Tag: personal

Αλλαγές

Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008, μέρα πανελλαδικής απεργίας. Μετά από πολλά δακρυγόνα η πορεία μας βγάζει Πολυτεχνείο. Στο μυαλό μου χαράζονται εικόνες και καταστάσεις, ανθρώπινες συμπεριφορές. Ώρα για μια ανάσα. Σύντομη στάση σε ένα από τα λίγα ανοιχτά καφέ των Εξαρχείων. Μετά, γρήγορα προς Περιστέρι για μάθημα και ξανά κέντρο για την συνάντηση για τη «δημιουργία ενος δικτύου δημοσιογραφίας των πολιτών». Άργησα. Κούραση. Σκέψεις. Οργή για την ανυπαρξία ουσιαστικής των κομματικών φορέων. Στενοχώρια για τα παιδιά που δέχονται αμέτρητες επιθέσεις στο δρόμο. Αγανάκτηση για την κακή πρακτική των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Εάν θέλεις να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξεις πρώτα εσύ μέσα σου.  Αυτές τις μέρες άλλαξαν πολλά για όλους μας. Σε κάποιους ήδη συνειδητά σε κάποιους ασυνειδητά.     

Aξιολάτρευτη κυρία Έμπνευση ελάτε

Παρασκευή βράδυ. Άλλος ένας καφές. Το ραδιόφωνο σταθερή συντροφιά. Δώδεκα παρά. Τέτοιες ώρες έχει μια ατμόσφαιρα απόλυτης ηρεμίας και βγαίνει δουλεία ή έρχεται η έμπνευση. Παραμέλησα το blog μου τις τελευταίες μέρες για χάρη μεταπτυχιακών, επαγγελματικών υποχρεώσεων και του νέου «παιχνιδιού- project» μου, το Jellycious. Παιχνίδι για την χαλαρή σχεδόν παιχνιδιάρικη διάθεση του. Project γιατί πίσω από αυτό το παιχνίδι κρύβεται χρόνος και κόπος για να προσφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την κοινωνία, κοινότητα, τους θαμώνες του. Project γιατί κινείται γύρω από τη δουλεία, τα project των συμμετεχόντων και την συνεργασία μεταξύ τους. Ροκάνισα σημαντικά τα νεύρα και την υπομονή κάποιων φίλων και γνωστών. Συγνώμη παιδία! Σας ευχαριστώ πολύ που με αντέξατε! :-P. Υπόσχομαι να αξιωθώ να γράψω ένα post της προκοπής αυτές της μέρες. Ήδη ντρέπομαι που δεν το έχω κάνει. Ιδέες υπάρχουν αλλά η αξιολάτρευτη κυρία Έμπνευση δεν λέει να μου κάνει την τιμή.

Moments…

Καιρός κρύο,καιρός για δυο. Λέμε τώρα. Καιρός να σκορπίσουν αρωματικά κεριά ημίφως και ζεστασιά σε ένα σκοτεινό διαμέρισμα. Στιγμές cocooning τα βράδια. Μοναχικό χόμπι για πολλούς. Τι τα θέλω να ρομαντικά τραγούδια και την ανάλογη ατμόσφαιρα, αφού δεν με σηκώνει. Νοέμβρης, μήνας γλυκόπικρης μελαγχολίας.

Αυτός ο χειμώνας ζήτα γερά νεύρα, απολυτό αυτοέλεγχο, και προπάντων στόχους. Τι λέει η ατζέντα για αύριο; Τηλέφωνα το πρωί, συνάντηση επαγγελματική, βιβλιοθήκη Παντείου για το μεταπτυχιακό, διδασκαλία στο φροντιστήριο, βραδινός χαλαρός καφές με έναν καλό φίλο. Το πρόγραμμα γεμάτο. Ο χρόνος ελάχιστος. Τελευταία και ο ύπνος απλή πολυτέλεια. Projects που τρέχουν …Μη ξεχάσω να φορέσω το καλύτερο μου χαμόγελο. Επειδή είναι η καλύτερη θεραπεία, μετά την αγκαλιά. Η ανάγκη για αληθινό συναίσθημα φαίνεται να μεγαλώνει στις μέρες μας. Μεγαλύτεροι μου, οι γονείς μου, λένε ότι η γένια μου είναι άτυχη, γιατί ζει σε μια εποχή που στερείται ερωτισμού και ρομαντισμού. Χάθηκε η μαγεία λένε. Δεν έχουν και άδικο. Λίγες είναι οι στιγμές μαγείας που ζούμε. Ίσως δεν τις αναζητάμε κιόλας, επειδή χανόμαστε στον απόηχο της καθημερινότητας, της δουλειάς.

Μια συμβουλή: Σταθείτε μια στιγμή. Μη βιαστείτε να κλείσετε το τηλέφωνο, όταν είναι ένα αγαπημένο πρόσωπο στη γραμμή. Δώστε χρόνο. Προσέξτε το φως της ημέρας. Εκτιμήστε τις μικρές χαρές της ζωής. Αυτές κάνουν την διαφορά στη daily routine μας.

Το νέο πάντα τρομάζει τα μυάλα στένων αντιλήψεων

Μπορείς να πουλάς επανάσταση όσο θέλεις, αλλά δεν θα σε πιστέψει κάνεις αν δεν την κάνεις. Ο τσαμπουκάς και τα υπονοούμενα δεξιά και αριστερά κάνουν εντύπωση άλλα μόνο με την πρώτη ματιά. Αν τελικά πίσω από τον τσαμπουκά κρύβεται ένας άνθρωπος δειλός που προτιμά τα πίσω μαχαιρώματα αντί τον απευθείας είναι μάλλον παράδειγμα προς λύπηση. Θλίβομαι όταν βλέπω δήθεν αυθεντίες να κατηγορούν κάθε τι νέο, καινούργιο, φρέσκο. Έγινε μόδα ο φόβος προς κάθε τι νέο.
Άκρως συντηρητική συμπεριφορά. Κρίμα, κρίμα. Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε σε τούτα εδώ τα μέρη κάτι. Μα πως το λένε, κάτσε να το θυμηθώ..Την επανάσταση κάποιων έναντι μιας δικτατορίας…Πολυτεχνείο. Σας λέει κάτι; Και φέτος θα είμαστε εκεί. Θα καταθέσουμε ένα λουλούδι εις μνήμην των Θυμάτων. Θα λάβουμε μέρος στην πορεία. Θα καταγράψουμε με όλες τις αισθήσεις μας τα γεγονότα της μέρας. Όχι, δεν αριστερίζω, ανθρωπίζω. Χαιρετώ σας προς το παρόν γιατί έχω να κάνω και κάτι χρήσιμο για την κοινωνία σήμερα. Και όσοι δεν κατάλαβαν τούτες εδώ τις γραμμούλες: Δεν πειράζει.

Χίλιες σιωπές…

Φθινόπωρο στην πόλη της Αθήνας. Η πόλη με τα χίλια πρόσωπα, χίλιες φωνές και χίλιες σιωπές. Ο ήλιος πλέον χαϊδεύει τρυφερά τα πρόσωπα. Είμαι επισκέπτης σε αυτή την πόλη. Δεν με μεγάλωσε αλλά με ωρίμασε. Άξιες, όπως φίλια και αγάπη φαίνονται λίγες μπροστά στο χρήμα. Εντάσεις μεταφέρονται από την επαγγελματική ζωή στην προσωπική. Ταλαιπωρούμε άδικα τους ανθρώπους μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία μέρα με την μέρα φαίνεται ακόμα πιο μεγάλη. Ατελείωτες ώρες εργασίας, όποιας εργασίας. Ανάλογες ώρες στο τηλέφωνο και τον υπολογιστή για να αναπληρώσουμε λίγη ανθρωπιά στη ζωή μας, να νιώσουμε τους ανθρώπους πιο κοντά μας. Δεν μας αρκεί ποτέ. Αδειάζουμε συναισθηματικά, κουραζόμαστε. Ακόμα και ένα τηλεφώνημα μοιάζει με πολυτέλεια. Η εποχή μας βασίζεται περισσότερο στο να πάρουμε παρά να δώσουμε, και όποιος προσφέρει απλόχερα φαίνεται συχνά κορόιδο. Τελικά όσοι μπορούν ακόμα να δώσουν, είναι οι πραγματικά πλούσιοι μεταξύ μας.
Την περασμένη εβδομάδα οι μαθητές μου ήταν σκληροί μαζί μου. Παιδιά είναι. Δεν διδάσκω μόνο γερμανικά. Προσπαθώ να τους μεταφέρω άξιες. Να τους εφοδιάσω με τα απαραίτητα. Με φωνάζουν με το όνομα μου, όχι «Κυρία». Προτιμώ να τους διδάσκω με μεράκι και αγάπη παρά να κάνω το μάθημα μου και να φύγω. Χαμογελά παιδιών, μάτια που λάμπουν, τα μάγουλα που κοκκινίζουν από αγωνία.
Ακούω, διαβάζω για μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Σκέφτομαι πώς να τους μεταφέρω ακόμα περισσότερα σε λιγότερο χρόνο Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν σε λίγους μήνες να παρακολουθήσουν το μάθημα μου, αν οι γονείς τους θα είναι σε θέση να πληρώσουν τα μαθήματα γερμανικών.

Ένα γλυκό κομμάτι της ζωής

Κάπου βορειοδυτικά της Αθήνας, σ’ ένα από τα πιο ονειρεμένα μέρη την εποχή τον Χριστουγέννων, στη Βιέννη. Έξω μια χιονοθύελλα και βαθμοί κάτω από το μηδέν. Ένα παλιό παιδικό δωμάτιο. Φιλοξενούσε για πολλά χρόνια όνειρα, σκέψεις, μυστικά. Το 2004 μετράει τις πρώτες μέρες του. Μια φοιτήτρια μετράει τις μέρες μέχρι την αναχώρηση της για Αθήνα. Τελευταίες μέρες διακοπών και η χειμερινή εξεταστική να πλησιάζει. Μυαλό για διάβασμα υπάρχει, έλλειπε η διάθεση για μελέτη εκείνο το βράδυ. Διάθεση για κουβέντα και ενημέρωση υπήρχε. Περισσότερο για κουβέντα για να είμαστε ειλικρινής.

Το 2004, η ηρωίδα μας είναι ιδεολόγος και ρεαλίστρια μαζί. Ρομαντική μέχρι τελικής πτώσεως. Ένα άγριο- κόριτσο, ανδράκι με ένα σπαστικό τσαμπουκά, αλλά ψυχούλα. Όσο δυνατή είναι με την πρώτη μάτια τόσο δυνατά χτυπάει και η καρδιά της για τους ανθρώπους που αγαπάει. Πάντα μαχητής. Αφοσιωμένοι σε ότι κάνει και πιστεύει.. Ανήσυχο πνεύμα.

Κάθεται λοιπόν στον υπολογιστή της να περάσει η ώρα χαζεύοντας στο διαδίκτυο. Ανοίγει το ICQ ( ήταν τότε πολύ της μόδας, να τσατάρεις στο ICQ), κάνει ένα search για νέο θύμα επικοινωνίας
Να μάθει και τίποτα καινούργιο, έναν νέο άνθρωπο. Θύμα βρέθηκε με επιτυχία. Την αλλάζει χωρίς την θέληση του. Επηρεάζει την πορεία της χωρίς να το ξέρει. Το μόνο που γνωρίζει είναι ,ότι του ζητά την συμβουλή του κάποιες φορές. Τον σέβεται, τον θαυμάζει, χαίρεται όταν είναι καλά, ανησυχεί όταν δεν είναι. Γι’ αυτόν είναι πάντα «η μικρή». Περίεργη σχέση.

Μια μέρα πριν την αναχώρηση της για Αθήνα. Δεν της αρέσει η ιδέα ότι δεν την περιμένει κάποιος εκεί. Βέβαια, αυτή την φορά την περίμενε κάποιος στο αεροδρόμιο χωρίς να την έχει δει ποτέ του, χωρίς να έχει ακούσει ποτέ την φωνή της, γνωρίζοντας μόνο τις γραμμές διάλογου που του φανέρωνε η οθόνη του υπολογιστή του. Λίγα χρόνια αργότερα μια διαφημιστική καμπανιά για την σοκολάτα Lacta θύμιζε πολύ το σκηνικό στο αεροδρόμιο τότε.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BNFjQbTLSqs]

Η διαφορά είναι ότι η σκηνή μας δεν ήταν ρομαντικής φύση. Στην πορεία η ιστορία μας συνοδεύτηκε όμως με Lacta αλλά και Μαυροδάφνη και pop corn. Μια από αυτές τις στιγμές που αδυνατείς να τις περιγράψεις γιατί σου λείπουν οι λέξεις, απλά τις ζεις.

Σάντα Ειρήνη

…Σηκώθηκε αέρας, τα φωτα ανάψανε, σφύριξε το πλοίο, η νύχτα έρχεται. Σε δάση από αιώνες, μονάχη ταξιδεύεις, το άγριο φως λατρεύεις σε δωμάτια λευκά…

( Σαντορίνη, Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας)

Στα αυτιά φίλων και γνωστών ακουγόταν περίεργο ότι θα πήγαινα μόνη μου διακοπές στη Σαντορίνη. Και όμως, οι μοναχικοί επισκέπτες του νησιού είναι μεν σπάνιο αλλά όχι ανύπαρκτο φαινόμενο. H απορία των φίλων ήταν ως προς τι θα κάνει μια εργένισσα χωρίς παρέα σε ένα μέρος που φημίζεται για τις ρομαντικές στιγμές που προσφέρει. Την απάντηση σε αυτό την «έκλεψα» από ένα φίλο: «Τις πιο ρομαντικές στιγμές της ζωής σου είναι καλό να τις ζεις μόνος σου.». Φαίνεται αρκετά εγωιστικό. Κάποια πράγματα όμως τα φυλάμε για μας. Είναι τόσο προσωπικά που πρέπει να τα μοιραστείς πρώτα με τον εαυτό σου για να μπορέσεις να τα μοιραστείς με κάποιον άλλον. Εξάλλου πάντα μπορείς να κάνεις νέες γνωριμίες και φίλους.

Για ποιο πράγμα να πρωτομιλήσω; Για τα γραφικά Φηρά, με τα σοκάκια και σκαλάκια τους,

για το ηφαίστειο

ή για το μαγικό ηλιοβασίλεμα στην Οία;

Θα μπορούσα να μιλήσω για την Κατερίνα, τον Ορλάντο και τον Λευτέρη που σε καλωσορίζουν στο δρόμο προς το Παλαιό Λιμάνι για μια στάση στο Volcano. Εκεί μπορείς να ακούσεις ενδιαφέρουσες φιλοσοφίες της Κατερίνας για την ζωή, αλλά και συζητήσεις της παρέας για την πίστη και τον άνθρωπο γενικά. Περπατώντας προς τον Μητροπολιτικό Ναό των Φηρών συναντάς στο δεξί σου χέρι μια σκάλα, ανεβαίνοντας την, βρίσκεσαι στην βεράντα του Cafe del Mar e Sol. Μέρα- νύχτα φροντίζουν ο Ντάριος, η Λένα, η Φαίη και τα υπόλοιπα παιδία του μαγαζιού τους επισκέπτες του νησιού με την υπόκρουση lounge μουσικής.

Στο πλοίο για την επιστροφή, χάζευα από το παράθυρο τη Σαντορίνη. Ταξίδευα όλη την νύχτα με το F/B Preveli. Κουραστικό μεν αλλά όμορφο. Από το τζάμι έβλεπα τα φώτα από Ίο, Νάξο, Σύρο, Πάρο και τελικά του Πειραιά.