Tag: protest

Η ανθρωπιά στα κελιά δεν σταματά

Ξεχνάμε συχνά ότι είμαστε άνθρωποι και ότι είναι ανθρωπινό να κάνουμε λάθη Οι κρατούμενοι σε Σωφρονιστικά Ιδρύματα είναι άνθρωποι και είναι στο χέρι της κοινωνίας να τιμωρεί με ανθρωπιά. Αυτό είναι το το μήνυμα πρέπει να περάσει στον κάθε κρατούμενο Άσχετα από το έγκλημα που έχουν πράξει παραμένουν άνθρωποι, είτε ψυχολογικά ασθενής, είτε κοινωνικά ασθενής. Οφείλουμε να σεβαστούμε την ανθρωπινή αξιοπρέπεια και ζωή
Για αυτή την αξιοπρέπεια μάχονται μαζί με τους κρατουμένους και κάποιοι υπάλληλοί των ιδρυμάτων Από Δευτέρα 3 Νοεμβρίου απέχουν συσσιτίου και θα προχωρήσουν σε απεργία πείνας όσοι δεν το έχουν πράξει ήδη. Δίνουν στο αίτημα τους φωνή και μας καλούν όλους να τους υποστηρίξουμε στον αγώνα τους για ανθρωπινή αξιοπρέπεια. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι θα τους δώσουμε το χέρι μας και να φωνάξουμε μαζί τους.
Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων οργανώνει μια συναυλία αλληλεγγύης τη Δευτέρα 10 Νοέμβριου, στις στις 7 μ.μ. στα Προπύλαια με τους Γιάννη Αγγελάκα, Φοίβο Δεληβοριά, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Παύλο Παυλίδη and the b-movies, Ζορζ Πιλαλί, Μανώλη Φάμελο, Ελελεύ, Locomondo (unplugged), Μagic de Spell, Ρόδες και Flaco.
ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΑ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

Έγραψαν για το θέμα μεταξύ άλλων: christideli ,indy, inlovewithlife, keli.gr, oneiros, Στράτος Κερσανίδης

Χίλιες σιωπές…

Φθινόπωρο στην πόλη της Αθήνας. Η πόλη με τα χίλια πρόσωπα, χίλιες φωνές και χίλιες σιωπές. Ο ήλιος πλέον χαϊδεύει τρυφερά τα πρόσωπα. Είμαι επισκέπτης σε αυτή την πόλη. Δεν με μεγάλωσε αλλά με ωρίμασε. Άξιες, όπως φίλια και αγάπη φαίνονται λίγες μπροστά στο χρήμα. Εντάσεις μεταφέρονται από την επαγγελματική ζωή στην προσωπική. Ταλαιπωρούμε άδικα τους ανθρώπους μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία μέρα με την μέρα φαίνεται ακόμα πιο μεγάλη. Ατελείωτες ώρες εργασίας, όποιας εργασίας. Ανάλογες ώρες στο τηλέφωνο και τον υπολογιστή για να αναπληρώσουμε λίγη ανθρωπιά στη ζωή μας, να νιώσουμε τους ανθρώπους πιο κοντά μας. Δεν μας αρκεί ποτέ. Αδειάζουμε συναισθηματικά, κουραζόμαστε. Ακόμα και ένα τηλεφώνημα μοιάζει με πολυτέλεια. Η εποχή μας βασίζεται περισσότερο στο να πάρουμε παρά να δώσουμε, και όποιος προσφέρει απλόχερα φαίνεται συχνά κορόιδο. Τελικά όσοι μπορούν ακόμα να δώσουν, είναι οι πραγματικά πλούσιοι μεταξύ μας.
Την περασμένη εβδομάδα οι μαθητές μου ήταν σκληροί μαζί μου. Παιδιά είναι. Δεν διδάσκω μόνο γερμανικά. Προσπαθώ να τους μεταφέρω άξιες. Να τους εφοδιάσω με τα απαραίτητα. Με φωνάζουν με το όνομα μου, όχι «Κυρία». Προτιμώ να τους διδάσκω με μεράκι και αγάπη παρά να κάνω το μάθημα μου και να φύγω. Χαμογελά παιδιών, μάτια που λάμπουν, τα μάγουλα που κοκκινίζουν από αγωνία.
Ακούω, διαβάζω για μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Σκέφτομαι πώς να τους μεταφέρω ακόμα περισσότερα σε λιγότερο χρόνο Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν σε λίγους μήνες να παρακολουθήσουν το μάθημα μου, αν οι γονείς τους θα είναι σε θέση να πληρώσουν τα μαθήματα γερμανικών.