Που είναι οι επαναστάτες του καφέ και της καρέκλας; Που είναι οι άνθρωποι που λένε ότι μάχονται για τα ανθρωπινά δικαιώματα, για την κοινωνία από καφετέριες στο κέντρο; Που είναι οι ενεργοί πολίτες; Κάποιοι από αυτούς ακόμα ψάχνουν την ανθρωπιά τους. Με ρώτησαν γιατί κατεβαίνω στις πορείες. Το νιώθω. Ναι, φοβάμαι κάποιες στιγμές. Αισθάνομαι κάποιες φορές μοναξιά όταν προσπαθώ να συνεισφέρω σε κάτι. Λάθος εισαγωγή για ένα post για την επικαιρότητα. Είπα και εγώ να εκφράστω λίγο πιο έντονα από συνήθως. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να προσπεράσουν την ουσία για να ασχοληθούν με πολιτικό- κομματικές μικρότητες και αντιπαραθέσεις.
Άσχετα με πολιτικό- κομματικά πιστεύω θα έπρεπε να έχουμε όλοι ως κοινό παρανομαστή το κοινό καλό. Όσοι συμμετέχουμε στα κοινά, στα κοινωνικά, στα πολίτικα, δεν το κάνουμε για την πάρτη μας αλλά για την κοινωνία, για να παραδώσουμε στα παιδιά μας, που αυτές τις μέρες έχουν κατέβει στους δρόμους, μια αξιοπρεπή κοινωνία. Είναι ουτοπία να μιλήσω για μια καλύτερη κοινωνία. Ελπίζω σε αυτήν.
Καλώ λοιπόν όσους θέλουν και τους το επιτρέπουν οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις να έρθουν αύριο, Παρασκευή, μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, στις 2 μμ στη καφετέρια του Ιανού στην Πανεπιστημίου για μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς πολιτικές προκαταλήψεις για μια κοινή προσπάθεια εναλλακτικής πολυφωνικής ενημέρωσης ώστε να ενωθεί το υλικό, οποιαδήποτε πληροφορία, που παράγουμε όλοι μας λόγω ημερών. Δεν είναι δική μου πρωτοβουλία άλλα συλλογική,απλά την ανακοινώνω. Σας ευχαριστώ!
αντίο σε ένα παιδί που χάθηκε άδικα, χωρίς λόγο και αιτία. Στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή κόσμος σιωπηλός. Σε έναν τοίχο αναρτημένα χαρτιά, μικρά γράμματα αποχαιρετισμού στον Αλέξη. Λουλούδια και κεριά στο σημείο.
α της Ευρώπης. Συγχωρέστε
με για τα φτωχά λόγια.
