Tag: smile

Το πάρτυ

Γενέθλιο πάρτυ. Δεν είχε σημασία πως ήταν γενέθλια. Σε ένα στέκι των Αθηνών, έκλεισε για δέκα άτομα, εκείνα που πίστευε πως θα έβρισκαν τον χρόνο και την διάθεση να της κάνουν την τιμή να έρθουν. Και ήρθανε. Εκείνος δεν ήρθε, όπως δεν ήρθε και δεν έρχεται ποτέ. Απλά αυτή την φορά δεν είχε σημασία αν θα έρθει, γιατί ήρθαν όλοι τους. Ίσως και να μην τον κάλεσε καν, τι σημασία έχει; Ήρθαν όσοι έχουν σημασία.

Έρχεται λοιπόν, ο κολλητός, και της προσφέρει με ένα ζεστό χαμόγελο μια ανθοδέσμη. Άλλος γυρνούσε γύρω γύρω στο κέντρο για να βρει πάρκινγκ για να περάσει έστω για ένα κρασί. Κάποιοι ήρθαν στα καπάκια από σεμινάρια και δουλειά. Δυο που από κούραση δεν άντεχαν να πάρουν τα πόδια τους, έβαλαν τα καλά τους, βάφτηκαν και ήρθαν. Δεν βαρέθηκαν την απόσταση για να κατέβουν κέντρο. Την εποχή της «στιγμιαίας επικοινωνίας» δεν αφήνουν τις ανθρώπινες σχέσεις να γίνουν στιγμιαίες αλλά να παραμείνουν αυτό που τις κάνει βαθιά ανθρώπινες, ουσιαστικές. Λουλούδι χωρίς νερό δεν ανθίζει.

Το μεγαλύτερο δώρο στην ζωή μας είναι η παρουσία των ανθρώπων που αγαπάμε και μας αγαπούν. Το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στους άλλους είναι χρόνος και συναισθήματα.

Airport stories

Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κάθομαι σε κάποιο καφέ για να γράψω κάποιες σκέψεις μου και εκεί που χαζεύω διαδικτυακή πληροφορία, στο διπλανό τραπέζι κάθονται δυο παλικάρια.

Image By December-Skies/Soma on Flickr

Ο ένας, πιο χαμηλών τόνων μιλά για μια κοπέλα με την οποία βγαίνει. Την περιγράφει ως κινηματογραφική. Είναι στο δεύτερο ραντεβού. Το κορίτσι «έχει μυαλό που στροφάρει», κάνει μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες δωρεάν και έχει άποψη. Αρχικά ο τύπος ένιωσε ερωτευμένος με τα ταμπούνια αλλά τώρα είναι ανασφαλής επειδή το κορίτσι είναι μαζεμένο. Περιμένει το τρίτο τους ραντεβού για να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Ο φίλος του είναι πιο χύμα, αλλά τον πειράζει που ο «τσιμπημένος μας» αναφέρεται σε χαρακτήρα και πνευματικά χαρίσματα αντί για εμφάνιση.

Σημείωση: Αγόρια, αποφασίστε τι θέλετε. Αλήθεια, αν σας εκδηλωνόμαστε μαζεύεστε και τρέχετε. Όταν είμαστε πιο μαζεμένες, σας τρώει και πάλι η ανασφάλεια. Κοπελιές, το ίδιο ισχύει και για εσάς.

Όπως και να έχει, μου αρέσει να ακούω τέτοιες ιστορίες. Πατάω το κουμπάκι του «Publish» με το που σηκώνονται. Ο «τσιμπημένος μας» θέλει να κοιτάξει να πάρει κάτι συμβολικό στο κορίτσι για το νέο έτος. Love is in the air.

Αχνιστός καφές

Coffee made with Love
Picture by Karen Tjøstelsdatter Taxerås on Flickr

 

Μη μου λες πως δεν αξίζει. Αφού λες πως δεν ξέρεις, πως κρίνεις;
Μη μου μιλάς για υπερβολές. Μη μου μιλάς για το εγώ όταν μιλάμε για το εμάς.
Για ποιους δεσμούς, ποια συναισθήματα μου μιλάς; Που δεν τα έχεις νιώσει ποτέ.
Πως τολμάς και μιλάς χωρίς να νιώθεις; Πως;

Χειμώνας. Κάνει κρύο. Είναι Κυριακή και είχες δουλειά. Φρέσκος ο έρωτας μας, αχνιστός όπως ο ζεστός πρωινός καφές που μοιραστήκαμε πριν φύγεις.

Μου είχες πει «Δεν ξέρω αν αντέχεις μια αγάπη τόσο δυνατή, τόσο βαθιά;»

Ίσως και να κερδίσαμε τελικά τον σεβασμό που έχει ο ένας στον άλλο, τον αυτοσεβασμό μας, την αληθινή αγάπη που μας δένει χωρίς τα περιττά. Δεν μου έκανες ποτέ δώρο από αυτά που μας δείχνουν στις ταινίες και τα σίριαλ. Μου έδωσες τον χρόνο σου, τον χρόνο μου και τον χρόνο μας εν τέλει.

Λάθος, μου έκανες δώρο κάτι πρωινά Κυριακής, κάτι βράδια. Το βράδυ του Αγίου Βαλεντίνου μου χτύπησες την πόρτα στα ξαφνικά με μια σοκολάτα στο χέρι. Τόσο γλυκός ήταν ο έρωτας μας. Το αντάλλαγμα μου: μια αγκαλιά όπως εκείνη με την οποία αποχαιρετίσαμε το κομμάτι ζωής που μοιραστήκαμε.

 

Θύελλες σου ‘φερα να παίξεις,
τραγούδια να ‘χεις να γελάς.
Το «σ’ αγαπώ» σου, χίλιες λέξεις.
Μες στη σιωπή μας μου μιλάς.
Γλυκιά στιγμή για μας θα ζει.
Εσύ είσαι εγώ κι εγώ εσύ..

Σημειωματάριον συναισθηματικόν

 

Σε αυτό το βιβλιαράκι γράψε μια μικρή όμορφη σκέψη, μια σκέψη να σε κρατά σε καλή διάθεση όταν σου αυτή σου λείπει και έπειτα μεγαλώνει και μεγαλώνει γιατί η καλή διάθεση λείπει πυκνά συχνά. Κάθε μέρα με καλό αγέρα την κακή διάθεση κάνει πέρα.

Γραμμένο από τον … για την καλύτερη … του κόσμου

 

Μια δυο τρεις γραμμές στις όποιες πίσω από απλές σχεδόν παιδικές λέξεις κρύβεται πέρα από γλυκειά σκέψη και πολύ αγάπη. Μια αφιέρωση σε ένα σημειωματάριο που υπήρξε δωράκι για την τάδε που μαζεύει σημειωματάρια και σκέψεις σε κάθε μορφή. Το κοινό των δύο ανρθώπων: φοιτητές. Ο τάδε σε κάποιο Πολυτεχνείο της Ευρώπης, η τάδε σε κάποια σχολή κοινωνικών επιστημών της Ευρώπης. Μια απόδειξη που πάει κόντρα στο «Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται».

 

Image by Leeks via Flickr

Λουκούμι, λουκουμάκι μου…

Το λουκουμάκι, προσφέρθηκε λαχταριστό, βουτηγμένο σε ζαχαρί άχνη σε φίλο. Έλα μου ντε όμως, που ο φίλτατος δεν γύρευε να γλυκαθεί αμαρτωλά και να προδώσει έτσι τα συναισθήματα της αιθέριας ύπαρξης που τον πλαισιώνει.

Παραπέμπω στον αξιοσέβαστο SykoFantiS_Bastoyni

Ξέρω. Όλοι οι άντρες είμαστε γουρούνια! Για να ρίξουμε ένα πιπίνι στο κρεβάτι, μπορούμε να τις πούμε τα πάντα τα μεγαλύτερα ψέματα και τις πιο απίστευτες κολακείες . Αν όμως κάποιος σου πει πως είσαι φτιαγμένη από αστερόσκονη να ξέρεις πως κυριολεκτεί. Μπορεί να θέλει να σε ρίξει στο κρεβάτι, μπορεί να θέλει να σε ρίξει στο βούρκο της αμαρτίας αλλά κυριολεκτεί.

Ο φίλος που αναφέρω από τους μισούς της παρέα αποκαλείται με την γνωστή νεοελληνική λέξη από «Μ», από τους άλλους μισούς εισπράττει θαυμασμό όχι για την αντίσταση του στο λουκουμάκι αλλά για την συντροφικότητα και την αγάπη προς την λεγόμενη αιθέρια ύπαρξη.

Εύγε τέκνων μου. Ας ακολουθήσουν και άλλοι το λαμπρό σου παράδειγμα. Δηλώνω βαθύτατα συγκινημένη πως αγαπάς και σέβεσαι τόσο τον άνθρωπο δίπλα σου αλλά και τον εαυτό σου, που ακόμα και το λαχταριστό λουκουμάκι δεν μπόρεσε να σε αναστατώσει ούτε για μια στιγμή.

Διότι, οι άνθρωποι που μας προσφέρουν την αγάπη τους είναι φτιαγμένοι από την κατάλληλη αστεροσκόποι από το κατάλληλο άστρο για να μας γεμίζουν φως που τόσο μας λείπει τις κρύες μέρες του χειμώνα αλλά ειδικά στις φυλακές που χτίζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Τα σέβη μου.

Minimal

Life is a love story on its own. All the things you think as love stories are just chapters, you choose to write, rewrite, overwrite and position as you please. It is not about them anymore, it is about you. It is your truth.

Μην προσπαθείς να ονομάσεις το συναίσθημα όταν σε τρομάζει η λογική σου.

5 λεπτά για μια ανάσα

 

Coffee Love (FI-20473)
by javaturtle / Lynne Lowe

 

Έκανα σήμερα, αυτό το μουντό απόγευμα Κυριακής, παρέα με ζεστό καφέ μια διαδικτυακή βόλτα και έπεσε το βλέμμα μου σε δυο ξεχωριστά κείμενα, ίσως περισσότερο χρωματισμένα με συναίσθημα απ’ότι αντέχει μια γκρίζα πραγματικότητα πέραν της οθόνης.

Το ένα είναι του Παραμυθά, Το κοριτσάκι που φωνάζε βοήθεια.


μια καθαρότητα στο βλέμμα  κι ένοιωθες να υπάρχει ένα τρομερό άνοιγμα καρδιάς, μιας καρδιάς έτοιμης ν’ αγκαλιάσει  όποιον θα το ήθελε
Ξέροντας πως ό,τι γίνεται με αγάπη – όχι με έρωτα- είναι στη θέση του, είναι σωστό

Σκέφτηκα τον καλό φίλο που τώρα και ένα χρόνο δεν έφυγε από το πλάι μου. Δεν άφηνε κλήση αναπάντητη και θα έβρισκε τρόπο να ανοίξει μια σπιθαμή στον τοίχο που έχτιζα γύρω μου, πάντα θα έβρισκε χρόνο να ακούσει ακόμα και όταν τον αδικούσα (θα μιλούσαμε μετά για την αδικία όταν θα ήμουν καλύτερα). Θυμήθηκα τι μου είπε ένα πρωινό μέσα στην πίεση και το άγχος της δουλειάς, κάτι παρόμοιο με όσα έγραψε ο Παραμυθάς. Δάκρυσα.

Έρχεται, λοιπόν,  κουβαλώντας όλα αυτά σε σένα κι εσύ νοιώθεις στοργή γι’ αυτήν. Έρχεται με όλα αυτά που τη βαραίνουν και τη βασανίζουν για να σου τα πει, για να την ακούσεις. Και καθώς στα λέει και εσύ την ακούς αληθινά τότε,  κάτι συμβαίνει.

Πόση σημασία έχει να πάρει πέντε λεπτά να ακούσεις απλά; Όσο και να σε πιέζει και σε ενοχλεί ο λιγμός στο ακουστικό σου.

Στο ίδιο πνεύμα κείμενο του Δημήτρη Καραβασίλη, Βοήθησες Την Πεταλούδα.

Μερικές φορές οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας.Περνώντας μέσα από τη ζωή δίχως εμπόδια να μας ταλαιπωρούν δεν θα είμασταν τόσο δυνατοί όσο θα έπρεπεκαι δεν θα πετούσαμε ποτέ.

Έκανα μια αρκετά μεγάλη εισαγωγή να απευθύνω σε έναν αόρατο αναγνώστη που δεν αντέχει να ακούσει τον λιγμό στο ακουστικό, που μιλά για σεβασμό και μιλά για μέτρημενα λόγια τα εξής:

Όσο μετρημένα και να είναι τα λόγια, το ανθρώπινο συναίσθημα ευτυχώς δεν είναι και μας κρατά ζωντανούς, φωτίζει τις ζωές μας και όταν έρθει κάποιος και σου ανάψει ένα μικρό φωτάκι μην τον πνίξεις δώσε του χώρου.

Υ.Γ. Ένας φίλος έχασε πρόσφατα την μητέρα του. Δεν είμαστε πολύ κοντά, αλλά όταν το έμαθα δάκρυσα. Δεν την ήξερα. Ξέχασα τον θυμό μου για εκείνον και του έστειλα την σκέψη μου, όπως έκανα πάντα άλλωστε από τότε που τον ξέρω.

Στην εποχή των μεγάλων παιδιών

Το βίντεο το βρήκα στους Μαμά…δες Μπαμπά…δες και το είδα παρέα με την δική μου Μαμά στα 5 λεπτά διάλειμμα από δουλειά που απαιτεί συγκέντρωση.

Έτσι για να δείξουμε πως δεν έχουμε ξεχάσει τους γονείς μας όσο ανεξάρτητες ζωές ζούμε σαν μεγάλα πλέον παιδιά και να τους θυμίσουμε πως μας χαίρονται πιο πολύ και πιο ουσιαστικά όταν ζούμε τις ζωές μας συνειδητά.

Το τραγούδι σε κάνει να κλαις – U2 360° Tour

Ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα. Ας λέμε όπως τα άλλα. Κάπου σε ένα συνοικιακό μαγαζάκι στην σεπτεμβροκαλοκαιρινή Αθήνα. Έχουν πέσει οι υψηλές θερμοκρασίες και το αεράκι που φυσά απαιτεί ένα ζακετάκι.
Πάνω από σαγκρία, μπίρες και σόδα και κάποια τσιγάρα, ένα προσωπάκι λάμπει όπως τα παιδάκια όταν βλέπουν ένα νέο παιχνίδι. Τι το προκάλεσε;

«Θες να’ αρθεις μαζί μας U2;»

Μικρή παρένθεση για την κριτική στάση:
Οι U2 σίγουρα δεν είναι οι μοναδικοί καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο πολιτικής έκφρασης, κάποιους συμβιβασμούς. Η μουσική έκφραση όπως οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση δεν γνωρίζει όρια, εκφράζεται απαλλαγμένη από στερεότυπα και καταπολεμά τα όποια όρια που της θέτουμε.

Όλα αυτά δεν ήθελα να τα σκεφτώ χθες στην συναυλία που μου χάρισε όμορφες στιγμές γιατί απλά τα σκέφτομαι κάθε μέρα και που και που νιώθω την ανάγκη να ξεφεύγω από όλα αυτά, να τα δω με διαφορετικό μάτι. Οι καλλιτέχνες δεν είναι πολιτικοί, άσχετα αν μπορεί να έχουν πολιτικό λόγο ή γίνονται στην πορεία πολιτικοί.
Κλείνει η παρένθεση.

«Τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ. Οι Έλληνες κάνουν σπουδαία την Ελλάδα. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές», είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ και ένα στάδιο γέμισε με μια θετική αύρα, ελπίδα και μια ζεστασιά.

Δεν το πίστευα ότι ήμουν εκεί μέχρι που έτρεχαν δάκρυα ακούγοντας μια αγαπημένη μελωδία και με πήραν αγκαλιά. Κάπου εμφανίστηκε στην γιγαντοοθόνη «Το τραγούδι σε κάνει να κλαις»
«Για σένα το λέει», μου λένε φωτεινά μάτια και ζεστά χαμόγελα δίπλα μου  και χαμογέλασα.

Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ την κοριτσοπαρέα και τους κλείνω μάτι. 😉

Δείτε λίγα στιγμιότυπα από το χθεσινό θέαμα εδώ και ένα τραγούδι που λέει πολλά στο Τρίτο Μάτι.

Ερμητικά

Μια κοριτσοπαρέα σε κάποιο στέκει μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων, μιλά για τις ερωτικές και τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Όλες τους στα 20φεύγα τους, με τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά και τις δουλειές τους. Σε αυτή την παρέα λοιπόν, υπάρχει η απορία μιας νεαράς κυρίας για το πως μπορεί ο κάποτε σύντροφος της να την αγαπά, αλλά να μην την νιώθει φίλη ούτε να νιώθει ερωτικά για εκείνη.

– Μα πως λέει πως μ’ αγαπάει;

Πετάγεται μια άλλη, η μάγκισσα της παρέας.

~ Βρε κοριτσάκι μου … (ανάβει το λεπτό τσιγάρο της, τραβάει μια τζούρα). Δεν σταματάς να αγαπάς κάποιον μετά από μια ερωτική σχέση. Ότι τον αγαπάς δεν σημαίνει πως μπορείς να είσαι μαζί του. Μη μπερδεύεις την ερωτική συνύπαρξη με συντροφικότητα, την συντροφικότητα με φιλία, και την φιλία με ανθρώπινη αγάπη. Αποδεχόμαστε τα συναισθήματα των άλλων σαν αυτά που είναι. Σε εμάς είναι να ορίσουμε αν είμαστε εντάξει με αυτό. Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε στους άλλους το πως θα μας αγαπάνε.

Παύση στην παρέα.

– Ρε συ, έχεις δίκιο.

Δακρύζει η μαγκισσα ενώ ξεφυσά καπνό.

~ Η πιο βαθιά αίσθηση αγάπης και ευτυχίας είναι μέσα μας. Αρκεί να το καταλάβουμε και να το νιώσουμε. Δεν ορίζεται το είναι μας από άλλους παρά μόνο από εμάς τους ίδιους.

Συνεχίζουν και τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της μάγκισσας. Τα σκουπίζει γρήγορα και πίνει μια γουλιά νερό.

~ Όταν νιώσεις αυτό, θα καταλάβεις και το μεγαλείο της αγάπης. Και αν δεν μετανιώνεις.

Σβήνει τσιγάρο. Χαμογελά.

~ Τι ώρα πετάς την Παρασκευή είπαμε; Να ξέρεις ότι φέτος μας βλέπω να λιώνουμε στο Skype, στο Facebook chat, και να χρυσίζουμε τις αεροπορικές εταιρίες. Χαλάλι, αν αγαπάς.

Με αφορμή το άρθρο στο ΒΗΜΑ «Η ευτυχία και η δυστυχία έχουν τιμή»

Παλιότερες φλασιές: 1, 2, 3