Tag: personal

Εισιτήριο στην τσέπη

Δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν τότε. Θυμάμαι πως έγραφα την ριμαδοπτυχιακή. Δως του διορθώσεις και ράψε και ξήλωνε. Δως του ξανά επεξεργασία κύριος κειμένου και παραπομπών. Έπρεπε να έχω και μανία με την τεκμηρίωση τρομάρα μου, μέσα στο καλοκαίρι
Λάθος, και τον χειμώνα την είχα.

Μου την έδωσε, σαν σήμερα, θυμάμαι, παράτησα το λάπτοπ, τα βιβλία και τις σημειώσεις, φόρεσα το αγαπημένο μου τζιν, τις πάνινες μπαλαρίνες, έπιασα φεύγοντας από την πόρτα ένα ελαφρύ ζακετάκι και πήρα το λεωφορείο για το Θέατρο Πέτρας. Έκανε αποπνικτική ζέστη.

Στα χέρια μου ένα μπουκάλι νερό. Συναυλία ήταν να ξεκινήσει. Δεν είχα εισιτήριο, οπότε πήγα από εκείνο το σημείο που μου έμαθαν φίλοι και σκαρφάλωσα με το φως του κινητού το βράχο. Μόνη μου. Βρήκα ένα βραχάκι με θέα και έκατσα.

Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας σκαρφάλωσα προς τα κάτω. Αυτή την φορά από την πλευρά του συναυλιακού χώρου. Περπάτησα μέχρι το σπίτι. Μπαίνω στο διαμέρισμα, αφήνω σε μια καρέκλα το τσαντάκι και το ζακετάκι και βγάζω το κινητό για να το αφήσω στο γραφείο, μαζί με το εισιτήριο που με ταξίδεψε στην συναυλία.

Έκατσα και πάλι στην οθόνη και συνέχισα να γράφω σαν να μην είχε διαμεσολαβήσει στιγμή από τότε που σηκώθηκα και την κοπάνησα για λίγες ώρες για να μυρίσω το καλοκαίρι. Εκείνο το καλοκαίρι τότε ήταν πολύ γλυκό, είχε γεύση freddocchino και χρώμα βαθύ κόκκινο όπως αυτό της πανσέληνου του. Το φετινό άραγε τι γεύση και χρώμα θα έχει;

 

Κόμμα παρά τελεία

Είναι βράδυ. Σαν εκείνο τότε που σε συνάντησα. Φοράω το τζιν που σου άρεσε και το πρώτο αμάνικο μπλουζάκι του καλοκαιριού. Ατημέλητη όπως και τότε. Είμαι έξω με φίλους. Ξεσπά βροχή, καλοκαιρινό μπουρίνι και γίνομαι παπί μέχρι να φτάσω στο μετρό στο Μοναστηράκι. Είναι μέρες που γράφω πάλι. Όπως τότε.

Είναι μέρες που κάνω όσα σου έλεγα από μακριά. Κοιτάω στα βιαστικά το κινητό και θυμάμαι την γλυκιά αγωνία που είχα για εκείνα τα τοιχοτρεχάματα μας. Ξέρεις εσύ; Κλείνω πτήση για το επόμενο ταξίδι και θυμάμαι πως ψάχναμε τότε πτήσεις για να έρθουμε πιο κοντά.

Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός βουτηγμένος στα χρώματα καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Τέτοιο και το πάθος για ένα καλύτερο παρόν, μια διαφορετική χροία στην καθημερινότητα που μοιάζει με αγριεμένη θάλασσα, μια βουτιά σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Κάνω focus σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με κύματα που παίζουν γαλήνια με τα βότσαλα και αγκαλιάζουν απαλά την άμμο.

Don’t want to see another generation drop. I’d rather be a comma than a full stop.


Ρομαντισμός σε εποχές κυνισμού

Λένε πως το Παρίσι πέρα από πόλη του φωτός, είναι και η πιο ρομαντική πόλη. Χάθηκα χθες τρεις φορές. Ο αριθμός τρία είναι συμβολικός για τα τρία μάτια που φαίνονται να απουσίαζαν όπως το μυαλό μου. Που να είναι άραγε το τελευταίο; Αν και ήρθα για να κάνω δημοσιογραφική κάλυψη, άρα δουλειά, δεν νιώθω πως περιορίζομαι από αυτό. Για μένα και μόνο που εκτίθεμαι σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, είναι ανάσα δροσιάς και ένα γλυκό διάλειμμα από τους περίεργους τελευταίους μήνες.

Porte Saint Denis by extranoise/Till Krech via Flickr

To Παρίσι φωνάζει από τα σοκάκια του, «Έλα να ερωτευτείς.»
Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να έχεις ταίρι για να ζήσεις ρομαντικές στιγμές. Προφανώς είναι πιο ιδιαίτερες όταν τις μοιράζεσαι με τον άνθρωπο σου. Όπως με καλεί λοιπόν το Παρίσι να ερωτευτώ, έτσι και ερωτεύομαι … την πόλη και την ατμόσφαιρα της.

Πολλοί γνωστοί, συνεργάτες και φίλοι μένουν εδώ. Αν και έρχομαι για πρώτη φορά , δεν νιώθω ξένη στην πόλη. Είναι λες, και δεν ζούμε σε διαφορετικά μέρη. Η απόσταση μηδενίζεται . Το να μοιραστείς ένα καφέ, σπιτική pasta και ένα ποτήρι κρασί και να δεις την πόλη για λίγο με τα μάτια τους, όπως και εκείνοι βλέπουν στα μάτια σου την Αθήνα και την Βιέννη, είναι ανεκτίμητο.

Τα ταξίδια, είτε είναι πνευματικά, συναισθηματικά είτε σωματικά ή όλα μαζί, είναι στην ζωή, ότι είναι ο γαλανός ουρανός στην Αθήνα και ο καφές στην Βιέννη. Αξία ανεκτίμητη.

Ονειροπολώντας εν Αθήναι

Αυτό που με αγανακτεί είναι όταν δεν πείθω. Ειδικά όταν είναι άνθρωπος που θεωρώ πως στέκεται κοντά μου. Δεν έχω πρόβλημα με την αντίθετη άποψη και την αμφισβήτηση. Έχω όμως με την αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση χωρίς ουσιαστικό λόγο. Για την αμφισβήτηση που πηγάζει από στενoμυαλοσύνη. Συμβαίνει θα μου πεις. Συμβαίνει. Όμως δεν οφείλει κανέναν.

Μου ήρθε αυτό στο μυαλό:

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules, and they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify and vilify them. But the only thing you can’t do is ignore them because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as crazy, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.

 
Το ακούω ξανά και ξανά, ενώ παράλληλα γράφω τις σκέψεις μου.

Οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί να πιστέψουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι εκείνοι που τον αλλάζουν. Άρα όλοι εκείνοι με αρκετά τρελά όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Δηλαδή όταν πιστεύεις και προσπαθείς για κάτι καλύτερο είσαι ονειροπόλος τρελός. Μπορώ να ζήσω με αυτό. Εσύ μπορείς;

Σε ρωτάω γιατί εμένα δεν μου αρέσει που τα πλάνα ντροπής από την Αθήνα κάνουν το γύρο του κόσμου. Σε ρωτάω γιατί εσύ αποδέχεσαι το status quo; Σε ρωτάω τι σε κάνει να τα παρατάς; Για να μη σε πουν τρελό, για να μη σε πουν ρομαντικό ιδεαλιστή; Τι σε κόφτει, τι πιστεύουν όλοι αυτοί που ξέχασαν τα όνειρα τους μπροστά στην πόρτα του επόμενου βολέματος; Τι σε ενδιαφέρει η γνώμη κάποιων που δεν θέλουν καν να μπουν στη διαδικασία να καταλάβουν το όνειρο; Ξέρω πως αυτός ο κόσμος χρειάζεται όνειρα για να αλλάξει, πολλά όνειρα. Ονειρέψου και εσύ λίγο.

Σα να μη πέρασε μια μέρα…

Χθες κάπου στην Αθήνα. Είχε λιακάδα και σαν να ξέχναγες το γεγονός πως αυτή η πόλη αργοπεθαίνει. Είχε καιρό όπως εκείνο το βράδυ που πήραν φωτιά τα λαπιτόπια και μύριζε ελπίδα. Κάπου εκεί όπως κατέβαινα την Ερμού και περιπλανιόμουν στα στενάκια του κέντρου σαν να άκουγα τον ήχο της φωνής σου να λέει «Γειά σας» και χαμογέλασα. Αναμνήσεις γλυκιές σαν γλυκό του κουταλιού. Θυμήθηκα την αγωνία μου για σένα και τα όνειρα που ξανάκανα από τότε που σε γνώρισα. Είχα τόσα πράγματα να σου πω και δεν πρόλαβα.

Θυμήθηκα την ερώτηση μου στον ΓΑΠ, την ραδιοφωνική μου αφιέρωση για σένα… και πως μια μέρα αποφάσισες πως δεν θέλεις να έχεις καμία επαφή μαζί μου. Τόσο σε πίεσε το συναίσθημα, τόσο δεν άντεξες πως κάποιος σε νοιάζεται. Σταμάτησα να γράφω.

Φεύγουν φάκελα προς διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ετοιμάζονται πλάνα για τα επόμενα βήματα ανάλογα ποια χώρα τελικά θα γίνει προορισμός μου.

Σου είχα πει κάποτε σε εκείνον τον καφέ:

Αν έχω λόγο θα γυρίσω, όπως έχω και λόγο να φύγω. Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι και το δικό μου εισιτήριο λέει να αλλάξω διαδρομή για να πάω εκεί που ανήκω.

 

Καλό μου ταξίδι…όποιος και να είναι ο τελικώς προορισμός.

Hello again!

Πέρασαν σχεδόν δυο μήνες που δεν σας γράφω. Ακόμα και η σιωπή μια απάντηση είναι, αρκεί να την ακούσεις προσεκτικά. Φυσά αλλιώτικος αέρας στα φτερά μου. Αρχικά ήταν πολύ αδύναμος αλλά τώρα έγινε καλοκαιρινό μελτέμι και με πάει σε ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής.

Βρήκα αυτό τον δραματικό με μια γεύση υπερβολής, όπως είναι χαρακτηριστική για την εποχή μας, για να σας πω, πως τα κείμενα μου απέκτησαν ένα σπιτάκι με πιο γερά θεμέλια. Όπως βλέπετε είμαστε ακόμα στο ξεπακετάρισμα κουτιών και κουτακίων. Σημειώσεις και ραβασάκια σημειώσεων, ψηφιακά και χάρτινα ανεμίζουν σε οθόνες, σημειωματάρια, βιβλία και τσάντες.

Να με συγχωράτε που δεν σας είπα τίποτα. Είπα να κρατήσω και κάτι για μένα και να σας κάνω μια έκπληξη.

Εδώ λοιπόν, θα παραμείνει ο ρομαντικός με μια δόση τσαμπουκά Κάτοικος Γυάλινου Πύργου, τα κείμενα που έχουν μια γεύση από υποβρύχιο μαστίχας (η βανίλιας) και μερακλίδικου Ελληνικό-Τουρκικό-Βυζαντινό-Αραβικό καφέ (όπως θέτε πείτε τον).

Όσοι πήγατε μια βόλτα από το thirdeye.gr, θα είδατε πως εκεί βρισκόμαστε ακόμα στα βαψίματα αλλά όπου να΄ναι θα το φτιάξουμε και εκείνο, γιατί εκεί, θα ομιλώ για την δουλειά και για τας επαγγελματικάς και ακαδημαϊκάς μου αναζητήσεις.

Καλωσορίσατε λοιπόν και καλά μας ταξίδια! 🙂

 

Ματιά προς την Ακρόπολη

Κάποιος σοφός είπε πως, η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά. Πως την κάνει άραγε;

Σκηνικό: Πάτησα στην βιασύνη μου τον κωδικό της κάρτας μου λάθος στο μηχάνημα ανάληψης σε κάποια στοά του κέντρου. Μου κράτησε την κάρτα. Συμβαίνει. Έτσι και αλλιώς είχα δουλειά στην τράπεζα όποτε μπαίνω στο κατάστημα εντός της στοάς. Ρωτάω για βοήθεια. Φωνάζουν τον υπεύθυνο, ο οποίος έρχεται με την κάρτα.  Πηγαίνουμε μαζί στην υπεύθυνη για θέματα καρτών (ας την ονομάσουμε έτσι. Μου ζητά ταυτότητα, βγάζω το διαβατήριο. Το κοιτάει από εδώ, το  κοιτάει από εκεί, το στρέφει, το ανοίγει, το κλείνει. Προσπαθώ να καταλάβω τι ψάχνει η σοβαρή κυρία ή μάλλον δεν θέλω να καταλάβω τι είναι αυτό που αναρωτιέται και ψάχνει.

Διακριτικά βγάζω την άδεια διαμονής και της λέω με απαλή φωνή και το πιο ευγενικό χαμόγελο μου: «Αν χρειάζεται, μπορώ να σας δώσω και την άδεια διαμονής.»

Την αρπάζει βιάστηκα και συνεχίζει ψάξιμο, εναλλάξ πλέον διαβατήριο και άδεια διαμονής. Ευτυχώς δεν είχε σειρά. Το δείχνει στον προϊστάμενο. Τις δείχνει να περάσει τα στοιχεία. Φεύγει ο προϊστάμενος. Συνεχίζει η κυρία το ψάξιμο.

Με κοιτάει για μια στιγμή και λέει: «Δεν μπορώ να βρω πουθενά την χώρα προέλευσης.»

Απαντάω με σταθερή φωνή σε ευγενικό ύφος, κοιτώντας την στα μάτια: «Aυστρία, Austria.»

Κλείνει η κυρία διαβατήριο και άδεια διαμονής και μου τα επιστρέφει.

Τελειώνω με τις δουλειές μου στο ταμείο, ανοίγω την πόρτα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένα σφίξιμο στην καρδία και σαν να δάκρυσαν τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και περπατάω την Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα, παίρνω την Έρμου προς Θησείο, κοιτάω την Ακρόπολη, ανάσα.

Σκέφτομαι: «Δεν βαριέσαι. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δέξου το όπως είναι.»

Ανάσα. Φτάνω Θησείο, παίρνω τον πεζόδρομο προς Γκάζι. Κοιτάζω ξανά προς Ακρόπολη, περνάω από τον Κεραμεικό.

«Tι στενοχωριέσαι, δεν έχει νόημα. Ίσως.» λέει μια φωνή μέσα μου.

Ξέρω πως δίνω μεγάλη σημασία σε μια τέτοια, ασήμαντη σε πολλούς λεπτομέρεια. Αλλά με πειράζει αυτή η λεπτομέρεια, με πονάει. Ίσως επειδή όλους μας πειράζει να νιώθουμε ξένοι στο σπίτι μας. Όλα στο μυαλό μας είναι, αλλά όπως και να το κάνουμε όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Αυτό το κάπου το κάνουν οι άνθρωποι.

 

Twenty Ten moment

Αν με ρώταγε κανείς για τις πιο σημαντικές στιγμές του 2010, ίσως θα περίμενε ως απάντηση μια επαγγελματική επιτυχία. Σίγουρα αυτή η χρονία έγινε σταθμός σε πολλά επίπεδα αλλά μου έδωσε και την πιο γερή σφαλιάρα- την συνείδηση πως είμαι άνθρωπος και πως πέρα από όλα τα αγαθά του κόσμου, η υγεία είναι αυτό που αν δεν το προσέξουμε δεν θα χαρούμε τίποτα από όλα τα υπόλοιπα πλην της αγάπης.

Μια μακροπρόθεσμη περιπέτεια με την υγεία μου, που την ήξεραν ελάχιστοι καλοί φίλοι, με έβαλε σε επίσης μακροπρόθεσμες σκέψεις. Όχι, ότι ήταν κάτι που δεν ξεπερνίεται, πήρε όμως χρόνο. Εργασιομανία ήταν ένα παράπλευρο εφέ που σίγουρα έφερε κι άλλα παράπλευρα εφέ. Πριν πιάσουν κάποιοι τώρα το τηλέφωνο και βαρέσουν διάφορα πληκτρολόγια, πρέπει να σας πω πως:

Πάει, πέρασε! 🙂  It’s over, guys!

Mου έμαθε την αξία της ζωής.

Y.Γ. Με ρώτησαν τις προάλλες τι ήταν για μένα μια άσχημη εμπειρία. Στον άνθρωπο που με ρώτησε, δεν ήθελα να απαντήσω εκείνη την στιγμή. Είναι προσωπική υπόθεση  και όσο και να γράφω προσωπικά σε αυτό τον χώρο, επιλέγω πως γράφω τι και πότε και πόσο εκθέτω τον εαυτό μου σε δημόσιο χώρο.