Είναι Σάββατο βράδυ και η Βιέννη καλωσορίζει το φθινόπωρο. Περπάτημα κάπου στο κέντρο τις αριστοκρατικής πρωτεύουσας της γηραιάς ηπείρου. Εκείνη με τζίν, ένα t-shirt και χωρίς μακιγιάζ. Εκείνος με κοστούμι. Περπατάνε προς το γνωστό καφέ “Landtmann”. Οι θαμώνες στα πρότυπα της καθωσπρέπει υψηλής και όχι μόνο κοινωνίας. Έρχονται και τα ροφήματα και η κουβέντα δεν σταματά ακόμα και αφού φτάνουν λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο σημείο όπου χωρίζουν οι δρόμοι τους. Αν δεν θα φυσούσε παγωμένος αέρας θα είχαν κάτσει και άλλες ώρες σε μια γωνία και θα λέγανε για όσα είναι και δεν είναι στην ζωή τους. Δουλεύουν πολλοί και ακόμα και ο αργοβραδυνός περίπατος στην πόλη φαίνεται πολυτέλεια. Εκείνος άφησε την Ελλάδα, έρηξε μαύρη πέτρα και απορεί πως εκείνη επιμένει και δεν την αφήνει. Αλλά και πάλι νοσταλγούν με τον ίδιο τρόπο για τον τόπο που φιλοξενεί όσα αγαπούν.