το ξημέρωμα εκεί. Δεν με νοιάζει.
Το πρωϊ θα πάρω έναν καφέ στο χέρι όπως τότε στο πανεπιστήμιο και θα πάω κατευθείαν για δουλειά.
Ας με βρεί απλά το ξημέρωμα εκεί.
* Picture by Jared Zimmerman
Ένα πρωινό σε μια παραλία σε ένα μικρό νησάκι κάπου στο Αιγαίο, μια μικρή νεράιδα εκεί που παίζει με τα κύματα και τις ηλιαχτίδες του ηλίου κάτι σκεφτόταν, κάτι σκαρφίζονταν. Παιχνιδιάρα, τσακπινογραγαλιάρα όπως λέει και η μια φίλη της. Οπότε ζητά βοήθεια από τους φίλους της να της βρουν ένα τηλεφωνώ για να κάνει μια έκπληξη με προορισμό μια ψυχή κάπου στην Αυγουστιάτικη Αθήνα.
Δύσκολο πράμα την σήμερον ημέραν να πιάσεις γραμμή σε γνωστή αλυσίδα ανθοπωλείων. Πήρε φωτιά το κινητό με την διαδικτυακή σύνδεση αργή σαν σαλιγκάρι. Βρέθηκε γειτονικό ανθοπωλείο να υποστηρίξει το εγχείρημα. Μόλις δόθηκε η παραγγελιά των λουλουδιών και το τι θα γράφει η συνοδευτική καρτούλα, ένα γέλιο ακούστηκε στην άλλη γραμμή και μια εκφώνηση:
-Καλό, καλό. Όμορφη σκέψη. Από που τηλεφωνείτε;
“Από την Τζιά “, απαντώ.
– Να’ σαι καλά, κορίτσι μου. Καλώς να φτάσουν.
Το επόμενο βράδυ, κουβεντούλα με καλό φίλο μου, που ήθελε να μάθει αν έστειλα ή δεν έστειλα τελικά λουλούδια.
– Για ξηγήσου τώρα….Που πηγαίνανε τα λουλούδια; Καταρχήν πήγανε; Αρέσανε;
* Πήγανε, φτάσανε σώα και άβλαβης. (Χαμόγελο)
– Προκάλεσες όμορφα συναισθήματα?
* Προκαλώ, προκαλώ αλλά δεν φτάνει πάντα αυτό. Πήγαν λοιπόν, πέντε λευκά τριαντάφυλλα σε κάποιον που δεν το περίμενε. Όχι, κόκκινα, μη παρεξηγηθούμε. Η συνοδευτική καρτούλα έγγραφε: “Λευκά όπως ο Λευκός Γάμος μας. 🙂 Χρόνια πολλά και με πολλά χαμόγελα.” Θυμάσαι την ιστορία με το αστείο του Λευκού Γάμου μου.
– Wow! Κάγκελο έμεινε;
* Δεν ξέρω αν έμεινε, να σου πω την αλήθεια. Φρόντισα να πάνε χθες μια μέρα πριν την γιορτή του.
– Αχα.
* Γύρω στις εννιά το βράδυ σκάει τηλέφωνο για να με ευχαριστήσει. Του κάνω “ Αύριο θα σου στείλω και το μήνυμα κατά παράδοση για χρόνια πολλά.
– Και;
* “Πήρες λευκά τριαντάφυλλα, αξίζεις κόκκινα. Έγινα αιτία για ένα χαμόγελο, αξίζεις την ευτυχία. Σου εύχομαι όλα όσα αξίζεις και κάτι παραπάνω,” λέει η μικρή νεράιδα και γίνεται ξανά αγέρας να φυσά διακριτικά πλάι σου. Το παραμυθάκι σου για την γιορτή σου γιατί όλοι μας χρειαζόμαστε ένα παραμύθι και λίγο μαγεία.”
Και τώρα πες μου αν έλιωσες;
– ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ! Τι αντίδραση είχαμε;
* Αντίδραση; Βεβαία, πολλά ευχαριστώ και χαμογελά.
– Προσπαθεί να το χωνέψει μάλλον. Τρέλα. Καλά, ήταν μοναδική κίνηση.
* Όπως και να έχει τον σκοπό μου να χαμογελάσει, τον πέτυχα. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Διασκέδασα τη διαδικασία. Μεταξύ μας, αν δεν θα ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν θα το έκανα. Του χρωστούσα ένα παραμύθι, ας πούμε. Έμπνευση αυτές τις μέρες σου λέω. Το έχω πει, ότι όταν μπορεί μια σκέψη σου να ζωγραφίσει ένα χαμογέλο,πιάνεις ένα κομμάτι ευτυχία. Εξάλλου, ποιος είπε ότι η πραγματική ζωή δεν γράφει τα πιο όμορφα παραμύθια;
Τρίτη βράδυ, ετοιμάζω βαλίτσα για Λονδίνο. Ταξίδι στα μέτρα της αυθόρμητης φύσης μου. Το κανόνισα σε ένα απόγευμα κάνοντας αστεία με φίλους. Κάπως έτσι μεταξύ σοβαρού και αστείου μου προέκυψε και μια συνάντηση με πολύ καλό και αγαπημένο φίλο από τα παλιά εκείνο το βράδυ. Έτσι για να τα πούμε.
Όχι άπλα φίλος, υπομονετικός μέντορας στις επαγγελματικές μου ανησυχίες, τρυφερή συμπαράσταση σε στενοχώριες, και ανάσα σε σημαντικές στιγμές. Σαν φύλακας άγγελος εμφανίζεται μέσα στα χρόνια και δίνει ασυνείδητα κουράγιο. Μεταξύ μας, είναι και ο μεγαλύτερος έρωτας που έχω γνωρίσει πότε. Έμεινε κάπου μισό – ανεκπλήρωτος, αλλά προσφέρει μέχρι και σήμερα μια γλυκιά γεύση και ένα ζεστό συναίσθημα. Το τηλεφώνημα για “Καλό ταξίδι” ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου για το όποιο δεν ντρέπομαι. Με ένα τέτοιο συναίσθημα άφησα για λίγες ημέρες την Αθήνα για να επισκεφτώ το Λονδίνο και την Θεία (δεν ρωτάμε ποια Θεία, μια είναι η Θεία).
Σαν μικρο παιδί χάζευα από το παράθυρο του ταξί, που θύμιζε παλιές ταινίες των δεκαετιών του ’50 και του ’60, την Λονδρέζικη νύχτα. Είναι η τελευταία μου μέρα στο Λονδίνο. Δεν θυμάμαι ποσό περπάτησα αυτές τις μέρες για να ανακαλύψω αυτή την μαγική πόλη που με το που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο σου μεταφέρει τον παλμό της. Πολύχρωμος, πολύπλευρος,πολυαρωματιστός…από όλα πολύ. Δεν τσιγκουνεύεται.
Πρώτη στάση, London Bridge, περπατατημα στη Southwark Cathedral, περνάω την γέφυρα και περπατώ έως τον Tower of London, διασχίζω την Tower Bridge, φτάνω στο Design Museum μέσω Shad Thames. Στο Design Museum μαγεύομαι για δεν θυμάμαι πόσες ώρες. Φεύγοντας από το μουσείο με συνοδεύομαι από βιβλία, φωτογραφίες και πολλές εντυπώσεις στο Queen’s Walk δίπλα στο ποτάμι Thames.
Ήμερα δεύτερη, με το μετρό Tottenham Court Road και λίγος δρόμος μέχρι το British Museum για συνάντηση με την ιστορία Αφήνοντας μετα από αρκετές ώρες στο μουσείο, περπάτημα στην Oxford Street με κάποιες στάσεις για ψώνια. Φτάνω Oxford Circus. Στρίβω Regent Street, φτάνω στη Royal Academy of Arts και έπειτα Piccadilly Circus, National Protrait Gallery National Gallery, λίγο πιο δίπλα η Trafalgar Square. Διασχίζω την Whitehall Parliament Street, περνώντας Houses of Parliament, Big Ben και Westminster Abbey, στρίβω Victoria Street και φτάνω αισίως Buckingham Palaca Road που με οδηγει στο Buckingham Palace. Περνάω το Queen Victoria Memorial, παίρνω από εκεί τον δρόμο The Mall, δίπλα μου το Saint James Park. Στη Trafalgar Square, μετρό από το Charing Cross προς Camden για καφέ και χάζεμα και μετά noodles στο Wagamama.
Επόμενη μέρα, στο πρόγραμμα ένα από τα πιο θηλυκά αθλήματα όλων των εποχών, το shopping therapy. Λατρεμένη στάση, στο μαγαζάκι με τα αραβικά αρώματα Αρωματό-ηδονή ομολογουμένως Μια σταγόνα και όλες οι αισθήσεις ταξιδεύουν σε παραμυθένιους προσανατολισμούς χιλίων και μιας νύχτας.
Αμετρήτες συζητήσεις με φίλους για σχέσεις, πολιτική, δουλεία, παιδεία, πολιτισμό. Αυτές οι μέρες έμοιαζαν σαν με τα φοιτητικά μου Σαββατοκύριακα όταν πήγαινα στους δικούς μου. H μόνη διαφορά είναι ότι πήγα να μείνω σε φιλικό σπίτι να ξεχαστώ. Από το άγχος και την πίεση της δουλειάς (με την όποια είμαι ερωτευμένη) και να αφήσω καταστάσεις του περασμένου δύσκολου χειμώνα πίσω μου. Αύριο το ταξίδι συνεχίζεται με μια σύντομη στάση στην Αθήνα για να βάλω πλώρη προς ένα νησάκι του μαγευτικού Αιγαίου και να επιστρέψω τελικώς πάλι στο χάος των Αθηνών που άλλοτε είναι δημιουργικό άλλοτε δυσβάσταχτο. Μόνιμη συντρόφια στην ζωή μου τα αεροδρόμια, οι σταθμοί τρένων και λεωφορείων, τα λιμάνια.
Περισσότερες φωτογραφίες από το ταξίδι μου θα βρείτε στο αλμπουμάκι μου Summertime London- ing 2009
Five years ago, to strangers meet. By chance they keep in contact through years. They never forget each other. Enjoying if they drop each other a few lines or speak once in a while on the phone. Now they get another chance to find out if their joke about their marriage is just a joke or if they belong together.
He, a mythic creature searching for a fairy to to be his companion on his journeys. She, a fairy searching for her journey. Will they ever find each other?
Picture by Bob.Fornal via Flickr
Παντρεύεται ο πρώτος μου έρωτας. Εφηβικός. Κάλεσε την οικογένεια στον γάμο και την βάφτιση του γιου του. Μου έδωσαν το τηλέφωνο του και μόλις με άκουσε έπαθε πλάκα. Είχαμε να μιλήσουμε και να βρεθούμε οχτώ χρόνια. Θυμάται ακόμα ότι όταν ήταν φαντάρος και εγώ ακόμα Βιέννη κρατούσε σαν φυλαχτό τα γράμματα μου. Ήμασταν τρελά ερωτευμένοι με όλη τη γλύκα της εφηβείας και του καλοκαιρινού έρωτα.
Κλείνοντας μου είπε: ”Άντε, και στα δικά σου. Δεν πιστεύω ότι δεν έχεις βρει ακόμα τον κατάλληλο.”
Κωνσταντίνα: “Δεν μ΄ έχει βρει ακόμα.”
“Καιρός να σε βρει το διαμάντι. Το αστέρι μας. Αν κάνω κόρη θέλω να γίνει σαν εσένα.”
Περιττό να σας πω ότι συγκινήθηκα πάρα πολύ.
Από καρδιάς σας εύχομαι, να ζήσετε να ευτυχίσετε παιδιά, να σας ζήσει το μωρό σας!
Συναντήθηκαν τυχαία. Ίσως και όχι τόσο τυχαία αν σκεφτεί κάνεις ότι ο κόσμος είναι μικρός, πολύ μικρός ενίοτε. Κάποιες στιγμές κλεφτές ματιές έψαχναν στο ημίφως τη μορφή του άλλου και συχνά από μαγεία συναντούσαν ένα άλλο ζευγάρι μάτια με την ίδια αγωνία, την ίδια απορία.
Μια γλυκιά λάμψη και στα δυο ζευγάρια ματιών. Με τον ίδιο τρόπο ζωγράφιζε η μαγεία της στιγμής χαμογελά στα δυο πρόσωπα. Δυο ψυχές μιλούσαν μια διαφορετική γλωσσά εκείνη την βραδιά. Χωρίς λέξεις. Πως θα μπορούσε να είναι και αλλιώς , εφόσον για κάποια πράγματα αδυνατείς όχι μόνο να βρεις λέξεις άλλα αδυνατούν και οι λέξεις οι ίδιες να το περιγράψουν, να χωρέσουν σε αυτό;
Από ψηλά τους έβλεπε το φεγγάρι παρέα με τ’άστρα και έλεγαν, για το τι περίεργα πλάσματα είναι οι άνθρωποι όταν νιώθουν και δεν μπορούν να ντύσουν τα αισθήματα με σκέψεις και λέξεις. Έκλεισε το φεγγάρι ένα μάτι στ’ άστρα και είπε: “Ευτυχώς, να πείτε. Πως αλλιώς θα βλέπαμε τα όνειρα καλοκαιρινής νυκτός κάτω από αυτόν τον ουρανό;”
Photo: Wendigo on Flickr
The beauty of life is love.
The greatest gift.
The best reason.
The highest goal.
We might not know how much we love unless we are losing our beloved.
We might not show how much we care in order not to show weakness.
The greatest power of all, called love, is the greatest weakness we have to admit to
ouselves.
To be honest, a weakness we should be proud of.
Δεν επιτρέπεται το συναίσθημα γιατί δείχνει αδυναμία. Τι λέει ρε φίλε. Καλώς, δεν θα δείξω ευαισθησίες γιατί η αδυναμία είναι ντεμοντέ. Οι άνδρες είναι εγωιστικά γουρούνια, σκέφτονται με το κάτω κεφάλι αντί με το πάνω κτλ. Οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν, αρνούνται να είναι γυναίκες, κυνηγάνε τους τύπους με τα λεφτά. Καλό θα ήταν να βάλετε στο μυαλό σας, κοριτσάκια και αγοράκια, ότι το να κάνεις την ζωή πατίνι σε κάποιον, που υποτίθεται σε ενδιαφέρει γι αυτό που είναι δεν θα σε φέρει πιο κοντά του ή της. Το να κρύβεσαι μονίμως πίσω από το δάχτυλο σου είναι ανώριμο και τελικά, έτσι χάνεις παρά να κερδίζεις. Δεν είναι άσχημο να δεχτείς τον άλλον όπως είναι γι’ αυτό που είναι.
Αν θέλεις να τον αλλάξεις, καλύτερα να κάνεις μια εσωτερική ανασκόπηση. Εσύ θέλεις να σε δέχονται όπως είσαι ή θέλεις να σε αλλάξουν και να σου επιβάλλουν έναν άλλον εαυτό; Αναμφίβολα, αλλάζουμε όλοι με τον χρόνο, ωριμάζουμε. Αυτό όμως, είναι καθαρά δική μας προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν έχει το δικαιώμα, όσο και να μας αγαπάει και όσο και να τον αγαπάμε, να επιχειρήσει να μας κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Όχι, δεν με έπιασαν τα φιλοσοφικά μου. Απλά το θεωρώ χαζό, για να μη πω ηλίθιο, ότι κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να πλάθουν τους ανθρώπους κατά τη βούληση τους. Αν δεν σου κάνει ο άλλος, ας’ τον στην ησυχία του. Θα μείνεις μόνος ή μόνη; Μήπως να αλλάξεις εσύ πρώτα; Λέω τώρα.
Σταμάτα να βλέπεις μονίμως το αρνητικό στους ανθρώπους, γιατί και αυτοί με την σειρά τους θα πρώτα θα βλέπουν ο, τι αρνητικό σε σένα.
Εχθές ήταν τα γενέθλια μου. Δεν το γράφω για να λάβω ευχές. Το 2008 ήταν μια πολύ δύσκολη χρόνια. Άλλαξα πολλά πράγματα. Κάποιοι πιστέψανε φέτος ότι έχουν το δικαίωμα να με διαμορφώσουν. Τους αφήνω να το πιστέψουν. Αυτοί οι κάποιοι δεν δέχονται αντίρρηση, σε διακόπτουν και όταν δεν μπορούν να επιβάλλουν το δικό τους μπορείς να διακρίνεις μια δυσαρέσκεια. Το θέμα δεν είναι να επιβάλλεσαι, αλλά να μοιράζεσαι.
Μη με ρωτάτε γιατί τους συναναστρέφομαι. Έχουν και καλά στοιχεία, και έχω αυτή την αδυναμία που λέγαμε που νιώθω τους ανθρώπους. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Δηλώνω ότι είμαι επικίνδυνη όταν δεν μιλάω. Δολοφονική σιωπή, όπως την λένε οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι. Καλόπιστο θύμα με έχουν πει συχνά κάποιοι. You should read between the lines, guys.
Και τώρα στις καλές ψυχές μου
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=-htTQ-X2uxs]
Δεν θα μιλήσω γι’ αυτές. Τους αρέσει να είναι incognito. Είναι πανταχού παρόν. Υπέροχα πλάσματα όλοι τους. Σκορπισμένοι σε Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση.