Η διαδρομή με το λεωφορείο περνά από την Λένορμαν. Πέρα από το παλίο Καπνεργοστάσιο και κάποια ίχνη μιας άλλης εποχής, μπορεί να διακρίνει κανείς και τις επιχειρηματικές τάσεις: τυροπιτάδικα, καταστήματα κινητής, delivery, αγορές χρυσού, μόνο το frozen yogurt λείπει, αλλά μπορεί να έρθει και αυτό, που ξέρεις. Κατεβαίνω στο Μεταξουργείο, κάπου μεταξύ Μεγάλου Αλεξάνδρου και Λεωνίδου.
Σαν να χάνεσαι μέσα σε μια άφωνη γειτονιά που ξεχωρίζει άθελα της από τον βωμό της πόλης, που τον θυμίζουν κάποιες παρεμβάσεις. Η ζέστη αφόρητη και ο φόβος που κυριαρχεί στα στενά αισθητός μέσα στην αίσθηση ελευθερίας. Δεν ταιριάζουν εδώ οι ενδυμασίες των σαλονιών της υψηλής πολιτικής, μορφωμένης και πολιτιστικής Αθηναϊκής κοινωνίας, ή αυτής που παριστάνει πως είναι υψηλή κουλτούρα. Εδώ η ανθρωπιά δεν βασίζεται σε βιτρίνες αλλά ουσία. Φτάνω Ιερά Οδό, βλέπω από μακριά το studio, βαμμένο σε μια απόχρωση του λαχανί που φέγγει υπό την σκιά της Ακρόπολης.
Από τα κείμενα που έμειναν σε συρτάρια, σε ψηφιακές και χάρτινες μνήμες αλλά κυρίως στο μυαλό μου, προστατευμένα. Ξέρετε και η σιωπή ή απόφαση να μην βγει ένα κείμενο στον αέρα, στο φως, στην δημοσιότητα, είναι και αυτό μια στάση προς τα πράγματα, μια έκφραση άποψης. Με τα κείμενα μου παίρνω θέση, αλλά κυρίως αναλαμβάνω ευθύνη.
Φοβάμαι όταν στρέφεται άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Κάπως έτσι ξεκινούν και οι εμφύλιοι πόλεμοι. Αρκετούς τέτοιους, άμεσους και έμμεσους, έχει δει αυτός ο τόπος. Ακολουθεί παρατηρητικό μήνυμα προς έναν Άκη. Αυτή την φορά, δεν είναι δημόσιο πρόσωπο, όσο και να το ήθελε, αλλά διπλανής πόρτας. Νεοέλληνας με όλη την αρνητική χροιά που φέρνει αυτός ο χαρακτηρισμός.
«Τι τις βροντοχτυπάς τις χάνδρες, μίστερ; Μάλλον δεν σου έχουν πει πως τα μουλωχτά, πισώπλατα, κατά καιρούς και παράνομα δεν σε κάνουν μάγκα. Όσο και να τα πουλάς για αξιοπρέπεια, εργατικότητα και αξιοπιστία, ο κόσμος δεν μασάει χόρτο, μίστερ. Μάλλον έχουν καταντήσει αυτό το κομμάτι γης ονόματι Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση αστάθειας και δυσκολίας. Οπότε μάσε την ουρίτσα σου, 180 μοίρες στροφή και χαίρεται, γιατί η δουλειά κάνει τους άνδρες, και τις γυναίκες και κυρίως τους μάγκες. Το πισώπλατο το λένε και χαφιεδίλικι. Ξέρεις εσύ από αυτά. Είναι το μόνο που είσαι μάστορας, μαθημένος από τα πολιτικά και όποια πηγαδάκια όπου έγλυφες τις πόρτες με ανειλικρίνεια και χωρίς ίχνος ικανοτήτων μέχρι να ανοίξουν. Κάποιες άνοιξαν. Κάποιες όμως παραμένουν κλειστές για κοινωνικούς εγκληματίες χωρίς τσίπα σαν εσένα. Α, και που΄σαι μουσίτσα με ύφος παρόμοιου του Δρακουμέλ που κυνηγά τα μπλε στρουμφάκια, σε έχουν πάρει πρέφα ακόμα και τα πηγαδάκια των λαμογιών πως δεν το κατέχεις το άθλημα. Οπότε, πάνε προπονήσου. Τα σέβη μου και στα τσακίδια.»
Δε μας ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές μες στις υπόγειες στοές ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές
…να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα να κλείσει η λαβωματιά μα τιναχτεί σαν μαυρο πνευμα) η τρομερή μας η λαλιά η τρομερή μας η λαλιά
Το περασμένη καλοκαίρι, βρέθηκα σε μια παρέα διάσπαρτη σε Ελλάδα και εξωτερικό, που ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει σε μια διαφορετική γλώσσα, με αυτό που ονομάζουμε “μεράκι” στα Ελληνικά, ώστε να κινήσουμε όχι μόνο την γενιά μας αλλά και όσους πιστεύουν ακόμα στα όνειρα γιατί είμαστε πολύ νέοι για να “τα παρατήσουμε” ακόμα και σε μια κρίση.
Credits: Asteris Masouras
«Κάποιος που προσπαθεί, δουλεύει σκληρά και δοκιμάζει διαφορετικούς τρόπους για να πετύχει…λίγες έννοιες που δίνουν ουσία στην λέξη “επιχειρηματίας”. Δυστυχώς, η επιχειρηματικότητα εμφανίζεται συχνά ως τρόπος οικονομικής αποκατάστασης και ως lifestyle, αντί να περιγράφεται ως μία κινητήρια δύναμη που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εξελιχθούν, να ανταλλάξουν ιδέες, να δημιουργήσουν και να επιδείξουν ειλικρίνεια, σεβασμό και ταπεινότητα. Για εμάς, η επιχειρηματικότητα είναι ένα εργαλείο προς την αναδιαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας και της σύνδεσης της με τον κόσμο,» γράψαμε με εκείνη την παρέα πρόσφατα σε ένα άρθρο με τίτλο «Χτίζοντας το μέλλον με βάση το παρόν», περιγράφοντας όχι μόνο το τι πιστεύουμε για την προεκλογικά πολυσυζητημενη επιχειρηματικότητα αλλά και για την δική μας ματιά στο παρόν της Ελλάδας.
Πέρα από τα γνωστά προβλήματα που καλείται η χώρα μας να λύσει τα επόμενα χρόνια, η κρίση δοκιμάζει την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας όπως την γνωρίσαμε και με την όποια μεγάλωσε η γενιά μας. Γνωρίζουμε καλά πως καλούμαστε να συμβάλλουμε ενεργά στα νέα δεδομένα και πως οι σταδιοδρομία μας διαφέρει αρκετά από προηγούμενες γενιές.
Η κοινωνία των ανθρώπων τυχαίνει πολλές φορές να χάσει τον προορισμό της ή ακόμα και να ξετροχιάζει από τον δρόμο της μέσα στην ιστορία. Η Ελλάδα κυνήγησε και εν μέρει ακόμα κυνηγά την ματαιότητα, τον γυαλιστερό τρόπο ζωής που την κάνουν να ξεγλιστρά και να ξεχνά τις αξίες που δίδαξε στον κόσμο.
Σημασία έχει όμως, πως η Ελλάδα έχει να αποδείξει στον εαυτό της πως θα τα καταφέρει και να ξαναθυμηθεί το πνεύμα της και να χτίσει γερές δομές γύρω από αυτό. Εμείς απλά βάζουμε ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτό.
Ήταν το 2008, προς τα μέσα του Νοεμβρίου. Ήταν η φωνή λατρεία που προσπαθούσε να πει το όνομα μου σωστά. Ήταν βράδια γεμάτα συζητήσεις. Κάποια έκανε κρύο. Κάποια ο αέρας μου κρατούσε συντροφιά.
Ένα βράδυ τσακωθήκαμε στο τηλέφωνο. Το κλείσαμε απότομα και μετά κάτι μας έλειπε. Χαθήκαμε στα ξαφνικά.
Επιμένω, αλλά αλλάζω, και οι μύθοι που είχα πλάθει, ξεθωριάζουν.
Θυμάμαι πως λέγαμε να πάμε για εκείνο τον καφέ, αυτό το σινεμά
Ξέρω σου αρέσει ο κινηματογράφος, ή αυτή την βόλτα.
Σε είδα τυχαία πριν ένα χρόνο. Τότε δεν έβγαλα μιλιά. Κρατήθηκα μακρυά αλλά ήσουν τόσο κοντά. Θα σε πετύχω άραγε ποτέ ξανά για να σου πω;
Παρασκευή, κίνηση, χαμός, ο ηλεκτρικός σαν να πάει όλο και πιο αργά και ας φτάνουν τα λεγόμενα “έργα” προς μια ολοκλήρωση, όποια και να είναι αυτή. Σε ένα γραφείο κάπου στα βόρεια. Εκείνη είναι στην πόρτα να φύγει. Κρατά το χέρι του για ώρα, σαν να μην θέλει ή να μην θέλει εκείνος να φύγει, σαν να μην αφήνει ο ένας τον άλλον να φύγει. Ωστόσο εκείνη, φεύγει τελικά, όμως κοιτάει προς τα πίσω και άθελα τους τον κοιτά καρφί στα μάτια. Dejavu, αστραπή. Τι έγινε; Γιατί κοίταξε προς τα πίσω και εκείνος γιατί δεν έκλεισε απλά την πόρτα. Παιχνίδια του μυαλού το ξεχνά.
Το βράδυ σπίτι ανατρέχει κάποιες παλιές σημειώσεις και βρίσκει ένα ηλεκτρονικό ραβασάκι που έστειλε πριν μέρες.
«Ακόμα και αν σου φαίνεται τρελό: Σε σκέφτομαι με έναν περίεργο τρόπο, που δεν μπορώ να εξήγηση τον τελευταίο καιρό. Σου έγραψα κείμενα σε κάθε μορφή που μας επιτρέπει η digital εποχή μας, αναρωτιέμαι γιατί. Σου έστειλα τριαντάφυλλα, όντας αγαθά αθώα και έχοντας μια επιθυμία. Αν και παραμένεις μυστήριο για μένα, απολαμβάνω να τα λέμε. Ο τρόπος που εκφράζεσαι με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι. Μπορεί να μην ξαναβρώ το κουράγιο να εκφράσω όλα αυτά ξανά, αλλά ήθελα να σου πω πως μου αρέσεις και πως θέλω να είσαι καλά.»
Παρακολουθώντας ένα φίλο με μεγάλη προσοχή.
Φθινόπωρο. Ακόμα και στην Αθήνα της αιώνιας λιακάδας κάνει κρύο. Απλά δεν μπορείς να διακρίνεις αυτές τις μέρες αν είναι θέμα καιρού ή ανθρώπων. Απόγευμα. Ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο, όπως τότε φοιτήτρια. Αθλητικά, τζιν, άβαφτη. Έτσι την γνώρισες τότε εκείνο το καλοκαίρι. Σου στέλνει ένα μήνυμα για “Καλημέρα”, της απαντάς “Πρωινή, πρωινή” και χαμογελάς. Τέτοια κάνει και λες μέσα σου “Να’ναι καλά η ψυχή. Της αξίζει.”
Πάλι δεν θα την πάρεις τηλέφωνο. Μην ανησυχήσει γιατί έχει και καρδιά.
Σημείωση προς τον παραλήπτη. Ναι, σε σένα μιλάμε τώρα: Φίλε, μπορείς σε παρακαλώ να της πεις πως έχεις δαγκώσει λαμαρίνα μαζί της. Όχι, δεν ακουώ τίποτα. Βρε αγόρι μου, αν δεν το έχεις καταλάβει, δεν πειράζει, το καταλάβαμε όλοι γύρω σας και αντί για κρυφό καμάρι ίσως καιρός να βγείτε καμάρι σκέτο. Λέω τώρα. Άντε γιατί καιρός κρύο, καιρός για δυο. 🙂
Κυριακή βράδυ, αρχές Νοεμβρίου και μια παρέα αποχαιρετά την μέρα με θέα την Ακρόπολη με μπύρες και ποτήρια κρασί στο χέρι. Χαμόγελα ανακούφισης και χαράς διαψεύδουν την εικόνα που θέλει να επικρατεί στα μέσα για την Ελλάδα. Η Αθήνα, τόπος γέννησης τεχνών, επιστημών και ανθρώπινων αξιών από αρχαιοτάτων χρόνων. Η παρέα πίνει στην υγειά της. Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα μικρό εστιατόριο, η αισιοδοξία τους φωτίζει εκ νέου τον χώρο.
Sunday by kpvl, on Flickr
Οι σκέψεις τους βρίσκουν έκφραση σε συζητήσεις και τα βιώματα τους:
Διαβάζουμε για την Ελλάδα της κρίσης.
Βλέπουμε μια Ελλάδα γεμάτη φως.
Ακούμε για τους Έλληνες που δεν είναι ενωμένοι.
Νιώθουμε μια Ελλάδα με έντονη αίσθηση «κοινότητας» και αλληλεγγύης.
Βλέπουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες να αλλάζουν τα δεδομένα.
Ποιος είπε πως πάσχουμε από κρίση; Από κρίση ταυτότητας πάσχουμε και ενώ έχουμε την ευκαιρία για να γράψουμε την σύγχρονή ιστορία της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μας κυβερνά η μοιρολατρία, λες και ξεχάσαμε πως μετά από κάθε πτώση, η ιστορία έχει ανοδική πορεία.
Ποιος σας είπε πως η ιστορία γράφεται με τους κανόνες των άλλων;
Οι παρέες γράφουν ιστορία. Το περιεχόμενο είναι στο χέρι μας.
Πικρός καφές της παρηγοριάς ή μερακλίδικος που ξυπνά αισθήσεις;
Bittersweet memories that is all I’m taking with me. So, goodbye. Please, don’t cry. We both know I’m not what you, you need.
I hope life treats you kind And I hope you have all you’ve dreamed of. And I wish to you, joy and happiness. But above all this, I wish you love.
Η αλήθεια είναι, πως ο αποχαιρετισμός μου δεν έχει την ίδια γλύκα με την συνάντηση μας πριν πολλά χρόνια. Τότε ήμουν ακόμα παιδί. Δυστυχώς μεγάλωσα. Δυστυχώς έμεινες το ίδιο κακομαθημένο παιδί τον βορείων προαστίων που ήσουν. Σου εύχομαι ότι καλύτερο για την ζωή σου. Το αξίζεις. Συγχώρα με που προτιμώ να συνεχίσω τον δικό μου δρόμο, ο δικός σου δεν μου ταιριάζει. Όπως ξέρουμε και πως η αγάπη δεν θέλει εγωϊσμούς. Καλή καρδιά λοιπόν και ας μην καταλαβαίνεις ακόμα τι σημαίνει η ευχή “Να’σαι καλά”. Όταν μεγαλώσεις.
Μια παρά. Δεν έχω μια ώρα που γύρισα σπίτι από μια μέρα γεμάτες συναντήσεις. Κουρασμένη…εξαντλημένη…όσο και να αγαπάω να μιλάω για την δουλειά μου, όσο και να λάμπουν τα μάτια μου όταν γίνεται αυτό (ναι, ξέρω πως έχω να μάτια μικρού παιδίου όταν συμβαίνει…), αλλά τέτοια ώρα δεν θα ήθελα να μιλήσω για όλα αυτά.
Το σπίτι κρύο. Πρέπει να φροντίσω το θέμα του πετρελαίου επειγόντως. Αύριο ξανά συναντήσεις. Τηλέφωνα, email.
Χουχουλιάζω κάτω από παπλώμα και κουβέρτα σαν μικρό παιδί. Όλα θα μπουν σε μια τάξη. Kρυώνω από κούραση.
Λίγο ακόμα κοριτσάκι, λίγο κάνε υπομονή.
Ένα ζεστό γάλα και ύπνο. Σαν να νιώθω ζεστά δάκρυα στο πρόσωπο μου. Συμβαίνει από ένταση…Κοιμάμαι.
