Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Παίδες,
πρέπει να σας πω μια ιστορία. Οπότε κάθεστε, φτιάχετε καφέ ή βγάζετε μπύρα από το ψυγείο, ανάβετε τσιγάρο, κάτι για να υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης ή ανακούφισης, όπως το βλέπει κανείς τελώς πάντων. Όπως μας λέει και ο τίτλος, θα πούμε μια ιστορία για μια ανεκπλήρωτη αγάπη, ένας έρωτα που τελείωσε πριν καν γεννηθεί. Αυτό που έχουν όλες οι ανεκπλήρωτες αγάπες και οι έρωτες κοινό είναι πως υπάρχει πάντα ένας λόγος γιατί δεν εκπληρώνονται, μικρός, μεγάλος, σοβαρός ή γελοίος, κάποιος λόγος.

Είναι λοιπόν, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δυο φίλη, ένα αγορί και ένα κορίτσι. Το κόριτσι στην αρχή της ιστορίας είναι κάπου στα μέσα των 20, αλλάζει τις πρώτες της δουλείες, ανασφάλειες, φρέσκο-πήρε πτυχίο. Ξέρετε τρυφερούδι. Άτυχο λίγο με τα αγορία, ας την ονομάσουμε Μαρία. Το αγόρι είναι στα 30άντα κάτι, καλό παιδί, με κάτι κολλήματα αλλά καλό παιδί, ας τον πούμε Γιώργο. Ο Γιώργος το γούσταρε το Μαράκι, αλλά κάπως μια της φερόταν λες και ήταν μικρό παιδί, μια έκανε υπερβολές με σεξουαλικά υπονοούμενα. Αγόρι θα μου πείτε. Αλλά το κορίτσι, όπως είπαμε άτυχο, ήταν λίγο πιο ρομαντικό να το πούμε. Μη παρεξηγηθούμε, η Μαρία τον λάτρευε τον Γιώργο, πολύ. Την έκανε να χαμογέλαει, να γελάει με την ψυχή της, να ξεχαστεί, να νιώθει όμορφα. Αλλά την τρόμαζε, επίσης πολύ και έτσι δεν του είπε τότε τι ένιωθε. Μια μέρα της την πέφτει, ας πούμε λίγο άγαρμπα ο Γιώργος και η Μαρία επειδή ένιωθε πως δεν την σεβάστηκε, και πως εκεί που τον θεωρούσε καταφύγειο της, της καταπάτησε την εμπιστοσύνη που του είχε, σταμάτησε να του μιλά. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, ούτε facebook. Ήθελε να κρατήσει τις καλές στιγμές. Το είχε ανάγκη, όπως όλοι μας εξάλλου.

Continue reading Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Φεύγουν οι μέρες

Βραδιά γιορτής. Η Ελένη και ο Πέτρος παντρεύονται. Χορεύει ο Πέτρος το πρώτο ζεϊμπέκικο της βραδιάς, την Ευδοκία, και δίνει παραγγελία η Ελένη για ένα επόμενο. Στήνεται ο κουμπάρος να τους τιμήσει. Γονατίζει μπροστά την φιλή της Ελένης, το αγρίμι, και της παραχωρεί την σκηνή. Γονατίζει η νύφη και μαζί της όλη η παρέα. Το ζείμπέκικο είναι το γαμήλιο δώρο. Είναι όλοι κάπως πριν την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο, με όνειρα. Σχεδόν όλοθ τους δουλεύουν ήδη, εν μέρει από ανάγκη, εν μέρει από πεποίθηση. Μπορείς να ακούσεις το κομμάτι σε όλη την γειτονιά, η Φτωχογειτονιά. Κάπου στην Δυτική Αθήνα.

“Τι πράγματα είναι αυτά που δείχνετε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι ούτε τρελοί που να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Κάνετε προπαγάνδα”.

Ιδιότητα: Nέος άνθρωπος

Το περασμένη καλοκαίρι, βρέθηκα σε μια παρέα διάσπαρτη σε Ελλάδα και εξωτερικό, που ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει σε μια διαφορετική γλώσσα, με αυτό που ονομάζουμε “μεράκι” στα Ελληνικά, ώστε να κινήσουμε όχι μόνο την γενιά μας αλλά και όσους πιστεύουν ακόμα στα όνειρα γιατί είμαστε πολύ νέοι για να “τα παρατήσουμε” ακόμα και σε μια κρίση.

Red light
Credits: Asteris Masouras

«Κάποιος που προσπαθεί, δουλεύει σκληρά και δοκιμάζει διαφορετικούς τρόπους για να πετύχει…λίγες έννοιες που δίνουν ουσία στην λέξη “επιχειρηματίας”. Δυστυχώς, η επιχειρηματικότητα εμφανίζεται συχνά ως τρόπος οικονομικής αποκατάστασης και ως lifestyle, αντί να περιγράφεται ως μία κινητήρια δύναμη που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εξελιχθούν, να ανταλλάξουν ιδέες, να δημιουργήσουν και να επιδείξουν ειλικρίνεια, σεβασμό και ταπεινότητα. Για εμάς, η επιχειρηματικότητα είναι ένα εργαλείο προς την αναδιαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας και της σύνδεσης της με τον κόσμο,» γράψαμε με εκείνη την παρέα πρόσφατα σε ένα άρθρο με τίτλο «Χτίζοντας το μέλλον με βάση το παρόν», περιγράφοντας όχι μόνο το τι πιστεύουμε για την προεκλογικά πολυσυζητημενη επιχειρηματικότητα αλλά και για την δική μας ματιά στο παρόν της Ελλάδας.

Πέρα από τα γνωστά προβλήματα που καλείται η χώρα μας να λύσει τα επόμενα χρόνια, η κρίση δοκιμάζει την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας όπως την γνωρίσαμε και με την όποια μεγάλωσε η γενιά μας. Γνωρίζουμε καλά πως καλούμαστε να συμβάλλουμε ενεργά στα νέα δεδομένα και πως οι σταδιοδρομία μας διαφέρει αρκετά από προηγούμενες γενιές.

Η κοινωνία των ανθρώπων τυχαίνει πολλές φορές να χάσει τον προορισμό της ή ακόμα και να ξετροχιάζει από τον δρόμο της μέσα στην ιστορία. Η Ελλάδα κυνήγησε και εν μέρει ακόμα κυνηγά την ματαιότητα, τον γυαλιστερό τρόπο ζωής που την κάνουν να ξεγλιστρά και να ξεχνά τις αξίες που δίδαξε στον κόσμο.

Σημασία έχει όμως, πως η Ελλάδα έχει να αποδείξει στον εαυτό της πως θα τα καταφέρει και να ξαναθυμηθεί το πνεύμα της και να χτίσει γερές δομές γύρω από αυτό. Εμείς απλά βάζουμε ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτό.

 

Εκείνα τα πρωινά

Μπορείς να μετράς την ζωή σε χρόνια, μήνες, μέρες ή με στιγμιότυπα και ιστορίες. Μπορείς να την καταναλώνεις ή να την γεύεσαι. Ίδιο πράγμα, διαφορετική αντιμετώπιση. Κάπως έτσι, παίρνεις μια ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο για να πας στην συνάντηση. Έτσι, για να δώσεις μια γλύκα στην Δευτέρα.

Φοράς το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και την καλή σου διάθεση και πας. Κάπως έτσι τυχαίνει πως χαμόγελα γυρεύεις, χαμόγελα θα πάρεις
και ένα απλό κομπλιμέντο γιατί τυχαίνει να καταλάβει και ο απέναντι σου, πως πέρα από τα θέματα δουλειάς, είσαι και άνθρωπος.

Πως να το κάνουμε δηλαδή, μας αρέσει να ζωγραφίζουμε χαμόγελα και να μας ζωγραφίζουν χαμόγελα στο πρόσωπο.

Τόσο απλά.

…για να σου πω…

Ήταν το 2008, προς τα μέσα του Νοεμβρίου. Ήταν η φωνή λατρεία που προσπαθούσε να πει το όνομα μου σωστά. Ήταν βράδια γεμάτα συζητήσεις. Κάποια έκανε κρύο. Κάποια ο αέρας μου κρατούσε συντροφιά.

Ένα βράδυ τσακωθήκαμε στο τηλέφωνο. Το κλείσαμε απότομα και μετά κάτι μας έλειπε. Χαθήκαμε στα ξαφνικά.

Επιμένω, αλλά αλλάζω, και οι μύθοι που είχα πλάθει, ξεθωριάζουν.

Θυμάμαι πως λέγαμε να πάμε για εκείνο τον καφέ, αυτό το σινεμά
Ξέρω σου αρέσει ο κινηματογράφος, ή αυτή την βόλτα.

Σε είδα τυχαία πριν ένα χρόνο. Τότε δεν έβγαλα μιλιά. Κρατήθηκα μακρυά αλλά ήσουν τόσο κοντά. Θα σε πετύχω άραγε ποτέ ξανά για να σου πω;

Mind games

Παρασκευή, κίνηση, χαμός, ο ηλεκτρικός σαν να πάει όλο και πιο αργά και ας φτάνουν τα λεγόμενα “έργα” προς μια ολοκλήρωση, όποια και να είναι αυτή. Σε ένα γραφείο κάπου στα βόρεια. Εκείνη είναι στην πόρτα να φύγει. Κρατά το χέρι του για ώρα, σαν να μην θέλει ή να μην θέλει εκείνος να φύγει, σαν να μην αφήνει ο ένας τον άλλον να φύγει. Ωστόσο εκείνη, φεύγει τελικά, όμως κοιτάει προς τα πίσω και άθελα τους τον κοιτά καρφί στα μάτια. Dejavu, αστραπή. Τι έγινε; Γιατί κοίταξε προς τα πίσω και εκείνος γιατί δεν έκλεισε απλά την πόρτα. Παιχνίδια του μυαλού το ξεχνά.

Το βράδυ σπίτι ανατρέχει κάποιες παλιές σημειώσεις και βρίσκει ένα ηλεκτρονικό ραβασάκι που έστειλε πριν μέρες.

«Ακόμα και αν σου φαίνεται τρελό: Σε σκέφτομαι με έναν περίεργο τρόπο, που δεν μπορώ να εξήγηση τον τελευταίο καιρό. Σου έγραψα κείμενα σε κάθε μορφή που μας επιτρέπει η digital εποχή μας, αναρωτιέμαι γιατί. Σου έστειλα τριαντάφυλλα, όντας αγαθά αθώα και έχοντας μια επιθυμία. Αν και παραμένεις μυστήριο για μένα, απολαμβάνω να τα λέμε. Ο τρόπος που εκφράζεσαι με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι. Μπορεί να μην ξαναβρώ το κουράγιο να εκφράσω όλα αυτά ξανά, αλλά ήθελα να σου πω πως μου αρέσεις και πως θέλω να είσαι καλά.»

Παιχνίδια του μυαλού;

Παρακολουθώντας ένα φίλο με :)

Παρακολουθώντας ένα φίλο με μεγάλη προσοχή.
Φθινόπωρο. Ακόμα και στην Αθήνα της αιώνιας λιακάδας κάνει κρύο. Απλά δεν μπορείς να διακρίνεις αυτές τις μέρες αν είναι θέμα καιρού ή ανθρώπων. Απόγευμα. Ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο, όπως τότε φοιτήτρια. Αθλητικά, τζιν, άβαφτη. Έτσι την γνώρισες τότε εκείνο το καλοκαίρι. Σου στέλνει ένα μήνυμα για “Καλημέρα”, της απαντάς “Πρωινή, πρωινή” και χαμογελάς. Τέτοια κάνει και λες μέσα σου “Να’ναι καλά η ψυχή. Της αξίζει.”

Πάλι δεν θα την πάρεις τηλέφωνο. Μην ανησυχήσει γιατί έχει και καρδιά.

Σημείωση προς τον παραλήπτη. Ναι, σε σένα μιλάμε τώρα: Φίλε, μπορείς σε παρακαλώ να της πεις πως έχεις δαγκώσει λαμαρίνα μαζί της. Όχι, δεν ακουώ τίποτα. Βρε αγόρι μου, αν δεν το έχεις καταλάβει, δεν πειράζει, το καταλάβαμε όλοι γύρω σας και αντί για κρυφό καμάρι ίσως καιρός να βγείτε καμάρι σκέτο. Λέω τώρα. Άντε γιατί καιρός κρύο, καιρός για δυο. 🙂

Γεύση Κυριακής

Κυριακή βράδυ, αρχές Νοεμβρίου και μια παρέα αποχαιρετά την μέρα με θέα την Ακρόπολη με μπύρες και ποτήρια κρασί στο χέρι. Χαμόγελα ανακούφισης και χαράς διαψεύδουν την εικόνα που θέλει να επικρατεί στα μέσα για την Ελλάδα. Η Αθήνα, τόπος γέννησης τεχνών, επιστημών και ανθρώπινων αξιών από αρχαιοτάτων χρόνων. Η παρέα πίνει στην υγειά της. Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα μικρό εστιατόριο, η αισιοδοξία τους φωτίζει εκ νέου τον χώρο.

Sunday
Sunday by kpvl, on Flickr

Οι σκέψεις τους βρίσκουν έκφραση σε συζητήσεις και τα βιώματα τους:

Διαβάζουμε για την Ελλάδα της κρίσης.
Βλέπουμε μια Ελλάδα γεμάτη φως.
Ακούμε για τους Έλληνες που δεν είναι ενωμένοι.
Νιώθουμε μια Ελλάδα με έντονη αίσθηση «κοινότητας» και αλληλεγγύης.
Βλέπουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες να αλλάζουν τα δεδομένα.

Ποιος είπε πως πάσχουμε από κρίση; Από κρίση ταυτότητας πάσχουμε και ενώ έχουμε την ευκαιρία για να γράψουμε την σύγχρονή ιστορία της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μας κυβερνά η μοιρολατρία, λες και ξεχάσαμε πως μετά από κάθε πτώση, η ιστορία έχει ανοδική πορεία.

Ποιος σας είπε πως η ιστορία γράφεται με τους κανόνες των άλλων;

Οι παρέες γράφουν ιστορία. Το περιεχόμενο είναι στο χέρι μας.

Πικρός καφές της παρηγοριάς ή μερακλίδικος που ξυπνά αισθήσεις;

Στο 2 παρά το τέταρτο

Ήμεθά σε κρίση σε σχεδόν όλα τα επίπεδα. Λέω σχεδόν γιατί σε προσωπικό επίπεδο κυριαρχεί θάλασσα λάδι. Τα έχουμε βρει στο 2 παρά 30. Στο περίπου 3 ήταν
τρια δύσκολα χρόνια της ενηλικίωσης. Ας τα ονομάσουμε quarter life crisis και ας την περνάνε κάποιοι νωρίτερα ή αργότερα. Τα κάναμε tabula rasa. Πρώτα χωρίσαμε. Να΄ ναι καλά το παλικάρι, είναι και νέος μπαμπάς τώρα ενός κορίτσαρου, ζωή να ‘χει το πλάσμα. Μετά στρώσαμε τα επαγγελματικά, πήγαμε να στρώσουμε ταυτόχρονα να προσωπικά και πέσαμε τ’ ανάσκελο. Αφήσαμε τα προσωπικά αφενός γιατί ήταν πιο δύσκολα αφετέρου πιο επίπονη διαδικασία. Στρώσαμε τα επαγγελματικά στα μέση της κρίσης, και απολαμβάνουμε πλέον τα αποτελέσματα της διαδικασίας αυτής.

Όσοι αναρωτιέστε αν πάσχετε από το φαινόμενο της κρίσεως του τετάρτου, παρακαλώ ακολουθήστε το link εδώ

Με βάση όσα διάβασα στο άρθρο στην Guardian διακρίνουμε διαφορετικές φάσεις της κρίσης του τετάρτου. Σε ότι φάση και να βρίσκεστε, να την δείτε σαν καταλύτη για αλλαγές με θετική χρεία στην ζωή σας. Σαν ηφαίστειο που ξυπνά ένα πράμα, αντί να φρικάρετε πως έχετε κλείσει σαν άνθρωποι.

Πριν δυο χρόνια βρέθηκα στο Λονδίνο για να ηρεμήσω και καλά
Με το κινητό στο χέρι μιλώντας με το αφεντικό διότι το πελατών ήταν απαιτητικό. Δεν βαριέσαι. Γυρίσαμε και εκτάκτως από το την Τζιά διότι είχα μεν εκλογές. Ναι, παίδες, το έκανα και αυτό το σπορ στα νιάτα μου. Πέρσι το ζήσαμε και πάλι στην Σαντορίνη. Φέτος ρυθμίσαμε το μηνυματάκι «Out of office».  Επίσης, σαν να θέλει να μου πει κάτι η ζωή και το μπλακμπέριον  τα έχει παίξει κοινώς και θα έπρεπε να πάει για service. Θα το πάω αφού γυρίσω από τα μπανάκια μου. Άχρηστο πράμα το κινητό στην παραλία, μόνο για ένα πράμα το θες
για το αγόρι ή το κορίτσι της διπλανής ψάθας για να ανταλλάξετε νούμερο και να κλείστε ραντεβού για ποτάκι με φεγγαράδα. Αλλά αυτό και χωρίς κινητό γίνεται όταν υπάρχει καλή διάθεση. 😉

Τις προάλλες συνάντησα έναν έρωτα από τα παλιά για ένα καφέ. Κάναμε πλάκες μεταξύ πονηρού και αστείο. Γυρνάει και μου λέει: «Σαν να επέστρεψες στην ζωή. Καιρός ήταν. Χαμογελάς πάλι.»

Τα σέβη μου

Κόμμα παρά τελεία

Είναι βράδυ. Σαν εκείνο τότε που σε συνάντησα. Φοράω το τζιν που σου άρεσε και το πρώτο αμάνικο μπλουζάκι του καλοκαιριού. Ατημέλητη όπως και τότε. Είμαι έξω με φίλους. Ξεσπά βροχή, καλοκαιρινό μπουρίνι και γίνομαι παπί μέχρι να φτάσω στο μετρό στο Μοναστηράκι. Είναι μέρες που γράφω πάλι. Όπως τότε.

Είναι μέρες που κάνω όσα σου έλεγα από μακριά. Κοιτάω στα βιαστικά το κινητό και θυμάμαι την γλυκιά αγωνία που είχα για εκείνα τα τοιχοτρεχάματα μας. Ξέρεις εσύ; Κλείνω πτήση για το επόμενο ταξίδι και θυμάμαι πως ψάχναμε τότε πτήσεις για να έρθουμε πιο κοντά.

Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός βουτηγμένος στα χρώματα καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Τέτοιο και το πάθος για ένα καλύτερο παρόν, μια διαφορετική χροία στην καθημερινότητα που μοιάζει με αγριεμένη θάλασσα, μια βουτιά σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Κάνω focus σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με κύματα που παίζουν γαλήνια με τα βότσαλα και αγκαλιάζουν απαλά την άμμο.

Don’t want to see another generation drop. I’d rather be a comma than a full stop.