Ήταν ένα κοριτσόπουλο, αγρίμι. Τα μάτια της έλαμπαν από πάθος για ζωή.
Εκείνος πατρική, αδερφική μορφή. Τα πάντα και τίποτα.
Έλεγαν ότι αν βρεθούν μέχρι τα 28 της χωρίς σύντροφο, θα έκαναν εκείνο τον λευκό γάμο που εκείνη περιέγραφε μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Το αγρίμι όμως, από κοριτσούδι έγινε γυναίκα. Με τα θέλω και δε-θέλω της, με στόχους και επιθυμίες.
Εκείνος δεν το κατάλαβε ποτέ και άφηνε σε όλα αυτά ένα κενό. Έδινε τα ελάχιστα για να μη του πάρει τα πάντα.
Μόνο που κάποια στιγμή ήρθε κάποιος άλλος στην ζωή της. Γέμισε το κενό που είχε χωρίς να το ζητήσει. Την συμπλήρωνε.
Η ιδέα του λευκού γάμου έγινε διάφανος μέχρι που έγινε άνεμος.
Στην ζωή της η αγάπη πήρε θέση, υπόσταση και ουσία.
Εκείνος που δεν έδινε ποτέ γιατί είχε για δεδομένη την αγάπη της, την έχασε χωρίς να το καταλάβει και ίσως και δεν καταλάβει ποτέ. Ίσως δεν χρειάζεται να καταλάβει ποτέ.
Αρκεί που κατάλαβε, ένιωσε εκείνη. Άνθίζει όπως τα λουλούδια την άνοιξη.
Βρε βρε βρε, παίδες πριν λίγους μήνες σας τα έσουρα; Δεν σας έφτασε. Ξυπνήστε!
Αγορίνα μου, αφού το θες το κορίτσι, τι το παιδεύεις; Να το σκάσεις θες. Δεν θα σκάσει. Θα σου τα πει μια, δυο, τρεις και μετά θα σου πει “γεια σου”. Ανεξάρτητη είναι. Δεν σε έχει ανάγκη λέμε. Γι’ αυτό σου μπήκε στο μάτι, ανάθεμα σε. Το ξέχασες κιόλας.
Μη μιλάς, Διάβαζε. Τι είναι αυτά τα “είμαι κουρασμένος”, “τώρα μπήκα σπίτι”, ” είμαι πιεσμένος”, και όλο υπεκφυγές είσαι; Ξεκόλλα μάνα μου, θα το χάσεις το παιχνίδι και την μπάλα και το κορίτσι. Θα σου φύγει πριν πεις κύμινο.
Γυναικουλίστικα καπρίτσια θες να σου κάνει αντί να είναι ειληκρινής; Τα ζέστη-κρύο και ξανά-μάνα-ζέστη θες για να μη ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι; Πας καλά; Αυτά δεν τα είχες σιχαθεί; Αυτά δεν σου την έδιναν απίστευτα; Λάθος θυμάμαι; Όχι,ε. Τότε κάτσε κάτω και σκέψου. Για δες που σου βάζω και εικονίτσα αυτό που θες.
Picture by fourme
Φτύσιμο θες. Να το έχεις. Να δω τι θα καταλάβεις. Από αγάπη στα λέω, γιατί θα είμαι πάλι μεταμεσονύχτια στο ακουστικό ή σε ήρεμο μέρος να στα λέω και να ακονώ…Χρειάζομαι και ύπνο, παιδί μου.
Να την στρώσεις θες; Εμ, αγόρι μου, λάθος. Δεν στρώνει. Κάνει επιλογές και κοίτα να είσαι σε αυτές γιατί δεν σε βλέπω καλά. Μην τα κάνς μαντάρα. Είναι καλό το κορίτσι, από τα σπάνια. Το κρατάμε και με τα δυο χεράκια για να μη μας φύγει.
Λέγε ρε; Tην θες ή δεν την θες; Απλά τα πράγματα και ξηγημένα. Το’ χεις; Άντε μη τα πάρω στο κρανίο. Σου ήρθε να αποφύγεις την σχέση στην σχέση, το μαζί. Βρε πουλάκι μου, αν δεν μοιραστείς με την σχέση σου πράγματα δεν την χτίζεις. Τι φοβάσαι; Μη σε τυλίξει; Την ηρεμία της θέλει το κορίτσι. Το πιάνς; Δεν τα χρειάζεται τα φρου-φρου και αρώματα και τάχα μου-τάχα μου-δήθεν. Τα χόρτασε. Πάρ΄το χαμπάρι γιατί θα τρέχεις και δεν σε βλέπω καλά.
Ξημέρωνε και η νύχτα έδινε την θέση της σε μια νέα μέρα.
Ονειρεύτηκα ότι ήρθα να σε βρω.
Σε παίρνω αγκαλιά. Σε φιλάω στο μέτωπο.
Σου λέω ψιθυριστά « Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω ».
Τέλος το όνειρο.
Πως να σου πω ότι τρελαίνομαι όταν νιώθω πως σου συμβαίνει κάτι;
Πως να σου πω ότι δεν ζητάω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα;
Απλά, νιώθω ο,τι νιώθω.
Έχουν περάσει μέρες από τότε που περιέγραφα σε φίλο, τι σημαίνει για μένα να γράφω: «To να γράφεις είναι σαν τις σοκολάτες: “πρώτη μου αγάπη και παντοτινή” και “το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής”». Που να φανταστώ ότι μετά από κάποιες μέρες μια σοκολάτα θα με προκαλέσει να αποδείξω την αγάπη μου προς την γραφή. Όχι οποιαδήποτε σοκολάτα. Η σοκολάτα, που ήθελε το kismet να συντροφεύει τις όμορφες στιγμές, που θα διηγούμαι σαν παραμυθία στα παιδιά, ανίψια και εγγόνια μου. Για να τις θυμάμαι, γιατί δεν ξέρουμε πως θα λειτουργεί το δόλιο το μυαλό μου σε λίγα χρόνια, τις γράφω εις τούτον εδώ το μπλόγκιον. Τις πιο όμορφες ιστορίες άλλωστε, τις γράφει η ίδια η ζωή. Και αν είναι ιστορίες αγάπης μας θυμίζουν ότι δεν είναι ευφάνταστα σενάρια παλιού κινηματογράφου αλλά ότι συμβαίνουν τριγύρω μας καθημερινά. Αρκεί να δώσουμε την σημασία που τους αρμόζει. Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.
Picture by LactaFilms
Η σοκολάτα που με προκαλεί, όπως καταλάβατε από την παραπάνω εικόνα, είναι η Lacta. Σε συνεργασία με την OgilvyOne και τον Γιώργο Καπουτζίδη λανσάρεται ο η νέα interactive καμπάνια «Love in Action» της σοκολάτας. Επειδή είμαι καρά- ψωνάρα για τα τρυφερά κείμενα μου, κατέθεσα και εγώ μια ιστορία αγάπης στον διαγωνισμό του Love in Action. Όσοι ψαχουλέψετε στο αρχείο του μπλογκιού θα βρείτε ιστοριούλες στην κατηγορία Life happening (κάργα αυτοδιαφήμιση λέμε). Σας καλώ να μαντέψετε ποια (έτσι για χαβαλέ). Έστειλα μια 100% πραγματική ιστορία. Να ξέρετε ότι οι πλειοψηφία των ρομαντικών κειμένων έχουν εμπνευστεί από έναν καλό φίλο (μη πάει το πονηρό μυαλό σας αλλού, φίλος είναι ο άνθρωπος) . Του έταξα ότι θα τον κάνω βιβλίο, λέτε να πειράζει που κάνω μια προσπάθεια να τον κάνω μικρή ταινία;
Επ, εσύ, αόρατε, ξέρω ότι θα χαμογελάσεις μόλις δεις αυτό το κείμενο, όπως χαμογέλασα όταν κατέθεσα την ιστορία. Και ίσως τα χαμόγελα που δεν βλέπω και θα ήθελα κάποτε να δω είναι το πιο όμορφο κομμάτι τις διαδικασίας αυτής, στο να γράφω.
Στα παιδιά της OgilvyOne και τον Γιώργο Καπουτζίδη εύχομαι να διασκεδάσουν την διαδικασία της καμπάνιας όσο περισσότερο γίνεται. 🙂
Y.Γ. Σε όλοκληρο το κειμενάκι που διαβάζετε αυτή την στιγμή, σας έχω λινκάρει κάποια πραγματάκια, κάποιες ιστορίες περί αγάπης.
Γύρισα σήμερα το ρολοϊ του χρόνου κάποια χρόνια πίσω, όταν τσακωνόμουν με έναν παθιασμένο πολιτικά-διαφορετικών-απόψεων με σοκολάτα lacta και pop corn για το προεκλογικό debate των κομματικών αρχηγών. Ήταν το 2004.
Αντί να του πω όσα είχα να του πω, του έκανα πολιτική ανάλυση. Αντί να χουχουλίασω στην αγκαλία του, ήθελα να το παίξω ανδράκι μήπως και τον εντυπωσίασω…Λες και είχε σημασία, λες και δεν ήξερε ήδη τι είχε μπροστά του. Ήμουν 21.
Επίσης ονειρεύτηκα ότι κανονίζω την επόμενη έκπληξη για να χαμογελάσει. Έτσι απλά, γιατί έχει ένα απίστευτο χαμόγελο και θα ήθελα να το φωτογραφίσω μια φόρα. Είναι 2009 και είμαι 26 και ο χρόνος συνεχίζει να τρέχει.
Ένα πρωινό σε μια παραλία σε ένα μικρό νησάκι κάπου στο Αιγαίο, μια μικρή νεράιδα εκεί που παίζει με τα κύματα και τις ηλιαχτίδες του ηλίου κάτι σκεφτόταν, κάτι σκαρφίζονταν. Παιχνιδιάρα, τσακπινογραγαλιάρα όπως λέει και η μια φίλη της. Οπότε ζητά βοήθεια από τους φίλους της να της βρουν ένα τηλεφωνώ για να κάνει μια έκπληξη με προορισμό μια ψυχή κάπου στην Αυγουστιάτικη Αθήνα.
Δύσκολο πράμα την σήμερον ημέραν να πιάσεις γραμμή σε γνωστή αλυσίδα ανθοπωλείων. Πήρε φωτιά το κινητό με την διαδικτυακή σύνδεση αργή σαν σαλιγκάρι. Βρέθηκε γειτονικό ανθοπωλείο να υποστηρίξει το εγχείρημα. Μόλις δόθηκε η παραγγελιά των λουλουδιών και το τι θα γράφει η συνοδευτική καρτούλα, ένα γέλιο ακούστηκε στην άλλη γραμμή και μια εκφώνηση:
-Καλό, καλό. Όμορφη σκέψη. Από που τηλεφωνείτε;
“Από την Τζιά “, απαντώ.
– Να’ σαι καλά, κορίτσι μου. Καλώς να φτάσουν.
Το ηλιοβασίλεμα το βράδυ της καλοκαιρινής έκπληξης
Το επόμενο βράδυ, κουβεντούλα με καλό φίλο μου, που ήθελε να μάθει αν έστειλα ή δεν έστειλα τελικά λουλούδια.
– Για ξηγήσου τώρα….Που πηγαίνανε τα λουλούδια; Καταρχήν πήγανε; Αρέσανε;
* Πήγανε, φτάσανε σώα και άβλαβης. (Χαμόγελο)
– Προκάλεσες όμορφα συναισθήματα?
* Προκαλώ, προκαλώ αλλά δεν φτάνει πάντα αυτό. Πήγαν λοιπόν, πέντε λευκά τριαντάφυλλα σε κάποιον που δεν το περίμενε. Όχι, κόκκινα, μη παρεξηγηθούμε. Η συνοδευτική καρτούλα έγγραφε: “Λευκά όπως ο Λευκός Γάμος μας. 🙂 Χρόνια πολλά και με πολλά χαμόγελα.” Θυμάσαι την ιστορία με το αστείο του Λευκού Γάμου μου.
– Wow! Κάγκελο έμεινε;
* Δεν ξέρω αν έμεινε, να σου πω την αλήθεια. Φρόντισα να πάνε χθες μια μέρα πριν την γιορτή του.
– Αχα.
* Γύρω στις εννιά το βράδυ σκάει τηλέφωνο για να με ευχαριστήσει. Του κάνω “ Αύριο θα σου στείλω και το μήνυμα κατά παράδοση για χρόνια πολλά.
– Και;
* “Πήρες λευκά τριαντάφυλλα, αξίζεις κόκκινα. Έγινα αιτία για ένα χαμόγελο, αξίζεις την ευτυχία. Σου εύχομαι όλα όσα αξίζεις και κάτι παραπάνω,” λέει η μικρή νεράιδα και γίνεται ξανά αγέρας να φυσά διακριτικά πλάι σου. Το παραμυθάκι σου για την γιορτή σου γιατί όλοι μας χρειαζόμαστε ένα παραμύθι και λίγο μαγεία.” Και τώρα πες μου αν έλιωσες;
– ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ! Τι αντίδραση είχαμε;
* Αντίδραση; Βεβαία, πολλά ευχαριστώ και χαμογελά.
– Προσπαθεί να το χωνέψει μάλλον. Τρέλα. Καλά, ήταν μοναδική κίνηση.
* Όπως και να έχει τον σκοπό μου να χαμογελάσει, τον πέτυχα. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Διασκέδασα τη διαδικασία. Μεταξύ μας, αν δεν θα ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν θα το έκανα. Του χρωστούσα ένα παραμύθι, ας πούμε. Έμπνευση αυτές τις μέρες σου λέω. Το έχω πει, ότι όταν μπορεί μια σκέψη σου να ζωγραφίσει ένα χαμογέλο,πιάνεις ένα κομμάτι ευτυχία. Εξάλλου, ποιος είπε ότι η πραγματική ζωή δεν γράφει τα πιο όμορφα παραμύθια;
Loving to write at night. Two cigarettes. Said “goodbye” to the visual influence on my web identity, and maybe not only, of my so called mentors. Tough year, re-started writing nearly one year ago. Strange feeling, a bit sadness, a bit madness, happyness and finally calmness.
Everything is fine. They are fine. One of them, a grown- up child, deeply wise and childish and the same time.
The other one a charming, positive personality. Both of them a little bit too egoistic to get in my skin, but caring at the same time in a very strange way.
Sure, no one could be as I am for them. Understanding, loving without borders, being everyting and nothing at the same time. No, they did not teach me how to fly nor to fight but to leave, to save my power for ideas bigger than they were.
So, here I am. Stronger and weaker than before but sure and self- controlled more than they could ever imagine, so did I.
Goodbye my smooth operators, your angelguard is leaving smoothly as an angle and maybe one day you will call the friend.
