Αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια και μπροστά στα μάτια μου ενδιαφέρον paper με τίτλο «New service development in e-government: identifying critical success factors.» ( Spyros Angelopoulos, Fotis Kitsios, Thanos Papadopoulos). Θα το βρείτε εδώ. Είπα να σημειώσω δυο τρεις σκέψεις μου περί πολιτκής και κοινωνικής γεφύρωσης.
Image by Daniela Hartmann on Flickr
Πολύ τον ακούμε τον όρο εν Ελλάδα αλλά δεν ξέρω αν όλοι μας αντιλαμβανόμαστε το τι σημαίνει e-government. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της διακυβέρνησης, δημόσιας σφαίρας αν θέλετε, για την ομαλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και την διευκόλυνση σχέσεων κράτους και πολιτών. Προφανώς αυτό απαιτεί και διαφορετική, πιο συστηματική οργάνωση του υπηρεσιών του δημοσίου. Ίσως και αναδόμηση του κράτους και με αυτό δεν εννοώ κομματικές δομές. Άσχετα αν η Ελλάδα λειτουργεί σε ένα βαθμό με πελατειακές δομές κομματικής δημοκρατίας (κόμματα υπάρχουν σε όλες τις δημοκρατίες, κομματικές δημοκρατίες χαρακτηρίζονται από έντονη κομματική επιβολή παρά χάραξη πολιτικών).
Ξέρεις πόσο χρόνο παίρνει να περπατάς την Κηφισίας από την Κηφισιά μέχρι το Ψυχικό με τα πόδια; Εγώ δεν το ξέρω αλλά ξέρω ότι την έκανα συχνά αυτή την απόσταση για να ηρεμήσουν τα νεύρα μου. Πέρασα ένα χειμώνα περπατώντας αυτή την απόσταση. Είπα να αλλάξω δρόμο την άνοιξη.
Ταλαιπωρούμαι απίστευτα με το ελληνικό δημόσιο το οποίο δεν παίζεται. Δεν θέλω καν να το σχολιάσω πλέον. Θα μου χαλάσει όλη την καλή διάθεση και την θετική σκέψη.
Ούτε θέλω να σκεφτώ, ότι θα δω το Τμήμα Αλλοδαπών ξανά φέτος…Επειδή η άδεια διαμονής θέλει αλλαγή μια που είμαι πλέον ελεύθερος επαγγελματίας. Άντε πάλι τρεις φορές στο Αλλοδαπών. Μια για να πάρω οδηγίες σε χαρτί τυπωμένες γιατί δεν εμπιστευόμαστε το τι λέγεται μόνο προφορικά (το πήρα το μάθημα μου από την προηγούμενη φορά 1,2, 3 ). Μια δεύτερη για την κατάθεση έγγραφων και μια τρίτη για να πάρω το έγγραφο.
Άλλη δουλειά δεν έχω ρε φίλε από ότι να το ζήσω ξανά αυτό. Give me a break!
Αλλά είπαμε να δείξουμε κατανόηση για μια δημόσια διοίκηση που μόνο από διοίκηση και οργάνωση δεν ξέρει. Να την δείξω την κατανόηση, αλλά για μένα ποιος θα έχει κατανόηση που ταλαιπωρούμαι άδικα και ξοδεύω πολύτιμο χρόνο για να ικανοποιήσω γραφειοκρατικά γούστα αντί να προσφέρω με παραγωγή έργου;
Η υπομονή μου με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά θέλω να φωνάξω και δεν το κάνω. Ένα παράδειγμα είναι η έκδοση της άδειας διαμονής. Μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, όπως και η διαπίστωση ότι χρειάζομαι ένα τέτοιο έγγραφο ως πολίτης της ΕΕ στην Ελλάδα. Μην τι άλλο μου προσέφερε ένα εξαιρετικό δείγμα για το εύρος της κοινωνικής παιδείας που παρέχεται στους υπάλληλους δημοσίων υπηρεσιών όπως είναι τα αστυνομικά τμήματα, ειδικά τα τμήματα αλλοδαπών. Μην παρεξηγηθώ, θεωρώ ότι είναι σημαντικό το έργο αυτών των υπηρεσιών για την ομαλή λειτουργιά της πολιτείας αρκεί να εκτελείται με υπευθυνότητα και συνέπεια, και σε αυτά δυστυχώς ή ευτυχώς ανήκει και η εκπαίδευση σε θέματα ψυχολογίας και ανθρωπινής συμπεριφοράς.
Τυχαίνει, άνθρωποι είμαστε ότι χάνονται διαβατήριο και δίπλωμα οδήγησης στον ΗΣΑΠ, στον δρόμο προς το γραφείο. Διαδρομή Αττική- Κηφισιά, λίγο στρίμωγμα, κόσμος, δεν θέλει και πολύ για ικανούς ταχυδακτυλουργούς να δράσουν αποτελεσματικά. (Ρε, φιλαράκο, το πορτοφόλι μπροστά μπροστά δεν σου έκανε; Ήθελες χαρτιά; Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι έκανες με ένα Αυστριακό διαβατήριο που ακυρώθηκε επιτόπου.)
Την επομένη, μοιραζόμαστε με φίλο στις αναγκαίες υπηρεσίες. Αναλαμβάνει εκείνος τράπεζες και εφορία για τα παράβολα όσο είμαι στις φωτογραφίες, φωτοτυπίες και στα τηλέφωνα. Πάμε αστυνομία, πρεσβεία και ΚΕΠ. Στο ΚΕΠ, το ευγενέστατο προσωπικό κάνει μια εύστοχη παρατήρηση: «Ρε Ελληνίδα είναι το κορίτσι. A,ρε Ελλαδάρα τα έκανες μαντάρα. To ταλαιπωρούν το παιδί μας άδικα. Δεν ντρεπόμαστε;» Να ντραπούμε, όχι για μένα, αλλά για την ταλαιπωρία ανθρώπων σε ανάγκη, σε όποια ανάγκη.
Όχι, ότι μου αρέσει η διαδικασία. Όχι, πως δεν με πονά ότι δεν είμαι Ελληνίδα στα χαρτιά. Θα μπορούσα να ξεστομίζω την κριτική μου πιο εύκολα, θα είχα και τυπικά το δικαίωμα να την εκφράσω. Δεν θα μου έλεγαν ότι είμαι Ελληνίδα μόνο όταν με συμφέρει.
Σαν νομοταγής πολίτης γνωρίζω ότι η άδεια διαμονής μου θέλει ανανέωση πλέον. Αυτό που δεν κατανοώ είναι ότι πρέπει να περάσω για μια τυπικά απλή διαδικασία, τρεις εργάσιμες μέρες στο τηλεφωνο για να μάθω ποια είναι τα απαραίτητα δικαιολογητικά και σε ποια υπηρεσία να απευθυνθώ.
Περάσα τηλεφωνικά από ΚΕΠ Αλλοδαπών σε Αστυνομική Διεύθυνση Αλλοδαπών,Τμήμα Αλλοδαπών, ΚΕΠ, Δήμο, Νομαρχία, Αστυνομικό τμήμα περιοχής, ΚΕΠ και ξανά Δήμο. Τα σχετικά site χαοτικά, εν μέρει ανενημέρωτα ή με πληροφορία που διαψεύδει ακόμα και η ίδια δημόσια υπηρεσία στην οποία ανήκει.
ΝΑΙ, οι πολίτες της ΕΕ χρειάζονται άδεια διαμονής στην Ελλάδα. Ας πούμε ότι δέχομαι πως αυτό γίνεται για τυπικούς λόγους. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό , μια που είναι σχετικά απλή διαδικασία, σαν μια απλή κατάθεση εγγράφων με μια αίτηση, πρέπει να γίνεται και από τα ΚΕΠ.
Δεδομένο είναι, πως η δυσλειτουργία του κρατικού οργανισμού ή η λειτουργιά του δημοσίου δεν λύνεται με διαδικτυακές διαβουλεύσεις. Εδώ απαιτείται οργάνωση και το πολιτικό κόστος αυτής. Ένα σύγχρονο αναπτυγμένο δημοκρατικό κράτος αυτό υποτίθεται πως πράττει.
Υ.Γ. Αναζήτησα ένα βράδυ βοήθεια στο Twitter. Σας ευχαριστώ όλους πολύ!
Πραγματικά δεν θέλω να φανταστώ την ταλαιπωρία ενός ανθρώπου σε ανάγκη και χωρίς επαρκή γνώση της Ελληνικής γλώσσας.
