Ένα σύντομο τηλεφώνημα ένα βράδυ.
«Έχετε εκφράσει διαδικτυακά την ερώτηση γιατί να μείνετε Ελλάδα. Θα θέλατε να ρωτήσετε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό;»
Στο μυαλό μου εικόνες, ήχοι από συζητήσεις με φίλους που αποχώρησαν τις τελευταίες εβδομάδες αλλά και άλλους που βρίσκονται χρόνια έξω και δεν επιστρέφουν. Δίπλα μου φίλη, που με σιγανή φωνή μου λέει να πάω και πήγα.
Τα δεδομένα:
Η ανάγκη των καιρών συγκεκριμένη: Να αλλάξουμε την Ελλάδα.
Η λύση αυτονόητη: Να αλλάξουμε νοοτροπία.
To τελικό ερώτημα: Γιατί να γυρίσει κάποιος στην Ελλάδα όταν ήδη έχει φύγει;
Το «Να αλλάξουμε την Ελλάδα» είναι διαδικασία δύσκολη και μακροχρόνια. Αυτονόητα, δεν χρειάζεται να μου το πει αυτό ένας Πρωθυπουργός. H απάντηση ήταν όμως επικοινωνιακά και πολιτικά αυτή που άρμοζε: Η αφήγηση της προσωπικής ιστορίας του ίδιου του Γ.Παπανδρέου. Άσχετα αν δεν μου γέμισε το “φιλοσοφικό κενό”, ο επικοινωνιακός χειρισμός ήταν σωστός. H απάντηση περί επιλογών ήταν, θέλω να πιστεύω, όσο ειληκρινής μπορεί να είναι από έναν πολιτικό.
Όσο μιλούσε στο μυαλό μου εικόνες από την δουλειά μου σε ιστορικό αρχείο, όταν έβρισκα κομμάτια του puzzle της ιστορίας του, αλλά και εικόνες και φωνές φίλων που ήδη έχουν φύγει, ο καημός τους και ο πόνος που κάτι τους λείπει.
Δεν με καλύπτουν οι γενικές απαντήσεις, άλλα αναγνωρίζω την προσπάθεια, αν όχι την πολιτική, έστω την επικοινωνιακή. Δεν περιμένω από τον Πρωθυπουργό της χώρας να μου απαντήσει σε ερωτήματα φιλοσοφικής υφής.
Να φτιάξω ένα πλαίσιο, να φτιάξουμε μαζί ένα πλαίσιο, ώστε να αισθανθείτε εσείς σιγουριά και ότι έχετε το περιθώριο, την ελευθερία, ώστε να αξιοποιήσετε τις δυνάμεις σας με ένα δημιουργικό τρόπο. Αυτή είναι η απάντησή μου.
Ένα πλαίσιο που προσπαθούμε και μέσα από το Jelly να δημιουργήσουμε. Με μένα να νιώθω συχνά πως δεν φτάνουν οι δυνάμεις μου να χτίσω μια γέφυρα μεταξύ της ομάδας του Jelly και των ανθρώπων που το παρατηρούν ή δεν το γνωρίζουν ακόμα. Ένα πλαίσιο που στην δουλειά μου είναι ο απαραίτητος αέρας.
Το πως αυτό γίνεται σε επίπεδο κρατικής οργάνωσης και κοινωνίας συγκεκριμένα, δεν χωρά σε πέντε λεπτά, χωρά μια σύντομη περιγραφή.
Πήρα ένα κομμάτι της απάντησης του, που δεν είχε την λέξη «θα». Για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα δείτε τα πρακτικά εδώ ή το βίντεο (κάπου μεταξύ 40′-48′ θα δείτε και το δικό μου σκεπτικό ύφος).
Ο Θέμης το διατύπωσε την ουσία του βασικού προβλήματος περιγραφικά και σύντομα:
Το πρόβλημα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι δομικό. Δηλαδή. Γίνονται στην Ελλάδα το x, το y και το z, ο καθένας στον τομέα του (εστίαση), για να τα “δούμε” καλύτερα ας τα οπτικοποιήσουμε κάθετα. Αλλά για να πετύχεις αποτέλεσμα, χρειάζεται κ η απόδοση, η οριζόντια σύνδεσή, η επικοινωνία μεταξύ τους.
Ή ο Λευτέρης
Οι ερωτήσεις δε παντρεύονται πάντα με τις απαντήσεις. αρκετά συχνά μένουν μόνες και μόνες όπως είναι παίρνουν τις αποφάσεις τους.
Σπάνια κάνουμε focus σε συγκεκριμένα σημεία ενός προβλήματος, στα βήματα για την επίλυση του. Θα μιλήσω με το παράδειγμα της επικοινωνιακής αγοράς, που αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της ανόδου της χρήσης του διαδικτύου π.χ. εκμάθησης, κοστολόγησης, διαχείρισης ακόμα εξειδίκευσης. Δομικά προβλήματα, που απαιτούν μια επαναδιοργάνωση και επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό τεχνογνωσίας. Μια δύσκολη αλλαγή που ο συγκεκριμένος τομέας φοβάται ίσως να την κάνει εξού και οι υποψήφιο πελάτες του δεν τον εμπιστεύονται. Κάπως έτσι είναι και σε επίπεδο κράτος και κοινωνίας.
Tις προάλλες είπα το εξής και το έγραψα σε διαφορετική εκδοχή.
Ένα κομμάτη ντροπής και ευθύνης στους πολιτικούς, τα κόμματα, εταιρίες κτλ. και ένα μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης σε όσους τους χαρίζονται ή αυτών που δεν ήθελαν να ακούσουν.
Παρεξηγήθηκε εντόνως, όπως και παρεξηγούνται και αρκετές προσπάθειες διαδικτυακές και μη, όπως και παρεξηγούνται τα νέα πλαίσια ή οι αλλαγές γενικά. Θα μπορούσα να φέρω σαν παράδειγμα τους ανθρώπους βολεύονται με το υπάρχον «σύστημα» και εκμεταλλεύονται επικοινωνιακά τις αλλάγες όχι για να τις υποστηρίξουν σε επίπεδο αξίας και ουσίας αλλά στα λόγια και προσωπικό κίνητρο (όχι κοινωνικό).
Ο λόγος γιατί θέλω να φύγω από Ελλάδα, δεν είναι οικονομικός, αλλά ρομαντικοιδεολογικός. Πρέπει επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου με διαφορετικές νοοτροπίες, με εμπειρίες. Θέλω να δημιουργήσω έναν μηχανισμό για να μην εγκαταλείψω τον ιδεαλισμό μου, αλλά και να μετριάσω τον τρόπο έκφρασης του (όχι το πάθος του), να πάρει το «Starting from scratch» που υποστηρίζω πιο ώριμη και απτή μορφή. Τις σκέψεις μου είναι διατυπωμένες χωρίς την συναισθηματική φόρτιση που ένιωθα την ώρα που έθεσα την ερώτηση μου στον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.
Disclaimer: Δεν συνδέομαι με κανέναν τρόπο με κρατικό, κυβερνητικό ή κομματικό φορέα. Οι απόψεις και σκέψεις που διατυπώνω είναι προσωπικές. Συμμετέχω στην οργάνωση του Jelly και του TEDxAthens.
