Tag: technology

Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;

Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.

Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.

Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:

…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.

Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.

Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]

Να θυμήθουμε όπως  άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.

– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης

– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας

– Δικαίωμα στην εκπαίδευση

Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.

Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.

Σύμπτωμα Wikileaks

Δεδομένα πάντα κυκλοφορούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ίσως όχι πάντα στην πιο απτή μορφή, προφορικά σαν άνεμος. Η αλλαγή που έφερε το διαδίκτυο ως μέσο δεν είναι μόνο η εύκολη πρόσβαση σε γνώση αλλά κυρίως η εξάπλωση της. Σημειώνω, ίσως και πληροφορίας που για τον ένα ή άλλο λόγο δεν κυκλοφορεί σε διαφορετικό μέσο μετάδοσης, διάδοσης.

Υπόθεση Wikileaks: Αν δεν θα ήταν αυτό, θα ήταν άλλος διαδικτυακός τόπος.

Tι μας σοκάρει; Tο γεγονός πως κυκλοφόρησαν μεταξύ άλλων μυστικές πληροφορίες κυβερνήσεων ή ότι κάπως έτσι κυκλοφορούν και οι δικές μας προσωπικές πληροφορίες; Αυτές τις έχουμε δώσει πριν το αντιληφθούμε καλά καλά, μέσα από ένα παιχνίδι κοινωνικής δικτύωσης στο όποιο οι κανόνες δημιουργούνται με τον ίδιο τρόπο όπως η πληροφορία εξαπλώνεται- Από εμάς τους ίδιους.

Τίθεται το ερώτημα πόση πληροφορία είμαστε σε θέση να αντέξουμε, πόση αλήθεια, πόση αλλαγή; Λίγο τρομακτική τοποθέτηση. Από πότε η αλλαγή δεν ήθελα τόλμη, δεν μας φόβιζε το καινούργιο πριν μας ανακουφίσει;

Όπως γράφει και η  Heather Brooke στην Guardian

To some this marks a crisis, to others an opportunity. Technology is breaking down traditional social barriers of status, class, power, wealth and geography – replacing them with an ethos of collaboration and transparency…

Leaks are not the problem; they are the symptom. They reveal a disconnect between what people want and need to know and what they actually do know. The greater the secrecy, the more likely a leak. The way to move beyond leaks is to ensure a robust regime for the public to access important information…

This is a revolution, and all revolutions create fear and uncertainty. Will we move to a New Information Enlightenment or will the backlash from those who seek to maintain control no matter the cost lead us to a new totalitarianism? What happens in the next five years will define the future of democracy for the next century, so it would be well if our leaders responded to the current challenge with an eye on the future.

Λίγες σκέψεις μου για το θέμα Wikileaks και την λεγόμενη επανάσταση της πληροφορίας, μια υπενθύμιση για την αφήγηση της από το ντοκιμαντέρ Us Now.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=b9P0RN0Xzjs&fs=1&hl=en_US]

Push the button to slow down

Picture by chicca39 via Flickr

Το πρωινό μου το τελευταίο χρονικό διάστημα ( δεν θυμάμια πόσο μεγάλο είναι αυτό το διάστημα), ένα πρωινό ενός νέου εργαζόμενου. Ίσως, ίσως και όχι. Γεγονός είναι ότι κάπου έχασα την μπάλα, το μέτρο, ή αν θέλετε τον μπούσουλα για την ισορροπία μεταξύ χρόνου εργασίας και προσωπικού χρόνου. Πέρασε κάνας μήνας που διαλύθηκα σαν παλάτι στην άμμο από τα κύματα. Δεν είχε πλάκα. Ακόμα και μια αντιδραστική φύση σαν την δική μου δεν το παίρνει αψήφιστα. Άσχετο, αν βγαίνει το ανδράκι, του στυλ “Είμαι  superwoman”. Εμ, δεν είσαι κοριτσάκι. Αν και σου έχει βγει το όνομα της ( διαδικτυακής ) νεράιδας, παραμένεις άνθρωπος με αντίστοιχες δυνάμεις.

Αυτές τις μέρες, είχα μια μικροενόχληση στο αριστερό μου χέρι. Ένα περίεργο μούδιασμα, μιρμιγκίασμα. Περίεργο ήταν ότι υπήρχε από το μεσαίο δάχτυλο και αριστερά μέχρι τον αγκώνα. Δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη μέρα πόνος, πιο έντονο μουδιασμά. Σήμερα φρικτός πόνος. Έδωσα σημασία. Λέω μέσα μου: “Άγχός, σίγα, θα περάσει.” Κάνω μια φιλική έρευνα αγοράς για ιατροσόφια κατά του άγχους. Τελικά με πιάνει φίλος ιατρός και μου κάνει ερωτήσεις για τα συμπτώματα. Του λέω για το αριστερό χέρι.

Κοπελιά, RSI από το πολυ typing σου. Ερεθίστηκε το μεσαίο νέυρο. Αλλάζεις στάση όταν βαράς τα πλήκτρα. Τενοντιτίδα λέγεται αυτό που έχεις. Disease of the information age.

Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι κάνω μετά το “normal-job”, δηλαδή το πρωινό μενού.

Νυχτερινό μενού: Κάποτε, όσο δούλευα ακόμα γραμματεύς και επέστρεφα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα από το πρωί το ξημέρωμα με έβρισκε συχνά διαβάζοντας στην οθόνη. Σήμερα, ισχύει αυτό ακόμα, με την μικρή λεπτομέρεια ότι με βρίσκει το ξημέρωμα και δουλεύοντας. Όχι, γιατί το απαιτούν πάντα οι συνθήκες, απλά έτυχε εδικά το καλοκαίρι να είμαι πιο αποδοτική, δημιουργική εκείνες τις ώρες. Εξαντλητικό μεν , όταν έχεις να αποδόσεις μετά την ημέρα, αλλά ξεχνιέμαι βρε παιδιά.

Workaholic; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Με γεμίζει αυτό που κάνω. Ίσως είναι και κακό που προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, να βελτιωθώ. Αναμφίβολα αυτό σημαίνει και περισσότερες ώρες εργασίας. Αλλά σ’ αυτή την φάση της ζωής μου, η προσωπική μου εξέλιξη συνδέεται άμεσα και με την επαγγελματική. Διψά για ζωή και γνώση. Όχι απαραίτητα μόνο επαγγελματικά. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το επόμενο projectάκι της παρέας για χαβαλέ, κάτι αποστολές με λευκά τριαντάφυλλα και όταν λάχει γράφω και κάτιτης :-P. Aυτά όταν δεν είμαι παρέα με φίλους.

Ο οργανισμός μου εμίλησε και λέω να μην κάνω σαν κακομαθημένο νήπιο και να τον ακούσω, έστω και λίγο. Με την υγεία δεν παίζουμε. Σκεφτείτε το. Αν είστε και φίλος μου, δώστε μου και καμία πνευματική ή κανονική σφαλιάρα (φιλική πάντα και αν δεν χαμπαριάζω διαφορετικά). Λέμε τώρα. Θα το ξαναπώ: Mε την υγεία δεν παίζουμε.

Indifexious Jellycious or “when passionate people come together”

“Κόπιασε για  Jelly το Σαββατοκύριακο στα γραφεία της Indifex.”

“Πέρνα και πάρε με μαζί σου!”

Ένα τηλέφωνο για να επιβεβαιωθεί η τρέλα μου και σε μια ώρα είχαμε φύγει για Πάτρα. Ποιος; Ο Δημήτρης και εγώ, η Κωνσταντίνα aka ThirdEye. (Όχι δεν αμέλησα το εκλογικό μου καθήκον. Η ψήφο μου ταξιδεύει ήδη προς τα Ευρώπας) Από κοντά γνωριστήκαμε στο MediaCamp και κάπως ταίριαζε η αντίληψη περί κοινότητας σε ένα βαθμό, κάπως η αγάπη προς κάλο καφέ, αλλά μάλλον κυριότερο σημείο είναι η τρέλα που κουβαλάμε και οι δυο και η αγάπη προς αυτό που κάνουμε.

Indifex + Cappucchino = Indi-cchino

Indifex + Jelly = Indi-fexious Jelly, Jellycious Indifex

Ατάκα και ρητορική ερώτηση :Υπάρχει κάτι που δεν το κάνεις με πάθος;

Foto: Indifex

Ομολογώ ότι έχω αμελήσει το γεγονός ότι έχω να παραδώσω και μια διπλωματική για το Diploma in Public Relations Management με case study την Ιndifex και σε νοητή επέκταση το Transifex. Πέρασε ένα τρίμηνο αρκετά πιεστικό και γεμάτο αλλά και δημιουργικό. Βέβαια, ο Δημήτρης αντί να με κυνηγήσει και να μου πει καμιά βάρια κουβέντα κάνει κάτι άλλο. Καταλαβαίνει και κρατάει την υπόσχεση του να μη ξεκινήσει καμία κουβέντα για δουλεία. Την ξεκίνησα από μόνη μου, μια που δεν έχουμε την πολυτέλεια να βρισκόμαστε συχνά στον ίδιο χώρο.

Με εισάγει στην μαγεία του  Indiplex aka Indifex Headquarters. Φτιάχνει από τους καλύτερους καφέδες με βάση τον εσπρέσο (ίσως και τον καλύτερο που έχω απολαύσει από φιλικά χεριά). Πάντα με μυστικό στοιχείο το μεράκι. Με το ίδιο μεράκι πάει για αναρρίχηση…και ναι ψήθηκα να έρθω μαζί. Πρεμιέρα να ανεβώ μονοπάτι με βράχια με εξοπλισμό μπαλαρίνες και μάλλον ακατάλληλο ντύσιμο. Όσο σκαρφάλωνε κάτι διαδρομές με ονόματα “Κουμπάρος”, “Mr.Bean” , “Σαπίλα” και “Ροχάλα” με τα υπόλοιπα παιδιά, τους θαύμασα με σύμμαχο τον φωτογραφικό φακό. Αν και πήρα βιβλίο μαζί μου για να διαβάσω, σιγά μη διάβαζα αντί να απολαύσω το υπέροχο τοπίο, ξεχνώντας τα πάντα.

Και μετά από πολλές συζητήσεις με λιγότερη ή περισσότερη ένταση, με τον Γίαννη και τον Δημήτρη

η Νεραϊδό- αμαζόνα φόρτωσε μπαταρίες και ξανά προς την δόξα τραβά για άλλες περιπέτειες.

Thank you, guys, for the great weekend! 🙂

Yes, we can. Change.

Ο Barack Obama, υποψήφιος στις αυριανές προεδρικές εκλογές, κυριαρχεί τις τελευταίες εβδομάδες σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Yes, we can. Change. Αίτημα για αλλαγή. Αίτημα για έναν κόσμο καλύτερο, πιο ανθρώπινο. Αίτημα για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Αλλαγή- Αίτημα επίκαιρο όπως πάντα. Η ανάγκη για την πίστη σε έναν ηγέτη δεν την έχει μόνο ο λαός των ΗΠΑ, άλλα και της Ευρώπης. Έλλειψη πολιτικής για την κοινωνία. Έλλειψη παροχών. Έλλειψη ποιότητας ζωής.
Οι φίλοι του radiobubble ( Αντρέας, Ματθαίος, Αστέρης, Ροδιά, Contrabbando, Λέσχη, Greek Gay Lolita,Νίκος, Γιώργος Πάντζαρης) θα μας κρατήσουν συντροφιά αύριο. Η αυριανή μέρα θεωρείται κρίσιμη για το μέλλον της Αμερικής και για ολόκληρο τον πλανήτη. Θα δικαιωθεί τελικά πολυέξοδη προεκλογική καμπανιά του Obama;
Για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Βλέπω το γεγονός αυτών των εκλογών από μια σκεπτική γωνία, όπως όλα τα πολιτικά γεγονότα άλλωστε. Είτε η Αμερική αποφασίσει να αλλάξει την πολιτική της σκηνή είτε όχι, ελπίζω το καλύτερο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=jjXyqcx-mYY]

Blogs, ενεργοί πολίτες και άλλα παραμύθια

Με αφορμή την επίσκεψη των Ελλήνων blogger στο Ευρωκοινοβούλιο την προηγούμενη βδομάδα, έχοντας επεξεργαστεί ένα φάσμα του υλικού που έχουν μοιραστεί μέχρι και σήμερα μαζί μας (ο όγκος είναι τεράστιος, ενημερώνεται τακτικά αυτές τις μέρες οπότε παραδέχομαι ότι έχω πάρει άπλα μια εικόνα του), αισθάνθηκα την ανάγκη να πάρω θέση για το θέμα των ψηφιακών και των ευρύτερων ελευθέριων. Όχι σαν blogger αλλά πολίτης, όπως διατυπώνει πολύ σωστά ο φίλος Oneiros.

Είναι πλέον δεδομένο ότι οι ελευθέριες καταλύονται όλο ένα και περισσότερο. Οι άνθρωποι που εκφράζουν την αντίσταση τους δεν είναι τρομοκράτες ούτε  αντί- εξουσιαστές αλλά ενεργοί πολίτες με ανησυχίες για το μέλλον, με φιλοδοξίες και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Θα συμφωνήσω με την Ευρωβουλευτή Sophia in’t Veld, ότι εάν δεν έχεις κάτι να κρύψεις δεν έχεις ζωή.

Ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε την έννοια της δημοκρατίας, που εννοεί την συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση, όχι τον έλεγχο τους από την εκάστοτε κυβέρνηση τους. Στο όνομα της ελευθέριας έχουν θυσιαστεί και θυσιάζονται καθημερινά άνθρωποι. Εμείς, όντας πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συνειδητά δεν αναφέρομαι σε ολόκληρη την Ευρώπη), έχουμε την δυνατότητα συμμετοχής στην διακυβέρνηση και δεν την αξιοποιούμε.

Αμελούμε το πολύτιμο αγαθό της ελεύθερης έκφρασης επειδή πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά. Το να συμμετέχουμε στα κοινά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των κομμάτων και των στελεχών τους, είναι δικαίωμα και υποχρέωση των πολιτών. Οι blogger που ασχολούνται με τα κοινά, δεν κάνουν τίποτα λιγότερο ή παραπάνω από αυτό.

Δεν γνωρίζω το πως έγινε οι επιλογή των blogs που θα εκπροσωπούνταν στις Βρυξέλλες. Μου αρκεί ότι δεν άνηκαν όλοι σε έναν κομματικό χώρο και μπόρεσαν έτσι να εκφράσουν μια πολυχρωμία απόψεων. Δεν γνωρίζω κατά πόσο ήταν αντικειμενικά τα κριτήρια της επιλογής τους. Σημασία έχει ότι έδωσαν σε μια ανησυχία των πολιτών φωνή.

Όσοι με εκφράζουν προσωπικά επειδή μοιραζόμαστε παρόμοιες απόψεις αλλά επειδή είμαστε και φίλοι το γνωρίζουν. Σε αρκετούς έχω εκφράσει την εκτίμηση μου είτε γραπτώς είτε προσωπικά. Και σε κάποιους θα ήθελα να πω να κοιτάξουν λίγο πέρα από τον χαβαλέ και την «δουλίτσα» τους και να ξεκινήσουν μετά την επίσκεψη τους στο Ευρωκοινοβούλιο να δραστηριοποιηθούν περισσότερο για τα ψηφιακά (και όχι μόνο) δικαιώματα ΜΑΣ.

Blogo-γραφία: amarkos.gr, magicasland.com, vrypan.net, oneiros.gr, greekgastronomer.com, adeligia.net, tsimitakis.wordpress.com, blog.cosmix.org, metablogging.gr, e-diva.eu, elawyer.blogspot.com, g700.blogspot.com, nylon.gr, voteforliberty.wordpress.com, pestaola.gr, nikosvasilakos.gr, proxeirotetradio.blogspot.com, blogs.hiveworks.com, arkoudos.com,  papanotas.wordpress.com,  neolaia.gr (αν δεν πρόλαβα να διαβάσω ακόμα όλα τα σχετικά posts ζήτω συγνώμη, αλλα αυτα πρόλαβα μέχρι στιγμής)

Σχετικά δημοσιεύματα στον τύπο e-tipos.gr, enet.gr και «Για τις ελευθερίες στο Διαδίκτυο» του Αστέρη Μασούρα (digitalrights.gr)