Είναι μια ιστορία της ανθρωπότητας. Μια ιστορία που γράφεται από πολέμους, δάκρυα, αίμα, βια.
Εμείς εδώ στον και καλά πολιτισμένο δυτικό κόσμο, ξεχνάμε πόσο γενναιόδωρα, η ιστορία μας έδωσε αυτό που λέμε ατομικές ελευθερίες.
Σε κάποια μέρη του κόσμου η ελευθερία είναι κάτι απαγορευμένο, η ελευθερία έκφρασης ίσως και έγκλημα που καταδικάζεται…με θάνατο.
Η αξία και το δικαίωμα της ισότητας, της ελευθερίας είναι πράγματα που ιδανικά δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε φύλο, ούτε διαφορετικότητες ούτε θρησκείες, ούτε γλώσσες.
Είναι κάτι που ακόμα και σήμερα δεν είναι δεδομένο. Για να καταλάβετε πόσο μη δεδομένο είναι, δείτε το ντοκιμαντέρ για την Neda που έχασε άδικα την ζωή της, στα επισόδεια μετά τις προεδρικές εκλογές στο Ιράν το 2009.
Η Αθήνα πρωταγωνίστρια στα διεθνή δελτία ειδήσεων. Δακρυγόνα και Ματ από το Πολυτεχνείο στο Φιξ στη Συγγρού. Μια ειρηνική διαμαρτυρία μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, λένε. Δεν ήμουν στην πορεία. Η πορεία με βρήκε στον δρόμου για δουλειά.
Εγκλωβισμένοι κάπου σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της Αθήνας. Ακούμε για τρεις νεκρούς. Αυτήν την αλλαγή δεν την θέλω. Αυτή η αλλαγή με τρομάζει. Μπορεί να είναι για καλό. Δεν το ξέρω. Αλλά το να θρηνούμε τρεις αθώες ζωές και τραυματίες δεν είναι καλό. Είναι λύπη. Ποια επανάσταση;
Οι ίδιες εικόνες σε πολλές παραλλαγές ξανά και ξανά. Δεν τις βλέπω στην τηλεόραση. Δεν ήθελα να τις δω αλλά τις βλέπω δίπλα μου. Όχι όπως διαδραματίζονται στο κέντρο. Κοντά στο κέντρο. Είναι τρομακτικές.
Είναι Δεκέμβρης. Στο δρόμο προς Κηφισιά. Ένας χρόνος πριν, Σάββατο βράδυ. Ακούγεται από το ράδιο ότι στο κέντρο της Αθήνας κάτι έγινε. Ο φίλος, οδηγός, παει να αλλάξει τον σταθμό και του λέω: “Αστό”.
Την Κυριακή το βραδύ στο ίδιο αμάξι:
* Θα με πας κάτω ρε;
– Σιγά, μη σε παω. Είναι επικίνδυνα κάτω. Πας καλά;
* Θα με πας ή θα πάω μόνη μου;
Ο φίλος με κοιτάει στα μάτια, μουρμουρίζει “Αγύριστο κεφάλι”, και ξεκινάει προς κέντρο
Είμαστε κάτω και βγάζω από το τζάμι του αυτοκίνητου φωτογραφίες. Του είχα υποσχεθεί να μην κατέβω από το αμάξι. Αστυνομία παντού. Την άλλη μέρα ήμουν κάτω, μαζί με τα παιδιά. Έβλεπα πως τα πιτσιρίκια έριχναν νεράντζια στα ΜΑΤ. Ντου τα ΜΑΤ, και εμείς τρέχαμε. Πλιάτσικο, καπνοί, φωτιά, χαμός. Κάποια στιγμή έπεσαν και τα πρώτα δακρυγόνα.
Picture by ThirdEye
Θυμάμαι ποσό φοβόμουν για τους φίλους μου που ήταν εκεί. Για τους τότε μαθητές μου που δεν ήξερα αν ήταν εκεί αλλά το υποψιαζόμουν. Ο Αστέρης από Σαλονίκη ανησυχούσε για εμένα. Θυμάμαι ότι μέσα στον χαμό,ένα βράδυ όταν η Αθήνα έγινε ένα γκρίζο σύννεφο από τους καπνούς, έπιασα το χέρι κάποιου, μην πάθει τίποτα. Πόσο φοβόμουν μην πάθει κανείς τους κάτι. Θυμάμαι ότι έτρεχα μαζί με τον Ματθαίο και τον Νικόλα. Θυμάμαι ότι ζητούσαμε Μαλόξ για να απαλύνουμε την επίδραση των χημικών. Ένα βράδυ περπάτησα στη Βασίλισσης Σοφίας και είχα δολοφονική σιωπή. Αστυνομία παντού, σε κλούβες, χωρίς κλούβες σε όλες τις παραλλαγές της. Για μια ανάσα σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι για ζεστό ρόφημα και ξανά στους δρόμους. Για καιρόκυκλοφορούσα με μια μάσκα και ένα μπουκαλάκι Μαλόξ στην τσέπη του μπουφάν
Ήμασταν εκεί. Ήμασταν εκεί όταν ματατζίδες άρπαξαν και έσερναν στο τσιμέντο παιδιά. Ήμασταν εκεί όταν έπεφταν τα δακρυγόνα χωρίς λόγο και αιτία. Σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα. Ήταν βράδυ. Καθίσαμε μπροστά στη Βουλή. Ο καθένας και από ένα κερί μπροστά του. Κόκκινες άφησες. Έχω ακόμα μια, την πέτυχα τις προάλλες όταν μάζευε το δωμάτιο μου. Ένα, δυο, τρία, μπαμ. Με ένα μπαμ χάθηκε άδικα η ψυχή ενός δεκαπεντάχρονο αγοριού με όνειρα για το μέλλον, ο Αλέξης. Με ένα μπαμ όμως, δεν θα ξεχαστεί ο Δεκέμβρης του 2008, ή αλλιώς, τα Δεκεμβριανά 2008.
Picture by ThirdEye
Είναι Δεκέμβρης και πάλι. Πέρασε ένας χρόνος. Το κέντρο της Αθήνας από αστυνομία παει καλά, από ασφάλεια δεν παει καλά. Μπορεί να άλλαξε η κυβέρνηση της χώρας, αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξαν δια μαγεία παλιές κακίες συμπεριφορές το οποίου κρατικού μηχανισμού. Θα προτιμούσα να ήταν πιο διακριτική η παρουσία της αστυνομίας, όχι τίποτα άλλο αλλά για να νιώσουμε και λίγο ασφαλής στην πόλη. Μη φοβόμαστε που πάμε για έναν αθώο περίπατο στο κέντρο μετα την δουλειά. Να δούμε λίγο τα φώτα της πόλης και δεν εννοώ να βλέπω να καίγεται το τοπίο. Η βία δεν είναι λύση. Τα σέβη μου.
Με την οικονομική κρίση να συνεχίζεται ,η Ευρώπη αφιερώνει το 2009 στην Δημιουργικότητα και Καινοτομία. Αυτό το γεγονός δεν υπόσχεται μόνο πολλά, αλλά θέτει και το ερώτημα αν μπορεί να κρατήσει ότι υπόσχεται και κατά πόσο ρεαλιστικές ή ιδεαλιστικές είναι οι όποιες υποσχέσεις.
Μια ευκαιρία βελτίωσης, ανάπτυξης και ευελιξίας αποτελούν οι συνθήκες οικονομικής κρίσης. Χρειαζόμαστε δημιουργικότητα για να βρεθούν η καλύτερες λύσεις. Κάθε κρίση φέρνει μαζί τις ξεχωριστές επιπτώσεις, οι όποιες απαιτούν συγκεκριμένες λύσεις κάθε φόρα. Η δημιουργικότητα είναι βασικό στοιχειό για να γίνει αυτό.
επισημαίνει ο Ευρωπαίος Επίτροπος Παιδείας JanFigl.
Η ανάγκη για μια νέα αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας απαιτεί νέα μοντέλα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Αυτό από την πλευρά της κρατικής παρέμβασης. Όσον αφορά την στάση των επιχειρήσεων τίθεται το εύλογο ερώτημα εάν παραμένει στις προτεραιότητες η εταιρική κοινωνική ευθύνη. Η πρακτική των επιχειρήσεων προς τους εργαζόμενους τους αλλά και προς το όφελος της κοινωνίας ως σύνολο αποτελούν κρίσιμο σημείο για την ανάπτυξη όχι μόνο τις ίδιες τις επιχειρήσεις.
Βρισκόμαστε μπροστά στην παράδοξη διαπίστωση ότι από την μια πλευρά υπάρχει ανάγκη και χρησιμότητα για εργασία και δημιουργία και από την άλλη, εάν οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να επενδύουν στην ανάπτυξη του εργατικού δυναμικού τους, όπως υποστηρίζει ο πρώην Ευρωπαίος ΕπίτροποςViscountEtienneDavignon. Το στοίχημα που καλείτε η Ευρώπη (και όχι μόνο) να κερδίσει είναι να ισορροπήσει μεταξύ της αναδιαμόρφωσης του κοινωνικού της μοντέλου και να παραμένει πώλος καινοτομίας και έρευνας παγκοσμίως.
Όταν η “παλιά Ευρώπη” συναντά την “νέα Ευρώπη” δεν αποτελούν την ενωμένη Ευρώπη, μάλλον διχασμένη. Κατά τα άλλα διεκδικεί η ΕΕ το όνομα του πιο ηθικού παίκτη στη διεθνή σκηνή. Σύμφωνα με το άρθρο του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Δανίας, Uffe Ellemann- Jensen, “ThehourofEurope“ (πρώτη έκδοση στο TheGuardian), τα παλιά μέλη της Ένωσης έχουν αποδεδειγμένα επωφεληθεί από την διεύρυνση της Ένωσης με νέα μέλη.
Είμαστε μαζί σε αυτό. Θα βρούμε κοινές Ευρωπαϊκές λύσεις. Η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών δεν είναι απλά κάτι για το όποιο μιλάμε όταν το μέλλον φαίνεται λαμπερό και ρόδινο.
Συνειδητοποιώντας την οικονομική κρίσης ( όχι την έλευση της για την όποια υπήρχαν ενδείξεις), η Ευρώπη των δυο Παγκόσμιων Πολέμων, η Ευρώπη των ακραίων πολιτικών φαινομένων επανέρχεται σε πιο εθνικό -κεντρικές συμπεριφορές και δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση το όραμα της ελεύθερης και δημοκρατικής Ευρώπης που διαφημίζει η απούσα πολιτική ηγεσία, όχι γενικά της Ένωσης αλλά και μεμονωμένων κρατών- μελών της. Απέτυχε το μήνυμα υπέρ μιας ανοιχτής Ευρώπης;
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι οι δρόμοι της Ευρώπης, ενωμένης και μη, πλημμυρίζουν από φωνές ανθρώπων, που διαμαρτύρονται για την αυξανόμενη ανεργία, για το περιβάλλον, για την παιδεία, για τις ανεύθυνες αποφάσεις της οικονομικής και πολιτικής ηγεσίας, όχι μόνο της ευρωπαϊκής αλλά της διεθνής σκηνής.
Μια κρίση είναι ευκαιρία να διορθωθούν λανθασμένες πρακτικές, αρκεί βέβαια να την εκμεταλλευτούμε και να αλλάξουμε τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων αλλάζοντας νοοτροπίες. πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Δεν αρκεί να απεικονίζουμε την χρησιμότητα του πολιτικού διαλόγου αλλά να των πραγματοποιούμε. Continue reading Δημιουργικότητα της οικονομικής κρίσης
Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008, μέρα πανελλαδικής απεργίας. Μετά από πολλά δακρυγόνα η πορεία μας βγάζει Πολυτεχνείο. Στο μυαλό μου χαράζονται εικόνες και καταστάσεις, ανθρώπινες συμπεριφορές. Ώρα για μια ανάσα. Σύντομη στάση σε ένα από τα λίγα ανοιχτά καφέ των Εξαρχείων. Μετά, γρήγορα προς Περιστέρι για μάθημα και ξανά κέντρο για την συνάντηση για τη «δημιουργία ενος δικτύου δημοσιογραφίας των πολιτών». Άργησα. Κούραση. Σκέψεις. Οργή για την ανυπαρξία ουσιαστικής των κομματικών φορέων. Στενοχώρια για τα παιδιά που δέχονται αμέτρητες επιθέσεις στο δρόμο. Αγανάκτηση για την κακή πρακτική των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Εάν θέλεις να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξεις πρώτα εσύ μέσα σου. Αυτές τις μέρες άλλαξαν πολλά για όλους μας. Σε κάποιους ήδη συνειδητά σε κάποιους ασυνειδητά.
Σήμερα το βράδυ μαζεύτηκε ένας αρίθμος μαθητών μπροστά στη Βουλή στο Σύνταγμα με κεριά και μας διδάξαν για άλλη μια φορά τι σημαίνει θάρος, τι σημαίνει αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον. Μας θύμισαν ακoμα πιο έντονα τη σοβαρότητα των γεγονότων. Τραγούδησαν «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» και «Ο Δρόμος είχε την δική του ιστορία». Κάποιοι από αυτούς είχαν καταβάλλει το οδόστρωμα.
Λίγες ώρες νωρίτερα οι μαθητές μου, μου είπαν: «Δεν επιτρέπεται ένας αστυνομικός να πυροβολήσει ένα παιδί ούτε να βγάλει όπλο. Απαγορεύεται. Κυρία, σας παρακαλούμε κάντε κάτι. Είναι άδικο, κυρία.»
Είναι παιδία χωρίς κουκούλες, χωρίς πέτρες, με όνειρα. Μας μιλούν με παραπονεμένα λόγια. Οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία τους.
Που είναι οι επαναστάτες του καφέ και της καρέκλας; Που είναι οι άνθρωποι που λένε ότι μάχονται για τα ανθρωπινά δικαιώματα, για την κοινωνία από καφετέριες στο κέντρο; Που είναι οι ενεργοί πολίτες; Κάποιοι από αυτούς ακόμα ψάχνουν την ανθρωπιά τους. Με ρώτησαν γιατί κατεβαίνω στις πορείες. Το νιώθω. Ναι, φοβάμαι κάποιες στιγμές. Αισθάνομαι κάποιες φορές μοναξιά όταν προσπαθώ να συνεισφέρω σε κάτι. Λάθος εισαγωγή για ένα post για την επικαιρότητα. Είπα και εγώ να εκφράστω λίγο πιο έντονα από συνήθως. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να προσπεράσουν την ουσία για να ασχοληθούν με πολιτικό- κομματικές μικρότητες και αντιπαραθέσεις.
Άσχετα με πολιτικό- κομματικά πιστεύω θα έπρεπε να έχουμε όλοι ως κοινό παρανομαστή το κοινό καλό. Όσοι συμμετέχουμε στα κοινά, στα κοινωνικά, στα πολίτικα, δεν το κάνουμε για την πάρτη μας αλλά για την κοινωνία, για να παραδώσουμε στα παιδιά μας, που αυτές τις μέρες έχουν κατέβει στους δρόμους, μια αξιοπρεπή κοινωνία. Είναι ουτοπία να μιλήσω για μια καλύτερη κοινωνία. Ελπίζω σε αυτήν. Καλώ λοιπόν όσους θέλουν και τους το επιτρέπουν οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις να έρθουν αύριο, Παρασκευή, μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, στις 2 μμ στη καφετέρια του Ιανού στην Πανεπιστημίου για μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς πολιτικές προκαταλήψεις για μια κοινή προσπάθεια εναλλακτικής πολυφωνικής ενημέρωσης ώστε να ενωθεί το υλικό, οποιαδήποτε πληροφορία, που παράγουμε όλοι μας λόγω ημερών. Δεν είναι δική μου πρωτοβουλία άλλα συλλογική,απλά την ανακοινώνω. Σας ευχαριστώ!
ΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΝΕΟΙ! ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ – ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ – ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ! Αύριο στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στο Σύνταγμα (στις 11 το πρωί) ας καθήσουμε όλοι κάτω. Ας ξεκινήσουμε καθιστική διαμαρτυρία για όση ώρα (ή μέρες) αντέχουμε. Ειρηνικά, χωρίς βία. Κανείς δεν θα τολμήσει να ασκήσει βία σε πολίτες που εκφράζουν την οργή τους σιωπηλά
Σάββατο πρωί. Το κέντρο σχεδόν άδειο. Το απόγευμα η ίδια εικόνα. Λίγες ώρες μετά το πρώτη ενημέρωση για αναταραχές στα Εξάρχεια. Για άλλη μια φόρα το κέντρο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ένα παιδί, 15 χρονών έχασε τη ζωή του. Ένας ανεύθυνος άνθρωπος, ένας αστυνομικός, πυροβόλησε ένα παιδί. Αφαίρεσε μια ανθρωπινή ζωή.
Τολμούν κάποιοι να ρίξουν της ευθύνες στο περιβάλλον του, στο ίδιο το παιδί. Παραιτήσεις υπουργών που δεν γίνονται δέκτες. Ένα παραμύθι περί ευθυνών. Παραμύθι γιατί κανείς δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη.
Καθυστερημένες αντιδράσεις από την κυβέρνηση. Καθυστερημένα στα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτόπτες μαρτυρίες σε εναλλακτικά μέσα και κάποιου ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μια μεγάλη νύχτα. Ξημέρωνε μια μέρα οργής. Οργή για έναν άδικο θάνατο
Ο Υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος δηλώνει στη Συνέντευξη Τύπου το πρωί της Κυριακής:
“Θέλω να διαβεβαιώσω ότι η έρευνα ήδη ξεκίνησε για τις συνθήκες σύμφωνα με τις οποίες συνέβη το περιστατικό. Η έρευνα θα οδηγήσει στην ανακάλυψη των αιτίων και των υπαιτίων, θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία και το κυριότερο η λήψη των μέτρων εκείνων ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα”.
Ποια φαινόμενα; Κρατικές δολοφονίες δεν είναι φαινόμενα. Είναι εγκλήματα. Το μήνυμα ψυχραιμίας δεν με καλύπτει σαν πολίτη. Δεν έχετε την ηθική υπόσταση για να αναλάβετε ευθύνες αποδεικνύεται. Απροετοίμαστη ως συνήθως η σημερινή κυβέρνηση να αντιμετωπίσει μια κρίση. Δεν ενημερωθήκατε ότι η εξουσία εφόσον είναι δημοκρατική έχει και ευθύνες; Μιλάτε για υλικές καταστροφές. Οι ανθρωπινές ζωές δεν μετριούνται με χρήματα κυρίες Υπουργέ. Αν δεν μπορείτε να κυβερνήστε αφήστε το σε υπεύθυνους ανθρώπους.
Πορείες σε πολλές ελληνικές πόλεις. Ο άδικος χαμός του έφηβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η απουσία ειλικρινής συγνώμης από πλευρά της κυβέρνησης προκαλεί περισσότερη οργή και αγανάκτηση.
Καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα κτλ να δημοσιεύσουν την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008 το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύουνα το υπογράψουν. Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες που το υιοθέτησαν. Συντονιστικό blog εδώ.
# #
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”. –Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
Από τις 3 Νοεμβρίου, μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις 3 Νοεμβρίου, σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώτα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση – καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008, μέρα πανελλαδικής απεργίας. Μετά από πολλά δακρυγόνα η πορεία μας βγάζει Πολυτεχνείο. Στο μυαλό μου χαράζονται εικόνες και καταστάσεις, ανθρώπινες συμπεριφορές. Ώρα για μια ανάσα. Σύντομη στάση σε ένα από τα λίγα ανοιχτά καφέ των Εξαρχείων. Μετά, γρήγορα προς Περιστέρι για μάθημα και ξανά κέντρο για την συνάντηση για τη 
