Εκείνα τα πρωινά

Μπορείς να μετράς την ζωή σε χρόνια, μήνες, μέρες ή με στιγμιότυπα και ιστορίες. Μπορείς να την καταναλώνεις ή να την γεύεσαι. Ίδιο πράγμα, διαφορετική αντιμετώπιση. Κάπως έτσι, παίρνεις μια ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο για να πας στην συνάντηση. Έτσι, για να δώσεις μια γλύκα στην Δευτέρα.

Φοράς το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και την καλή σου διάθεση και πας. Κάπως έτσι τυχαίνει πως χαμόγελα γυρεύεις, χαμόγελα θα πάρεις
και ένα απλό κομπλιμέντο γιατί τυχαίνει να καταλάβει και ο απέναντι σου, πως πέρα από τα θέματα δουλειάς, είσαι και άνθρωπος.

Πως να το κάνουμε δηλαδή, μας αρέσει να ζωγραφίζουμε χαμόγελα και να μας ζωγραφίζουν χαμόγελα στο πρόσωπο.

Τόσο απλά.

Γεύση Κυριακής

Κυριακή βράδυ, αρχές Νοεμβρίου και μια παρέα αποχαιρετά την μέρα με θέα την Ακρόπολη με μπύρες και ποτήρια κρασί στο χέρι. Χαμόγελα ανακούφισης και χαράς διαψεύδουν την εικόνα που θέλει να επικρατεί στα μέσα για την Ελλάδα. Η Αθήνα, τόπος γέννησης τεχνών, επιστημών και ανθρώπινων αξιών από αρχαιοτάτων χρόνων. Η παρέα πίνει στην υγειά της. Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα μικρό εστιατόριο, η αισιοδοξία τους φωτίζει εκ νέου τον χώρο.

Sunday
Sunday by kpvl, on Flickr

Οι σκέψεις τους βρίσκουν έκφραση σε συζητήσεις και τα βιώματα τους:

Διαβάζουμε για την Ελλάδα της κρίσης.
Βλέπουμε μια Ελλάδα γεμάτη φως.
Ακούμε για τους Έλληνες που δεν είναι ενωμένοι.
Νιώθουμε μια Ελλάδα με έντονη αίσθηση «κοινότητας» και αλληλεγγύης.
Βλέπουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες να αλλάζουν τα δεδομένα.

Ποιος είπε πως πάσχουμε από κρίση; Από κρίση ταυτότητας πάσχουμε και ενώ έχουμε την ευκαιρία για να γράψουμε την σύγχρονή ιστορία της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μας κυβερνά η μοιρολατρία, λες και ξεχάσαμε πως μετά από κάθε πτώση, η ιστορία έχει ανοδική πορεία.

Ποιος σας είπε πως η ιστορία γράφεται με τους κανόνες των άλλων;

Οι παρέες γράφουν ιστορία. Το περιεχόμενο είναι στο χέρι μας.

Πικρός καφές της παρηγοριάς ή μερακλίδικος που ξυπνά αισθήσεις;

Sex 2.0

Κάποια πράγματα δεν είναι ούτε για Facebook status update, ούτε για Twitter, ούτε να τα ανεβάζουμε στο YouTube, και σίγουρα όχι για Foursquare. Δεν χρειάζεται να μοιραζόμαστε τα πάντα με όλο τον κόσμο. Αναφέρομαι στην ιδιωτική ζωή. Τονίζω πως γράφω άκρως προσωπικά κείμενα κατά καιρούς αλλά πάντα με μια λογοτεχνική, αν θέλετε να το πείτε έτσι, παρέμβαση.

Βίντεο για να γελάσουμε, και ευχαριστώ τον Δημήτρη για το hint.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=_P2vRNroUag]

Σκεφτείτε το την επόμενη φορά που σε ιδιωτικές στιγμές είστε συνέχεια με το κινητό στο χέρι και αφιερώστε ποιοτικό χρόνο, ακόμα και αν είναι περιπέτεια της μιας βραδιάς. Don’t waste yourself!

Στολίδι ζωής

life
Image by alshepmcr on Flickr

Λίγες μέρες πριν την δύση του 2010 θυμήθηκα μια ιστορία παλιά. Πριν ένα χρόνο ένα τραγικό, θλιβερό συμβάν τάραξε την παρέα. Το μαγκάκι της παρέας, το κορίτσι με υφάκι, το κορίτσι που με το πάθος της ζέσταινε τις ψυχές μας μες’ την παγωνιά, κατέρρευσε. Δεν μας ζήτησε ποτέ βοήθεια. Το είχαμε για δεδομένο πως δεν έχει ανάγκη. Η απόπειρα αυτοκτονίας της λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έπεσε σαν βόμβα. Μόλις είχε ξεκινήσει την νέα της καριέρα και θεωρούσαμε πως όλα είναι καλά. Αλλά πόσο μας βόλευε να το δούμε έτσι.

Για να μπορώ να σας δίνω, θα πρέπει να γεμίζω  συναισθηματικά.

Τις προάλλες μας είπε:

Ίσως το πιο όμορφο δώρο που έκανα στον εαυτό μου ήταν αυτή η απόπειρα γιατί έτσι αποφάσισα να αλλάξω ριζικά, κατάφερα να κάνω την δουλειά που θέλω, όπως θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω, και να κάνω την ζωή που θέλω. Μεγάλη κουβέντα

Κάπως έτσι, μας ανακοίνωσε πως είναι πλέον καλά και ότι κέρδισε την δύσκολη μάχη και ανακάλυψε την πραγματική δύναμη που κρύβετε μέσα της.

Γειά χαρά, κοριτσάκι!

Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;

Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.

Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.

Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:

…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.

Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.

Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]

Να θυμήθουμε όπως  άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.

– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης

– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας

– Δικαίωμα στην εκπαίδευση

Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.

Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.

Instant βατραχοπρίγκιπες

Φίλες και φίλοι, εισακούστηκαν οι επιθυμίες των απελπισμένων γονέων και συγγενών που αγχώνονται ταμάλα για το ζευγάρωμα των θυγατέρων τους. Εισακούστηκαν οι ευχές πολλών κοριτσιών, ενίοτε σε άστρα που πέφτουν. Διαβάστηκαν προσεκτικά και επεξεργάστηκαν λεπτομερώς επαναστατικά συνθήματα και απειλές όπως στην φωτογραφία που ακολουθεί.

Ήρθε ο βάτραχος που γίνεται ακόμα πιο εύκολα παραμυθένιος πρίγκιπας. Ο βάτραχος σε γυαλί. Υπόσχεται, παρακαλώ να σημειωθεί για τα πρακτικά, ότι με την απλή πρόσθεση νερού μεταμορφώνεται, εντός 72 ωρών, σε πρίγκιπα.

Frog to prince

Πως είναι ο στιγμαίος καφές ένα πράμα. Στιγμαίος πρίγκιπας. Κοπιάστε κύριες και κύριοι. Κοπιάστε.

“Get a boyfriend λέμε”, διατίθεται και σε βολική συσκευασία πλέον.

Τα σέβη μου 😉

Συμβαίνει…

Νοέμβρης παρά. Άλλη μια νέα αρχή. Φλερτάρω με τη νύχτα κάτω από τον αττικό ουρανό. Μαγικά πλάσματα για παρέα και τα άστρα.

Picture by gilderic

Μια μέρα πριν τον είδα. Είχαμε να τα πούμε καιρό. Μήνες. Ήμουν τυχαία στην περιοχή του και το το είπα. Στο γνωστό μέρος σε πέντε λεπτά. Αμηχανία. Τον κοιτάω στα μάτια. Είναι καλά. Μου έλειψε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Λέμε για δουλειά και σχέδια. Όπως πάντα λέει λίγα και μετρημένα για τον εαυτό του. Κάποτε έλεγα ότι μοιραζόμαστε μια ενδοφλεβική επικοινωνία. Τόσο κοντά ήταν και είναι. Δώσαμε ο ένας στον άλλον, άλλη μια ευκαιρία. Σαν φίλοι που είμαστε.

Του λέω: ” Πότε θα πάμε wagamama;” Αν σταθεροποιηθώ θα κερνούσα. Φαίνεται πως αυτό έγινε. Μας πήρε λίγο παραπάνω καιρό. Κομμάτια να γίνει. Είναι καλά. Ακόμα αμήχανη. Περίμενα καιρό να τον δω. Επιστρέφω σπίτι και δάκρυα τρέχουν. Δεν χρειάζεται να τα δει ούτε να του το πω. Ξέρει.

Μεγαλεία ζωής

Κάθε καλοκαίρι περνούσα στο χωρίο στην Ελλάδα με τους παππούδες. Με το που κατέβαινα από το τρένο ή το αυτοκίνητο η γιαγιά μου με αγκάλιαζε με μια μικρή ανθοδέσμη από τα λουλούδια της. Χάζευα με τις ώρες τα τριαντάφυλλα και γαρύφαλλα στον κήπο. Όλο το χωρίο ήξερε ότι με το που θα δω τριανταφυλλιά θα σταθώ να μυρίσω.

” Το μπουμπούκι στα μπουμπούκια “, έλεγαν.

Blooming moments by ThirdEye

Μεγάλωσα. Φοιτήτρια πλέον, μια μικρή ανθοδέσμη με συνόδευε όταν τελείωνε το Σαββατοκύριακο στο χωριό. Τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να τους φροντίσω εγώ.

Με πολλές επιλογές μου δεν συμφωνήσαν ποτέ. Για κορίτσι παρά- είμαι επαναστάτρια στα μάτια τους και με αδικούσαν συχνά από αγάπη.

Χρειάστηκε η γιαγιά μου να κάνει μια επέμβαση και δεν είχαμε συγγενής να δώσουν. Από μικρή έχω ένα πρόβλημα λόγω των πολλών δικών μου επεμβάσεων. Δεν με πρόδωσε όμως ο οργανισμός μου και μπόρεσα να δώσω αίμα. Αλλά δεν έφτανε. Με συνόδευε το τότε αγόρι μου, ο Θωμάς. Όσο έδινα και δεν μπόρεσα να αντιδράσω πήγε να δηλωθεί. Μεγάλη συγκίνηση.

Πριν κάποιο χρονικό διάστημα χρειαζόταν ο πάππους μου αίμα. Ξενυχτισμένη μεν αλλά και πάλι τα κατάφερα. Έδωσε και ο Θωμάς, ως φίλος πλέον. Μέτα από λίγες μέρες εφόσον συνήλθε ο παππούς μου, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει το ιδιαίτερο του “Ευχαριστώ και μια συγγνώμη” αλλά και ευχαριστήσει  όλα τα παιδιά που βοηθήσαν. Συγκινήθηκα και ξέσπασα σε κλάματα σαν μικρο παιδί. Οι παππούδες μου, μου έστειλαν πάλι μια μικρή ανθοδέσμη που την βλέπετε στη φωτογραφία. Μικρές λεπτομέρειες που τελικά είναι πολύ μεγάλες.