Ταξίδι στον χρόνο. Πάμε πίσω στο 2006. Εξεταστική χειμερινού εξαμήνου. Μάθημα:Ιδιοτήτα του Πολίτη και Μετανάστευση. Θυμάμαι ότι ήμουν ασκούμενη στον Συνήγορο του Πολίτη και έφευγα στα καπάκια μετά το μάθημα το πρωί. Το μοναδικό μάθημα που έχω δει τόσα χρόνια και να γεμίζει στις 8 το πρωί μια αίθουσα στο Πάντειο, χωρίς καρέκλες συνήθως όπως και χωρίς θέρμανση. Αλλά σήμερα μιλάμε για την Ελληνική ιθαγένεια.
Πόσες αιτήσεις για την κτήση ιθαγένειας έχουν απορριφθεί, πόσα λεφτά (μιλάμε για πολλά λεφτά, 500 000 δραχμές νομίζω ήταν το 2001), πόσοι πρόσφυγες έχουν μείνει χωρίς την έστω υποτυπώδες ασφάλεια μιας κρατικής ομπρέλας; Αυτό που σε πνίγει όμως ή τουλάχιστον με έπνιγε ήταν το άδικο που συνέβαινε από το κράτος εις βάρος ανθρώπων που αναζήτησαν μια καινούργια αρχή στην Ελλάδα.
Κοιτάζω τη μπλε κάρτα μου, φθαρμένη από τα χρόνια και το πέρα δώθε σε τσάντες, τσαντάκια. Θυμάμαι την μέρα που την απέκτησα. Ήθελα να γραφτώ σε βιβλιοθήκη για να δανειστώ βιβλία για μια εργασία για την σχολή. Όταν η υπάλληλος της βιβλιοθήκης είδε το διαβατήριο μου, ζήτησε άδεια παραμονής (λάθος, για πολίτες ΕΕ είναι διαμονής ειδικού τύπου, αλλά μια λεπτομέρεια είναι αυτή). Τότε πάγωσα και ακόμα παγώνω. Δεν θα έπρεπε αφού τέκνο Ελληνίδας είμαι. Τώρα το θέμα γιατί δεν είμαι στα χαρτιά Ελληνίδα αλλά στην καρδιά, ρωτήστε τον κατά τα άλλα πλήρη καταρτισμένο υπάλληλο της Ελληνικής Πρεσβείας της Βιέννης που έκανε την δεκαετία του 1980, όταν στο άρθρο περί Ελληνικής Ιθαγένεια προστέθηκαν οι λέξεις “ή Ελληνίδας” και πλέον είναι έτσι.
Αν παγώνω μια, τότε κάποιος που δεν έχει τα προνόμια μου, πώς νιώθει; Eίναι προνόμιο να έχεις υπηκοότητα, είναι προνόμιο να σε προστατεύει έστω υποθετικά ένα κράτος, μια Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι προνόμιο να έχεις απολαύσει παιδεία όλων τον επιπέδων (άσχετα αν δεν είχε πάντα την ποιότητα που θα θέλαμε, αλλά μαθαίνεις να την αναζητάς σε άτυπες μορφές παιδείας). Όλα αυτά προνόμια και δυστυχώς όχι αυτονόητα δικαιώματα όσο φαίνεται.
Σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, η καθαρίστρια ήταν από την Αλβανία. Φαντάζομαι ότι δεν έχει καταφέρει να πάρει την ελληνική υπηκοότητα ακόμα. Ήμουν τα πρωινά ή πρώτη που ανέβαινε της ξύλινες σκάλες για να ανέβει στο λίγο κρύο γραφείο στο Ψυρρί. Εκείνα τα πρωινά μου διηγούταν την ιστορία της. Πως το παιδί της έχει κλείσει τα 18 και εφόσον δεν δούλευε με ένσημα, αλλά ανασφάλιστη, δεν μπορούσε να ανανεώσει την άδεια παραμονής ή να πάρει υπηκοότητα. Η ίδια και ο άνδρας της, δεν μπορούσαν να βοηθήσουν αφού το παιδί ήταν πλέον ενήλικο.
Ένας φίλος μου πρόσφυγας, πάνω από δέκα χρόνια στην Ελλάδα. Πέρασε από Γολγοθά μέχρι να του αναγνωρίσουν το καθεστώς του πρόσφυγα. Βασανισμένος σωματικά και ψυχικά.
Η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας που έχουν κτίσει παραγωγικά το κέντρο της ζωής τους και το μέλλον τους στην Ελλάδα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, απέναντι σε φαινόμενα ανασφάλιστης ή επισφαλούς απασχόλησης, εκμετάλλευσης, ολιγαρχίας και κρίσης της δημοκρατίας.
Άν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι δηλαδή νοήμονα όντα όλοι ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, το δικαίωμα στη ζωή είναι αυτονόητο για τον καθένα μας, όχι στις διακρίσεις κάθε είδους, όλοι είμαστε το ίδιο καλοί και το ίδιο κακοί, συμφωνώ με το νομοσχέδιο πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον κόσμο δεν ανήκει σε κανέναν μας, ανήκει σε όλους μας, και πρέπει να παραδώσουμε στις επόμενες γενεές όχι μίσος αλλά συμφιλίωση.
Tο νομοσχέδιο «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» προφανώς έχει προκαλέσει σχολιασμό, θετικό και αρνητικό. Δεν σχολιάζω ότι βλέπω στα σχόλια αρκετούς να ζητάνε δημοψήφισμα αλλά να μην γνωρίζουν ότι ιθαγένεια και υπηκοότητα ταυτίζονται επί ουσίας στην Ελλάδα. Το θέμα παιδείας που λέγαμε. Θλίβομαι όταν διαβάζω για φυλές και διάφορα ανατριχιαστικά κάτω από ένα νομοσχέδιο που λίγο περισσότερη δικαιοσύνη σε τούτο εδώ τον τόπο θέλει να φέρει. Λίγο περισσότερο ανθρωπιά που έχει ξεχαστεί σε κάποιο σεντούκι.
Δεν είμαι πολίτης αυτού του κράτους, αλλά της ΕΕ. Με όσα διαβάζω νιώθω πως δεν έχω το δικαίωμα να σχολιάσω ένα νομοσχέδιο. Με πονά η ψυχή μου σε κάθε αδικία που βλέπω. Στα γκέτο, γιατί σαν τέτοια μοιάζουν, στο κέντρο της Αθήνας και των δυτικών προαστίων. Με πιάνει ρίγος όταν βλέπω διάφορους οπαδούς ακροδεξιών ομάδων αν περιφέρονται για ρατσιστική τσάρκα στην πόλη. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα που μου έδειξαν οι παππούδες μου, που πάλεψαν για την ελευθερία της. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα που μου έδειξε η μητέρα μου σε μια άλλη χώρα. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα για την όποια άφησα πολλά για να βρω λιγότερα και να προσφέρω περισσότερα.
Διαβάζω για την καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας και σκέφτομαι την γλώσσα της προϊσταμένης στην τράπεζα σήμερα.
Σκέφτομαι τις ερωτήσεις που έγιναν σε γνωστό μου στην “εξέταση για την κτήση της ιθαγένειας”, θέματα ιστορίας που δεν τα γνωρίζουν τα ελληνόπουλα. Είπαμε το θέμα Ελληνικότητας είναι και θέμα παιδείας. Μα ποιος το είπε αυτό; Ποιος το είπε και μου διαφεύγει;
Στη Αυστρία δίνουν εξετάσεις γλώσσας αλλά λαμβάνουν και τα σωστά μαθήματα για αυτό, δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι ακόμα δωρεάν. Δεν συγκρίνουμε τώρα τα δυο συστήματα, δεν συμφέρει την Ελλάδα να συγκριθεί με μια χώρα που το κοινωνικό κράτος το εννοεί για όλους όπως και το κράτος δικαίου.
Για πολλά σχόλια ντρέπομαι, αλλά όπως είπα, δεν νιώθω ότι έχω το δικαίωμα να εκφραστώ. Ξένη στην χώρα σου είναι κάτι που το συνηθίζεις αλλά το άδικο σε ανθρώπους, που δεν φταίνε αν οι συνθήκες διαβίωσης τους έφεραν εδώ για να αναζητήσουν μια νέα αρχή, είναι κάτι που δεν το συνηθίζεις.
Σε αυτή την χώρα, σε τούτο εδώ τον τόπο, έχει γίνει πολύ άδικο, καιρός είναι να σταματήσει και να ξεκινήσει αυτός ο τόπος να εκτιμά και να σέβεται τους κατοίκους του ανεξαρτήτως καταγωγής, να προσφέρει ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα. Το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας είναι μια καλή αρχή.
Παραθέτω το σχόλιο του Μίλτου Παύλου, Διευθυντή του Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού & της Ξενοφοβίας ΕΝΩΣΗ-ΚΕΜΟ/i-RED, και άνθρωπος που στάθηκε αφορμή να γίνω ασκούμενη στα Γραφεία του Συνήγορου του Πολίτη.
– Η παρούσα ρύθμιση χορήγησης ιθαγένειας αφορά σε παιδιά που γεννήθηκαν και πήγαν σχολείο στην Ελλάδα.
– Δεν πρόκειται για ικανοποίηση αιτημάτων μιας κοινωνικής ομάδας. Η απόδοση ιθαγένειας στους ανθρώπους με αποδεδειγμένα ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα, έχει μέγιστο όφελος πρώτα απ’όλα για το σύνολο των Ελλήνων και κατόπιν για τους πολιτογραφηθέντες.
Η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας που έχουν κτίσει παραγωγικά το κέντρο της ζωής τους και το μέλλον τους στην Ελλάδα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, απέναντι σε φαινόμενα ανασφάλιστης ή επισφαλούς απασχόλησης, εκμετάλλευσης, ολιγαρχίας και κρίσης της δημοκρατίας.
– Η αβάσιμη κινδυνολογία περί αλλοίωσης του έθνους και περί φυλετικής διαφοροποίησης, είναι απαράδεκτη σε μια δημοκρατία και κάποτε ποινικά κολάσιμη. Μπορεί να προκαλέσει μόνο θύματα βίας, δυσανεξίας, χειραγώγησης, απογοήτευσης και ματαίωσης από όλες τις πλευρές. Μέσα στην προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης και όξυνσης μέσα από εμπρηστικές διαστρεβλώσεις, δαιμονοποιήσεις και ρατσιστικής έμπνευσης υστερίες, ακόμα και εκείνοι που τις εκφέρουν έχουν να χάσουν.
Συχνά σε αντίθεση προς τα ίδια τους τα συμφέροντα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Ας μη δικαιωθώ ποτέ για το άδικο που έγινε κάποτε. Μπορούν να ζήσουν οι τόσοι χιλιάδες άνθρωποι που προσφέρουν σε αυτό τον τόπο πιο ανθρώπινα, πιο δίκαια;
Διαβάστε σχετικά:
Νομοθετική πρωτοβουλία Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης για την «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα»
Ιθαγένεια, ο θρίαμβος του αυτονόητου , Κωστής Παπαϊωάννου- αντίφωνο
Να μην σιωπήσουμε…, Gazmend Kapllani- Υπάρουμε…..Συνυπάρχουμε
Blue moon, Προκόπης Δούκας-your painted smile
Ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα, Κωνσταντίνος Αλεξάκος- Πολίτης
Παρεμβάσεις της Ελληνικής Ένωης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
