Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ
Βαριά η καρδία από όσα είδαν τα μάτια μου και όσα άκουσαν τα αυτιά μου. Ασύλληπτα. Δεν ξέρω αν πρέπει να φωνάξω, να κλάψω ή τι άλλο να κάνω. Που να ρήξεις τις ευθύνες αλλά και ποιες να αναλάβεις πρώτες; Άκουσα μια ομιλία. Την χρονομέτρησα. Δεν μου είπε κάτι αλλά μετά σκέφτηκα πως ίσως δεν φταίει η ομιλία που δεν είχε κάτι να μου πει αλλά εγώ που έψαχνα να μου πει κάτι. Πέρασα μέσα από τα δακρυγόνα και λίγες ώρες αργότερα άκουσα μια φωνή έκπληκτη :
“Πέσανε δακρυγόνα. Δεν μας είπαν τίποτα. Δεν έχουμε καμία ιδέα.”
Όσο έκπληκτη η φωνή, άλλο τόση έκπληκτη και σοκαρισμένη και εγώ.
Αλλά τι φταίει και η φωνή; Τι φταίμε στην τελική όλοι μας που βλέπουμε τις πόλεις μας, τον τόπο όπου ζούμε να καίγεται σε πολλαπλά μέτωπα με πολλαπλούς τρόπους.
Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κατανοήσω τους διαμαρτυριζόμενους σε ολόκληρο το εύρος τους. Άλλο τόσο τρομάζω που μπορώ να να δω τις εξελίξεις με τα μάτια του πολιτικού κόσμου.
Μικρή είμαι ακόμα, θα μάθω και να μην ντρέπομαι και να μην τρομάζω. Αλλά και να μάθω, θέλω να συνεχίζω να ντρέπομαι και να τρομάζω. Κάτι μέσα μου λέει πως τα συναισθήματα δεν είναι να τα αποφεύγεις αλλά να τους δώσεις έκφραση, αλλιώς είσαι άδειος.
Χθες βράδυ φεύγοντας από κοσμική εκδήλωση, επαγγελματική υποχρέωση,με έπιασαν τα κλάματα. Ήθελα να μιλήσω αλλά δεν έβγαινε φωνή. Πόσες σιωπές δεν έχουν ακουστεί άραγε, πόσες δεν θα ακουστούν.
Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
γιατί όλα έχουν φωνή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί
